Rozdzial
1 1 | nacierać jego kształtne ciało - on zaś z zamkniętymi oczyma
2 1 | znów oczy.~Zdrowie!... Nie. On nie czuł się zdrów. Nie
3 1 | Asklepiosa i Kiprydy. Ale on, Petroniusz, nie wierzy
4 1 | dobrze nie wiedział, ale on sam nie mógł wytrzymać i
5 1 | pokorą i zachwytem.~Lecz on nie zwrócił nawet na to
6 2 | ten za stary, rzymski. Ale on, Petroniusz, uważa go za
7 2 | rzecz spytaj Pliniusza. On się zna na rybach. Gdyby
8 2 | ustawiczne: "Hic est!" - "To on!" - Lubiono go za hojność,
9 2 | tej pory Petroniusza.~Lecz on o to nie dbał. Pamiętał,
10 2 | obliczu starego Aulusa.~On zaś nie umiał tej dumy ukryć.
11 2 | Zdawało jej się też, że on mówi coś takiego, co w niej
12 2 | sobie zdać sprawy. Czuła, że on w niej coś budzi, co drzemało
13 2 | na frontonach świątyń. - On zaś objął z lekka palcami
14 2 | piękność i słodycz, których on, wiecznie goniący za pięknością
15 3 | otoczyłbym ją chmurą, jak on otoczył Io, lub spadłbym
16 3 | spadłbym na nią dżdżem, jak on spadł na Danae. Chciałbym
17 4 | cezara, może i nie słyszał on nigdy w życiu o narodzie
18 4 | Winicjusz wszedł w nasz dom! On to sprowadził do nas Petroniusza.
19 4 | zgniłego prochu wobec Boga.~On zaś począł chodzić szerokimi
20 5 | całym swym zepsuciu więcej on jeszcze wart od tych łotrów,
21 5 | wrodzoną całemu temu rodowi. On sam, choć miłował Ligię
22 6 | Miedzianobrodego, że taki esteta jak on nie może uważać takiej dziewczyny
23 6 | Ligii pozna się teraz nie on, ale Poppea, i oczywiście
24 6 | potężna jak cezar i pewna jak on bezkarności, stara się zawsze
25 6 | porządnej deklamacji... Ale on będzie wymyślał tak, jak
26 7 | jakby z rozpaczą:~- Nie! I on nie był zły. On sam myślał
27 7 | Nie! I on nie był zły. On sam myślał wówczas, że jest
28 7 | porozumieli się ze sobą. Może on to uczynił na jej prośbę.
29 7 | Jeśli tak jest, jeśli i on na prośbę Pomponii zaopiekuje
30 7 | zakładnicy należą do cezara. On zresztą nie lubi Aulusa
31 7 | Bądź pozdrowiony, Marku...~On zaś mówił:~- Szczęśliwe
32 7 | tłumi i w tym domu jest on jedyną bliską jej istotą,
33 7 | nadzieja, że Petroniusz i on wstawią się za nią do cezara.~
34 7 | niechaj się nie boi. Oto on, Winicjusz, jest przy niej
35 7 | rwały mu się w ustach. I on po raz pierwszy był tak
36 7 | puść mnie - rzekła Ligia.~On zaś mówił dalej z oczyma
37 7 | smutkiem:~- Widzę go jednak... On także ma krótki wzrok i
38 7 | szybkie wrażenia. Więc to był on? Ten straszny i wszechmocny?
39 7 | podobne do oczu umarłych.~On zaś zwróciwszy się do Petroniusza
40 7 | zwierząt - rzekł Petroniusz - a on nie ma innego dowodu, że
41 7 | zwróciły się ku niemu. Lecz on kazał jeszcze przedtem oznajmić
42 7 | Marku, czy to być może?...~On zaś, podniecony winem i
43 7 | dalsze widowiska, jakie on sam, Petroniusz lub Tygellinus
44 7 | jaki przejmował ją, gdy on przybliżał się do niej,
45 7 | sobie falernem całą tunikę. On zawsze wierzył w bogów.
