Rozdzial

  1 1 |             do frigidarium, na środku którego biła fontanna zabarwiona
  2 2 |             zwał się śniadaniem, a do którego dwaj towarzysze zasiedli
  3 2 |             Vicus Sceleratus, na rogu którego pełno było wszelkiego rodzaju
  4 2 |            jako arbiter elegantiarum, którego estetyczne uczucia oburzała
  5 2 |             kochał takie i Brytanika, którego Nero otruł, i Agrypinę,
  6 2 |             chcę iść śladem Rufinusa, którego historię miałem ci opowiedzieć,
  7 3 |            dziś spał. Rozkażę ćwiczyć którego z niewolników i będę słuchał
  8 4 |         wysoki i barczysty Ligijczyk, którego w domu zwano Ursus, a który
  9 4 |               jest wpuścić przez próg którego z tych ludzi bez czci i
 10 5 |               na złość Petroniuszowi, którego wpływ starają się podkopać,
 11 5 |              się nieść do Winicjusza, którego zastał fechtującego się
 12 5 |             atrium odzywały się kroki którego z niewolników, sądzili,
 13 6 |             Winicjusz, jako człowiek, którego rzeczywistość więcej obchodziła
 14 6 |         wymyślał dawny mój odźwierny, którego zresztą wysłałem za to na
 15 7 |      wszelkich łask, bogactw i dobra, którego jedno widzimisię mogło wprawdzie
 16 7 |               ludzi, bała się pałacu, którego gwar odejmował jej przytomność,
 17 7 |             Boskiemu Nauczycielowi, w którego nie tylko wierzyła, ale
 18 7 |               nie tylko wierzyła, ale którego pokochała swym wpółdziecinnym
 19 7 |            Nastało milczenie, podczas którego Akte usiłowała odzyskać
 20 7 |             bocznego kryptoportyku, z którego widać było główną bramę,
 21 7 |             to dla niej świat dziwny, którego pięknością napawały się
 22 7 |            napawały się jej oczy, ale którego przeciwieństw nie umiał
 23 7 |           dala widać kryptoportyk, na którego kolumnach i podłodze czerwienią
 24 7 |              z opieczętowanym listem, którego nie pozwolił otwierać, by
 25 7 |             nowy hymn do Wenus, wobec którego Lukrecjuszowy jest skomleniem
 26 7 |        patrzył pilnie na Petroniusza, którego pochwały przede wszystkim
 27 7 |               odejdzie, ale rybak, na którego spojrzała, umiera.~- Niezły
 28 7 |          postać Liga zwanego Ursusem, którego poznał w domu Aulusów.~Lig
 29 8 |           świat zgoła inny niż ów, do którego przywykła. Zdumiewała ją
 30 9 |               chwytać jakiś niepokój, którego nie doznawała nigdy przedtem.
 31 9 |               prostu bez miary, wobec którego wszelkie inne jest tak dalece
 32 9 |               jej myśl, że ten cezar, którego kochała i którego mimo woli
 33 9 |              cezar, którego kochała i którego mimo woli uważała za jakiegoś
 34 9 |            może.~I wróciły do atrium, którego nie opuszczały już do wieczora.
 35 10|              winogradu. W atrium, nad którego otworem rozciągnięto dla
 36 11|           kazał uprzątnąć ciało Gula, którego nikt nie śmiał tknąć dotąd,
 37 11|             jeszcze większego niż to, którego pragnął. Pomyślał, że istotnie
 38 12|              razu uniewinni... Spytaj którego na próbę, czy nie widział,
 39 12|            domu na przybycie trybuna. którego jutro poprosisz w moim imieniu,
 40 12|             do głowy, że ów człowiek, którego Eunice nastręcza, może być
 41 14|           mogą. Ale prócz niewolnika, którego kupić zamierzam, i prócz
 42 14|          serca i strzykania w nogach, którego ze zbytniego chodzenia dostałem.
