Rozdzial
1 1 | mądrości i w niczym się od niej nie różni.~Winicjusz począł
2 1 | Poppea wyglądałaby przy niej jak jesienna figa przy jabłku
3 1 | oboje przywiązali się do niej jak do własnego dziecka.~-
4 2 | i nie mogłem słowa do niej przemówić. Musiałem słuchać
5 2 | I nie przemówiłeś do niej?~- Owszem. Oprzytomniawszy
6 2 | Tym razem malowało się na niej pewne zdziwienie, a nawet
7 2 | oświadczył, że sam się do niej poczuwa, chociaż zapewne
8 2 | człowiek nie tylko odczuwał dla niej pewien rodzaj szacunku,
9 2 | jakby na znak, że wobec niej żadne inne bóstwo nie mogło
10 2 | Że zaś nie przemówił do niej dotąd, więc podniósł się,
11 2 | znawca zrozumiał, że jest w niej coś niezwykłego. Wszystko
12 2 | się w jej uszy, porusza w niej krew, a zarazem przejmuje
13 2 | on mówi coś takiego, co w niej już było poprzednio, ale
14 2 | zdać sprawy. Czuła, że on w niej coś budzi, co drzemało dotąd,
15 2 | dziewczynę - i byłby wprost do niej zwrócił palące słowa, gdyby
16 3 | tylko sam gorejesz, bo i w niej Eros rozniecił płomień...
17 3 | głupota. Chodź ze mną do niej. Jeśli pocznie cię bałamucić
18 4 | jej bronić - lepiej by dla niej było umrzeć.~Ligia zaś,
19 6 | moje oczy, nie znajdzie w niej piękności, a nie znalazłszy,
20 6 | zamieszkać, Poppea pogadałaby o niej z Lokustą, ale przez kilka
21 6 | również tego zdania, bo do niej pisała. Jutro jest uczta
22 7 | niebezpieczną. Wiedziano o niej, że kocha zawsze Nerona
23 7 | istotnie obawy, aby cezar do niej wrócił, patrzano na nią
24 7 | przyjazny sposób, zachowano dla niej pewne względy. Nero wyzwoliwszy
25 7 | nagłym przejściu, walczyły w niej z chęcią oporu. Bała się
26 7 | z drugiej rodziła się w niej chęć okazania odwagi, wytrwałości,
27 7 | skarzą i jaki rodzaj mąk dla niej obmyślą.~I tak wahała się
28 7 | uczcie zobaczysz. Być na niej musisz, naprzód dlatego,
29 7 | ujrzeć taką ucztę, a na niej cezara, dwór, słynną Poppeę
30 7 | było skończone, ułożono na niej peplum w prześliczne lekkie
31 7 | zdumieniem. Był to dla niej świat dziwny, którego pięknością
32 7 | oczy, serce ścisnęło się w niej przestrachem, a w duszy
33 7 | Aulusów, która zerwała się w niej przed chwilą, przestała
34 7 | oprzytomniawszy nieco, spojrzała: obok niej spoczywał Winicjusz.~Był
35 7 | o wszystko, co było dla niej niezrozumiałym i co przejmowała
36 7 | Ona się tu boi i chce do niej powrócić. Umarłaby z tęsknoty
37 7 | on, Winicjusz, jest przy niej i pozostanie przy niej.