46 7 | uniknąć jego pocałunków. On podniósł się, chwycił ją
47 8 | wprawdzie pretorianie, ale on i tak przejdzie. Żołnierze
48 8 | każe, tak musi być. Po to on tu jest.~A Ligia powtarzała:~-
49 8 | poczęła znów pytać - Zali on ci tak nienawistny?~- Nie -
50 8 | Ursusa poczęła mu mówić, iż on jeden zostaje jej teraz
51 8 | Niech ją weźmie i ratuje, bo on jej jeden pozostał.~Lig
52 8 | Winicjusza, tylko z drogi. On oświadczył jej po pijanemu,
53 8 | był trzeźwym. Widocznie on sam lub może obaj z Petroniuszem
54 8 | głowę, ale taką rzecz to on potrafi. I czy w dzień,
55 8 | potrafił zebrać. Małoż to on ma znajomych i niewolników,
56 8 | z wielkim zakłopotaniem. On przecie musi ją odebrać... "
57 8 | jakby się zdarzyło, to już on tak będzie pokutował, tak
58 8 | zlituje się nad nim biednym... On by przecie Baranka nie chciał
59 9 | Boski Mistrz, i że odtąd On sam będzie czuwał nad nią
60 9 | śmierć niespodziana, to On ją zabierze, i kiedyś, gdy
61 10 | rzekł znów Winicjusz.~- On nie wytrzyma, wybiegnie
62 10 | nadzieja, to trwoga. "To on! to Ursus i chrześcijanie!
63 10 | olbrzymia druzgocąca masa.~On zaś padł w jednej chwili,
64 10 | Chryzotemis wyśmiewali go, lecz on chodził szybkim krokiem
65 11 | zapadły w gruzy, niż żeby on nie miał dopiąć tego, czego
66 11 | mu z wyrzutem w oczy.~A on, jakkolwiek przyrzekał sobie,
67 11 | Cezar darował mu Ligię, więc on nie potrzebuje pytać, czym
68 11 | sprzeciwiła się woli cezara, więc on ubłaga go, by nakazał jej
69 11 | kolei oburzeniem. Jakże to on starał się ją pozyskać?
70 11 | Winicjusza; miała nadzieję, że on wyprosi dla niej od cezara
71 11 | serce biło dla niego, ale on sam przestraszył ją, zraził,
72 11 | byłaby na zawsze jego. Czemu on tak nie postąpił? Był przecie
73 11 | lecz przeciw Petroniuszowi. On był wszystkiemu winien.
74 11 | wszystkiemu winien. Gdyby nie on, Ligia nie potrzebowałaby
75 11 | wyrządziłeś nam i Ligii.~A on stał z czołem spuszczonym,
76 11 | zaczepiali go o nowiny, lecz on nie odpowiadając na pytania
77 11 | bowiem wątpliwości, że to on ją odbił. Słuchaj mnie!
78 11 | Petroniuszowi jego rady. Gdyby nie on, wszystko by poszło inaczej.
79 11 | Ligia byłaby u Aulusów, a on, Winicjusz, mógłby ją widywać
80 12 | go - rzekł Petroniusz. - On nosił na ręku nie tylko
81 12 | także ze współczuciem, lecz on zdawał się ich nie widzieć
82 12 | na jego odpowiedź.~Lecz on zerwał się nagle i ścisnąwszy
83 12 | wyciągała ku niemu ręce, on zaś słuchał jej ze zdumieniem.
