Rozdzial
1 1 | wiedział, co z nią zrobić, a wreszcie oddał ją swej siostrze,
2 1 | laconicum głosów i śmiechów, wreszcie uniósłszy wykładany bursztynem
3 2 | ze znakomitymi ludźmi, a wreszcie zaglądać do sklepów złotniczych,
4 2 | wężów, i chaldejskich magów, wreszcie ludzi bez wszelkich zajęć,
5 2 | białych, i czerwonych, i wreszcie szafirowych irysów, których
6 3 | znalazł.~Umilkli znów obaj - wreszcie po niejakim czasie Winicjusz
7 4 | milczeniu, lecz gdy się wreszcie podniosła, na twarzy jej
8 4 | siła jest niczym.~Lecz gdy wreszcie potłumił w sobie gniew,
9 5 | wpływy, jakim ulega, i sam wreszcie użyj z nim całej wymowy,
10 5 | odprowadzi ją do ich domu. Wreszcie niemałą pociechą była mu
11 7 | oczyma podawane potrawy, wreszcie ze słynnych woźniców, sztukmistrzów,
12 7 | cudotwórców, bajarzy, trefnisiów, wreszcie z przeróżnych, pasowanych
13 7 | swymi błękitnymi oczyma, a wreszcie rzekła:~- Ty go żałujesz,
14 7 | wspomnieniami spokojność i gdy wreszcie twarz jej przybrała znowu
15 7 | To byłoby szaleństwem. Wreszcie uspokój się. Znam dobrze
16 7 | cezara, ale jest inny... Może wreszcie prócz niego znajdziesz jeszcze
17 7 | postać.~- Ligio! - zawołała wreszcie - tyś stokroć piękniejsza
18 7 | spuszczonymi na oczy rzęsami. Wreszcie, podniósłszy nagłym ruchem
19 7 | alabastrowych kostek. Gdy wreszcie czesanie było skończone,
20 7 | upajały go coraz więcej. Wreszcie objął jej rękę powyżej kostki,
21 7 | uważał za najpiękniejsze, a wreszcie jął pocieszać Lukana i mówić
22 7 | potem twarz mu posiniała, wreszcie wyrzucił krew ustami i zwisł.~
23 7 | E...cho...oooo!~Spił się wreszcie cezar, spili się mężczyźni
24 8 | Ligia zaś podniosła się wreszcie z twarzą rozjaśnioną nadzieją.
25 9 | To ty, Akte? - rzekła wreszcie, dojrzawszy w mroku twarz
26 9 | bardzo szczęśliwy.~Lecz wreszcie, zmęczone nieco, siadły
27 10 | ożywienie ulicy, począł się wreszcie niepokoić. Było w tym coś
28 10 | usta.~- Rózeg! - ryknął wreszcie nieludzkim głosem. - Panie!
29 11 | straszniejszą niemal od śmierci, wreszcie, rzuciwszy się na wysłaną
30 11 | jedne od drugich szaleńsze. Wreszcie błysnęła mu myśl, że nikt
31 11 | niezliczonych willi cezara, albo wreszcie Nero odstępował ją któremu
32 11 | jej cierpliwość, tak że wreszcie spytała go, dlaczego do
33 11 | była mówić o zemście.~I wreszcie wyszedł z głową bezradną,
34 11 | współczucia dla Winicjusza, a wreszcie poczuwając się poniekąd
35 11 | bardziej wzruszeniu, aż wreszcie łzy żalu i wściekłości poczęły
36 12 | kolejno na Iran i na Eunice, a wreszcie położył dłoń na biodrze
37 12 | nie chciał uszom uwierzyć. Wreszcie zmarszczył brwi. Był on
38 13 | wina Fortunie. Znalazłem wreszcie, czegom od dawna szukał.
