Tom,  Rozdzial

 1  I,5 |        Ciekawym zjawiskiem była dusza panny Izabeli.~Gdyby ją
 2  I,6 |    napełnia się światłem, a jej dusza spokojem. Teraz jest pewna,
 3  I,7 |    pusty, jakby uciekła ze mnie dusza i wnętrzności, a została
 4  I,9 |        czując, że jego rozdarta dusza nawet na tak prosty czyn
 5  I,11|        od włosów do nagniotków, duszą, sercem, krwią. Wierzył,
 6  I,11|         której należał już całą duszą, ale nigdy nie mógł dobrze
 7  I,13|   wzruszenia; przy nich dopiero dusza szarpana namiętnością odzyskiwała
 8  I,17|         Ochocki - oto wspaniała dusza: chce przypiąć skrzydła
 9 II,1 |       tu wziął? Chyba że jesteś duszą zmarłą... ~- Jestem żywy -
10 II,3 |      jej oczy, jest to anielska dusza, której konwenanse ludzkie
11 II,4 |   goryczy, w której tonęła jego dusza na próżno szukająca tam
12 II,6 |      którego ja należę sercem i duszą... Ach, jaki on naiwny,
13 II,8 |   niezmierny spokój, jakby cała dusza jego i cała ziemia od wschodnich
14 II,11|        głupia awantura. Tak nas duszą, tak nas ze wszystkich miejsc
15 II,15| potrzebowałby się zabijać; jego dusza sama odleciałaby za nią
16 II,15|  człowiekowi może ciężyć własna dusza..."- mruknął.~"Ach, gdybym
17 II,17|            ROZDZIAŁ SIEDMNASTY:~DUSZA W LETARGU~ ~Leżąc albo siedząc
18 II,17| rzeczywistość i że jego raniona dusza uciekłszy z ziemi błądzi
19 II,17|    lekceważeniem..."~- Poczciwa dusza! - roześmiał się Wokulski. -
20 II,17|     miłości, kobiety z anielską duszą... Takich jest ledwie jedna
21 II,18|  przychodzi mi na myśl, że jego dusza jest jak tafla lodu : nawet