Rozdzial

  1 1 |           dlatego lubił wspominać te czasy, albowiem stanowiły
  2 1 | partyjskiej. Nudzą mnie wprawdzie te wszystkie Wologezy, Tyrydaty,
  3 1 |         jak myślę! Ale zachowałem tę wyższość, że wiem, co jest
  4 1 |     fontannie. I przysięgam ci na tę pianę, z której powstała
  5 1 |         Chcę mieć Ligię. Chcę, by te moje ramiona, które obejmują
  6 2 |        można było nie spojrzeć na te znaki!~- Dawniej wdziałem
  7 2 |        Aulos, patrzyłem pilnie na te znaki. Wszakże wiem, że
  8 2 | Petroniusz dobrze był znany przez te tłumy. O uszy Winicjusza
  9 2 |        się nam skladać ofiary, by tę ruinę odwrócić?~Plaucjusz
 10 2 |      niepokojem Winicjusz.~- Chęć tę mam dawno - odpowiedział
 11 2 |           Winicjusz nie zważał na tę bukoliczną nutę - i myśląc
 12 3 |       szarzeją, jak szarzały, ale tę wiosnę, którą niegdyś widziałem
 13 3 |        świeżą, jasnozieloną... Na tę bladą Selenę - nie dziwię
 14 3 |         Szczęśliwyś, że posiadasz tę, którą kochasz.~- Ja? Wiesz,
 15 4 |        się od zła i hańby, choćby tę obronę życiem i męką przyszło
 16 4 |         zabiera jej drogą głowę - tę, którą Aulus nazwał światłem
 17 4 |      Plaucjusz, który nadszedł na tę chwilę, dowiedziawszy się,
 18 5 |          atrium i wybuchnął: - Na te maski śmiertelne! Pierwej
 19 7 |           patrzyła z zachwytem na tę niezrównaną, wiosenną postać.~-
 20 7 |   Klaudiusz, tam Germanik. Wszędy te ściany słyszały jęki i chrapanie
 21 7 |        wśród obcych ludzi ujrzała te dwie znajome i przyjazne
 22 7 |         że w tej chwili zdradza i tę czystą naukę, w jakiej ją
 23 8 |       niegodna jest przejść przez te drzwi.~
 24 9 |       głowie Akte nie chciały się te rzeczy pomieścić. Chwilami
 25 9 |        kupy kamieni. Lecz w końcu te poczucia, z których nie
 26 9 |         pierwszy w życiu widziała te wspaniałe ogrody, pełne
 27 10|          przez rozsunięte firanki te ciemne gromady i poczęła
 28 11|           nikt inny jak cezar.~Na tę myśl Winicjuszowi pociemniało
 29 11|          może zobaczy Ligię, i na tę myśl poczynał drżeć. Nuż
 30 11|     Kryspinilla, niż Poppea i niż te wszystkie, które napotyka
 31 11|            i nagle ogarnęło go na tę myśl poczucie jakiegoś szczęścia
 32 11|           do tego stopnia, widząc te łzy rozpaczy mówił sobie
 33 13|           jak kopalnie Cypru i za tę ligijską makolągwę gotów
 34 13|       lądzie, ergo: zapłaci mi za tę rybę osobno. Jeszcze jedna
 35 13|        jakie życie ciężkie! Gdzie te czasy, w których za obola
 36 14|         Za twoją to radą wszedł w te mury zły duch, który jednym
 37 14|          Nerona i Tygellinus miał tę wyższość, że Nero mniej
 38 14|         zawsze jednakowo chodzi o tę Ligię?~Winicjusz zatrzymał
 39 14|           w obronie ich straciłem te oto dwa palce. Ale że między
 40 15|       prezbiterowie doradzili jej tę ostrożność. Gdy Chilon pozna
 41 15|  ostrożność. Gdy Chilon pozna już te miejsca, będę chodził z
 42 16|          musi Ligię stracić, i na tę myśl tracił tę resztę równowagi,
 43 16|      stracić, i na tę myśl tracił tę resztę równowagi, którą
 44 16|          zarazem chciałby całować te ślady. Przychodziło mu także
