Rozdzial
1 2 | dłonie, pachnące werweną, ku nozdrzom i zdawał się nad
2 2 | wilgoci, zielonawą głowę ku wodzie. jakby się chciała
3 2 | podniosła swoją drobną twarz ku zorzy wieczornej i odrzekła
4 4 | chwili gdy Ligia zwróciła ku niemu oczy zalane ,łzami,
5 5 | zwrócił zaciśnięte pięści ku woskowym maskom stojącym
6 7 | stole spływające z wdziękiem ku ziemi miękkimi fałdami,
7 7 | Winicjusz i Petroniusz i szli ku wielkiemu triclinium, piękni,
8 7 | domu Aulusów, i ciągnąc ją ku sobie, począł szeptać drżącymi
9 7 | wcale, teraz zwróciła także ku niemu zarazem ciekawe i
10 7 | wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. Lecz on kazał jeszcze
11 7 | patrz na nią. Zwróć oczy ku mnie, ocelle mi!... Dotknij
12 7 | a ona poczęła się cofać ku Akte. Ale w tej chwili nakazano
13 7 | oczy z niezmierną uciechą ku górze. Westynus z uporem
14 7 | To rzekłszy przygarnął ku sobie syryjską tancerkę
15 7 | przyciągnąwszy jej głowę ku piersiom, począł dysząc
16 7 | zerwał się i począł biec ku wyjściu:~- Ligio! Ligio!...~
17 8 | promienie i pociągnie ją ku sobie. Słyszała już o wielu
18 9 | śpi także, zwróciła się ku niej, by rozmawiać o jej
19 9 | Pani! - rzekła wyciągając ku niej ręce - cezar obiecał
20 10 | i nardu.~- Już skręcają ku Karynom - rzekł znów Winicjusz.~-
21 10 | zaś rzeczywiście skręcili ku Karynom. Niewolnicy, zwani
22 10 | lektyka. Ursus unosił Ligię ku Suburze, towarzysze jego
23 10 | aa!~Winicjusz skoczył ku nim.~- Gdzie Ligia? - zawołał
24 11 | spostrzegłszy Winicjusza zwróciła ku niemu swą drobną, bladą
25 12 | i uniesienia, wyciągała ku niemu ręce, on zaś słuchał
26 15 | Widziałem, jak Chilo zbliżył się ku nim i począł rozmawiać z
27 16 | jego widok i skoczywszy ku niemu, zaledwie miał siłę
28 16 | Lecz Winicjusz zbliżył się ku niemu z twarzą złowrogą
29 17 | zboże, skręcili na lewo, ku domom, które ciągnęły się
30 20 | zaś skręciwszy na lewo, ku Salaria, znaleźli się wśród
31 20 | postaci, zdążające ostrożnie ku piaszczystym wądołom. Niektórzy
32 20 | Winicjusz pochylił się ku Chilonowi i spytał, czy
33 20 | ciemności. Głowy, podniesione ku górze, zdawały się widzieć
34 20 | towarzysze mimo woli spoglądali ku gwiazdom, jakby w obawie,
35 20 | poklękali, inni wyciągali ku niemu ręce. Nastała cisza
36 20 | cmentarza.~Chilo pochylił się ku Winicjuszowi i szepnął: -
37 20 | równo, wysmukłym ostrzem, ku skrzącym się na wypogodzonym
38 20 | podniosły się miano woli ku niebu i nastała chwila jakby
39 21 | otwarte; oczy wzniesione ku Apostołowi, twarz zasłuchaną
40 22 | balustradzie i zawrócił ku nim.~- A czego tu szukacie? -
41 22 | więc pominąwszy ich skoczył ku drzwiom domku, pchnął je
42 22 | w górę, rzucił się znów ku drzwiom. Starzec zdołał
43 22 | skoczył jak rozjuszony zwierz, ku Winicjuszowi.~"Śmierć!" -
44 22 | począł z nim biec pustą ulicą ku rzece.~Chilo uczynił się
45 22 | już krokiem skierował się ku rzece.~- Może obaczę gdzie
46 24 | patrząc na innych, wprost ku niemu - jakby w przekonaniu,
47 24 | białą głową zniżając ją ku piersiom i oczy miał zamknięte,