 43 14|             się nazywa ów starzec, od którego dowiedziałeś się, że chrześcijanie
 44 14|        Przypomniał mi Glauka lekarza, którego broniłem od zbójców, i tym
 45 15|       wystąpić publicznie w Neapolis, którego mieszkańcy, jako Grecy,
 46 15|         Tyberiusza pewnego człowieka, którego wyznawcy mnożą się z dniem
 47 15| niepostrzeżenie za nim i za chłopcem, którego mu dodałem. Gdy przyszli
 48 16|               z Neapolis do Rzymu i w którego obronie straciłem te oto
 49 16|           przez wiek i zmartwienia, z którego to powodu nie tylko nie
 50 16|              mi, iż jest to człowiek, którego zdradził towarzysz podróży
 51 16|           Nastało milczenie, w czasie którego słychać było tylko szybki
 52 17|             piekarza Demasa, panie, u którego przy żarnach pracują niewolnicy
 53 17|               drewnianym budynkiem, z którego wnętrza dochodził huk żaren.
 54 17|                 rzekł Kwartus - brat, którego chciałeś widzieć.~- Niech
 55 17|               pewnego patrycjusza, na którego jest usługach, ale oto dam
 56 17|              zdumieniem na robotnika, którego oczy zaświeciły nagle jak
 57 18|                ale jako człowiek, bez którego rad i smaku wycieczka do
 58 19|              wspominałem ci, panie, a którego spodziewano się znacznie
 59 19|         pierwszym uczniem Chrystusa i którego oni zowią Wysłannikiem.
 60 19|       wszystkim przebaczyć. Chilo, do którego dotychczas mimo jego usług
 61 19|             nią z daleka, obaczyć, do którego domu wchodzi, a nazajutrz
 62 19|              nazwisko znanego atlety, którego nadludzką siłę podziwiał
 63 19|              dobrą myślą do stołu, do którego wezwał go po niejakim czasie
 64 20|             milczeniu, po czym Chilo, którego strach zwiększał się w miarę
 65 20|              poganom. Winicjusza, dla którego dobrym było to tylko, co
 66 20|              szczególności. Ów rybak, którego na pierwszy rzut oka poczytał
 67 21|              słudze ubogim a wiernym, którego potrzeby trzeba od czasu
 68 22|             ciemny kurytarz, na końcu którego widać było ogródek, złożony
 69 23|           Ursus, drugi - ten starzec, którego obalił unosząc Ligię. Trzeci,
 70 23|               się w duszy. Ten, wobec którego człowiek jest tylko prochem -
 71 23|               nasze, lecz Chrystus, w którego wierzymy, kazał nam miłować
 72 23|              znów mówić:~- O Krotona, którego zdusił Ursus, nikt nie zapyta,
 73 24|          nadprzyrodzona. Winicjusz, w którego głowie - od czasu jak słyszał
 74 24|       przejście na drugie podwórze, z którego wychodziło się do sieni
 75 25|          całkiem obcą temu światu, do którego należał młody patrycjusz.
 76 25|         światło na dalekim brzegu, do którego płynęli. Tu marzenia Winicjusza
 77 26|                tym bardziej że naród, którego władcą był jej ojciec, nigdy
 78 26|          miała rozwiązane. Winicjusz, którego serce zabiło żywiej na jej
 79 26|              potęgami tego świata, do którego należał, stał przecie szaleniec,
 80 26|               stał przecie szaleniec, którego ni woli, ni złośliwości
 81 26|              naówczas serce; ten sam, którego pocałunki czuła jeszcze
 82 26|           czuła jeszcze na ustach i z którego objęć wyrwał ją na Palatynie
 83 27|             troskliwością, i Kryspus, którego widywał pogrążonego ciągle
 84 27|             się potomek Kwirytów, dla którego przybłęda. z obcego narodu
 85 27|            boś zeszła jakby na bagno, którego wyziewy zatruły ci duszę.