38 7 | przy niej i pozostanie przy niej. Wolałby stracić oczy niż
39 7 | jej piękności i o swym dla niej uwielbieniu, że zaś gwar
40 7 | jej, że coś budzi się w niej jak za snu, że ogarnia ją
41 7 | teraz zaś spoczywał obok niej Winicjusz, młody, ogromny,
42 7 | pierwszy był tak tuż przy niej. Myśli poczęły mu się mącić;
43 7 | Po prostu nie umiała od niej oderwać oczu, a z ust mimo
44 7 | szukają miłości. Nie ma prócz niej nic w świecie! Oprzyj mi
45 7 | zamiast ratować, ciągnie ją do niej. I uczuła do niego żal,
46 7 | serce tak biło, jak biło w niej, gdy słuchała słów Winicjusza,
47 7 | gdy on przybliżał się do niej, ten jest już zgubiony bez
48 7 | Anakreona. Wtórowali mu do niej Pitagoras, Diodor i Terpnos,
49 8 | wówczas już nie będzie dla niej ratunku. Jeśli Aulusowie
50 8 | Ligia, nie znajdowała w niej echa. Ona sama była przecie
51 8 | Gdyby chciał powrócić do niej, wyciągnęłaby do niego ręce
52 8 | Ligii, która zwrócona do niej profilem, ze wzniesioną
53 9 | śpi także, zwróciła się ku niej, by rozmawiać o jej wieczornej
54 9 | wielka litość. Zbudziło się w niej jakieś uczucie matki; Ligia
55 9 | twarz w pałacu wzbudzała w niej podejrzenie. Okiem znawczyni
56 9 | znacznie starsza! Zadrgała w niej zraniona miłość własna,
57 9 | rzekła wyciągając ku niej ręce - cezar obiecał oddać
58 10 | widzieć Ligię i siedzieć koło niej w ciemnościach w podwójnej
59 11 | się, że nie potrafi bez niej istnieć. Nie umiał sobie
60 11 | odpowiedzieć, co zrobiłby bez niej jutro, jakby mógł przeżyć
61 11 | Akte, sądził bowiem, że od niej może dowiedzieć się prawdy.
62 11 | i Augusta Poppea są przy niej wraz z lekarzami, których
63 11 | choćby pod ziemią i uczyni z niej wszystko, co mu się podoba.
64 11 | spytała go, dlaczego do niej przyszedł.~Winicjusz nie
65 11 | odpowiedzi. Przyszedł do niej, bo tak chciał, bo sądził,
66 11 | nim zobaczyć wstąpił do niej. Ligia uciekając sprzeciwiła
67 11 | odnajdą, nie będzie dla niej ratunku.~Nastała chwila
68 11 | nie wyzdrowieje, nie mów o niej z cezarem, bo ściągniesz
69 11 | nadzieję, że on wyprosi dla niej od cezara powrót do domu
70 11 | z Akte, przychodziła do niej po wiadomości.~Lecz spostrzegłszy
71 12 | dlaczego dotąd pozostałem dla niej obojętny, nie wstrzymała
72 12 | Nie!... nie!... Nic mi po niej! Nic mi po innych... Dziękuję
73 12 | wszelką piękność, uczuł dla niej pewien rodzaj politowania.~-
74 12 | Czym nie wydał co do niej innego rozkazu?~- Nie, panie -
75 12 | kochankiem?~- Nikt, panie.~- Co o niej wiesz?~Tejrezjasz począł
76 12 | niewolnice śmieją się z niej i nazywają ją Dianą.~- Dosyć -
77 13 | przykład Eunice, sam byś przy niej odmłodniał, a zarazem miałbyś
78 13 | odmłodniał, a zarazem miałbyś z niej uczciwy i pewny dochód.
79 14 | ustanowić osobnego przy niej kapłana. Składano też w
80 14 | się dręczyć i czynić dla niej tylu zabiegów, to przyjeżdżaj
81 14 | ryba. Patrz, jaka jednak w niej siła! I za kilka dni będę
82 15 | było brać kąpiel zaraz po niej. Nigidii Lukan dał w twarz
83 15 | wchodzi i wychodzi. Ciągle o niej myślę, więc ją poznam. Chilon
84 16 | sobie każde słowo, które do niej mówił i które od niej usłyszał.