48 25 | zwyciężył!~Ów zaś wzniósł oczy ku górze tak ufne i pełne wesela,
49 25 | księżycowego światła, jakby drogą ku niebu, on zaś, Winicjusz,
50 25 | Winicjusz, wyciągnąwszy ku nim ręce począł ich błagać,
51 25 | słuchała z oczyma wzniesionymi ku Apostołowi i wszystkie głowy
52 25 | wszystkie głowy były zwrócone ku niemu, on zaś mówił coś
53 25 | zwrócił łódź i wyciągnął ku niemu wiosło, które on schwyciwszy
54 25 | nadbrzeżnym świetle jakąś postać, ku której Piotr sterował. I
55 25 | w miarę jak zbliżali się ku niej, pogoda czyniła się
56 25 | nią patrzy, zbliżyła się ku niemu i rzekła:~- Jestem
57 26 | królewnie. I Ligowie ruszyliby ku Dunajowi, bo to lud dobry,
58 26 | szczęśliwy. Gdy pochylała się ku niemu, biło na niego ciepło
59 27 | sama siebie i że ciągnie ją ku niemu nie co innego, tylko
60 27 | bardziej jej serce szło ku niemu. Zasługa jego względem
61 27 | Chrystusa okazywał, skłaniały ku niemu nieprzepartą siłą
62 27 | sama pochyliła się przy tym ku niemu tak, że ustami dotknęła
63 27 | miłością, która pchała jedno ku drugiemu.~Ligia podniosła
64 29 | Pójdź!~Na to przybiegła ku niemu i siadłszy na jego
65 30 | cały dzień. Oświadczył też, ku wielkiemu zdziwieniu obecnych,
66 30 | obywateli, powodowany miłością ku nim, jako ojciec ku dzieciom,
67 30 | miłością ku nim, jako ojciec ku dzieciom, zostaje z nimi,
68 31 | przybraną za Dianę, skoczył ku niemu chcąc bliżej spojrzeć
69 31 | ust, ciągnąc jednocześnie ku sobie jego głowę, aż wreszcie,
70 31 | chcę cię: A ona zniżyła ku niemu głowę:~- Uchyl zasłony.~
71 32 | to znaczy, że jej żądza ku tobie nie była przemijającym
72 32 | uczynił jakiś wielki krok ku Ligii i że powinna go spotkać
73 33 | i słońca, więc wyciągnął ku Winicjuszowi ręce i rzekł:~-
74 33 | błogosławieństwo skoczył ku Piotrowi i wówczas stała
75 34 | Chrystus umyślnie prowadził cię ku sobie.~Winicjusz podniósł
76 36 | przycisnął do niej usta ku wielkiemu zdumieniu gawiedzi,
77 36 | wznosił swą siwą, drżącą głowę ku niebu, modląc się i wołając
78 39 | ramionami milczeli poglądając ku zorzom, których ostatnie
79 40 | przepaści, coś nieznanego idzie ku nam z przyszłości, coś się
80 41 | Nero zaś podniósł ręce ku niebu i zawołał: - Biada
81 42 | śpiące Laurentum, zawrócił ku Ardei, w której, również
82 42 | głowę i wyciągnąwszy ramiona ku niebu nabitemu gwiazdami;
83 42 | miasta do Ancjum, skoczył ku nim i począł pytać:~- Która
84 42 | popędził dalej. Jechał teraz ku Albanum, pozostawiając na
85 42 | Kampania, po której biegły ku miastu tylko arkady akweduktów
86 42 | Winicjusz, spuszczając się ku Albanum, wjeżdżał w dymy
87 43 | Winicjusz mógł posuwać się dalej ku zaułkowi, na którym stał
88 43 | setki rąk wyciągnęły się ku Winicjuszowi, lecz spłoszony
89 43 | dłużej łudzić. Na zakręcie ku Vicus Judaeorum, na którym
90 43 | wdzięcznością w niebo i skoczył ku niej, jakkolwiek samo powietrze
91 43 | biegł teraz całym pędem ku Via Portuensis, w tę samą
92 43 | się w ulicy, która wiodła ku Via Portuensis i polu Kodetańskiemu.
