Rozdzial

  1 1  |        wiedział, co z nią zrobić, a wreszcie oddał ją swej siostrze,
  2 1  |        laconicum głosów i śmiechów, wreszcie uniósłszy wykładany bursztynem
  3 2  |            ze znakomitymi ludźmi, a wreszcie zaglądać do sklepów złotniczych,
  4 2  |        wężów, i chaldejskich magów, wreszcie ludzi bez wszelkich zajęć,
  5 2  |            białych, i czerwonych, i wreszcie szafirowych irysów, których
  6 3  |        znalazł.~Umilkli znów obaj - wreszcie po niejakim czasie Winicjusz
  7 4  |             milczeniu, lecz gdy się wreszcie podniosła, na twarzy jej
  8 4  |          siła jest niczym.~Lecz gdy wreszcie potłumił w sobie gniew,
  9 5  |          wpływy, jakim ulega, i sam wreszcie użyj z nim całej wymowy,
 10 5  |          odprowadzi ją do ich domu. Wreszcie niemałą pociechą była mu
 11 7  |            oczyma podawane potrawy, wreszcie ze słynnych woźniców, sztukmistrzów,
 12 7  |   cudotwórców, bajarzy, trefnisiów, wreszcie z przeróżnych, pasowanych
 13 7  |          swymi błękitnymi oczyma, a wreszcie rzekła:~- Ty go żałujesz,
 14 7  |      wspomnieniami spokojność i gdy wreszcie twarz jej przybrała znowu
 15 7  |              To byłoby szaleństwem. Wreszcie uspokój się. Znam dobrze
 16 7  |       cezara, ale jest inny... Może wreszcie prócz niego znajdziesz jeszcze
 17 7  |         postać.~- Ligio! - zawołała wreszcie - tyś stokroć piękniejsza
 18 7  |       spuszczonymi na oczy rzęsami. Wreszcie, podniósłszy nagłym ruchem
 19 7  |           alabastrowych kostek. Gdy wreszcie czesanie było skończone,
 20 7  |            upajały go coraz więcej. Wreszcie objął jej rękę powyżej kostki,
 21 7  |         uważał za najpiękniejsze, a wreszcie jął pocieszać Lukana i mówić
 22 7  |           potem twarz mu posiniała, wreszcie wyrzucił krew ustami i zwisł.~
 23 7  |            E...cho...oooo!~Spił się wreszcie cezar, spili się mężczyźni
 24 8  |             Ligia zaś podniosła się wreszcie z twarzą rozjaśnioną nadzieją.
 25 9  |               To ty, Akte? - rzekła wreszcie, dojrzawszy w mroku twarz
 26 9  |             bardzo szczęśliwy.~Lecz wreszcie, zmęczone nieco, siadły
 27 10 |         ożywienie ulicy, począł się wreszcie niepokoić. Było w tym coś
 28 10 |             usta.~- Rózeg! - ryknął wreszcie nieludzkim głosem. - Panie!
 29 11 |    straszniejszą niemal od śmierci, wreszcie, rzuciwszy się na wysłaną
 30 11 |         jedne od drugich szaleńsze. Wreszcie błysnęła mu myśl, że nikt
 31 11 |    niezliczonych willi cezara, albo wreszcie Nero odstępował ją któremu
 32 11 |             jej cierpliwość, tak że wreszcie spytała go, dlaczego do
 33 11 |             była mówić o zemście.~I wreszcie wyszedł z głową bezradną,
 34 11 |       współczucia dla Winicjusza, a wreszcie poczuwając się poniekąd
 35 11 |             bardziej wzruszeniu, aż wreszcie łzy żalu i wściekłości poczęły
 36 12 |      kolejno na Iran i na Eunice, a wreszcie położył dłoń na biodrze
 37 12 |          nie chciał uszom uwierzyć. Wreszcie zmarszczył brwi. Był on
 38 13 |            wina Fortunie. Znalazłem wreszcie, czegom od dawna szukał.
