Rozdzial

  1 1 |       całej Germanii, Pomponiusza. Ów po ukończeniu wojny z Kattami
  2 1 |     elegancji, ale i ciało. Podziw ów znać było nawet na twarzach
  3 2 |      chcieć ulecieć w powietrze, w ów błękit, który zwieszał się
  4 2 |         przybiegł się z nim witać, ów zaś przechodząc schylił
  5 2 |            pojęcia o kobietach, że ów zepsuty do szpiku kości
  6 4 |           córka króla Ligów, którą ów król jeszcze za życia boskiego
  7 6 |            rzecz zdumiewająca. Oto ów wysmukły i zniewieściały
  8 6 |    zakładniczki, oddadzą ci w ręce ów skarb ligijski, ty zaś,
  9 6 |    Pomponii.~I zasiadł, by napisać ów list, który staremu wodzowi
 10 7 |     wspomnieniami chwil, w których ów Nero był nie tylko młodszym
 11 7 |       kolumnę, spoglądał z góry na ów tłum. Akte pokazywała Ligii
 12 7 |      nadążyć za słowami Akte i gdy ów cudny świat przyciągał z
 13 7 |           były mu zawsze pożądane, ów zaś rzekł:~- Jeśli chodzi
 14 7 |          głowę na piersi Lukana, a ów, równie pijany, począł zdmuchiwać
 15 8 |   Winicjusza, nigdy!~Akte zadziwił ów wybuch.~- Zali - spytała -
 16 8 |      kryjącej świat zgoła inny niż ów, do którego przywykła. Zdumiewała
 17 8 |         Jemu nie oparłby się nawet ów straszny zapaśnik, który
 18 9 |         strachem myślała o tym, co ów wieczór może przynieść.
 19 9 |           jak i każdy niewolnik, a ów pałac z kolumnadami z numidyjskiego
 20 10|    korynckiej, nie tak cudnych jak ów sławny świecznik ze świątyni
 21 11|            zresztą śmiał? Czy może ów olbrzymi Lig z błękitnymi
 22 11| Petroniusza i chciał przejść, lecz ów zatrzymał go prawie przemocą.~-
 23 12|           przyszło mu do głowy, że ów człowiek, którego Eunice
 24 14|            w oczy i słuchać, co na ów znak powiedzą. Długi czas
 25 14|        wygadał wszystko. Jego pan, ów Pansa, sam jest wyzwoleńcem
 26 14|        swych nowin. Jak się nazywa ów starzec, od którego dowiedziałeś
 27 16|         nie zaprzestał poszukiwań, ów zaś zmiarkowawszy to począł
 28 16|        chodzi, zrozumiał tylko, że ów Glaukus stanowi jakąś przeszkodę
 29 17|         robotnicy nocni i dzienni, ów zaś należy do nocnych. Gdybyśmy
 30 17|           rzymskim Zbawiciela, tak ów, który żyje między nami,
 31 17|     Sekunda. I wszystko to uczynił ów drugi Judasz. Ale jeśli
 32 18|   przyjaźni uczyń rzecz jedną: oto ów Ursus, niewolnik Ligii,
 33 18|         jej dziesięciu takich, jak ów Ursus, Ligów broniło. Nie
 34 19|           Via Salaria a Nomentana.~Ów pontifex maximus chrześcijan,
 35 19|       najmniejszej wątpliwości, że ów robotnik był Ursusem. Wiedział
 36 20|          im zabijać, chyba że mnie ów Lig zwiódł niegodnie. Lecz
 37 20|      jakieś ogromy, jakieś chmury. Ów cmentarz począł czynić na
 38 20|          starcowi w szczególności. Ów rybak, którego na pierwszy
 39 20|          rozumu, by przypuścić, że ów człowiek, który mówił: "
 40 21|       gniewu, czuł zaś zarazem, że ów gniew jest bezsilnym. Porwać
 41 21|           z nią sobie nie poradzi. Ów rzymski trybun wojskowy,
