Table of Contents | Words: Alphabetical - Frequency - Inverse - Length - Statistics | Help | IntraText Library
Alphabetical    [«  »]
wrecze 1
wreczyc 1
wreczyl 1
wreszcie 175
wróc 7
wróce 8
wrócenia 1
Frequency    [«  »]
182 którzy
179 jako
176 niz
175 wreszcie
173 którego
168 iz
166 nich
Henryk Sienkiewicz
Quo vadis?

IntraText - Concordances

wreszcie

    Rozdzial
1 1 | wiedział, co z nią zrobić, a wreszcie oddał swej siostrze, 2 1 | laconicum głosów i śmiechów, wreszcie uniósłszy wykładany bursztynem 3 2 | ze znakomitymi ludźmi, a wreszcie zaglądać do sklepów złotniczych, 4 2 | wężów, i chaldejskich magów, wreszcie ludzi bez wszelkich zajęć, 5 2 | białych, i czerwonych, i wreszcie szafirowych irysów, których 6 3 | znalazł.~Umilkli znów obaj - wreszcie po niejakim czasie Winicjusz 7 4 | milczeniu, lecz gdy się wreszcie podniosła, na twarzy jej 8 4 | siła jest niczym.~Lecz gdy wreszcie potłumił w sobie gniew, 9 5 | wpływy, jakim ulega, i sam wreszcie użyj z nim całej wymowy, 10 5 | odprowadzi do ich domu. Wreszcie niemałą pociechą była mu 11 7 | oczyma podawane potrawy, wreszcie ze słynnych woźniców, sztukmistrzów, 12 7 | cudotwórców, bajarzy, trefnisiów, wreszcie z przeróżnych, pasowanych 13 7 | swymi błękitnymi oczyma, a wreszcie rzekła:~- Ty go żałujesz, 14 7 | wspomnieniami spokojność i gdy wreszcie twarz jej przybrała znowu 15 7 | To byłoby szaleństwem. Wreszcie uspokój się. Znam dobrze 16 7 | cezara, ale jest inny... Może wreszcie prócz niego znajdziesz jeszcze 17 7 | postać.~- Ligio! - zawołała wreszcie - tyś stokroć piękniejsza 18 7 | spuszczonymi na oczy rzęsami. Wreszcie, podniósłszy nagłym ruchem 19 7 | alabastrowych kostek. Gdy wreszcie czesanie było skończone, 20 7 | upajały go coraz więcej. Wreszcie objął jej rękę powyżej kostki, 21 7 | uważał za najpiękniejsze, a wreszcie jął pocieszać Lukana i mówić 22 7 | potem twarz mu posiniała, wreszcie wyrzucił krew ustami i zwisł.~ 23 7 | E...cho...oooo!~Spił się wreszcie cezar, spili się mężczyźni 24 8 | Ligia zaś podniosła się wreszcie z twarzą rozjaśnioną nadzieją. 25 9 | To ty, Akte? - rzekła wreszcie, dojrzawszy w mroku twarz 26 9 | bardzo szczęśliwy.~Lecz wreszcie, zmęczone nieco, siadły 27 10 | ożywienie ulicy, począł się wreszcie niepokoić. Było w tym coś 28 10 | usta.~- Rózeg! - ryknął wreszcie nieludzkim głosem. - Panie! 29 11 | straszniejszą niemal od śmierci, wreszcie, rzuciwszy się na wysłaną 30 11 | jedne od drugich szaleńsze. Wreszcie błysnęła mu myśl, że nikt 31 11 | niezliczonych willi cezara, albo wreszcie Nero odstępował któremu 32 11 | jej cierpliwość, tak że wreszcie spytała go, dlaczego do 33 11 | była mówić o zemście.~I wreszcie wyszedł z głową bezradną, 34 11 | współczucia dla Winicjusza, a wreszcie poczuwając się poniekąd 35 11 | bardziej wzruszeniu, wreszcie łzy żalu i wściekłości poczęły 36 12 | kolejno na Iran i na Eunice, a wreszcie położył dłoń na biodrze 37 12 | nie chciał uszom uwierzyć. Wreszcie zmarszczył brwi. Był on 38 13 | wina Fortunie. Znalazłem wreszcie, czegom od dawna szukał. 39 14 | na kimkolwiek pomścić, i wreszcie, by zapobiec przypuszczeniom, 40 14 | spoglądał czas jakiś za nim, wreszcie rzekł: - Powiedz mi szczerze - 41 14 | że hamuje w sobie wybuch. Wreszcie w oczach, z poczucia własnej 42 14 | Słuchaj, Chilonie - rzekł wreszcie Petroniusz. - Krewny mój 43 16 | jeszcze długo.