 45 16|         którego obronie straciłem te oto dwa palce, których strata
 46 16|        dawniej, odstąpiłbym za to tę biedną starą niewolnicę,
 47 19|        się oprze, panie! Przyjmij te słowa za dobrą wróżbę, tak
 48 19|      świątyni Ammona. Co do mnie, te "skrupuły" (tu potrząsnął
 49 19|       powrotnej z Ostrianum. I na tę myśl Winicjusza porywała
 50 19|        dla niej żywił, znikły. Za tę właśnie radość darowywał
 51 19|            Nauczył go przyrządzać tę maść pewien chrześcijanin,
 52 19|        pozwalało wątpić, że osoby te szczególniej go obchodzą;
 53 19|          na świecie. Lubię jednak tę naukę za to, że nie pozwala
 54 19|        zostawisz na tym oto stole tę sakiewkę, którą dostałeś.~
 55 20|        noc, odległość od miasta i te postaci, do widm podobne,
 56 20|           Klaudiusza znudziły tak te rozruchy, że wygnał wszystkich
 57 20|           nauki i niegodziwcu. Na tę myśl porwała go złość: "
 58 20|          cmentarzu, jeśli wyznaje tę naukę, słucha i czuje, to
 59 20|         widzieli, a uwierzyli." I te słowa słyszeliśmy, i oczy
 60 21|    bardziej tylko pragnął posiąść tę istotę, tak odmienną od
 61 21|     szlachetny Winicjusz oddał mu tę kieskę, którą w jego oczach
 62 21|     lanista - ale jeśli oddasz mi tę kiesę, którą ci rzucił dostojny
 63 22|         jeszcze uderzył pięścią w tę głowę i w jednym mgnieniu
 64 22|      spytać o to Ursusa. Ale myśl tę porzucił natychmiast. Wolał
 65 22|           przy sobie dwie kieski: tę, którą Winicjusz dał mu
 66 22|        Winicjusz dał mu w domu, i tę, którą mu rzucił w powrotnej
 67 22|      cmentarza. Ze względu też na tę szczęśliwą okoliczność,
 68 23|       jemu wydawało się, iż przez te kilka dni zdoła może powiedzieć
 69 23|      pojutrze, może długo. Radość tę mieszała mu tylko obawa,
 70 24|         mnie zabił.~- Błogosławię tę chwilę, w której doradziłem
 71 24|    Chilonowi wydało się, że słowa te są ostatecznym wyrokiem.
 72 25|            oparłby się piastujący tę godność gladiator, do której
 73 25|       króla"? Jedna była tylko na te wszystkie pytania odpowiedź.
 74 25|       całe tłumy, tak wielkie jak te, które były zebrane w Ostrianum,
 75 26|        ojczysty kraj Ligii, słowa te sprawiły pewną przyjemność,
 76 26|           biedziła się, jakby jej tę wdzięczność okazać.~- Ligio -
 77 26| przyszłością i własnym sercem.~Na tę chwilę wewnętrznej rozterki
 78 27|           i gniewem, wnet hamował te błyski, a potem patrzył
 79 27|          że to ona ubrała Ligię w tę jakąś wyjątkową, niewysłowioną
 80 27|         jak natura jego odrzucała tę naukę, i jeśli z jednej
 81 27|     poczęła teraz lepiej rozumieć tę gorycz i ten ból. I ona
 82 27| Chrystusowe prawdy, ale złudzenia te nie mogły się ostać. Znała
 83 27|      Winicjusz - chrześcijaninem! Te dwa pojęcia nawet w jej
 84 27|           do domu tego, aby ugiąć tę dumną głowę do nóg Chrystusowych
 85 27|   Chrystusowych i rzucić ziarno w tę kamienistą rolę, którą użyźni
 86 28|      jakoby podcięto w jego duszy te struny, które dotychczas
 87 28|        naturze, co się wzdryga na tę naukę, i choćby usta moje
 88 28|           albo raczej Ligia przez tę dziwną naukę, którą wyznaje.