 39 14 |            na kimkolwiek pomścić, i wreszcie, by zapobiec przypuszczeniom,
 40 14 |        spoglądał czas jakiś za nim, wreszcie rzekł: - Powiedz mi szczerze -
 41 14 |           że hamuje w sobie wybuch. Wreszcie w oczach, z poczucia własnej
 42 14 |           Słuchaj, Chilonie - rzekł wreszcie Petroniusz. - Krewny mój
 43 16 |            jeszcze długo.~Przyszedł wreszcie, po długich dniach oczekiwania,
 44 17 |             rzeki. - Ojcze - spytał wreszcie robotnik - co to za zdrajca?~
 45 19 |           mnie starego za daleko, i wreszcie, że jutro zobaczę Wielkiego
 46 20 |             miasta nie przypominał. Wreszcie brzeg księżyca ukazał się
 47 20 |         latarek. Coś z dala poczęło wreszcie błyszczeć jakby ognisko
 48 21 |            sobą tylko ją jedną. Oto wreszcie po wszystkich wysiłkach,
 49 21 |        drodze lub w jej mieszkaniu.~Wreszcie niektórzy poczęli opuszczać
 50 22 |         ręce, którymi ją obejmował, wreszcie ziemia zakręciła się z nim
 51 22 |     lepszego wina niż zwykle.~I gdy wreszcie nadeszła godzina otwarcia
 52 23 |            wracała mu przytomność i wreszcie przez ową mgłę dojrzał trzech
 53 23 |    przynosiło to zajęcie, wykupiłem wreszcie siebie i swoich... Rana
 54 24 |        potwornie podłym. Byłby może wreszcie zdolny dopuścić się go w
 55 24 |            życiu, i do tego w nocy. Wreszcie tamten wyniosły i pewny
 56 24 |  Rozmawiając w ten sposób, przebyli wreszcie daleką drogę dzielącą mieszkanie
 57 24 |     powtarzając, iż boi się chłodu. Wreszcie, gdy przebywszy sień i pierwsze
 58 24 |            z twarzą nakrytą dłońmi, wreszcie odjął je i rzekł:~- Cefasie,
 59 25 |         przeglądały lilie i róże, a wreszcie łódź uderzyła łagodnie piersią
 60 26 |           twoja wina, panie - rzekł wreszcie. - Po coś podnosił rękę
 61 26 |             w jego piersi, buchnęły wreszcie niepowstrzymanym potokiem
 62 26 |             i wdzięczności.~Odeszła wreszcie, pełna wewnętrznej troski
 63 27 |        opowiadają rzeczy niebywałe. Wreszcie sceptycyzm rzymski pozwalał
 64 27 |       drugiemu.~Ligia podniosła się wreszcie i uciekła czując płomień
 65 28 |         następnie ucieczka Ligii, i wreszcie ten jakiś smutek i niepokój,
 66 28 |         liczyć i mnie, i Chilona, i wreszcie o dobroci, z jaką byłem
 67 29 |    wyzwoleniec Nerona, zapowiedział wreszcie jego powrót w senacie. Lecz
 68 29 |          wszystko, co mu dogadzało. Wreszcie stracił swobodę, pewność
 69 29 |            pytania niechętnie, lecz wreszcie długo tłumione uczucia i
 70 29 | przechodziło przez głowę i serce, i wreszcie począł narzekać, że wpadł
 71 29 |            pytania odpowiedzieć - i wreszcie po długiej chwili milczenia
 72 29 |           wieńce, łupił świątynie i wreszcie wróci jako tryumfator do
 73 30 |           których ty nie miewasz, i wreszcie znalazłem Eunice, ty zaś
 74 31 |             hamadriady. Mrok zapadł wreszcie wśród pijanych okrzyków
 75 31 |       biesiadników. Tratwa przybiła wreszcie do brzegu, cezar i augustianie
 76 31 |       wszystkiego, co się działo, a wreszcie ogarnęła go gorączka rozkoszy.
 77 31 |             ku sobie jego głowę, aż wreszcie, gdy jej zbrakło oddechu,
 78 32 |           długim namyśle postanowił wreszcie, że najlepiej i najbezpieczniej
 79 32 |          inne zamiary. Pewnego dnia wreszcie Petroniusz usłyszał z własnych
 80 32 |        jakby myśląc o czym innym, i wreszcie rzekł:~- Ja muszę ją widzieć. -
 81 32 |             moje łzy, moją miłość i wreszcie wiadomości, które przez
 82 32 |          się już niecierpliwić, gdy wreszcie niewolnicy wprowadzili Chilona
 83 32 |          domu Miriam. Chilo pokazał wreszcie Winicjuszowi osobny mały
 84 34 |       zmiany, jakie w nim zaszły, i wreszcie tę niezmierną tęsknotę,
 85 34 |                O Ligio! O Ligio!...~Wreszcie jął ją rozpytywać, co się
 86 34 |            na świat wiosna.~Stanęli wreszcie pod cyprysem rosnącym blisko
 87 34 |             izbę.~- Patrzże - rzekł wreszcie Paweł zwracając się do Winicjusza -
 88 35 |          jakiemu ty mówisz? - rzekł wreszcie. - Oczywiście, że pamiętam
 89 35 |          się w rozmaitych językach. Wreszcie ustawili się wszyscy murem
 90 36 |          germańskich i rzymskich, a wreszcie posążki i popiersia cezara.
