Rozdzial

 1 2 |  ciemnej sukni, mimo powagi i smutku, czyniła wrażenie kobiety
 2 4 |    wyzwolenica żyje w ciągłym smutku, że jest istotą odmienną
 3 7 |    znowu zwykły wyraz cichego smutku, rzekła:~- Mówmy o tobie,
 4 7 |    młodej Greczynce, mimo jej smutku i mimo wczytywania się w
 5 14|    rozmowa niby pełna jeszcze smutku, lecz pełna i układów na
 6 20|    było, że radość nastąpi po smutku, ale że to spowiadał Apostoł,
 7 23|  zwróciła na niego oczy pełne smutku.~- Pokój z tobą! - odrzekła
 8 27| Pomponii źródłem nieustannego smutku i nigdy nie osychających
 9 28|   przy tym jedyną ulgą w moim smutku i niepokoju jest mi myśl,
10 29|      które doprowadziły go do smutku, i że powinien brać z życia,
11 36|       Boskiego Mistrza, pełen smutku i trwogi.~A wtem modlitwę
12 69|     się, a w twarzy tyle miał smutku i cierpienia, jakby przeszedł