 89 28|     przyuczył. Otóż teraz, widząc te wytarte płaszcze i wygłodniałe
 90 29|      tylko że ja inaczej rozumiem tę różnicę niż ty. Tobie miłość
 91 29|      wiadomo.~Winicjusza uderzyły te słowa i wróciwszy do siebie
 92 30|           miejscu znienawidziłbym tę naukę, a szukał rozkoszy
 93 31|       pierwszych domów rzymskich. Te głosem i wyuzdanymi ruchami
 94 32|        czyż mogą być twardsze niż te, które nosimy? Tyś mówił: "
 95 32|      Herkulesa! Nie ja stworzyłem te czasy i nie ja za nie odpowiadam.
 96 33|          waszą naukę, to miłuję i tę naukę i chcę jej! Ale że
 97 34|          w nim zaszły, i wreszcie tę niezmierną tęsknotę, która
 98 34|      zdawało się przepełniać całą tę izbę.~- Patrzże - rzekł
 99 35|           najprędzej. Powiada, że te zapachy, które wiatr niesie
100 35|         na ten wielki brzuch i na te cienkie nogi. Parys uczył
101 35|     jutrzenką i wiosną? Pamiętasz tę Psyche, tę nieporównaną,
102 35|      wiosną? Pamiętasz tę Psyche, tę nieporównaną, tę najpiękniejszą
103 35|          Psyche, tę nieporównaną, tę najpiękniejszą z dziewic
104 35|         się mylisz, ale skąd masz tę pewność?~- Powiedział mi
105 35|      samym pałacu cezara. Wyznają tę naukę niewolnicy i obywatele,
106 35| odwiedzinach Chilona i o tym, jak te odwiedziny podały mu myśl
107 37|       chciałem zabrać to morze, i tę pogodę, i tę muzykę, i oddać
108 37|          to morze, i tę pogodę, i tę muzykę, i oddać wszystko
109 37|           kochał ciebie i wielbił tę naukę, której mnie Paweł
110 38|    siadywałem przy tobie. I tobie te irysy będą przypominały
111 38|      pewien, że polubisz Ancjum i tę willę. Zaraz po przybyciu
112 39|          i na których przebiegłem tę drogę tak szybko jak nigdy
113 39|        oczach pytanie, czym pojął tę Boską naukę, którą ty wyznajesz,
114 39|     powiedz: gdyby cezar wyznawał tę naukę, która nakazuje miłość
115 39|      univira. Ale ja ci mówię, że te, które Chrystusa w sercu
116 39|            całym sercem wielbiłem tę naukę, z której wyrosłaś,
117 40|     pochlebstwo! Ale czy istotnie te wiersze są tak złe? Ja się
118 40|    podobni ludzie będą opowiadali tę naukę, nasi bogowie muszą
119 40|         teraz ciągle mam w uszach te odgłosy i ciągły niepokój
120 41|           mieści się wszystko, co te rzeczy dać mogą. Ale gdy
121 41|         kolebce. Przysięgam ci na te gwiazdy, które nad nami
122 41|       mnie czasami tak smutna jak te cyprysy, które tam czernią
123 41|           Petroniusz - i oświadcz tę swoją wolę wobec Augusty.
124 41|       miasta w płomieniach!...~Na tę wiadomość wszyscy zerwali
125 42|           północy i zwiewa dymy w tę tylko stronę. Po drugiej
126 43|      oddziału i przepomniawszy na tę chwilę nauk Pawła o miłości
127 43|         godzina Nerona wybiła, że te gruzy, w które rozpada się
128 43|      krańcach państwa, ale czyż i te legie, i ich przywódcy nie
129 43|           panią ziemi.~Lecz myśli te, wybuchnąwszy z jego głowy
130 43|         skupiona w myśli o Ligii, te straszliwe głosy odzywały
131 43|        pędem ku Via Portuensis, w tę samą stronę, z której przyszedł,
132 43|          przestał przynosić dymy, te zaś, które się nagromadziły
133 44|        pod nazwiskiem Neronii. Na tę myśl wściekłość ogarniała
134 45| prawdopodobnie więc zamieszkał na te kilka dni u którego ze współwyznawców,
135 45|      wypłacić się całym życiem za te widome znaki łaski.~Tym
136 45|     chwili wahania zgodził się na tę radę.~Makryn musiał pozostać
137 46|    Porównywano też z rozpaczą oba te pożary. Ale wówczas ostał