~Przyszedł wreszcie, po długich dniach oczekiwania, 44 17 | rzeki. - Ojcze - spytał wreszcie robotnik - co to za zdrajca?~ 45 19 | mnie starego za daleko, i wreszcie, że jutro zobaczę Wielkiego 46 20 | miasta nie przypominał. Wreszcie brzeg księżyca ukazał się 47 20 | latarek. Coś z dala poczęło wreszcie błyszczeć jakby ognisko 48 21 | sobą tylko jedną. Oto wreszcie po wszystkich wysiłkach, 49 21 | drodze lub w jej mieszkaniu.~Wreszcie niektórzy poczęli opuszczać 50 22 | ręce, którymi obejmował, wreszcie ziemia zakręciła się z nim 51 22 | lepszego wina niż zwykle.~I gdy wreszcie nadeszła godzina otwarcia 52 23 | wracała mu przytomność i wreszcie przez ową mgłę dojrzał trzech 53 23 | przynosiło to zajęcie, wykupiłem wreszcie siebie i swoich... Rana 54 24 | potwornie podłym. Byłby może wreszcie zdolny dopuścić się go w 55 24 | życiu, i do tego w nocy. Wreszcie tamten wyniosły i pewny 56 24 | Rozmawiając w ten sposób, przebyli wreszcie daleką drogę dzielącą mieszkanie 57 24 | powtarzając, boi się chłodu. Wreszcie, gdy przebywszy sień i pierwsze 58 24 | z twarzą nakrytą dłońmi, wreszcie odjął je i rzekł:~- Cefasie, 59 25 | przeglądały lilie i róże, a wreszcie łódź uderzyła łagodnie piersią 60 26 | twoja wina, panie - rzekł wreszcie. - Po coś podnosił rękę 61 26 | w jego piersi, buchnęły wreszcie niepowstrzymanym potokiem 62 26 | i wdzięczności.~Odeszła wreszcie, pełna wewnętrznej troski 63 27 | opowiadają rzeczy niebywałe. Wreszcie sceptycyzm rzymski pozwalał 64 27 | drugiemu.~Ligia podniosła się wreszcie i uciekła czując płomień 65 28 | następnie ucieczka Ligii, i wreszcie ten jakiś smutek i niepokój, 66 28 | liczyć i mnie, i Chilona, i wreszcie o dobroci, z jaką byłem 67 29 | wyzwoleniec Nerona, zapowiedział wreszcie jego powrót w senacie. Lecz 68 29 | wszystko, co mu dogadzało. Wreszcie stracił swobodę, pewność 69 29 | pytania niechętnie, lecz wreszcie długo tłumione uczucia i 70 29 | przechodziło przez głowę i serce, i wreszcie począł narzekać, że wpadł 71 29 | pytania odpowiedzieć - i wreszcie po długiej chwili milczenia 72 29 | wieńce, łupił świątynie i wreszcie wróci jako tryumfator do 73 30 | których ty nie miewasz, i wreszcie znalazłem Eunice, ty zaś 74 31 | hamadriady. Mrok zapadł wreszcie wśród pijanych okrzyków 75 31 | biesiadników. Tratwa przybiła wreszcie do brzegu, cezar i augustianie 76 31 | wszystkiego, co się działo, a wreszcie ogarnęła go gorączka rozkoszy. 77 31 | ku sobie jego głowę, wreszcie, gdy jej zbrakło oddechu, 78 32 | długim namyśle postanowił wreszcie, że najlepiej i najbezpieczniej 79 32 | inne zamiary. Pewnego dnia wreszcie Petroniusz usłyszał z własnych 80 32 | jakby myśląc o czym innym, i wreszcie rzekł:~- Ja muszę widzieć. - 81 32 | moje łzy, moją miłość i wreszcie wiadomości, które przez 82 32 | się już niecierpliwić, gdy wreszcie niewolnicy wprowadzili Chilona 83 32 | domu Miriam. Chilo pokazał wreszcie Winicjuszowi osobny mały 84 34 | zmiany, jakie w nim zaszły, i wreszcie niezmierną tęsknotę, 85 34 | O Ligio! O Ligio!...~Wreszcie jął rozpytywać, co się 86 34 | na świat wiosna.~Stanęli wreszcie pod cyprysem rosnącym blisko 87 34 | izbę.