39 14 | na kimkolwiek pomścić, i wreszcie, by zapobiec przypuszczeniom,
40 14 | spoglądał czas jakiś za nim, wreszcie rzekł: - Powiedz mi szczerze -
41 14 | że hamuje w sobie wybuch. Wreszcie w oczach, z poczucia własnej
42 14 | Słuchaj, Chilonie - rzekł wreszcie Petroniusz. - Krewny mój
43 16 | jeszcze długo.~Przyszedł wreszcie, po długich dniach oczekiwania,
44 17 | rzeki. - Ojcze - spytał wreszcie robotnik - co to za zdrajca?~
45 19 | mnie starego za daleko, i wreszcie, że jutro zobaczę Wielkiego
46 20 | miasta nie przypominał. Wreszcie brzeg księżyca ukazał się
47 20 | latarek. Coś z dala poczęło wreszcie błyszczeć jakby ognisko
48 21 | sobą tylko ją jedną. Oto wreszcie po wszystkich wysiłkach,
49 21 | drodze lub w jej mieszkaniu.~Wreszcie niektórzy poczęli opuszczać
50 22 | ręce, którymi ją obejmował, wreszcie ziemia zakręciła się z nim
51 22 | lepszego wina niż zwykle.~I gdy wreszcie nadeszła godzina otwarcia
52 23 | wracała mu przytomność i wreszcie przez ową mgłę dojrzał trzech
53 23 | przynosiło to zajęcie, wykupiłem wreszcie siebie i swoich... Rana
54 24 | potwornie podłym. Byłby może wreszcie zdolny dopuścić się go w
55 24 | życiu, i do tego w nocy. Wreszcie tamten wyniosły i pewny
56 24 | Rozmawiając w ten sposób, przebyli wreszcie daleką drogę dzielącą mieszkanie
57 24 | powtarzając, iż boi się chłodu. Wreszcie, gdy przebywszy sień i pierwsze
58 24 | z twarzą nakrytą dłońmi, wreszcie odjął je i rzekł:~- Cefasie,
59 25 | przeglądały lilie i róże, a wreszcie łódź uderzyła łagodnie piersią
60 26 | twoja wina, panie - rzekł wreszcie. - Po coś podnosił rękę
61 26 | w jego piersi, buchnęły wreszcie niepowstrzymanym potokiem
62 26 | i wdzięczności.~Odeszła wreszcie, pełna wewnętrznej troski
63 27 | opowiadają rzeczy niebywałe. Wreszcie sceptycyzm rzymski pozwalał
64 27 | drugiemu.~Ligia podniosła się wreszcie i uciekła czując płomień
65 28 | następnie ucieczka Ligii, i wreszcie ten jakiś smutek i niepokój,
66 28 | liczyć i mnie, i Chilona, i wreszcie o dobroci, z jaką byłem
67 29 | wyzwoleniec Nerona, zapowiedział wreszcie jego powrót w senacie. Lecz
68 29 | wszystko, co mu dogadzało. Wreszcie stracił swobodę, pewność
69 29 | pytania niechętnie, lecz wreszcie długo tłumione uczucia i
70 29 | przechodziło przez głowę i serce, i wreszcie począł narzekać, że wpadł
71 29 | pytania odpowiedzieć - i wreszcie po długiej chwili milczenia
72 29 | wieńce, łupił świątynie i wreszcie wróci jako tryumfator do
73 30 | których ty nie miewasz, i wreszcie znalazłem Eunice, ty zaś
74 31 | hamadriady. Mrok zapadł wreszcie wśród pijanych okrzyków
75 31 | biesiadników. Tratwa przybiła wreszcie do brzegu, cezar i augustianie
76 31 | wszystkiego, co się działo, a wreszcie ogarnęła go gorączka rozkoszy.
77 31 | ku sobie jego głowę, aż wreszcie, gdy jej zbrakło oddechu,
78 32 | długim namyśle postanowił wreszcie, że najlepiej i najbezpieczniej
79 32 | inne zamiary. Pewnego dnia wreszcie Petroniusz usłyszał z własnych
80 32 | jakby myśląc o czym innym, i wreszcie rzekł:~- Ja muszę ją widzieć. -
81 32 | moje łzy, moją miłość i wreszcie wiadomości, które przez
82 32 | się już niecierpliwić, gdy wreszcie niewolnicy wprowadzili Chilona
83 32 | domu Miriam. Chilo pokazał wreszcie Winicjuszowi osobny mały
84 34 | zmiany, jakie w nim zaszły, i wreszcie tę niezmierną tęsknotę,
85 34 | O Ligio! O Ligio!...~Wreszcie jął ją rozpytywać, co się
86 34 | na świat wiosna.~Stanęli wreszcie pod cyprysem rosnącym blisko
87 34 | izbę.~- Patrzże - rzekł wreszcie Paweł zwracając się do Winicjusza -
88 35 | jakiemu ty mówisz? - rzekł wreszcie. - Oczywiście, że pamiętam
89 35 | się w rozmaitych językach. Wreszcie ustawili się wszyscy murem
90 36 | germańskich i rzymskich, a wreszcie posążki i popiersia cezara.
