Rozdzial

  1 1 |           Tyrydaty, Tygranesy i cała ta barbaria, która, jak twierdzi
  2 1 | niebezpiecznie mówić o czym innym.~- Ta wojna źle idzie i gdyby
  3 1 |            do nowego rozporządzenia. Ta odyseja o tyle mu będzie
  4 2 |              to z czystym żołądkiem.~Ta rzekłszy zatrzymał znów
  5 2 |              i właśnie zwrócił się z tą uwagą do Winicjusza, gdy
  6 2 |        odpowiedzi - i widocznie chęć ta przemogła, spojrzawszy bowiem
  7 2 |           wzrokiem na Pomponię, lecz ta nie mogła mu dać odpowiedzi,
  8 4 |         kolana, poczęła się modlić z tą siłą jaką jedynie bojaźń
  9 4 |            piersi główkę dziewczyny, ta zaś osunęła się po chwili
 10 4 |    zaciśnięte pięści świadczyły, jak ta wewnętrzna walka jest ciężka.~-
 11 5 |           Dlatego, widzisz, wiem, że ta woda nie jest zatruta, i
 12 6 |            ręce Akte. To dobra dusza ta Akte, dlatego kazałem jej
 13 7 |            Uczuła się mniej samotną. Ta niezmierna tęsknota za Pomponią
 14 7 |       bezmyślnym śmiechem.~- Z czego ta beczka łoju śmieje się? -
 15 7 |          rocznego wilczęcia. Niechże ta uczta będzie prawdziwą ucztą.
 16 7 |              donosiciel, oburzył się tą rozmową i z oburzenia polał
 17 8 |             przywykła. Zdumiewała ją ta modlitwa w tym domu zbrodni
 18 8 |  rozczarowanie. Tyleż tylko sprawiła ta modlitwa? Uciec z domu cezara
 19 10|            ten mniej więcej sposób z tą płochliwą turkawką i nie
 20 11|            pielęgnowali, ale to nic. Tą jedną krzywdą uwolnili go
 21 11|         umrzeć, póki jej nie pomści. Ta jedna myśl sprawiała mu
 22 11|           Cezar, gdy mu się urodziła ta córka, szalał po prostu
 23 11|            urzeczone i że urzekła je ta cudzoziemka, którą spotkały
 24 12|              zaniepokoiło także. Ale ta mała kukła może jeszcze
 25 12|             i ci dali pomoc Ligii.~- Ta wiara każe przebaczać -
 26 12|           może być jej kochankiem, i ta myśl wydała mu się nagle
 27 13|            nie przyszły, i wiadomość ta zamiast go ucieszyć, jako
 28 13|             nim bliższą wiadomość.~- Ta, którą wczoraj chciałeś
 29 13|       wczoraj chciałeś mi darować?~- Ta, którą wczoraj odrzuciłeś,
 30 13|    niechybnie czci jednakie bóstwo z tą najcnotliwszą z Rzymianek,
 31 13|         najcnotliwszą z Rzymianek, z tą prawdziwą matroną stolatą,
 32 14|             Petroniusza zaniepokoiła ta śmierć. Wiadomym już było
 33 14|              Cezarze - mówił dalej z tą samą powagą i smutkiem -
 34 14|     rozpuście? Pomyśl, Chilonie, czy ta teza, którą nam głosisz,
 35 14|          wczoraj ! Uczyniła mnie nim ta ryba. Patrz, jaka jednak
 36 15|             niż Pomponia dlatego, by ta w razie sądu i badania śmiało
 37 16|             że to ona właśnie, że to ta nie znana mu i tajemnicza
 38 18|              jakie ci mogę przesłać, ta jest najlepszą.~Tu już przestali
 39 18|            jednak, że boi się, co na ta powie lud rzymski i czy
 40 19|          będzie może jedna Pomponia, ta bowiem nie mogłaby się usprawiedliwić
 41 19|         jedynie nadzieją, teraz, gdy ta nadzieja zdawała się spełniać,
 42 19|             Winicjuszowi. Gdy jednak ta nadzieja go zawiodła, począł
 43 19|      dostojny panie - rzekł - porwać tą oto ręką, kogo mi każesz,
 44 19|              ręką, kogo mi każesz, a tą drugą obronić się przeciw
 45 20|              o Ligii, zdziwiła także ta ostrożność i tajemniczość,
 46 20|             wszystkie religie, tak i ta ma między nami swych zwolenników,
 47 20|             słyszał podobnej pieśni. Ta sama tęsknota, która już
 48 20|        nadzwyczajną, a co więcej, że ta nadzwyczajność wypływa właśnie
 49 20|               Chrestosa" i jaka jest ta nauka, którą wyznają Ligia
 50 20|              ozdób. Dziwiła go tylko ta cisza i to skupienie, z
 51 20|             przykład chciał pójść za tą nauką, musiałby złożyć na
 52 21|         Winicjuszowi zdawało się, że ta noc nigdy się nie skończy.