84 12 | Wreszcie zmarszczył brwi. Był on zbyt wykwintnym, by być
85 13 | Tejrezjasza Winicjusz. Wiedział on już, że żadne nowiny od
86 13 | Chilanides, panie. - Kto on jest?~- Lekarz, mędrzec
87 13 | pod Troją Ulisses, i co on sam porabia na Polach Elizejskich?~-
88 13 | co i ona kraju. Nie mógł on znaleźć pomocy u niewolników,
89 13 | Petroniusz.~- Powiem, że on odnajdzie Ligię! - zawołał
90 13 | istniało państwo łotrów, on mógłby być królem w tym
91 14 | pozostał niewzruszony. Wiedział on nadto dobrze, co robi. Pamiętał
92 14 | mniemając, że po tym, co zaszło, on będzie stanowczo pierwszym
93 14 | Zachowaj tylko spokój; inaczej on tobą owładnie, nie ty nim.~-
94 14 | bóg podejrzliwy. Nie ufa on obietnicom nawet nieskazitelnych
95 14 | wiadrze, nakreśliłem mu rybę, on zaś odrzekł: "I moja nadzieja
96 14 | Poznałeś mnie po znaku?" On rzekł: "Tak jest i pokój
97 14 | zbierają, by modlić się razem. On zdziwił się, że mi chrześcijanie
98 14 | przyszedł w nocy nad rzekę, a on mnie z braćmi pozna, ci;
99 14 | albowiem pomyśl, panie, jakby on mi zjednał od razu wszystkich
100 15 | ostrożni i w ogóle małomówni, on jednak zaręcza, że byle
101 16 | go skrycie nienawidzieć. On zaś czując to i czując swoje
102 16 | łotrze, że tak było, jak on mówi! -rzekł Winicjusz.~-
103 16 | odpowiedział z godnością Chilo - on bowiem tylko przypuszcza,
104 16 | wiedziałbym przecie, że on tak opowiada.~- Co mnie
105 16 | Glaukosa. Niestety! Gdyby to on był tylko wymysłem, gdybym
106 16 | usunąć Glauka, albowiem póki on żyje, i życie moje, i poszukiwania
107 16 | wielkie zebrania, na których i on, Chilo, będzie obecny, a
108 17 | znaczna część prawdy. Znał on w swoim czasie Glauka, zdradził
109 17 | Judasz?~- Wiem, wiem! Ale on się powiesił! - zawołał
110 17 | ale zabijać nie pozwolił, on zaś niechcący zabił, bo
111 17 | śpiewają przy żarnach, a on nieszczęsny myśli, o swoim
112 18 | błazeńsko-tragicznych scen. On czuł dawniej prawdziwe wyrzuty
113 18 | tego dotąd nie widziano. On zaś powtarzał co chwila: "
114 18 | sponiewieranie cesarskiej władzy, ale on, przeciwnie, twierdzi, iż
115 19 | poznać Ligowi, że odgadł, kto on jest, inny starałby się
116 20 | Towarzysze Winicjusza i on sam, nie chcąc się zdradzić,
117 20 | jedynie w życiu praktyczną, on zaś obiecywał za nią nieśmiertelność
118 20 | usłyszał jeszcze, że jest on wszechdobrem i wszechprawdą,
119 20 | rękach i rozmyślając, że On umarł. Oj, ach! Jak było
120 20 | było ich troje u wejścia, on, który im to mówił, wszedł,
121 20 | myślała, że ogrodnik, ale On rzekł: "Mario!" Wówczas
122 20 | Rabboni!<, i padła mu do nóg. On zaś kazał jej iść do uczniów,
123 20 | dla bojaźni Żydów. Wtem On stanął między nimi, choć
124 20 | jako widzieli wszyscy, a On. był jako światłość i jako
125 21 | je aż do utraty oddechu. On, który dotąd sądził, że
126 21 | się pod możną opieką. To on z nią jest, Wielki Apostoł,
127 21 | to dość przenikliwym. Oto on dotąd Ligii nie znał. Widział
128 21 | tej, za jaką ubiegał się on i Petroniusz, i dwór cezara,
129 21 | pewien był, że wobec nauki on sam, jego męstwo, jego potęga
130 21 | spadnie odpowiedzialność? On, biedny mędrzec, przywiązał
131 21 | opatrywać, albowiem sam on, gdy raz zagłębi się w księgi,
132 21 | gdy przechodził Apostoł, on zaś trzymał przez chwilę
133 22 | wprawdzie zastąpić, lecz on, przycisnąwszy dziewczynę
