Rozdzial
1 1 | znużoną i nieco wychudłą twarz, zmienił przedmiot rozmowy
2 2 | jakim przejmowała go jej twarz smutna, ale pogodna, szlachetność
3 2 | a że głowę miała małą i twarz drobną, chwilami więc, mimo
4 2 | wszystko ocenił: więc i twarz różową i przezroczą, i świeże
5 2 | zaś podniosła swoją drobną twarz ku zorzy wieczornej i odrzekła
6 4 | i tylko jego krótka orla twarz stała się jakby z kamienia
7 5 | chodziło o cały jego dom.~Nagle twarz mu zmierzchła, jak gdyby
8 6 | jego ramiona i zbliżając twarz do jego twarzy, począł pytać
9 7 | przysunęła blisko swą słodką twarz do twarzy Ligii, jakby chcąc
10 7 | spokojność i gdy wreszcie twarz jej przybrała znowu zwykły
11 7 | postąpił inaczej.~Jasna twarz Ligii poczęła pokrywać się
12 7 | smagłymi twarzami zaczerniała twarz Numida w pierzastym hełmie
13 7 | kogoś w tłumach. I nagle twarz jej pokryła się rumieńcem.
14 7 | poczęła działać i na niego. Twarz mu zbladła. Nozdrza rozdęły
15 7 | wino jeszcze, ale jej cudna twarz, jej nagie ręce, jej dziewczęca
16 7 | odblask na jego szeroką krótką twarz, Włosy miał ciemne, utrefione
17 7 | czołem półboga mieściła się twarz małpy, pijaka i komedianta,
18 7 | czterykroć masz słuszność! Sama twarz nic nie znaczy. Jam dużo
19 7 | śpieszniej, potem rzęzić, potem twarz mu posiniała, wreszcie wyrzucił
20 7 | przebrał miarę. Jego czarniawa twarz stała się jeszcze bledszą
21 7 | oblewał ją coraz bliżej, a twarz jego znalazła się tuż koło
22 7 | przechyliwszy się, odwracała twarz, by uniknąć jego pocałunków.
23 8 | gdzieś przed mocą rzymską.~I twarz jej poczęła się powlekać
24 9 | spostrzegła jej delikatną twarz, wspartą na obnażonym ramieniu,
25 9 | wreszcie, dojrzawszy w mroku twarz Greczynki.~- Ja, Ligio.~-
26 9 | Oktawię. Dlatego każda piękna twarz w pałacu wzbudzała w niej
27 10 | miserum! Me miserum!...~Twarz mu posiniała, oczy uciekły
28 11 | opamiętał się i zbliżywszy swą twarz do twarzy Akte, począł mówić
29 11 | niemu swą drobną, bladą twarz i po chwili rzekła:~- Marku,
30 12 | odpowiedzi, tylko Eunice schyliła twarz aż do jego stóp i pozostała
31 13 | na ramiona Petroniusza. Twarz miała jasną, cichą, a w
32 14 | skarb pociechy zostanie!~Twarz Nerona zadrgała i po chwili
33 15 | niej. Nigidii Lukan dał w twarz posądzając ją o związek
34 17 | Tam Chilo wpatrzył się w twarz robotnika, która mimo nieco
35 17 | przez chwilę patrzył na twarz robotnika, oświeconą blaskiem
36 17 | nagle jak oczy zwierza, a twarz przybrała wyraz dzikiego
37 17 | księżyca padało wprost na jego twarz i począł mu się przypatrywać
38 18 | czcze i częstokroć miewa twarz małpy. Ale Miedzianobrody
39 19 | rozjaśniły się oczy i rozjaśniła twarz. Począł na nowo czuć młodość
40 21 | wzniesione ku Apostołowi, twarz zasłuchaną i zachwyconą.
41 21 | urwał, gdyż spostrzegł, że twarz Winicjusza pobladła ze wzruszenia,
42 22 | płomienia padał wprost na twarz Ligii. Drugą osobą siedzącą
43 23 | mimo iż Kryspus skrapiał mu twarz wodą, mdlał ciągle z bólu.
44 23 | pod nimi. Patrzył na jej twarz, bledszą i szczuplejszą
45 23 | dłużej.~Tu wzburzył się i twarz skurczyła mu się z gniewu,
46 24 | światło padło wprost na jego twarz, Glaukus zerwał się z ławy
47 24 | do domu.~Chilo podniósł twarz.~- Co mówisz? Co?... Nie
48 26 | podniesie na ciebie ręki.~A jej twarz posmutniała nagle.~- Byłabym
49 27 | Piotra odsłonił wówczas twarz chudą, z łysiejącą czaszką
50 27 | podniósłszy jej łzami zalaną twarz, mówił do niej: - Póki oczy
51 28 | tej chwili widzę słodką twarz Ligii i jej oczy zalane
52 29 | opowiadania na jego zmienioną twarz, na ręce, które mówiąc wyciągał
53 30 | pustynię, ale każę mu dać twarz moją. Wieki potomne będą
54 30 | mi, żeś chory, i istotnie twarz masz zmienioną. Ale! słyszałem,
55 30 | swoje zrośnięte brwi i swoją twarz, w której znać starą krew
56 31 | pięknością. Niegdyś postać i twarz jego zbyt znamionowały żołnierza
57 31 | oblewając mu gorącym tchnieniem twarz:~- Kocham cię!... Pójdź!
