Rozdzial

  1 1  |              młody Arulanus, chodzi u siebie w domu jeszcze na czworakach,
  2 1  |               nie częstuję ani samego siebie, ani innych. To, co lector
  3 1  |             każdy szuka tam obecnie - siebie z obawą, a znajomych z przyjemnością.
  4 1  | przyzwyczajenia i tak przestał dbać o siebie, że na układanie fryzury
  5 1  |            Winicjusz - jaki ty masz u siebie wybór!~- Wolę wybór niż
  6 1  |        cierpię bardzo, zabrał mnie do siebie, tam zaś niewolnik jego,
  7 2  |               kolumnom aż ciasno koło siebie. Piętrzyły się jedne nad
  8 2  |                ale szlachetny i pewny siebie.~Petroniusz, który mieszkał
  9 2  |               do szpiku kości i pewny siebie, jak nikt w całym Rzymie,
 10 2  |               tracił poniekąd pewność siebie. I teraz oto dziękując jej
 11 2  |         Bogaty znajdzie bogatszego od siebie, sławnego zaćmi cudza większa
 12 4  |               tyle dawał gościnność u siebie, lecz nie chcąc dłużej obarczać
 13 4  |            nie mamy prawa podnieść na siebie ręki!..." Tak jest! To prawo,
 14 4  |          stary wódz kazał gotować dla siebie lektykę, tymczasem zaś zamknąwszy
 15 4  |             się Poppei. Więc albo dla siebie, albo dla Winicjusza...
 16 5  |               ją chciał zatrzymać dla siebie, To, żeby ktoś ujrzawszy
 17 5  |        przerywanym głosem - wracaj do siebie i czekaj na mnie... Wiedz,
 18 5  |              krzywdę Ligii. Wracaj do siebie i czekaj mnie. Ni Petroniusz,
 19 5  |       śmiertelne! Pierwej zabiję ją i siebie. To rzekłszy zerwał się
 20 6  |               ją kazał uprowadzić dla siebie lub dla cezara.~- Ja mogę
 21 6  |           dziewczynę chciał wziąć dla siebie, to bym teraz, patrząc ci
 22 7  |           krokami po izbie i mówić do siebie jakby z rozpaczą:~- Nie!
 23 7  |             Nero kazał cię porwać dla siebie, nie sprowadzaliby cię na
 24 7  |              wychowano, i Pomponię, i siebie samą. Inna rzecz jest iść
 25 7  |          własnej duszy. Zbuduje jej u siebie w domu ołtarz jak swemu
 26 7  |            bać i tej uczty, i jego, i siebie samej. Jakiś głos, podobny
 27 7  |          pytającym.~Po czym ustroił i siebie w bluszcz, powtarzając tonem
 28 7  |          usiłowała obu rękami zdjąć z siebie jego bezwłose ramię; próżno
 29 8  |              Winicjusza, albo narazić siebie i Aulosów na zgubę, nie
 30 8  |            począł wpatrywać się przed siebie, jakby chciał dojrzeć jakieś
 31 10 |            rzekł, jakby mówiąc sam do siebie.~- Powinni byli - odpowiedział
 32 10 |       wszystkim należy ocalić Ligię i siebie, a resztę zostawić losowi.
 33 11 |              Wprawdzie Nero ją miał u siebie na Palatynie i mógł otwarcie
 34 11 |             mną.~- Chciał odwrócić od siebie podejrzenia. Gdyby nie wiedział,
 35 11 |   odpowiadając na pytania szedł przed siebie, dopóki Petroniusz, który
 36 12 |          wróciwszy rozkazał wezwać do siebie Tejrezjasza.~- Czy Eunice
 37 14 |           rozpaczy i zamknąwszy się u siebie, przez dwa dni nie przyjmował
 38 14 |               zapaleniec, który coś w siebie wmawia i sam się podnieca,
 39 14 |             otrzymasz drugie tyle dla siebie. Przyjdź po pachołka i po
 40 16 |              który wydawał niższym od siebie, musi być spełniony, dłuższy
 41 17 |               by ze względu na samych siebie zachowali ją w wieczystej
 42 17 |             Urbana, ale jakby sam dla siebie rozpamiętywał ową śmierć
 43 18 |                budzi nas, spogląda za siebie, przybiera postawę komedianta
 44 19 |             bowiem mogliby zwrócić na siebie uwagę, a wówczas chrześcijanie
 45 19 |              nie narażać ani jej, ani siebie na zgubę?~- Tak ma być,