~- Patrzże - rzekł wreszcie Paweł zwracając się do Winicjusza - 88 35 | jakiemu ty mówisz? - rzekł wreszcie. - Oczywiście, że pamiętam 89 35 | się w rozmaitych językach. Wreszcie ustawili się wszyscy murem 90 36 | germańskich i rzymskich, a wreszcie posążki i popiersia cezara. 91 36 | niewolniczej i chłopiąt, a wreszcie jechał sam cezar, którego 92 36 | wzmagał się, rozszerzał, wreszcie objął siedem wzgórz, z których 93 40 | przepychem i złym smakiem, a wreszcie zaspakajać potworne zachcenia 94 40 | się, że wpływ jego odniósł wreszcie ostateczne zwycięstwo, że 95 40 | milczenia, którą przerwał wreszcie Tygellinus.~- Wszakżem ci 96 41 | Wypowiedziałeś moją myśl - rzekł wreszcie Nero - i dlatego powiadam 97 41 | zniżał różowe kamienie i wreszcie rzekł:~- Winicjuszu, podarujesz 98 42 | sztuczne drewniane miasto, wreszcie jego narzekania na Rzym 99 42 | naładowane dobytkiem, a wreszcie i lektyki, w których niewolnicy 100 43 | co chwila życie, dotarł wreszcie do bramy Appijskiej, lecz 101 43 | nie przejedzie, zeskoczył wreszcie na ziemię i począł biec 102 44 | na rozmaite widowiska, i wreszcie składów drzewa, oliwy, zboża, 103 44 | obłąkaniu nie wiedziano wreszcie, gdzie uciekać. Drogi były 104 46 | kształt żarzących się węgli. Wreszcie za czasów Brennusa Rzym 105 46 | strachu lub wściekłości. Wreszcie jakaś gorączka opanowała 106 47 | wszystkich innych. Wyruszywszy wreszcie o zmierzchu, zasięgał jeszcze 107 47 | Koło północy zbliżył się wreszcie do murów wraz ze swym potężnym 108 47 | oliwy, odzieży i pieniędzy. Wreszcie zarówno okrzyki i gwizdania, 109 47 | radował się w sercu, że wreszcie ujrzał tragedię podobną 110 47 | śpiewał dalej. Skończywszy wreszcie ułożoną poprzednio pieśń 111 47 | rozhukaną tłuszczę. Poznano go wreszcie i liczne głosy poczęły wołać:~- 112 47 | potakujące, które zmieniły się wreszcie w jeden powszechny, olbrzymi 113 47 | powiedzenia, albowiem czekał.~I wreszcie. nakazawszy znów wzniesioną 114 48 | o błogosławieństwo; inni wreszcie, idąc w obok, śpiewali, 115 48 | jego miłość i szczęście.~Wreszcie począł jej opowiadać, jak 116 49 | resztę pożarły płomienie. Gdy wreszcie spopielały stosy węgla, 117 49 | pozostał tak w milczeniu.~Wreszcie ozwał się głosem tragika:~- 118 49 | nie wiedział, co począć. Wreszcie zakłopotanie i niechęć odbiły 119 51 | rozprawiać, spierać się, a gdy wreszcie Petroniusz podał w wątpliwość 120 51 | które potężniały, rosły, wreszcie zmieniły się w jeden dziki 121 53 | mienie i siebie samego, wreszcie spostrzegł, że był tylko 122 53 | za nimi Winicjusz i gdy wreszcie doszli do Nereuszowej chaty, 123 53 | Winicjuszu - zapytał wreszcie Apostoł - wierzyszli ty?~- 124 54 | bezład jeszcze większy i wreszcie wszystko zapadło w ciemność 125 56 | roznoszenia potraw i chłodników, a wreszcie pretorianie, których każdy 126 56 | amfiteatrze pod ręką.~Otworzono wreszcie vomitoria i tłumy runęły 127 56 | przyśpieszyć widowisko.~Wreszcie tupanie stało się podobne 128 56 | się coraz bardziej, a gdy wreszcie pozostało dwóch tylko, popchnięto 129 56 | wszyscy ciężko zbrojni, a wreszcie retiarii, dzierżący w jednym 130 56 | upatrzywszy chwilę, runął wreszcie na przeciwnika, ów zaś z 131 56 | wyziewy.~Zwyciężeni legli wreszcie niemal wszyscy. Zaledwie 132 56 | jeszcze, kłapiąc zębami, wreszcie jeden z molosów wpił kły 133 56 | których siły wyczerpały się wreszcie. Ludziom uczyniło się straszno. 