134 22 | opór Winicjuszawi, tedy on przemówi do nich jako przedstawiciel
135 22 | tyle, ile sam waży. Lepiej on strzeże tej dziewki niż
136 22 | się ciecz straszna. Jeśli on takiemu Krotonowi połamał
137 22 | gdzie ma szukać pana, a czy on uda się do prefekta, czy
138 22 | odrzekła dziewczyna - on zaś żądał, by cię rozbudzić...~-
139 23 | twarzą pełną litości i żalu.~On zaś patrzył na nią, jakby
140 23 | ubóstwo są jego dziełem, że on to wypędził ją z domu, gdzie
141 23 | żem Krotona sam zabił i że on to złamał mi rękę. Tak uczynię,
142 23 | jakiś inny:~- Kryspie, niech on zostanie między nami i my
143 23 | teraz nie ona od jego, ale on zależy od jej woli, że leży
144 23 | zdać z nich sprawę. Lecz on nie pytał teraz, dlaczego
145 23 | tego uczynić, bał się - on, ten sam Winicjusz, który
146 24 | przyjaciel cezara. Często on jeszcze słucha podszeptów
147 24 | wygiąwszy je w tył, zawołał:~- On to namówił mnie, bym zamordował
148 25 | duszy. Słyszał wprawdzie i on w Ostrianum, że należy miłować
149 25 | Ursus przebaczył także, on, który w istocie rzeczy
150 25 | które widywał na Wschodzie. On sam wspinał się z wielkim
151 25 | bo to kapłanka, za którą On się pomści..." Winicjusz
152 25 | nie wiedział, kto był ów On, rozumiał jednakże, że idzie
153 25 | światła, jakby drogą ku niebu, on zaś, Winicjusz, wyciągnąwszy
154 25 | były zwrócone ku niemu, on zaś mówił coś półgłosem.
155 25 | rękę na Zbawiciela, gdyby on był z nim tej nocy, oj,
156 25 | w łodzi Piotra i Ligię. On sam płynął ze wszystkich
157 25 | uklękła przed Apostołem, on zaś zwrócił łódź i wyciągnął
158 25 | wyciągnął ku niemu wiosło, które on schwyciwszy wydostał się
159 25 | Jestem przy tobie. A on odpowiedział:~- Widziałem
160 26 | słyszeli o Nim... Wiedział on lepiej ode mnie, gdzie Mu
161 26 | zajęła go jego uwaga. Widywał on w cyrkach straszliwe "ury",
162 26 | włosy spływały mu na piersi, on zaś bladł z wrażenia, ale
163 26 | póki nie przyjdzie Glaukus. On słuchał jej słów jak muzyki,
164 26 | zadosyć. Prawda jest, że on tylko zapomniał o tobie
165 26 | widzieć znów na Palatynie?~On zaś zacisnął zęby i odrzekł:~-
166 26 | gdyż zrozumiał i to, że to on sam tak poplątał życie sobie
167 26 | jakiego przed chwilą doznał on: mianowicie, że stoi nad
168 27 | zbliżała się do niego, a on rozpromieniał się, radość
169 27 | przepłakała noc następną.~On zaś był cierpliwy, jakby
170 27 | zali możesz ścierpieć, by on składał ci dary? Zali nie
171 27 | odzwyczaił od podobnych wybuchów, on zaś zacisnął zęby, by jej
172 27 | chrześcijańską nie ma życia, on, będąc już silniejszym,
173 27 | pokochałaś syna ciemności. Któż on jest? - Przyjaciel i sługa
174 27 | rozpusty i zbrodni. Gdzież on cię zawiedzie, jeśli nie
175 28 | Gdybyś przynajmniej tak jak on mókł napisać: veni, vidi,
176 28 | wiązały, a nienawidzę, bo on nas dzieli. Czasem mi się
177 28 | jacy przed nim byli, i że on to opętał ich tam wszystkich,
178 28 | przyszło mi na myśl, że on jednak na ręku mnie nosił
179 29 | co mówić powinien. Sam on nie zdawał sobie dokładnie
180 29 | bogini miłości i szczęścia.~On zaś otworzył jej ramiona
181 29 | jestem - rzekła Eunice.~On zaś wsparł uwieńczoną głowę
182 29 | twoją niekorzyść. Nie ma on wprawdzie do ciebie osobistej
183 29 | póki ci się nie znudziła. On to zrozumie. Powiedz mu
184 29 | Nie boją się cezara, bo on może o nich i nie słyszał,
185 31 | któż bowiem, jeśli nie on sam, powinien ją nosić?