91 36 | niewolniczej i chłopiąt, a wreszcie jechał sam cezar, którego
92 36 | wzmagał się, rozszerzał, aż wreszcie objął siedem wzgórz, z których
93 40 | przepychem i złym smakiem, a wreszcie zaspakajać potworne zachcenia
94 40 | się, że wpływ jego odniósł wreszcie ostateczne zwycięstwo, że
95 40 | milczenia, którą przerwał wreszcie Tygellinus.~- Wszakżem ci
96 41 | Wypowiedziałeś moją myśl - rzekł wreszcie Nero - i dlatego powiadam
97 41 | zniżał różowe kamienie i wreszcie rzekł:~- Winicjuszu, podarujesz
98 42 | sztuczne drewniane miasto, wreszcie jego narzekania na Rzym
99 42 | naładowane dobytkiem, a wreszcie i lektyki, w których niewolnicy
100 43 | co chwila życie, dotarł wreszcie do bramy Appijskiej, lecz
101 43 | nie przejedzie, zeskoczył wreszcie na ziemię i począł biec
102 44 | na rozmaite widowiska, i wreszcie składów drzewa, oliwy, zboża,
103 44 | obłąkaniu nie wiedziano wreszcie, gdzie uciekać. Drogi były
104 46 | kształt żarzących się węgli. Wreszcie za czasów Brennusa Rzym
105 46 | strachu lub wściekłości. Wreszcie jakaś gorączka opanowała
106 47 | wszystkich innych. Wyruszywszy wreszcie o zmierzchu, zasięgał jeszcze
107 47 | Koło północy zbliżył się wreszcie do murów wraz ze swym potężnym
108 47 | oliwy, odzieży i pieniędzy. Wreszcie zarówno okrzyki i gwizdania,
109 47 | radował się w sercu, że wreszcie ujrzał tragedię podobną
110 47 | śpiewał dalej. Skończywszy wreszcie ułożoną poprzednio pieśń
111 47 | rozhukaną tłuszczę. Poznano go wreszcie i liczne głosy poczęły wołać:~-
112 47 | potakujące, które zmieniły się wreszcie w jeden powszechny, olbrzymi
113 47 | powiedzenia, albowiem czekał.~I wreszcie. nakazawszy znów wzniesioną
114 48 | o błogosławieństwo; inni wreszcie, idąc w obok, śpiewali,
115 48 | jego miłość i szczęście.~Wreszcie począł jej opowiadać, jak
116 49 | resztę pożarły płomienie. Gdy wreszcie spopielały stosy węgla,
117 49 | pozostał tak w milczeniu.~Wreszcie ozwał się głosem tragika:~-
118 49 | nie wiedział, co począć. Wreszcie zakłopotanie i niechęć odbiły
119 51 | rozprawiać, spierać się, a gdy wreszcie Petroniusz podał w wątpliwość
120 51 | które potężniały, rosły, aż wreszcie zmieniły się w jeden dziki
121 53 | mienie i siebie samego, aż wreszcie spostrzegł, że był tylko
122 53 | za nimi Winicjusz i gdy wreszcie doszli do Nereuszowej chaty,
123 53 | Winicjuszu - zapytał wreszcie Apostoł - wierzyszli ty?~-
124 54 | bezład jeszcze większy i wreszcie wszystko zapadło w ciemność
125 56 | roznoszenia potraw i chłodników, a wreszcie pretorianie, których każdy
126 56 | amfiteatrze pod ręką.~Otworzono wreszcie vomitoria i tłumy runęły
127 56 | przyśpieszyć widowisko.~Wreszcie tupanie stało się podobne
128 56 | się coraz bardziej, a gdy wreszcie pozostało dwóch tylko, popchnięto
129 56 | wszyscy ciężko zbrojni, a wreszcie retiarii, dzierżący w jednym
130 56 | upatrzywszy chwilę, runął wreszcie na przeciwnika, ów zaś z
131 56 | wyziewy.~Zwyciężeni legli wreszcie niemal wszyscy. Zaledwie
132 56 | jeszcze, kłapiąc zębami, aż wreszcie jeden z molosów wpił kły
133 56 | których siły wyczerpały się wreszcie. Ludziom uczyniło się straszno.