 46 19 |               Winicjusz uzbroił nadto siebie i towarzyszów w krótkie
 47 21 |               na pewno, po co narażać siebie na zgubę i całe przedsięwzięcie
 48 21 |        mieszka boska Ligia, wrócił do siebie po niewolników i lektykę
 49 22 |              jaki bóg, który wziął na siebie postać barbarzyńcy. W tej
 50 23 |           zajęcie, wykupiłem wreszcie siebie i swoich... Rana w głowie
 51 24 |               tamten wyniosły i pewny siebie starzec, który go namawiał
 52 24 |        Benewentu. Powiesz Demasowi od siebie, żem to uczynił dziś rano,
 53 24 |               śpiesznym krokiem przed siebie.~Lecz uszedłszy kilkadziesiąt
 54 25 |     otrzeźwiał i począł patrzeć przed siebie. Ognisko na wysokim trzonie
 55 25 |                że obok nagiej, pewnej siebie i dumnej ze swych kształtów
 56 26 |            ogień i mówił jakby sam do siebie:~- Gdy Kallinę wziął cezar
 57 26 |              któremu chodziło tylko o siebie, obecnie poczęło mu chodzić
 58 26 |             za żonę, mógł narazić ją, siebie i Aulusów. Chwila złego
 59 27 |           śmie się skarżyć, by jej do siebie nie zrazić, że ona jedna
 60 27 |          mówiło jej, że oszukuje sama siebie i że ciągnie ją ku niemu
 61 27 |             myślą i pełna pogardy dla siebie, przepłakała noc następną.~
 62 27 |            cześć temu niepojętemu dla siebie Bogu, dlatego tylko, że
 63 27 |             głowie nie mogły się obok siebie pomieścić. Jeśli rozważny
 64 27 |            swej piersi i wskazując na siebie, rzekł:~- Jam jest, którym
 65 28 |             takiego, co ich wzajem od siebie oddaliło. Nie mógł przyjść
 66 28 |                Gdym od nich wrócił do siebie, nikt się mnie nie spodziewał.
 67 29 |              obawą. Zżymał się sam na siebie, nie mogąc wszelako pozbyć
 68 29 |              stracił swobodę, pewność siebie i wpadł w zupełne odrętwienie,
 69 29 |        wyciągał w dziwny sposób przed siebie, jakby rzeczywiście szukał
 70 29 |               te słowa i wróciwszy do siebie począł rozmyślać, że może
 71 30 |        niebawem przyszedł zupełnie do siebie, nie opuszczał jednak łoża
 72 30 |         możesz kazać wyciąć z bazaltu siebie powożącego kwadrygą.~- Prawda!
 73 31 |   instrumentów, zdawały się wsiąkać w siebie owe błękity i odblaski,
 74 32 |            zarówno od niego, jak i od siebie. Augusta ostatecznie nie
 75 32 |              cały plan. Oto wyprawi u siebie ucztę i na niej skłoni cezara
 76 32 |      Wróciwszy zastaniesz taką samą u siebie.~- Gdyby mnie nie było między
 77 32 |              ziemi. Zgubisz nie tylko siebie, ale i Ligię, rozumiesz?~
 78 32 |               raz będzie miał Ligię u siebie, któż zdoła mu ją odjąć?
 79 33 |           wyrzekłem. Wiedzcie, że sam siebie nie poznaję, ale zbrzydły
 80 35 |        Winicjusz. - Zaprosiłem cię do siebie umyślnie, by ci to powiedzieć. -
 81 35 |          ramionami rzekł jakby sam do siebie:~- Zadziwiająca jednak rzecz,
 82 36 |            dwaj ci ludzie patrzyli na siebie, nikomu zaś ni z tego świetnego
 83 36 |             na myśl, że spoglądają na siebie w tej minucie dwaj władcy
 84 37 |               powstać różne, zgoła do siebie niepodobne gatunki ludzi
 85 39 |       dzikiego wina i wsparłszy się o siebie ramionami milczeli poglądając
 86 39 |              tulił ją przez chwilę do siebie, po czym rzekł:~- Ligio!
 87 39 |          odnaleźć szczęście, odnaleźć siebie samego i ciebie, najdroższa
 88 39 |               się kochać i należeć do siebie. I z tego powodu spływał
 89 39 |             tulił ją coraz silniej do siebie, przy czyn w blaskach księżyca
 90 40 |       człowieka, który drwi z nich, z siebie, z cezara i z całego świata.