 86 27|               niej: - Póki oczy tego, którego miłujesz, nie otworzą się
 87 28|                I nie dziw się, że ja, którego poza moją własną osobą mało
 88 28|       Chrystus i jakieś miłosierdzie, którego dotąd nie bywało, i jakaś
 89 28|              kamień grobowy dla Gula, którego zabiłem w gniewie. Za późno
 90 29|              do czasu Glauka lekarza, którego każde odwiedziny napełniały
 91 29|             zobaczenia Pawła z Tarsu, którego słowa rozciekawiały go i
 92 29|           przypływu wraca na brzeg, z którego ustąpiła. Wydało mu się,
 93 29|              w zupełne odrętwienie, z którego nie mogła go rozbudzić nawet
 94 32|             nie do ciebie, Serapisie, którego kocham, ubóstwiam i za którego
 95 32|        którego kocham, ubóstwiam i za którego narażałem życie moje!~-
 96 32|          złota i płaszcz. Lecz Chilo, którego osłabiły razy i głód, nie
 97 33|      Pozdrawiam was w imię Chrystusa, którego czcicie. - Niech imię Jego
 98 35|              wydania eklog Wergilego, którego nie mam. Och, jakiż jestem
 99 35|            Chilona.~Na to Petroniusz, którego znów poczęła ogarniać senność,
100 36|            wreszcie jechał sam cezar, którego zbliżanie się zwiastował
101 36|               gęstą zasłoną, i Ursus, którego siła stanowiła najpewniejszą
102 36|            sam jeden podniósł kamień, którego czterech najtęższych z ludu
103 36|         tworzącym jakby krwawe plamy, którego nie pozwolił wyrywać sobie
104 36|      obojętnie, lecz Tuliusz Senecjo, którego lubiono nie wiadomo za co,
105 36|             Demas młynarz, ten sam, u którego pracował nocami Ursus.~Ów
106 36|              i władzą tego miasta, do którego przyszedł opowiadać słowo
107 36|          pocznę wobec tego miasta, do którego mnie posłałeś? Jego są morza
108 37|               Niewolnik Flegon, przez którego posyłam ci ten list, jest
109 37|          ułożył poprzedniej nocy i do którego dorobił muzykę wraz z Diodorem.
110 38|          podziwiać jego dzieło, wobec którego zmalałyby wszystkie inne
111 38|               próg, i jeśli Chrystus, którego uczę się wyznawać, to sprawi,
112 40|              że nie masz położenia, z którego nie wyszedłby z tryumfem.
113 41|             na cześć "Pani Cypru", do którego sam ułożył wiersze i muzykę.
114 41|          ludzie znają, drugi artysta, którego znasz tylko ty jeden i który,
115 42|              się i wedle obyczaju, do którego przywykł, czynić Chrystusowi
116 42|          ofiar. Przebiegłszy Albanum, którego cała niemal ludność siedziała
117 42|         mieszkańców.~Senator Juniusz, którego Winicjusz spostrzegł przy
118 43|             dla straszliwego żaru, od którego tuż za bramą drżało całe
119 44|           Serapisa, Baala lub Jehowę, którego wyznawcy, wyroiwszy się
120 45|       ROZDZIAŁ XLV~Makrynus tkacz, do którego domu przyniesiono Winicjusza,
121 45|          zamieszkał na te kilka dni u którego ze współwyznawców, za murami,
122 45|      słodkiego i cierpliwego Baranka, którego miłosierdzie stokroć przewyższało
123 47|       rezygnacji uśmiechem człowieka, którego krzywdzą, i rzekł:~- Oto,
124 48|             skręcili w inny wąwóz, na którego końcu widać było mdłe światełko.
125 49|               podajesz, słodki napój, którego mi nie wolno do ust podnieść?