186 31 | pierzchły jak stado sarn. Lecz on został na miejscu, z bijącym
187 32 | mocno. Spostrzegł teraz i on, że przestali się z Winicjuszem
188 32 | ukarać nikczemnika. Lecz on myślał o Ligii i mówił jej: "
189 33 | zmieszał się na jego widok, ale on pozdrowił go uprzejmie i
190 33 | na wszystkich twarzach, on zaś rzekł:~- Pozdrawiam
191 34 | i radził ją porwać, ale on wolał ukarać Chilona i pójść
192 34 | przy moim ognisku!" Ale on mnie wyśmiał i poddał cezarowi
193 34 | Aulusów chodzi z mojej woli." On długo w Ancjum nie zabawi,
194 35 | łabędź! nie ma co mówić! Ale on chce publicznie wystąpić
195 36 | ci duszę na słowa Pawła.~On zaś ucieszył się w sercu,
196 36 | Boże. Dotychczas widywał on panowanie rzymskie i legiony
197 37 | musi się spełnić, że zaś on pobłogosławił miłość naszą,
198 37 | Sieję." Petroniusz wie, iż on znajduje się między mymi
199 38 | Mówiliśmy o tobie, a potem on począł nauczać, ja zaś słuchałem
200 38 | tam słyszał? Oto naprzód on sam czytał swój poemat o
201 38 | wołać: "Uczyń to! uczyń!", on zaś rzekł: "Musiałbym mieć
202 38 | postąpić wbrew woli cezara. Ale on długo zostanie tu w Ancjum,
203 39 | układał nowe pieśni. Często on tak czyni i wówczas o niczym
204 39 | drzew i zdaje mi się, że on jest we mnie. Teraz dopiero
205 39 | lekko mówić i żartować, jak on czyni zwykle, a wówczas
206 39 | oboje, patrząc w przyszłość; on tylko tulił ją coraz silniej
207 39 | ze sobą Piotra Apostoła? On przyciśnięty wiekiem i pracą.
208 39 | przycisnąć do niej usta, lecz on począł mówić szepcąc, jakby
209 39 | ręce.~- Kocham cię.~Lecz on przycisnął już usta do jej
210 40 | zgubić nawet i Tygellina, ale on wolał go wyśmiewać i wyprowadzać
211 40 | dwóch prawdziwych Hellenów: on i Petroniusz.~Zdumiewająca
212 40 | wprost gotuje sobie zgubę, on umiał przyganę przyprawić
213 40 | wymowa Pawła poszła na marne. On powinien rozumieć, że tacy
214 41 | ubóstwia.~- Był mi też i on zawsze miłym - rzekł Nero -
215 41 | służy Marsowi, nie muzom.~- On przede wszystkim służy Afrodycie -
216 41 | jakie mogły mu grozić.~- On jest zakochany jak Troilus
217 41 | ujmy mu nie przyniesie, ale on to prawdziwy żołnierz: wzdycha,
218 41 | Mówiłem ci, panie, że on cię ubóstwia.~- Tym bardziej
219 42 | wkrótce pozostali w tyle. On sam, przebiegłszy jak burza
220 42 | cezar kazał spalić miasto! On jeden mógł się na to ważyć,
221 42 | wszystko ginie, niech i on ginie.~Po czym przypomniawszy
222 43 | przekleństwa i grad kamieni, lecz on nie zważał na to pragnąc
223 43 | Winicjusza. A gdyby to uczynił on? Dom Winicjuszów, który
224 43 | purpurę. A więc czemuby on nie miał tego uczynić? Był
225 43 | świątyń?... A w takim razie on, Winicjusz, mógłby zostać
226 43 | purpurę Othonowi. W czymże on gorszy? Może i Chrystus
227 43 | Drzwi były przymknięte, lecz on pchnął je i wpadł do środka.~