 91 36 |          niewolniczej i chłopiąt, a wreszcie jechał sam cezar, którego
 92 36 |         wzmagał się, rozszerzał, aż wreszcie objął siedem wzgórz, z których
 93 40 |        przepychem i złym smakiem, a wreszcie zaspakajać potworne zachcenia
 94 40 |          się, że wpływ jego odniósł wreszcie ostateczne zwycięstwo, że
 95 40 |           milczenia, którą przerwał wreszcie Tygellinus.~- Wszakżem ci
 96 41 |    Wypowiedziałeś moją myśl - rzekł wreszcie Nero - i dlatego powiadam
 97 41 |            zniżał różowe kamienie i wreszcie rzekł:~- Winicjuszu, podarujesz
 98 42 |          sztuczne drewniane miasto, wreszcie jego narzekania na Rzym
 99 42 |             naładowane dobytkiem, a wreszcie i lektyki, w których niewolnicy
100 43 |             co chwila życie, dotarł wreszcie do bramy Appijskiej, lecz
101 43 |           nie przejedzie, zeskoczył wreszcie na ziemię i począł biec
102 44 |            na rozmaite widowiska, i wreszcie składów drzewa, oliwy, zboża,
103 44 |             obłąkaniu nie wiedziano wreszcie, gdzie uciekać. Drogi były
104 46 |        kształt żarzących się węgli. Wreszcie za czasów Brennusa Rzym
105 46 |            strachu lub wściekłości. Wreszcie jakaś gorączka opanowała
106 47 |      wszystkich innych. Wyruszywszy wreszcie o zmierzchu, zasięgał jeszcze
107 47 |            Koło północy zbliżył się wreszcie do murów wraz ze swym potężnym
108 47 |         oliwy, odzieży i pieniędzy. Wreszcie zarówno okrzyki i gwizdania,
109 47 |             radował się w sercu, że wreszcie ujrzał tragedię podobną
110 47 |          śpiewał dalej. Skończywszy wreszcie ułożoną poprzednio pieśń
111 47 |      rozhukaną tłuszczę. Poznano go wreszcie i liczne głosy poczęły wołać:~-
112 47 |      potakujące, które zmieniły się wreszcie w jeden powszechny, olbrzymi
113 47 |     powiedzenia, albowiem czekał.~I wreszcie. nakazawszy znów wzniesioną
114 48 |            o błogosławieństwo; inni wreszcie, idąc w obok, śpiewali,
115 48 |            jego miłość i szczęście.~Wreszcie począł jej opowiadać, jak
116 49 |       resztę pożarły płomienie. Gdy wreszcie spopielały stosy węgla,
117 49 |           pozostał tak w milczeniu.~Wreszcie ozwał się głosem tragika:~-
118 49 |            nie wiedział, co począć. Wreszcie zakłopotanie i niechęć odbiły
119 51 |      rozprawiać, spierać się, a gdy wreszcie Petroniusz podał w wątpliwość
120 51 |         które potężniały, rosły, aż wreszcie zmieniły się w jeden dziki
121 53 |          mienie i siebie samego, aż wreszcie spostrzegł, że był tylko
122 53 |             za nimi Winicjusz i gdy wreszcie doszli do Nereuszowej chaty,
123 53 |                Winicjuszu - zapytał wreszcie Apostoł - wierzyszli ty?~-
124 54 |            bezład jeszcze większy i wreszcie wszystko zapadło w ciemność
125 56 |  roznoszenia potraw i chłodników, a wreszcie pretorianie, których każdy
126 56 |     amfiteatrze pod ręką.~Otworzono wreszcie vomitoria i tłumy runęły
127 56 |             przyśpieszyć widowisko.~Wreszcie tupanie stało się podobne
128 56 |           się coraz bardziej, a gdy wreszcie pozostało dwóch tylko, popchnięto
129 56 |           wszyscy ciężko zbrojni, a wreszcie retiarii, dzierżący w jednym
130 56 |           upatrzywszy chwilę, runął wreszcie na przeciwnika, ów zaś z
131 56 |           wyziewy.~Zwyciężeni legli wreszcie niemal wszyscy. Zaledwie
132 56 |         jeszcze, kłapiąc zębami, aż wreszcie jeden z molosów wpił kły
133 56 |         których siły wyczerpały się wreszcie. Ludziom uczyniło się straszno.