 42 22|          siedzącą przy ognisku był ów starzec, który towarzyszył
 43 22|        olbrzymią postać Ursusa.~Na ów widok uczuł, że nogi i głowa
 44 23|     dziewczynę i pchnął go na mur, ów widocznie, padając, zasłonił
 45 23|         nie ty jesteś zdrajcą, ale ów nieznajomy, który go do
 46 24|         nie domyślił się, kim jest ów Glaukus, że mdlejąc ustawicznie
 47 24|           jako i ja ci odpuszczam.~Ów upadł na ziemię i wsparty
 48 24|           dotąd czasu pomyśleć, że ów, jakkolwiek korzystał z
 49 25|        Chrystus w tobie zwyciężył!~Ów zaś wzniósł oczy ku górze
 50 25|    Winicjusz nie wiedział, kto był ów On, rozumiał jednakże, że
 51 26|  przypomniawszy sobie, że człowiek ów zgniótł wczoraj Krotona,
 52 26|        dzielnicach miasta? Kto był ów Winicjusz? Augustianin,
 53 26|             a zarazem wtrącić ją w ów straszny świat zbytku, rozkoszy,
 54 27|           głowę twoją pierwej, niż ów wąż wpełznął do twojej piersi
 55 27|           mogąc słowa przemówić.~A ów pomilczawszy chwilę spytał
 56 28|       wierzyłem, gdym wyczytał, że ów Lig zadusił tak łatwo Krotona,
 57 28|      życzyć."~Winicjusz odebrawszy ów list nie czuł początkowo
 58 28|      przecie tego zrobić nie mógł. Ów Paweł z Torsu, który jest
 59 28|            i niskiego pochodzenia, ów stary teurgus, największy
 60 28|            jak beczka bez obręczy, ów odrzekł mi: "Silniejszą
 61 30|          na cześć boskiego cezara, ów zaś przerwał grę w kości,
 62 31|      poznać zdanie "arbitra", lecz ów zachowywał się przez długi
 63 31|         wstydu, gdyby mógł widzieć ów przepych. Do stołu prócz
 64 31|            Lecz Winicjusza sparzył ów pocałunek i napełnił go
 65 32|  zawiadomić o tym Winicjusza.~Lecz ów pokazał mu listę osób zaproszonych
 66 32|          jakaś głowa zanurza się w ów mrok.~- Czy mam ci wyliczać
 67 32|       życie. Tu przypomniał mu się ów dzień, w którym wraz z Krotonem
 68 32|    przeniosły się na lararium i na ów krzyżyk, który zostawiła
 69 32|        przed nim i rzekł:~- Panie, ów starzec omdlał, a może i
 70 34|          nocach. Przypominał mu ją ów krzyżyk związany z gałązek
 71 34|        serc i w upojeniu wzajemnym ów cyprys, krzewy mirtowe i
 72 34|   nieprzyjaciółmi życia i radości? Ów zaś odpowiedział:~- Wiem,
 73 36|         jak krwawy sen, drugi zaś, ów starzec przybrany w prostaczą
 74 36|            w oczach, przecie widok ów zapalał ich nie tylko chęcią
 75 36|     którego pracował nocami Ursus.~Ów ucałowawszy rękę Apostoła
 76 36|     świątyń były jakby zanurzone w ów blask złoty i purpurowy.
 77 41|       spoczął na Petroniuszu.~Lecz ów, przechylony niedbale przez
 78 42|        zgłuszył tętent kopyt. Lecz ów wyraz wytrzeźwił go. Bogowie!...
 79 42|         kurczy i wydłuża. Potworny ów wał chwilami zdawał się
 80 43|          sądził z początku, że żar ów bije od jego zgliszcz oraz
 81 43|         Nagle do uszu jego doszedł ów posępny głos, który słyszał
 82 43|   błyskawiczną szybkością myśl, że ów krzyż zsyła mu to światełko,
 83 43|           oblewały mu się potem, a ów pot parzył go jak ukrop.