228 43 | w kilku miejscach, lecz on nie zważał na to i biegł
229 45 | pokrzepienia i nadziei, on zaś przeżegnawszy zgromadzenie
230 45 | jego skrzydłami opieki, on zaś wyciągnął nad nimi ręce
231 47 | należało zapamiętać. Lecz on stał uroczysty, niemy, przybrany
232 47 | przeszłość i dusza Rzymu, on zaś, cezar, stał z lutnią
233 47 | światowładny, płonie, a on stoi na łukach wodociągu,
234 47 | słuchając w milczącym zachwycie. On zaś śpiewał długo i nastrajał
235 47 | jego konia i ku niemu, lecz on wjeżdżał coraz głębiej,
236 47 | cezar wysłał go umyślnie.~On zaś, zdjąwszy z siebie swą
237 48 | powtarzając z uniesieniem: - Bo On jeden jest! Bo On jeden
238 48 | Bo On jeden jest! Bo On jeden dobry i miłosierny!
239 48 | świadczył i Jego wyznawał!~- A On będzie błogosławił tobie
240 48 | w jego otwarte ramiona.~On zaś objął ją i czas jakiś
241 48 | się trwożyli w sercach, On nie opuścił nas, jakoż więc
242 49 | dumą na Kapitol, z jaką on stanął przed cezarem.~Po
243 49 | Sami bogowie chcą pomsty.~On zaś siadł, spuścił głowę
244 49 | zrozumieliśmy my wszyscy i on także.~Tygellinus, który
245 50 | uciekła?~- Ona uciekła, ale on jej szukał, gdyż nie mógł
246 50 | Winicjusz. Służyłem mu wiernie, on zaś w nagrodę na żądanie
247 51 | może stać na łotrostwie, to on ma słuszność... Ale kto
248 51 | zapełnione Karyny, lecz on rozkazał im biec pędem,
249 51 | na cześć swego ulubieńca.~On zaś rozmyślał o Winicjuszu
250 51 | się jeszcze od niego, lecz on posuwał się wśród nich,
251 51 | Tygellin zagryzł wargi. Nie był on zbyt rad, iż cezer postanowił
252 51 | Jesteś przyjacielem cezara. On sam mi ją oddał. Idź do
253 51 | zwróciłby się na mnie. Ale on prędzej by dziś uczynił
254 52 | zapomnieć, że gdyby nie on i nie jego pomysły odebrania
255 52 | Winicjusza i brał go strach, czy on nie targnie się na własne
256 52 | iskra nadziei, na Kastora! on jej nie przeżyje i rzuci
257 52 | Odwiedzał augustianów i on, tak niegdyś dumny, żebrał
258 52 | przedstawiając mu, że mógłby on przynieść nieodwołalną zgubę
259 53 | prośbie brzmiał jęk i że nie on tylko przyniósł tu swój
260 53 | zadrży w posadach i zstąpi On, w blasku niezmiernym, z
261 53 | reszta jego nadziei, ale i on sam, i jego Ligia, i jego
262 53 | królestwo Twoje?..."~...A on, Pan nasz i Bóg nasz, trzeciego
263 53 | pojęli Jego naukę, zali On wam to jedno życie obiecał?
264 53 | chyliły się przed nim, a on, gdy umilkło "amen", mówił
265 53 | czepiali się jego szat, on zaś kładł ręce na ich głowach
266 53 | moc Apostoła wiedział, iż on jeden może mu ją przywrócić.~
267 53 | jeszcze dziecko, panie, a On mocniejszy od. cezara, wierzę!
268 53 | Chrystusa, panie! tyś znał, On ciebie wysłucha! Wstaw się
269 54 | rozpacz i przerażenie, lecz on tłumił w sobie te głosy.