 53 21|          które świeciło latarnią. Za tą garstką szedł tłum liczący
 54 21|          wykopała między nim a Ligią ta dziwna nauka, którą ona
 55 21|         zmysły, teraz zaś poznał, że ta nauka czyniła z niej jakąś
 56 21|          mogła zostać jego kochanką, ta chrześcijanka mogła być
 57 21|             wojskowy, Przekonany, że ta siła miecza i pięści, która
 58 21|         ogarnia coraz nowe domy, tak ta nauka z każdym dniem obejmuje
 59 22|            się w innym miejscu.~Myśl ta napełniła Chilona otuchą.~"
 60 23|            Glauku, jestżeś pewny, że ta rana w głowie nie jest śmiertelna.~-
 61 23|         kocha zawsze, a po wtóre, że ta jej bladość i to jej ubóstwo
 62 23|              ona tu nie zostanie, to tą zdrową ręką pozrywam wiązania
 63 24|           izbie, gdzie i wszyscy, bo ta jedna jest większa, a zresztą
 64 24|               Lecz dla Ursusa krótka ta chwila, w połączeniu ze
 65 24|            służył, przebaczyli. Myśl ta miała mu przyjść później.
 66 25|               to właśnie dlatego, że ta nauka tak nakazuje. Lecz
 67 25|              tak nakazuje. Lecz myśl ta, przejmująca go podziwem
 68 26|      najmniej poruszał, panie, nawet tą ręką, która została zdrowa,
 69 26|   szaleństwach, jak świadczyła o tym ta uczta, której Ligia nie
 70 26|         czyste jak łza. Teraz pogoda ta była zmącona. Do wnętrza
 71 27|           pocałunkami. Przestraszona tą myślą i pełna pogardy dla
 72 27|           drugiej strony jednak cała ta nauka wydawała mu się tak
 73 27|           sprawiedliwym. A tymczasem ta nauka, wedle rozumienia
 74 27|             przy tym osobiście nauka ta była przeciwną wszelkim
 75 27|           się chronić pokusy, przeto ta zasługa policzona ci będzie.
 76 28|    przeciwniejszego mej naturze, jak ta nauka, a jednak od czasu,
 77 28|               czasem znów dręczę się tą myślą, albowiem obawiam
 78 29|              ujrzy Ligię, lecz gdy i ta nadzieja go zawiodła, w
 79 29|              czuł, jak w ustach jego ta rada może wydawać się marną,
 80 29|              go i pojadę na Cypr, bo ta złotowłosa moja boginka
 81 30|           własne oczy. - Gdzież jest ta perła? Czy nie został królem
 82 30|      wyzwoleńcy. Tak jest! Gdyby nie ta dzika nauka, Ligia byłaby
 83 30|           jak myślisz, może stworzyć ta nauka? Jeśli wiesz, to objaśnij
 84 32|        wzruszenie, jakim przejęła go ta wiadomość, i rzekł:~- Gdzie
 85 32|           zwłaszcza dodała mi otuchy ta łatwość, z jaką ani przebaczają
 86 32|          Fortuny może pogodzić się z tą myślą? Więc przygotowałem
 87 32|             jeszcze dzisiejszej nocy ta wielkoduszna królewna znalazła
 88 33|       starego Apostoła wzruszyło się tą duszą w męce, która, jak
 89 34|           niech będzie błogosławiona ta chwila, w której taka myśl
 90 35|      zwycięzców. Czy wiesz, dlaczego ta małpa ochrypła? Oto wczoraj
 91 35|           chce publicznie wystąpić z tą pantominą, naprzód w Ancjum,
 92 35|             zdobywać wyznawców i jak ta sekta się szerzy.~A Winicjusz
 93 35|           Oktawia, a jest Akte? Tak, ta nauka ogarnia świat i ona
 94 35|         zdaje, że to będzie zgodne z tą słodką nauką, którą wyznajesz,
 95 36|             kto by śmiał mniemać, że ta potęga nie przetrwa wszystkich
 96 37|              czasu darował Poppei, a ta, lubo rozwiedziona z nim,