93 44 | wszystkich okolicznych gór ku miastu, na akweduktach zaś
94 44 | Z morza ognia strzelały ku rozgorzałemu niebu jakby
95 44 | niósł hen nad Kampanią, aż ku Górom Albańskim. Noc stawała
96 45 | za ogrodami Acyliusza, ku Porta Salaria. Winicjusz
97 45 | przez Pagus Janiculensis ku drodze Tryumfalnej. Na otwartych
98 45 | część mieszkańców uciekała ku morzu drogą Portową. Za
99 45 | namysłu skręcił na lewo, ku wzgórzu. Na chwilę zbocze
100 45 | surową. Oczy zwróciły się ku niemu jakby w oczekiwaniu
101 47 | zmianą wiatru, zwrócił się ku Via Lata i ku Tybrowi, okrążył
102 47 | zwrócił się ku Via Lata i ku Tybrowi, okrążył Kapitol,
103 47 | złotą lutnię, wzniósł oczy ku oblanemu łuną niebu, jakby
104 47 | głębokie szeregi pretoriańskie ku czarnej, wyjącej tłuszczy,
105 47 | drapieżne ręce wyciągały się ku cuglom jego konia i ku niemu,
106 47 | się ku cuglom jego konia i ku niemu, lecz on wjeżdżał
107 48 | wraz ze zmianą wiatru znów ku rzece i strawiwszy tu i
108 48 | Apostoła, matki wyciągały ku niemu dzieci, inni klękali
109 48 | zawrócili obaj na prawo ku wzgórzom. Po drodze Winicjusz
110 48 | wymówiwszy jej imię wyciągnął ku niej ręce. Wówczas podniosła
111 49 | obecnych zwróciły się mimo woli ku niemu, nigdy bowiem żaden
112 51 | niej ręce.~Ona zaś chyląc ku nim swą złotą głowę odrzekła: -
113 51 | cienia.~Nagle, gdy skręcili ku Mamertyńskiemu więzieniu,
114 53 | milczeniu zalane łzami oczy ku krzyżowi; tu i owdzie ozwały
115 53 | Dzieci, podnieście serca ku Zbawicielowi naszemu i ofiarujcie
116 53 | drogą moją", oto podnosi was ku sobie, a wy czepiacie się
117 53 | ziemi, dusze wzięły lot ku wieczności i szli, jakby
118 53 | czym, podniósłszy twarz ku niebu, mówił głośno: - Chryste
119 53 | Winicjusz, wyciągając ręce ku gwiazdom, mówił jęcząc:~-
120 54 | sędziwą twarz, wzniesioną ku niebu w modlitwie. "Nie!
121 54 | natomiast setnik zbliżył się ku niemu i rzekł:~- Wybacz,
122 54 | ciągnęli poważnym krokiem ku rostrom, by słuchać przygodnych
123 54 | krawędź lektyki, pochylił się ku niemu i patrząc mu wprost
124 56 | Młode dziewczęta wznosiły ku nim oczy pełne miłości,
125 56 | Senecjo, który pochyliwszy się ku nim, rzekł:~- Nie wiecie,
126 56 | długich wideł posuwali jednych ku drugim, aby mogło przyjść
127 56 | dwóch tylko, popchnięto ich ku sobie tak, że spotkawszy
128 56 | Tysiące oczu zwróciło się ku wielkim wrzeciądzom, do
129 56 | i wznosząc oczy i głowy ku cesarzowi, poczęli wołać,
130 56 | widowisko, zwrócił głowę ku arenie.~Oni zaś poczęli
131 56 | począł się na nowo cofać ku okręgowi areny. Wówczas
132 56 | próżno! Podniósł jeszcze ku głowie mdlejącą rękę, w
133 56 | podium i zwrócił wielki palec ku ziemi.~Westalki powtórzyły
134 56 | chwiejąc się wyciągnęło ku widzom ręce z prośbą o zmiłowanie.
135 56 | śpiewali z oczyma wzniesionymi ku velarium. Widziano twarze
136 56 | głowach. Sam cezar zwrócił ku nim swą znudzoną twarz i
137 56 | bowiem głowy zwrócone były ku arenie, więc wstał i jako
138 56 | piasku. Niektórzy podnosili ku niemu oczy, a wówczas rozjaśniały
139 56 | kilkakrotnie widzom, pod-niósł ku niebu oczy i czas jakiś
140 56 | ołtarze, ~Płonące wiecznie ku twej czci, ~Zbryzgała Trojan
141 57 | Tymczasem słońce zniżyło się ku zachodowi i zdawało się
142 57 | inną stronę, pochylił się ku niemu i szepnął:~- Pieśń
143 57 | To rzekłszy podniósł oczy ku otworowi amfiteatru, nad
144 57 | świątyńki.~Winicjusz skoczył ku niej, a za nim Petroniusz,
145 58 | wszystkie oczy zwróciły się ku ławkom; nawet ci, którzy
146 58 | krzyża.~Kryspus wyciągnął ku niemu ramię, jakby chcąc
147 58 | wyszeptały: - Apostoł Paweł!...~Ku wielkiemu zdziwieniu cyrkowej
148 58 | zarządca ławek zbliżył się ku Apostołowi i zapytał:~-
149 58 | niektórzy patrząc jeszcze ku niebu poruszali z cicha
150 58 | bardziej, ciało obsunęło się ku dołowi, głowa opadła mu
151 59 | mnie noc i śmierć idzie ku mnie...~Czasem zdaje mi
152 60 | głowy...~Tu zwrócił oczy ku okratowanemu otworowi, po
153 61 | ich zwracała się jeszcze ku rzeczom ziemskim, to tylko
154 62 | zwoje bluszczów, wzbijał się ku górze i obejmował nogi ofiar.