85 16 | do niej mówił i które od niej usłyszał. Czuł ją blisko;
86 16 | spełnić wszystko, czego od niej żądał, chwytał go żal ciężki,
87 18 | nią się tylko zajmuje, do niej ustawicznie wraca i krąży
88 18 | Wspomina jeszcze czasem o niej Poppea, ale cezara umysł
89 18 | stanie odmiennym, to i w niej pamięć tamtego dziecka rozwieje
90 19 | zwanej arca, i wydobywszy z niej kieskę cisnął ją Chilonowi.~-
91 19 | odzyska, i gniew przeciw niej, i uraza, jaką dla niej
92 19 | niej, i uraza, jaką dla niej żywił, znikły. Za tę właśnie
93 19 | wszystkie winy. Myślał tylko o niej jak o drogiej i pożądanej
94 20 | po ciemku nie umiał się w niej rozeznać. Co chwila trafiały
95 20 | bogów. Mówił przy tym o niej jak o rzeczy zupełnie pewnej,
96 20 | czuł, że rozchodzi się od niej, jakby od łąki pełnej kwiatów,
97 20 | wszystkim innym i tylko do niej tęsknić. Zdawało mu się,
98 20 | Zdawało mu się, że nie ma w niej nic rzeczywistego i zarazem,
99 20 | że rzeczywistość wobec niej jest czymś tak lichym, że
100 21 | widział Ligię i dzieliła go od niej odległość zaledwie kilkunastu
101 21 | Ligii nie znał. Widział w niej cudną nad wszystkie dziewczynę,
102 21 | poznał, że ta nauka czyniła z niej jakąś różną od innych kobiet
103 21 | poświęci; że jeśli istnieje dla niej rozkosz, to całkiem odmienna
104 22 | nieczysta, i że chciał go do niej namówić jakiś zdrajca. Zresztą
105 23 | jego głowie i przyłożył do niej maść gojącą. Ursus zabrał
106 23 | powiedzieć coś takiego, co go do niej zbliży, że może coś obmyśli,
107 23 | Raniony i bezbronny budził w niej tylko litość, nie strach.
108 23 | stopnia, że zastąpiło ono dla niej dom, rodzinę, stracone szczęście
109 23 | szczęście i zarazem uczyniło z niej jedną z takich dziewic chrześcijanek,
110 23 | radość, że zostaje przy niej i że będzie mógł na nią
111 24 | mu ją. Napisano jest na niej, żem wyjechał do Benewentu.
112 24 | upadł na ziemię i wsparty na niej rękoma, kręcił głową jak
113 25 | kapłanką. I oto nie spuszczał z niej oczu, ale widział ją na
114 25 | szeroko rozlaną toń, na niej łódź rybaczą, a w łodzi
115 25 | zdziwił się, jak się mogły w niej pomieścić, i wziął go strach,
116 25 | miarę jak zbliżali się ku niej, pogoda czyniła się cichsza,
117 25 | kobiety, to aby mu już w niej czegoś niedostawało. Wówczas
118 26 | koniec puszczy, i ludu w niej dużo. Są też w puszczy i
119 26 | zobaczyć, ale wrócić do niej już nie mogę.~- Dlaczego? -
120 26 | Wzruszyła ją cześć, z jaką do niej mówił. Czuła się kochaną
121 26 | człowiek należy teraz do niej duszą i ciałem, jak niewolnik,
122 26 | jednej chwili. Był to dla niej znów ten przepyszny i piękny,
123 26 | Wszakże ją ścigał po to, by z niej uczynić swoją niewolnicę
124 26 | pierzchnąć. Zmienił się tylko dla niej, lecz poza tym jednym uczuciem
125 27 | wówczas serce wzbierało w niej politowaniem. Wkrótce też
126 27 | tym tkliwsze rodzą się w niej dla niego uczucia. Opuściła
127 27 | ją przebić, wikła się w niej coraz bardziej. Musiała
128 27 | ludzkie. Rozumiał, że jest w niej coś nadzwyczajnego, coś,
129 27 | ucieczki z Palatynu był dla niej jakby ojcem okaże trochę
130 27 | łzami zalaną twarz, mówił do niej: - Póki oczy tego, którego
131 28 | przestać jej kochać, ni żyć bez niej, wprowadzę ją do domu mego
132 28 | nic takiego, czego bym dla niej nie uczynił. Ale nie mógłbym
133 28 | mogę sobie dać rady bez niej, że mi źle jest samemu,
134 28 | może się czasem czegoś o niej dowiem. Nie! nie opuściłbym
135 29 | zajmowały mu duszę i wnosiły do niej obce jej dotąd pojęcia i
136 29 | się jednak pozbyć myśli o niej. Miał ciągle uczucie, że
137 29 | końcu spostrzegł, że myśl o niej nie opuszcza go ani na chwilę,
138 29 | nauki i zarazem czuje do niej wstręt nieprzezwyciężony.