 84 43|         rozpalonego powietrza. Pęd ów gnał teraz miliony skier,
 85 47|           pieśni. Nero usłyszawszy ów krzyk setek tysięcy głosów
 86 47|           mniej wściekłe, albowiem ów wykwintny patrycjusz, jakkolwiek
 87 49|  tchórzostwo Nerona był pewien, że ów władca świata nigdy nie
 88 49|         jak w tęczę w oczy Nerona, ów zaś począł podnosić wargi
 89 51|     słuszność tego mniemania.~Lecz ów pierworodny syn Fortuny
 90 51|          co w jego twarzy wyczyta. Ów zaś słuchał podnosząc w
 91 51|         przed oczyma ta prawda, że ów uwieńczony wóz, na którym
 92 52|       rozumieć, dlaczego Chrystus, ów miłosierny, ów Bóg, nie
 93 52|           Chrystus, ów miłosierny, ów Bóg, nie przychodzi w pomoc
 94 53|         się nagle do nóg Apostoła.~Ów zaś, poznawszy go, zapytał: -
 95 53|          ten niemy sposób litości.~Ów zaś rzekł:~- Wiem. Wzięlić
 96 54|      klientów.~I skinął ręką, a na ów znak Egipcjanie podnieśli
 97 55|            miał spocząć.~On czytał ów list z rozdartą duszą, ale
 98 55|         centurion miał odnieść jej ów list nazajutrz.~Lecz gdy
 99 55|          żołnierza, aby nie upaść, ów zaś mówił dalej:~- Dziękuj
100 56|           swej lektyce Winicjusza. Ów wiedział, że Ligia jest
101 56|           wreszcie na przeciwnika, ów zaś z równą szybkością przemknął
102 56|  przeciwnika, zwalił go na ziemię.~Ów chciał powstać, lecz w mgnieniu
103 56|    zwracając się w stronę Greka.~A ów zemdlał rzeczywiście i siedział
104 56|           konwulsyjnie szyję ojca, ów zaś, pragnąc mu przedłużyć
105 56|            słów prefektowi miasta, ów zaś opuściwszy podium udał
106 57|             skinął na niego, a gdy ów wszedł do podium, rzekł:~-
107 57|      patrzeć wprost w oczy cezara, ów zaś po chwili odrzekł:~-
108 57|           wolę zamknąć i polerować ów przeklęty wiersz trzeciej
109 57|         Winicjusza, ale widząc, że ów modli się w tej chwili,
110 57|         wyszedł na jego spotkanie, ów zaś wzruszył się na widok
111 57|      gorączkę? - rzekł Petroniusz. Ów zaś odpowiedział jakimś
112 59|         nie mówił? Nie wytrzymasz. Ów zaś odpowiedział:~- Chcę
113 62|           inni sypali kwiaty. Cały ów świetny orszak posuwał się
114 62|            męki z nim!~Usłyszawszy ów rozkaz Trakowie porwali
115 64|       przedsmak zagrobowego życia. Ów smutek, który unosił się
116 64|           czeka chwili weselnej. A ów niezmierny prąd wiary, który
117 64|       sobie po niej nic, tymczasem ów olbrzym ligijski i ta dziewczyna,
118 66|         niezmiernym rozżaleniu, że ów, który mógł jednym słowem
119 66|      siebie czerwoną chustkę, a na ów znak zaskrzypiały wrzeciądze
120 66|      wydaje podobnych wielkoludów, ów zaś stał w środku amfiteatru,
121 66|         głos mosiężnych trąb, a na ów znak otworzyła się krata
122 66|           togę z głowy Winicjusza.~Ów zaś podniósł się, przechylił
123 66|        jego panowanie nad światem. Ów Lig był im teraz półbogiem
124 66|           jeden powszechny okrzyk. Ów olbrzym stał się teraz drogim
125 66|            zaciśniętymi pięściami. Ów wszelako ociągał się i wahał:
126 68|    przypuszczał, że prawdopodobnie ów, nie mogąc go wprost dosięgnąć,
127 68|       ramionami myślał w duszy, że ów cień z Pól Elizejskich nie
128 69|     Tygellinowi, sądził jednak, że ów zginął wraz z tysiącami
129 71|          rozumieli zaś, że korowód ów nie składał się z ciekawych,
130 71|        barbarzyńców, miną wieki, a ów starzec będzie tu panował
131 73|   Tygellinem zwycięstwo.~Tymczasem ów oskarżył go natychmiast
132 74|          przepychem, lecz przepych ów nie raził, nie ciężył nikomu