138 46|          jakaś gorączka opanowała te tysiące koczowników. Wiara
139 47| Petroniuszu! Igrzyska wyprawię, a tę pieśń. którą wam śpiewałem
140 48|   wskazując na Ligię rzekł:~- Weź tę dzieweczkę, którą ci Bóg
141 49|      Marsowe, gdybym zaśpiewał mu tę pieśń, którą śpiewałem wam
142 51|  bezpieczniejsze?"~I wspomniawszy te słowa, mówił sobie dalej~"
143 51|        dlatego, że wysłano mnie w tę stronę w innej sprawie.~-
144 51|          Petroniusza zaniepokoiły te słowa, wydało mu się bowiem,
145 52|         pieniędzy.~Lecz wszystkie te usiłowania pozostały bez
146 52|   własnych synów?~I gdy powtórzył tę odpowiedź Petroniuszowi,
147 52|      istocie. A teraz na myśl, że tę istotę i ukochaną, i zarazem
148 53|         Chrystus Nazareński? I na tę myśl przerażenie podjęło
149 53|          gdyż uczuł, że wówczas w tę przepaść wpadnie nie tylko
150 53|       zachwyceniu, przeciwstawiać tę siłę, która w nich była,
151 54|            lecz on tłumił w sobie te głosy. Wydało mu się niepodobieństwem,
152 54|       ujrzał w paszczy lwa." I na tę myśl, choć drżała w nim
153 54|          duszy, przypominał sobie tę noc i tę świętą sędziwą
154 54|        przypominał sobie tę noc i tę świętą sędziwą twarz, wzniesioną
155 54|      postawą zgiętą przez ból.~Na tę myśl wróciła mu zuchwałość.
156 55|       śmierć, i rozkazała uwolnić tę dziewczynę. Wielka westalka
157 56|      caesar imperator! ~Morituri. te salutant!~Za czym rozsunęli
158 56|          w skóry ofiary na arenę.~Te klękały natychmiast, jak
159 56|         na świadectwo prawdy giną te owce moje! Tyś mi je paść
160 56|           miał; ~I głaz by skargi te wzruszyły, ~A tyś mniej
161 57|    pomyślał chwilę i ozwał się: - Te widowiska, w których występują
162 57|            myślał - aby umarła na tę gorączkę, bo dla Winicjusza
163 58|        otwiera się przed wami.~Na te słowa wszystkie oczy zwróciły
164 58|        wybrane Boże? Kto powie na tę krew: "Przeklęta"?...~-
165 61|      każda chwila wzmagała w nich tę pewność, rozkochali się
166 61|       waszego Chrystusa, albowiem tę samą usługę może ci oddać
167 62|        powiew, Chilo widział znów te utkwione w siebie źrenice.
168 62|            w niej zaś widać tylko te oczy męczennika, które wzywają
169 65|           tobie zależy na tym, by te szaleństwa ustały.~- Nie
170 65|         Niech zły urok spadnie na tę laskę. Będę dziś u Tygellina,
171 65|         wiersz Horacjusza: ~ ~Sic te diva potens Cypri,~sic fratres
172 66|        chciał go jej pozbawić. Na tę myśl gniew odbił się na
173 67|    otwartą lektyką, by patrzeć na tę kochaną twarz, która przy
174 67|            ale On mi je wrócił na tę chwilę i On natchnął ten
175 68|         dzikich zwierząt. Niegdyś te odgłosy przejęły trwogą
176 69|          się schodzić, by oglądać tę, nad którą jawnie okazała
177 69|         przeszedł przez wszystkie te bóle i męki, przez które
178 69|           sam Chrystus.~Wszystkie te myśli przebiegały teraz
179 70|  zatrzymał się i rzekł:~- Widzisz tę jasność, która zbliża się
180 71|      niebu, i w duszy mówił sobie te same słowa, które poprzednio
181 73|          z nim powinowactwo przez tę wnuczkę, którą Tyberiusz
182 73|         także? Gdzie mam odnaleźć tę miłość, skoro jej w sercu
183 74|         przyjmie ode mnie w darze tę czarę, z której najpierwej
184 74|        słuchać muzyki, patrzeć na te oto boskie kształty, które
185 74|           cytrze, tego ci życzy i tę ostatnią przyjacielską radę
186 74|     Biesiadnicy jednak patrząc na te dwa białe ciała, podobne