139 29 | Wyznawałeś ją zawsze. Nic w niej nowego! - Jest w niej treść,
140 29 | w niej nowego! - Jest w niej treść, której brakło.~To
141 29 | na stole i wydobywszy z niej pełną garść fiołków począł
142 29 | chwili myśli o Ligii, tylko o niej.~Petroniusz zaś rzekł:~-
143 29 | klejnoty, z wyjątkiem gemm, do niej będą należały na wypadek
144 29 | przypatrzył Eunice, i mówię ci o niej dlatego, że może i ty szukasz
145 29 | nie znaczy, że jest coś od niej silniejszego? Nie, drogi:
146 31 | powodu nagromadzonych na niej roślin pozór wyspy i ogrodu,
147 31 | bliska nie była nawet do niej podobna, zbyt silne wrażenie
148 31 | doświadczał, i miłość do niej napłynęła mu nową ogromną
149 31 | Petroniusz - nie umiał ukryć przy niej swej żądzy do Rubrii, więc
150 32 | nie spodziewając się od niej niczego, nie chciał jej
151 32 | wyprawi u siebie ucztę i na niej skłoni cezara do wydania
152 32 | wyzwoleniec cezara.~- Jest na niej moje nazwisko - rzekł -
153 32 | cię zdobyć.~- Odważna z niej Augusta!~- Odważna zaiste,
154 32 | nauka wobec tego nowego dla niej świata, wobec rozkoszy i
155 33 | mieszkania. Mam prawo do niej, dane mi przez cezara, mam
156 33 | rozumiem, że nie wiem, czy w niej żyć potrafię i czy zniesie
157 33 | rzekł - mógłbym sam pójść do niej i spytać, jako jest rzecz
158 33 | albo wprowadź mnie sam do niej. Nie wiem, jak długo przyjdzie
159 33 | zaś Piotr zbliżył się do niej i rzekł:~- Ligio, miłujeszże
160 33 | jednej chwili klęknął przy niej, Piotr zaś położył ręce
161 34 | Przyznał się Ligii, że chciał o niej zapomnieć, ale nie mógł.
162 34 | ale nie mógł. Myślał o niej po całych dniach i nocach.
163 34 | głowy, bo oto jest przy niej, a wszakże już ona nie będzie
164 34 | sprawy z tego, co czuł, że w niej przychodzi na świat jakaś
165 34 | odnalazł i że jest przy niej:~- O Ligio! O Ligio!...~
166 35 | jej nie przyjmę, choćby w niej tkwiła prawda i mądrość
167 36 | Czy boisz się, by Rzym od niej nie spłonął?" I ci, którzy
168 36 | jej rękę i przycisnął do niej usta ku wielkiemu zdumieniu
169 39 | Mniemałem, że nie masz w niej ani mądrości, ani piękności,
170 39 | Winicjusza chciała przycisnąć do niej usta, lecz on począł mówić
171 40 | jakaś inna ofiara byłaby dla niej za wielka.~Tygellinus zmieszał
172 40 | mnie poczucie, że jestem na niej najlepszym z gladiatorów.
173 40 | memu lekarzowi trzymać w niej środki czyszczące. Ja uczyniłem
174 40 | dla siebie samego, nie dla niej.~- A mnie ciebie żal, Petroniuszu.~-
175 40 | spokojniejsza i, o ile wiem, nic od niej nie grozi ni tobie, ni Ligii.~-
176 41 | wszystkiego. Winicjusz chciał z niej mieć kochankę, lecz gdy
177 41 | przekonaniu, że naszyjnik dla niej jest przeznaczony.~Cezar
178 42 | tego uczynić, to uczyń dla niej. Ona Cię kocha i ufa Ci.