134 57 |             chwili wielką pociechą. Wreszcie, nie mogąc wytrzymać, skinął
135 57 |                Spieszmy się - rzekł wreszcie Winicjusz. - Z powodu burzy
136 57 |          Przy takim świetle ujrzeli wreszcie po dość długiej drodze kopiec,
137 57 |        korowód przyciągnął bliżej i wreszcie, zrównawszy się z świątyńką
138 58 |            cały Rzym, gdy ogłoszono wreszcie, że po trzech dniach przerwy
139 58 |        widok męstwa zwykł sprawiać. Wreszcie z rozkazu cezara wypuszczono
140 58 |           Dirce i Pasifae, widziano wreszcie dziewczątka niedorosłe,
141 60 |         Cuchnących Dołów przyjął go wreszcie w poczet swej czeladzi,
142 61 |           nadzieje nie wtajemnicza.~Wreszcie nie mogąc wytrzymać rzekł
143 61 |       poczną wyprowadzać skazańców. Wreszcie około północy rozwarły się
144 62 |            ich poczerniałe twarze i wreszcie strzelał jeszcze wyżej,
145 62 |             zachorował ciężko, inni wreszcie, że wywieziono go jak martwego
146 62 |             przeklętych ogrodach! I wreszcie politowanie zmieniało się
147 62 |          chował się przed światłem. Wreszcie jednak wyszedł z cienia
148 62 |       podobny do nagrobnego posągu.~Wreszcie ocknął się, wstał i zwróciwszy
149 63 |          najgorsze następstwa. Byli wreszcie i tacy, którzy przez ludzkość
150 63 |     zdołałoby zatrzymać tłumów.~Ale wreszcie nadeszła oczekiwana chwila.
151 63 |              Niedźwiedź wtoczył się wreszcie na arenę i chwiejąc nisko
152 63 |         czegoś szukał. Dostrzegłszy wreszcie krzyż, a na nim nagie ciało,
153 64 |       ofiary Jowiszowi i Libitynie. Wreszcie, mimo wszelkich usiłowań
154 65 |             przywiązanie do żony, a wreszcie rozum, spokój i dziwny dar
155 66 |             i co za chwilę zobaczy. Wreszcie, jak człowiek, który spadając
156 66 |       którego uwolnił ją olbrzym, a wreszcie jej piękność i jego przywiązanie
157 66 |          senatowi i patrycjuszom, a wreszcie po pożarze Rzymu usiłował
158 66 |           na chrześcijan. Zrozumiał wreszcie, że sprzeciwiać się dłużej
159 67 |            złotowłosa głowa Eunice, wreszcie żurawie, hodowane po ogrodach,
160 69 |             się w domu Petroniusza, wreszcie jednak pewnego wieczoru
161 69 |             podróżach i trudach, aż wreszcie gdy w tym grodzie, który
162 69 |         wyprowadź spod mocy Bestii.~Wreszcie i Linus pochylił przed nim
163 70 |           lub umarł, ale on powstał wreszcie, drżącymi rękoma podniósł
164 71 |                    ROZDZIAŁ LXXI~Aż wreszcie spełnił się czas dla obu
165 71 |           Po południu otworzyły się wreszcie bramy więzienia i Piotr
166 71 |        pretorianom, domyśliwszy się wreszcie, iż prowadzi jakowegoś arcykapłana,
167 71 |        słońcu. Pochód zatrzymał się wreszcie między .cyrkiem a wzgórzem
168 71 |              spiętrzonych gmachów i wreszcie hen, w dali, wzgórza oblepione
169 71 |          zwycięzca.~Orszak porzucił wreszcie wielką drogę i skręcił na
170 72 |          podbiło świat, poczyna się wreszcie z braku przewodników rozdzierać
171 74 |          zaś uśmiechał się ciągle i wreszcie rzekł jedno tylko słowo:~-
172 74 |          porusza kwiaty w ogrodzie. Wreszcie skinął na chorowoda i na
173 74 |            rozmawiano przy ucztach. Wreszcie przywołał Greka, by mu podwiązał
174 Epi|            sztuka i sława. Lecz gdy wreszcie doszła go wieść, że Windeks
175 Epi|        okrzykami trwogi i rozpaczy.~Wreszcie jednak wyzwoleńcy: Faon,