270 54 | daleka: "Wróć się!" Lecz on nie zważał na owo wołanie
271 54 | stał Piotr Apostoł. Wówczas on pokazał mu Ligię i rzekł: "
272 54 | siedzących przy uczcie. On sam spoczywał przy Ligii;
273 55 | po śmierci mnie wyzwoli, On ci obiecał mnie przez usta
274 55 | sam niegdyś miał spocząć.~On czytał ów list z rozdartą
275 55 | Nakazał wierzyć jej, że On może mu ją oddać nawet z
276 56 | krew ścięła się w żyłach. On, który całą nadzieję złożył
277 56 | jeśli wiesz, panie, gdzie on jest, to mi powiedz.~Winicjusz
278 56 | trzymali za Kalendiem, był on w tej chwili większy niż
279 56 | inni drwili dalej.~- Nie on winien, że zamiast serca
280 56 | sposób oni napadali go, on zaś odgryzał się zjadliwie
281 56 | okładać tłumy kijami, lecz i on najczęściej ulegał. Nero,
282 56 | ręku, postępowało za nim, on zaś, dzierżąc srebrną lutnię,
283 57 | Ursusowi sznur, a reszty on sam dokona.~- Na Herkulesa! -
284 57 | dziecka:~- A ja wierzę, że On może mi ją powrócić. Nad
285 58 | więc przeznaczono mu krzyż, on zaś, zawsze gotów na śmierć,
286 58 | wznosiło się na arenie, on zaś zwracając się do gromady
287 58 | stronę mówiącego męża.~A on zbliżył się aż do przegrody
288 58 | położyć go na drzewie, lecz on spojrzał raz jeszcze naokół
289 60 | przychodziło do głowy, że on może znów ułożył jakiś nowy
290 60 | lub ostatnia nędza.~Lecz on, gdy nadszedł upragniony
291 60 | swej głowie myślał sobie: "On by mógł przecie wszystkich
292 60 | wiedziałam, że przyjdziesz.~On zaś rzucił się do jej rąk
293 60 | modlić się za ciebie, a on Chrystusa znał, Chrystus
294 60 | Piotr nie kazałby mi ufać, a on mi rzekł: "Ufaj!" - Nie,
295 60 | zmiłuje się nade mną... On nie chce twojej śmierci,
296 60 | nie chce twojej śmierci, On jej nie dopuści... Przysięgam
297 60 | Słyszałam, jak Piotr mówił, że i on umrze umęczon, a któż ja
298 60 | śmierć moją?... Bo wówczas On nas połączy, a ja cię kocham
299 61 | lecz co dzień więcej i on odrywał się od ziemi, a
300 61 | czcić więcej od dawnych.~- On też mi ją odda - odrzekł
301 62 | Zielonych, do którego i on, i jego dwór należał. Szły
302 62 | go wraz szalonym kołem, on zaś, mając po jednej stronie
303 62 | ozwało się kilka głosów. On zaś odwrócił się ku tłumom
304 62 | nie powołał mnie. I odtąd On jest miłością moją. A teraz
305 62 | sobie. Tyś Go nienawidził, a On kochał cię. Tyś wydawał
306 62 | na męki jego wyznawców, a On chce ci przebaczyć i zbawić
307 62 | przychodziłbym do ciebie? Ale oto On rozkazał mi zbierać dusze
308 62 | znienawidzon, a ja ci powtarzam, że On miłuje cię. Patrz na mnie!