179 43 | wdzięcznością w niebo i skoczył ku niej, jakkolwiek samo powietrze
180 43 | choćby mu nawet przyszło na niej zemdleć.~Na końcu ulicy
181 47 | dosięgnął do Via Nomentana, a od niej, wraz ze zmianą wiatru,
182 48 | wymówiwszy jej imię wyciągnął ku niej ręce. Wówczas podniosła
183 49 | poezję, że poświęcił dla niej ojczyznę! Od początku świata
184 50 | szukał, gdyż nie mógł bez niej żyć. Za nędzną zapłatę pomagałem
185 51 | wstępie Petroniusz.~- Od niej wracam.~- Słuchajże, co
186 51 | Petroniusz wyciągając do niej ręce.~Ona zaś chyląc ku
187 51 | konchy, a ty będziesz w niej jak kosztowna perła... Przyjdź,
188 51 | trwać wiecznie i trzeba po niej pójść spać choćby z samego
189 53 | garść tylko, nie było wśród niej jednego serca, które by
190 53 | podwoi, niech potroi mękę dla niej przeznaczoną, wytrzymam;
191 54 | pileolus, który miał na niej, jest z ołowiu. Wtem żołnierz
192 55 | bólowi. Śmierć nie była dla niej rozerwaniem ślubów. Z ufnością
193 55 | Marek, który tęskni po niej całym sercem. I myślała,
194 55 | Augusty, teraz zaś udał się do niej po raz drugi. Zastał ją
195 56 | światło bowiem przychodziło do niej jedynie przez zakratowane
196 56 | na arenie i odnosili na niej zwycięstwa, zyskiwali najwięcej
197 56 | całych oddziałów. Lud brał w niej udział duszą, sercem, oczyma:
198 57 | nie w dwa lub trzy dni po niej; bo poszliby za nim i odkryli
199 57 | litość i zapamiętał się w niej tak, że zapomniał, gdzie
200 57 | świątyńki.~Winicjusz skoczył ku niej, a za nim Petroniusz, Niger
201 58 | arenę i poczęto kopać w niej doły, jeden przy drugim,
202 60 | światło w górę, począł się po niej rozglądać.~I nagle drgnął,
203 60 | nic więcej klęknął przy niej.~Ursus zaś poznał go i rzekł:~-
204 62 | straszna i czarna pustka, w niej zaś widać tylko te oczy
205 62 | czym przytwierdziwszy go do niej za pomocą sznurów, poczęli
206 64 | rodzinnych i spocznie koło niej. Nie miał już żadnej nadziei
207 64 | niezgłębioną, tak że wobec niej owa wieczność wydawała mu
208 64 | śmierci zaczynało się dla niej szczęście nawet i ziemskie,
209 64 | Ligię lub opóźnił je dla niej na długie lata. W swej prostaczej
210 64 | olbrzyma, nie było bowiem dla niej ani pęt, ani krat dostatecznych,
211 64 | nie obiecywali sobie po niej nic, tymczasem ów olbrzym
212 64 | więzienną słomę, szli ku niej z radością, jak do wrót
213 65 | spuszczając oczy. - Myślałem o niej i o tym olbrzymie, który
214 66 | wiedząc, jaką obmyślono dla niej mękę i co za chwilę zobaczy.
215 66 | zmiłujcie! Ją ocalcie! Jam dla niej to uczynił!~Widzowie pojęli
216 66 | ruchem i oczyma błagał, dla niej o życie. A wtem Winicjusz
217 67 | imię.~Więc klęknął przy niej i położywszy lekko rękę
218 67 | Winicjusz pozostał przy niej klęczący i pogrążony w modlitwie.
219 68 | wtóre, że mógł wysławić w niej samego siebie jako wspaniałomyślnego
220 68 | jej nóg, wyglądała przy niej jak bóstwo cypryjskie. Esteta
221 68 | silił się, by wynaleźć w niej dawne ponęty i wzruszając
222 69 | nie może uchylić się od niej nikt. Jednakże krajało się
223 70 | na równinę, na leżące na niej domy, cmentarze, miasteczka
224 73 | naszą spokojną zatokę, a na niej Ursusa w łodzi, zapuszczającego
225 73 | Tygellin, ale obojętnym dla niej nikt być nie potrafi. O
226 73 | wiedział już, że musi w niej paść, i rozumiał tego powody.
227 73 | podróżą" i właśnie czynił do niej przygotowania, gdy nadszedł
228 74 | mistrza.~- Eunice - rzekł do niej - czy ty wiesz, że od dawna
229 74 | wieńce, i wszystko, co w niej jest, i pola, i stada należą
230 74 | na cześć innej bogini z niej nie uleją.~I rzucił kosztowne
231 Epi| wierny sobie grał pierwszą w niej rolę do końca. Opanowała
|