 97 38|             willą, i gdy pomyślę, że ta siedziba stanie się kiedyś
 98 39|           także sprawiedliwości, ale ta jedna czyni serce ludzkie
 99 39|             nad zło? Ja myślałem, że ta nauka przeciwi się szczęściu,
100 39|              O Ligio! Rozum mówi, że ta nauka jest boska i najlepsza,
101 39|        Petroniuszu, możesz mówić, że ta nauka psuje życie, skoro
102 39|         wiarą i przysięgami, i tylko ta jedna, i tylko ta moja nie
103 39|              tylko ta jedna, i tylko ta moja nie odstąpi, nie zwiedzie
104 40|       pomyślał; widzisz, że dla mnie ta niepewność stanowi ponętę
105 42|         podobna do zorzy wstęga.~Nad tą wstęgą unosił się wał dymu,
106 43|           taki niezmierny chaos. Nad tą zaś falującą, obłąkaną ciżbą
107 43|       rozległe, nie zabudowane pole. Ta myśl dodała mu otuchy. Ogień
108 43|       zbytniego szwanku. Troskliwość ta zdziwiła Winicjusza.~- Ludzie -
109 44|              Przez kilka godzin cała ta część miasta, za którą leżało
110 45|           również do Ostrianum.~Myśl ta sprawiła mu wielką ulgę.
111 45|           płacz dzieci. A wtem ponad tą leżącą czernią ludzką jakiś
112 47|            drogę w zwykłym ścisku, i ta jego pewność, ten spokój
113 48|           pozbawiła go wiadomość, że ta najdroższa mu w świecie
114 51|             zemstą Nerona, to zemsta ta może spaść na niego, ale
115 51|       stanęła wyraźniej przed oczyma ta prawda, że ów uwieńczony
116 53|      przypuszczenia, gdy została już ta garść tylko, nie było wśród
117 53|     przywrócić.~A Piotr wzruszył się tą boleścią. Przy pomniał sobie,
118 55|            imię Zbawiciela, albowiem ta choroba, która ją ocaliła
119 56|              ale spierano się, czy z tą częścią chrześcijan, która
120 56|             więc śmiecie mniemać, by ta, która was czeka, mogła
121 56|             fanatyzmu słowa Kryspa i ta ciemna izba z kratami, za
122 56|           gdy wylewa się morze krwi, ta jedna więcej kropla nic
123 56|         nawet prosić o miłosierdzie. Ta myśl szła na niego z areny,
124 57|            prócz tego nurtowała go i ta myśl, że po raz pierwszy
125 60|       płaszcza, na którym spoczywała ta droga mu nad wszystko głowa.~
126 62|           rozbudził się z zadumy nad tą niezmierną potęgą, której
127 64|      tymczasem ów olbrzym ligijski i ta dziewczyna, podobna do kwiatu
128 66|        Przedtem ani domyślał się, że ta chwila, gdy zmieni się w
129 66|              a jednocześnie czuł, że tą żądzą obraża znowu Chrystusa
130 66|           górny otwór cyrku.~Postawa ta nie podobała się tłumom.
131 68|             się nad ich głowami i że ta straszna przeszłość leży
132 68|             mimo woli, że to już nie ta Ligia, którą spotkał u Aulusów.
133 69|           sąd straszliwy. I nadzieja ta podtrzymywała ich serca,
134 69|              bezsilny, mam walczyć z tą nieprzebraną siłą Złego,
135 71|             odkupiła świat cały, tak ta ma odkupić to miasto.~Po
136 71|          dokonał, i wiedział już, że ta Prawda, którą całe życie
137 71|            wiatr złości. Odchodził z tą pewnością, że w walce, którą
138 73|           wydają, a gdy pomyślę, jak ta droga głowa, którą dziś
139 73|               widziałeś przecie, ile ta nauka daje pociechy i wytrwania
140 74|          mówił dalej Petroniusz - że ta willa i ci niewolnicy, którzy
141 74|             czym rzekł: - A oto jest ta, z której ulałem na cześć