134 57 | chwili wielką pociechą. Wreszcie, nie mogąc wytrzymać, skinął
135 57 | Spieszmy się - rzekł wreszcie Winicjusz. - Z powodu burzy
136 57 | Przy takim świetle ujrzeli wreszcie po dość długiej drodze kopiec,
137 57 | korowód przyciągnął bliżej i wreszcie, zrównawszy się z świątyńką
138 58 | cały Rzym, gdy ogłoszono wreszcie, że po trzech dniach przerwy
139 58 | widok męstwa zwykł sprawiać. Wreszcie z rozkazu cezara wypuszczono
140 58 | Dirce i Pasifae, widziano wreszcie dziewczątka niedorosłe,
141 60 | Cuchnących Dołów przyjął go wreszcie w poczet swej czeladzi,
142 61 | nadzieje nie wtajemnicza.~Wreszcie nie mogąc wytrzymać rzekł
143 61 | poczną wyprowadzać skazańców. Wreszcie około północy rozwarły się
144 62 | ich poczerniałe twarze i wreszcie strzelał jeszcze wyżej,
145 62 | zachorował ciężko, inni wreszcie, że wywieziono go jak martwego
146 62 | przeklętych ogrodach! I wreszcie politowanie zmieniało się
147 62 | chował się przed światłem. Wreszcie jednak wyszedł z cienia
148 62 | podobny do nagrobnego posągu.~Wreszcie ocknął się, wstał i zwróciwszy
149 63 | najgorsze następstwa. Byli wreszcie i tacy, którzy przez ludzkość
150 63 | zdołałoby zatrzymać tłumów.~Ale wreszcie nadeszła oczekiwana chwila.
151 63 | Niedźwiedź wtoczył się wreszcie na arenę i chwiejąc nisko
152 63 | czegoś szukał. Dostrzegłszy wreszcie krzyż, a na nim nagie ciało,
153 64 | ofiary Jowiszowi i Libitynie. Wreszcie, mimo wszelkich usiłowań
154 65 | przywiązanie do żony, a wreszcie rozum, spokój i dziwny dar
155 66 | i co za chwilę zobaczy. Wreszcie, jak człowiek, który spadając
156 66 | którego uwolnił ją olbrzym, a wreszcie jej piękność i jego przywiązanie
157 66 | senatowi i patrycjuszom, a wreszcie po pożarze Rzymu usiłował
158 66 | na chrześcijan. Zrozumiał wreszcie, że sprzeciwiać się dłużej
159 67 | złotowłosa głowa Eunice, wreszcie żurawie, hodowane po ogrodach,
160 69 | się w domu Petroniusza, wreszcie jednak pewnego wieczoru
161 69 | podróżach i trudach, aż wreszcie gdy w tym grodzie, który
162 69 | wyprowadź spod mocy Bestii.~Wreszcie i Linus pochylił przed nim
163 70 | lub umarł, ale on powstał wreszcie, drżącymi rękoma podniósł
164 71 | ROZDZIAŁ LXXI~Aż wreszcie spełnił się czas dla obu
165 71 | Po południu otworzyły się wreszcie bramy więzienia i Piotr
166 71 | pretorianom, domyśliwszy się wreszcie, iż prowadzi jakowegoś arcykapłana,
167 71 | słońcu. Pochód zatrzymał się wreszcie między .cyrkiem a wzgórzem
168 71 | spiętrzonych gmachów i wreszcie hen, w dali, wzgórza oblepione
169 71 | zwycięzca.~Orszak porzucił wreszcie wielką drogę i skręcił na
170 72 | podbiło świat, poczyna się wreszcie z braku przewodników rozdzierać
171 74 | zaś uśmiechał się ciągle i wreszcie rzekł jedno tylko słowo:~-
172 74 | porusza kwiaty w ogrodzie. Wreszcie skinął na chorowoda i na
173 74 | rozmawiano przy ucztach. Wreszcie przywołał Greka, by mu podwiązał
174 Epi| sztuka i sława. Lecz gdy wreszcie doszła go wieść, że Windeks
175 Epi| okrzykami trwogi i rozpaczy.~Wreszcie jednak wyzwoleńcy: Faon,
|