155 62 | ofiary jednak, wznosząc głowy ku gwieździstemu niebu, poczęły
156 62 | obejmował słupy, wspinał się ku piersiom ofiar, skręcał
157 62 | głosów. On zaś odwrócił się ku tłumom i wyciągnąwszy w
158 62 | ramieniem i palcem zwróconym ku cezarowi. Nagle uczyniło
159 62 | nagłym wichrem, rzucił się ku starcowi, chcąc mu się lepiej
160 62 | siłą, począł kierować się ku fontannie, przy której oddał
161 62 | wziąwszy go szedł z nim ku krzyżującym się ulicom,
162 62 | boleścią, aby cię powołać ku sobie. Tyś Go nienawidził,
163 62 | Paweł zaś podniósł twarz ku gwiazdom i począł się modlić:~-
164 63 | wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. Lecz mało kto mógł
165 63 | nagie ciało, zbliżył się ku niemu, podniósł się nawet,
166 63 | podniosły się przed śmiercią ku górze, a po chwili dwie
167 64 | które również miały się już ku końcowi. Lud, przesycony
168 64 | na więzienną słomę, szli ku niej z radością, jak do
169 66 | złożył ręce i podniósł wzrok ku gwiazdom, migocącym przez
170 66 | grzbiet, począł biec pod kątem ku rozszalałemu zwierzęciu.~
171 66 | Tysiące widzów zwróciło się ku cezarowi z połyskami gniewu
172 66 | nie dostrzeże zwróconych ku dołowi palców na znak śmierci.
173 68 | nienawiści, jaką płonął ku niemu wszechwładny prefekt
174 68 | jeśli nie z nienawiści ku wam, to ku mnie.~Winicjusz
175 68 | z nienawiści ku wam, to ku mnie.~Winicjusz uśmiechnął
176 68 | duszę jego i podnieść ją ku sobie, on zaś czuł, że to
177 68 | życie ogromnie błogie szło ku nim i brało ich w siebie.
178 68 | potem wznieśli oboje oczy ku zorzom wieczornym. Czasami
179 69 | wyprowadzi cię z miasta ku Górom Albańskim. Tam cię
180 69 | wyciągał w samotności ręce ku niebu i pytał: "Panie! Co
181 70 | posuwały się drogą Appijską ku równinom Kampanii.~Jedną
182 70 | biegnące przez równinę ku miastu, wychylały się z
183 70 | jasność, która zbliża się ku nam? - Nie widzę nic - odpowiedział
184 70 | Jakowaś postać idzie ku nam w blasku słonecznym.~
185 70 | nic nie mówiąc zawrócił ku siedmiu wzgórzom miasta.~
186 71 | wywiedziono za mury miasta, ku wzgórzom Watykańskim, gdzie
187 71 | Słońce zniżyło się już nieco ku Ostii, dzień był cichy i
188 71 | że to nie ofiara idzie ku straceniu, ale zwycięzca
189 71 | tak myśląc, podnosił oczy ku górze i mówił: "Panie, kazałeś
190 71 | świadectwo, i wiedli dalej ku Naumachii i cyrkowi. Wierni
191 71 | zwrócił się po raz ostatni ku miastu. Z dala, nieco w
192 71 | chyliło się jeszcze bardziej ku Ostii i stało się wielkie
193 71 | drogą Ostyjską Pawła z Tarsu ku miejscowości zwanej Aquae
194 71 | ziemi zdawała się podnosić ku niebu. A Paweł słyszał ją
195 71 | na wschód wąską ścieżką ku Salwijskim Wodom. Na wrzosach
196 71 | pełne niezmiernego spokoju, ku odwiecznym blaskom wieczornym
197 71 | gościniec z zórz, wiodący ku niebu, i w duszy mówił sobie
198 73 | walka z Tygellinem miała się ku końcowi. Petroniusz wiedział
199 74 | moja!...~A ona wyciągnęła ku lekarzowi swe różane ramię
200 Epi| komedia miała się widocznie ku końcowi.~Gdy wieści o Galbie
201 Epi| głowy płaszczami, pomknęli ku krańcom miasta. Noc bladła.
202 Epi| chmury zaś owej wychylają się ku niemu twarze, w których
|