126 49|               Ligią, nad Winicjuszem, którego kochał, i nad wszystkimi
127 49|              mu zarazem o Winicjusza, którego kochał, i o hazard, którym
128 50|          cezarze, lwie między ludźmi, którego panowanie jest jako światłość
129 50|              dopowie ci ten człowiek, którego usta nie skalają się kłamstwem,
130 50|         Pierwszym chrześcijaninem, do którego mnie zły los zbliżył, był
131 50|               i twój zapaśnik, Kroto, którego szlachetny Winicjusz najął
132 50|             ukryje. Ja wskażę dom, do którego znów wrócili po pożarze.~-
133 51|               już tylko o Winicjuszu, którego postanowił ratować.~Niewolnicy
134 51|           stanąć u siebie. Winicjusz, którego insula spłonęła, mieszkał
135 51|           kształtach, i kochanka, dla którego z tych kształtów tchnie
136 51|              prześladowanie, w czasie którego zginą tysiące ludzi?~- Za
137 51|          rzekł, jakby mówił człowiek, którego nudzą ciągłe wezwania:~-
138 53|               się do owego fossora, w którego chacie został ochrzczony,
139 53|               oczy, ujrzy światło, od którego ślepną śmiertelne źrenice,
140 53|           źrenice, i usłyszy głos, od którego mdleją serca.~Lecz cisza
141 53|               czym czwarty:~- Linusa, którego zaniechali, wzięli znowu
142 54|               u Tuliusza Senecjona, u którego był i cezar. Nie wiem, skąd
143 54|              przybrany w białe szaty, którego twarzy nie było dobrze widać,
144 54|           twarzy nadać wyraz spokoju, którego w duszy nie miał - witaj,
145 56|          przed strasznym sądem, wobec którego zaledwie cnotliwy się ostoi.
146 56|         spytał Winicjusz.~- Fossor, w którego chacie Apostoł chrzcił cię,
147 56|     dzisiejszym.~Jakoż czekało takie, którego nikt się nie spodziewał.
148 57|             na Rzym gniewu Merkurego, którego zawstydzilibyście złodziejstwem.
149 58|             następnym obrazie Chilon, którego cezar nie chciał uwolnić
150 58|             ujrzano Mucjusza Scewolę, którego ręka, przymocowana do trójnoga
151 58|         rozległ się teraz huk młotów, którego echa rozbrzmiały po wyższych
152 60|           wodą, stojące w pośrodku, z którego pili jak ludzie trawieni
153 62|             stronnictwa Zielonych, do którego i on, i jego dwór należał.
154 62|            sobie Tygellina i Chilona, którego przerażeniem pragnął się
155 62|            drwiąc ze starego Greka, w którego twarzy malowała się bezbrzeżna
156 62|          wstrząsać łkanie ogromne, od którego rozdzierała się w nim dusza
157 63|      przybitego do krzyża niewolnika, którego w dramacie pożerał niedźwiedź.~
158 65|              ale to człowiek dzielny, którego słusznie chcą zamianować
159 65|               udzielić. To powód, dla którego wracasz do łask.~- Lukan
160 66|            postawy i olbrzymiej siły, którego cezar brał z sobą tylko
161 66|             bowiem obrazić Chrystusa, którego błagał o zmiłowanie i cud.
162 66|               Krotobójca pokona tura. którego mu wybierzem", teraz zaś
163 66|          okropne niebezpieczeństwo, z którego uwolnił ją olbrzym, a wreszcie
164 67|              i zapadła w sen głęboki, którego oczekiwał lekarz Teokles
165 68|               bowiem pewien, że Nero, którego całe życie było stosowaniem
166 69|         musiał przy tym nieść Linusa, którego kości, połamane przez tortury,
167 70|            winy.~Odnajdując zaś Boga, którego mogli kochać, odnajdowali
168 71|       prowadzi jakowegoś arcykapłana, którego otaczają wierni, zaniepokoił
169 71|          olbrzymie rojowisko ludzkie, którego krańce niknęły w mgle błękitnej,
170 71|            świata dodał dźwięk jeden, którego nie było dotąd, a bez którego
171 71|         którego nie było dotąd, a bez którego ziemia cała była "jako miedź
172 73|        widzisz, nie znali dotąd Boga, którego by można miłować, przeto
173 74|            ogrodzie pod bukiem, przez którego liście przedzierały się