Tom,  Rozdzial

 1  I,3 |            wiesz, stary, że już za długo czekamy na nowego Napoleona.
 2  I,5 | wielbicielem, mizerniał nie widząc długo swej pani, rumienił się,
 3  I,5 |       Siadł na krawędzi jej łóżka, długo patrzył na nią oczyma, z
 4  I,10|      podróż trwała niespodziewanie długo, bo aż do października 1849
 5  I,10|        obie ręce ponad kontuarem i długo ściskaliśmy się milcząc.~-
 6  I,16|           Milczenie trwało już tak długo, że zaczęło być nieprzyzwoitym.
 7  I,17|      zatrzymały go nadspodziewanie długo. Dopiero o wpół do drugiej
 8  I,18|           byśmy, panie Ignacy, tak długo nie wytrwali w cnocie, co?...
 9 II,5 |        pociąg szedł wciąż z wolna, długo zatrzymując się na stacjach.
10 II,8 |     Ponieważ milczenie trwało zbyt długo, więc odezwała się panna
11 II,8 |          Wokulski. - Nie wiem, jak długo zabawię, i wolę iść piechotą.
12 II,8 |               Cóżeście państwo tak długo robili? - pytał ze śmiechem
13 II,8 |           kim jej się podoba... ~- Długo pani jeszcze zabawi na wsi? -
14 II,10|    spokojną.~Uścisnąłem ją za rękę długo... długo... tak, jak umieją
15 II,10|     Uścisnąłem ją za rękę długo... długo... tak, jak umieją ściskać
16 II,12|         pomyśli, co ja pocznę, tak długo nie widząc pani? Prawda,
17 II,15|      wszystko sobie przypomniał.~- Długo spałem? - zapytał.~- Może
18 II,16|            tym; ja zaś mam zwyczaj długo czekać, nim komu nawymyślam.
19 II,17|       odwiedził go Rzecki, ale jak długo siedział i o czym rozmawiali,
20 II,17|      wyprowadza mnie w pole... Tak długo kręciłem się w waszym świecie,
21 II,19|                 Bo wyjeżdżam.~- Na długo?...~- Może na zawsze - odparł