 91 40 |          zabierze. Życie istnieje dla siebie samego, nie dla niej.~-
 92 40 |          żałuj mnie więcej niż ja sam siebie. Dawniej było ci między
 93 40 |             Siedzieliśmy z Ligią obok siebie w noc tak pogodną jak dzisiejsza
 94 41 |         dodało siły dźwiękom, które z siebie wydobywał, i tak rozkołysało
 95 41 |               lecz zanim przyjmę je w siebie, napływają znów nowe i nowe,
 96 41 |     spoglądali, kręcąc głowami, to na siebie, to na jego usta, w oczekiwaniu
 97 42 |              oślep, nie patrząc przed siebie i nie zważając na przeszkody,
 98 42 |               na konia i ruszył przed siebie dalej drogą Appijską.~Lecz
 99 43 |              sił. Po drodze zrzucił z siebie tunikę, która zatlona od
100 47 |         wstąpił po przygotowanych dla siebie schodach na wodociąg Appijski,
101 47 |          umyślnie.~On zaś, zdjąwszy z siebie swą białą, obramowaną szkarłatnym
102 49 |        wysilać głowy, jakby zrzucić z siebie odpowiedzialność za spalenie
103 49 |                Ale chcąc ją zrzucić z siebie należało oczyścić od posądzeń
104 49 |           rzekł.~I poczęli patrzeć na siebie jak dwa demony. Nastała
105 49 |              Tygellina, albowiem ma u siebie ludzi, których prefekt powinien
106 49 |          Nagle powstał i zrzuciwszy z siebie togę, która spłynęła mu
107 49 |               Oszukujcie lud; ale nie siebie samych. Wydajcie ludawi
108 50 |              L~Petroniusz udał się do siebie, Nero zaś z Tygellinem przeszli
109 51 |               jak najprędzej stanąć u siebie. Winicjusz, którego insula
110 51 |        swobodny, niedbały i tak pewny siebie, jakby sam mógł łaski rozdawać.
111 51 |                Żołnierze spojrzeli na siebie ze zdumieniem. Na niebie
112 52 |              że czerń nie da wmówić w siebie, by tacy ludzie podpalili
113 52 |             chwilą. Masz prawo zgubić siebie, ale nie ją. Pamiętaj, przez
114 53 |           ofiarował całe swe mienie i siebie samego, aż wreszcie spostrzegł,
115 53 |             osłupiałym wzrokiem przed siebie.~W szopie zamiast blasków
116 54 |          miłosierdzie Jego - mówił do siebie - choćbym ją ujrzał w paszczy
117 54 |       Tygellin postanowili wybrać dla siebie i dla przyjaciół najpiękniejsze
118 56 |             na okręgu areny. Mieli na siebie uderzać całymi oddziałami,
119 56 |              walce przyszedł nieco do siebie, lecz gdy wzięto go na języki,
120 56 |              cię podrapał.~- Drap sam siebie. Jeśli zdrapiesz własne
121 56 |            kobiety i pociągnął ją pod siebie.~Wówczas dziesiątki ich
122 56 |             wzajemnej wspinały się na siebie, obejmując się łapami jak
123 56 |             żywi, padali pokotem obok siebie. Tu i owdzie lew, poczuwszy
124 57 |         znaleźć słów. Przeszedłeś sam siebie.~- Tak i mnie się zdawało,
125 57 |         Herkulesa! Czy chcecie zgubić siebie i ją? Zakazuję wam wspominać
126 57 |           pole Petroniusz..."~I rad z siebie, przeszedł do triclinium,
127 57 |        wzgórzach, oni zaś, leżąc obok siebie za stołem, słuchali sielskiego
128 57 |        ramionami i mówić jakby sam do siebie:~- Na Polluksa! Jak się
129 58 |           chwili ujrzał krew tuż obok siebie, omal nie zemdlał po raz
130 59 |              któremu zuchwała pewność siebie Tygellina dodała otuchy,
131 60 |              I zgadzał się na nią dla siebie, ale żal mu było do głębi
132 61 |          rzekł mu:~- Panie, wracaj do siebie. Poznałem cię, ale będę
133 62 |            widział znów te utkwione w siebie źrenice. Podniósł się i
134 62 |             trwogę i podniesie cię do siebie.~Tak mówiąc przywiódł go
135 62 |               mylił się. Wróciwszy do siebie, zastał już dom otoczony
136 64 |              zupełnym wyzwoleniem dla siebie, pragnęła go i dla drugiej
137 64 |             jej służyć i dalej. Co do siebie, miał tylko jedno ukryte
138 65 |               krew i spokojna pewność siebie, z jaką mówił Petroniusz,
139 66 |            bierze ich w ten sposób do siebie. Arena, białe togi nieprzeliczonych
140 66 |           prefekt miasta cisnął przed siebie czerwoną chustkę, a na ów
141 66 |               nie chodziło mu tylko o siebie. Przez chwilę rozglądał
142 66 |         wzruszone twarze i utkwione w siebie oczy, dał znak łaski.~Wówczas
143 68 |           mógł wysławić w niej samego siebie jako wspaniałomyślnego władcę
144 68 |             szło ku nim i brało ich w siebie. W Rzymie mógł sobie szaleć
145 68 |              Teraz spojrzeli tylko na siebie z uśmiechem, a potem wznieśli
146 70 |            patrzyły nieruchomie przed siebie, usta były otwarte, w twarzy
147 74 |            jasnymi plamami, wezwał do siebie Eunice.~Przyszła, ubrana
148 74 |               on zaś posadził ją koło siebie i lekko dotknąwszy palcami
149 74 |       spokojność...~Oni zaś wsparci o siebie, piękni jak dwa bóstwa,
150 Epi|           mniemali, że tylko zagłusza siebie i drugich cytatami, mając
151 Epi|          umrzeć, więc kazał kopać dla siebie dół i legł na ziemi, by