309 62 | W Nim jednym ucieczka, On jeden policzy twój żal,
310 62 | dochodzić pianie kogutów, a on klęczał jeszcze, podobny
311 62 | wychudłe piszczele. Lecz on, w czasie gdy go przywiązywano,
312 64 | jeśli Ligia umrze, wówczas on pochowa ją w grobach rodzinnych
313 64 | też, że Ligia, równie jak on, gotuje się na śmierć, że
314 64 | porwał także i Ursusa. I on długo nie chciał się zgodzić
315 64 | szczęściu, nie śmiał w końcu i on modlić się do Chrystusa,
316 64 | wypytywali go o jej przyczynę, on zaś opowiadał im z taką
317 65 | Szuka tylko pozoru, bo on zawsze szuka pozorów. Lukan
318 66 | nieszczęsny oblubieniec. On zaś blady bardzo, z czołem
319 66 | pyta bez przyczyny. Sam on żył już od niejakiego czasu
320 66 | goniąca może ostatnim tchem, on zaś musi czekać bezradnie
321 66 | nad jej krawędzią, tak i on oburącz chwycił się myśli,
322 66 | pierwszą w Rzymie osobą.~On zaś zrozumiał, że tłum domaga
323 67 | Więzienie wyżarło mi siły, ale On mi je wrócił na tę chwilę
324 67 | je wrócił na tę chwilę i On natchnął ten srogi lud,
325 67 | zwiastując początek dnia, a on jeszcze obejmował w myśli
326 68 | i podnieść ją ku sobie, on zaś czuł, że to prawda i
327 68 | zasypiała wśród ciszy ogrodowej, on zaś czuwał nad nią i wpatrując
328 69 | poczęli obejmować jego nogi, on zaś witał ich ze wzruszeniem
329 69 | Zbawiciel powrócił mi ją", on odrzekł: "Powrócił ci ją
330 69 | czepiając się szat jego.~On zaś odpowiedział:~- Dzieci
331 69 | wierni pójdą za nim, a on zawiedzie ich wówczas aż
332 69 | świadectwo prawdzie? Ma-li on jeden uchylić się od tego?
333 69 | po chwilach męki w Panu, on zaś spać nie mógł i czuł
334 69 | bielił dachy domów, gdy on wołał jeszcze z głębi rozżalonego
335 69 | widziało, z drugiej strony on, tak zgięty wiekiem i pracą,
336 70 | że omdlał lub umarł, ale on powstał wreszcie, drżącymi
337 70 | szukali w nim Apostoła. Lecz on na wszystkie pytania odpowiadał
338 71 | Piotra, by go rozebrać.~Lecz on, modląc się, wyprostował
339 71 | nastała cisza niezmącona.~On zaś, stojąc na wyniesieniu,
340 71 | wiernych, których nawrócił, a on poznawał bliższych znajomych,
341 71 | zarobił na spoczynek. I on także dzieła dokonał. Czuł,
342 71 | Tak! chwila nadeszła, ale on widział przed sobą wielki
343 72 | bóstwo w Neronie, wydał się on w końcu bóstwem śmierci.
344 73 | i my, w Chrystusa, a że On miłość nakazał, więc miłujemy
345 73 | mojego Pana, bo z tych rąk On jeden mógł ją wyrwać, ocalić
346 73 | zali wobec prawdy, którą on opowiadał, wszystkie nauki
347 73 | Pamiętasz pytanie, które on ci zadał: "A gdyby cezar
348 73 | augustianami przybył do Cumae, on zaś chociaż domyślał się
349 73 | strażą pretoriańską. Lecz on dowiedziawszy się o tym
350 73 | gdy go zapytam, czy to on rozkazał uwięzić moją familię
351 74 | willi arbitra elegancji.~On zaś sam pisał w godzinach
352 74 | włosach, cudna jak Charyta, on zaś posadził ją koło siebie
353 74 | stała się blada jak płótno, on zaś uśmiechał się ciągle
354 74 | przechodziła miarę powszednią.~On zaś podniósł w górę krużę
355 74 | łączyć z jego krwią.~Lecz on dał znak chorowodowi i znów
356 Epi| śmieli niemal czuć i myśleć!~On zaś żył dalej tylko teatrem
357 Epi| otoczą go ze łzami w oczach, on zaś zanuci im epinicium,
358 Epi| jego widok zestraszył ich, on zaś błąkał się samotny po
359 Epi| chwili do stracenia, lecz on łudził się jeszcze. A gdyby
360 Epi| odrzekł szorstko Epafrodyt.~On zaś roztworzył płaszcz na
|