134 57 | chwili wielką pociechą. Wreszcie, nie mogąc wytrzymać, skinął 135 57 | Spieszmy się - rzekł wreszcie Winicjusz. - Z powodu burzy 136 57 | Przy takim świetle ujrzeli wreszcie po dość długiej drodze kopiec, 137 57 | korowód przyciągnął bliżej i wreszcie, zrównawszy się z świątyńką 138 58 | cały Rzym, gdy ogłoszono wreszcie, że po trzech dniach przerwy 139 58 | widok męstwa zwykł sprawiać. Wreszcie z rozkazu cezara wypuszczono 140 58 | Dirce i Pasifae, widziano wreszcie dziewczątka niedorosłe, 141 60 | Cuchnących Dołów przyjął go wreszcie w poczet swej czeladzi, 142 61 | nadzieje nie wtajemnicza.~Wreszcie nie mogąc wytrzymać rzekł 143 61 | poczną wyprowadzać skazańców. Wreszcie około północy rozwarły się 144 62 | ich poczerniałe twarze i wreszcie strzelał jeszcze wyżej, 145 62 | zachorował ciężko, inni wreszcie, że wywieziono go jak martwego 146 62 | przeklętych ogrodach! I wreszcie politowanie zmieniało się 147 62 | chował się przed światłem. Wreszcie jednak wyszedł z cienia 148 62 | podobny do nagrobnego posągu.~Wreszcie ocknął się, wstał i zwróciwszy 149 63 | najgorsze następstwa. Byli wreszcie i tacy, którzy przez ludzkość 150 63 | zdołałoby zatrzymać tłumów.~Ale wreszcie nadeszła oczekiwana chwila. 151 63 | Niedźwiedź wtoczył się wreszcie na arenę i chwiejąc nisko 152 63 | czegoś szukał. Dostrzegłszy wreszcie krzyż, a na nim nagie ciało, 153 64 | ofiary Jowiszowi i Libitynie. Wreszcie, mimo wszelkich usiłowań 154 65 | przywiązanie do żony, a wreszcie rozum, spokój i dziwny dar 155 66 | i co za chwilę zobaczy. Wreszcie, jak człowiek, który spadając 156 66 | którego uwolnił olbrzym, a wreszcie jej piękność i jego przywiązanie 157 66 | senatowi i patrycjuszom, a wreszcie po pożarze Rzymu usiłował 158 66 | na chrześcijan. Zrozumiał wreszcie, że sprzeciwiać się dłużej 159 67 | złotowłosa głowa Eunice, wreszcie żurawie, hodowane po ogrodach, 160 69 | się w domu Petroniusza, wreszcie jednak pewnego wieczoru 161 69 | podróżach i trudach, wreszcie gdy w tym grodzie, który 162 69 | wyprowadź spod mocy Bestii.~Wreszcie i Linus pochylił przed nim 163 70 | lub umarł, ale on powstał wreszcie, drżącymi rękoma podniósł 164 71 | ROZDZIAŁ LXXI~ wreszcie spełnił się czas dla obu 165 71 | Po południu otworzyły się wreszcie bramy więzienia i Piotr 166 71 | pretorianom, domyśliwszy się wreszcie, prowadzi jakowegoś arcykapłana, 167 71 | słońcu. Pochód zatrzymał się wreszcie między .cyrkiem a wzgórzem 168 71 | spiętrzonych gmachów i wreszcie hen, w dali, wzgórza oblepione 169 71 | zwycięzca.~Orszak porzucił wreszcie wielką drogę i skręcił na 170 72 | podbiło świat, poczyna się wreszcie z braku przewodników rozdzierać 171 74 | zaś uśmiechał się ciągle i wreszcie rzekł jedno tylko słowo:~- 172 74 | porusza kwiaty w ogrodzie. Wreszcie skinął na chorowoda i na 173 74 | rozmawiano przy ucztach. Wreszcie przywołał Greka, by mu podwiązał 174 Epi| sztuka i sława. Lecz gdy wreszcie doszła go wieść, że Windeks 175 Epi| okrzykami trwogi i rozpaczy.~Wreszcie jednak wyzwoleńcy: Faon,


Best viewed with any browser at 800x600 or 768x1024 on Tablet PC
IntraText® (V89) - Some rights reserved by EuloTech SRL - 1996-2007. Content in this page is licensed under a Creative Commons License