58 31 | oddechu, oderwała od niego twarz.~- Noc miłości!... noc zapamiętania! -
59 33 | stanęła również jak wryta. Twarz jej zaczerwieniła się i
60 36 | Towarzyszyła mu Ligia, mając twarz ukrytą pod gęstą zasłoną,
61 36 | Neapolis utył znacznie. Twarz mu się rozlała; pod dolną
62 36 | i nudą. W ogóle była to twarz zarazem straszna i błazeńska.
63 36 | zasłonę i ukazała mu swą jasną twarz i cudne śmiejące się oczy,
64 37 | skrytego, i spuściwszy nagle na twarz zasłonę, spytała, czy i
65 37 | Mówiąc o tobie odkryła znów twarz i poczęła patrzeć na mnie
66 39 | chwili położyła swą śliczną twarz na jego ramieniu i rzekła:~-
67 40 | podobnego wyroku; tylko twarz Tygellina zaświeciła radością.
68 42 | oto lada chwila kochana twarz wychyli się z tych domów,
69 45 | Tu umilkł i podniósłszy twarz zdawał się wpatrywać w coś
70 47 | układał z pomocą jego postawę, twarz, wejrzenie i uczył się odpowiednich
71 47 | się przed nim roztaczał. I twarz poczęła mu się mienić. Nie
72 48 | Linus podniósł swą wychudłą twarz i zapytał: - A jakoż ja,
73 49 | brzemienna w wypadki.~A twarz Tygellina skurczyła się
74 49 | Sam Nero zrozumiał to i twarz jego oblekła się bladością.~
75 49 | słów Tygellina aktorska twarz jego poczęła się zmieniać
76 51 | podniósł swą skamieniałą twarz, w której tylko oczy świeciły
77 51 | jego ramieniu, oblewając mu twarz przesiąkniętym winem oddechem
78 51 | hełmy i ostrza włóczni. Twarz Winicjusza stała się blada
79 53 | przed nim królestwo cieniów. Twarz Winicjusza sczerniała i
80 53 | prześladowców.~Winicjusz zakrył twarz rękoma i przypadł do ziemi.
81 53 | śmiertelne źrenice.~Jakoż twarz mu się zmieniła i oblała
82 53 | pochylił się i przyłożywszy twarz do kolan Piotra począł powtarzać:~-
83 53 | tobą.~Po czym, podniósłszy twarz ku niebu, mówił głośno: -
84 54 | noc i tę świętą sędziwą twarz, wzniesioną ku niebu w modlitwie. "
85 56 | skóry wychudłą i nieubłaganą twarz Kryspa.~- Żałujcie za grzechy
86 56 | znosiły takich widowisk. Twarz mu pobladła, czoło operliło
87 56 | zwrócił ku nim swą znudzoną twarz i przyłożył szmaragd do
88 56 | patrzył teraz uważnie. Twarz Petroniusza przybrała wyraz
89 57 | unieść.~I gdy tak mówił, twarz jego straciła zwykłą martwotę,
90 57 | począł patrzeć badawczo w twarz Winicjusza, a ten odgadł
91 58 | niepożyta energia i taż sama twarz surowa i fanatyczna wychylała
92 58 | zgromić, lecz ujrzawszy jego twarz opuścił dłoń, po czym kolana
93 58 | módlcie się za mnie!~I twarz jego straciła zwykłą surowość;
94 58 | począł patrzyć na cezara.~Twarz jego przybrała znów wyraz
95 60 | mroku mógł odróżnić jej twarz, która wydała mu się bladą
96 60 | uwielbienia, że padłszy na twarz począł przyciskać do ust
97 60 | księżyca rozjaśniła się jej twarz. Raz jeszcze podniosła do
98 62 | Glaukos lekarz.~Żył jeszcze. Twarz miał zbolałą i pochyloną,
99 62 | Chilo rzucił się na twarz wyjąc jak dziki zwierz i
100 62 | w górę, objęły piersi i twarz Glauka, rozplotły mirtową
101 62 | się, że w księżycu widzi twarz Glauka i że oczy jego patrzą
102 62 | jękiem na kolana i ukrywszy twarz w dłoniach, pozostał bez
103 62 | ruchu, Paweł zaś podniósł twarz ku gwiazdom i począł się
104 62 | umarłą lub wykutą z kamienia twarz. Chwile płynęły jedna za
105 62 | wzniósł w górę wybladłą twarz; czas jakiś wargi jego poruszały
106 63 | oskarżenie, jakie Chilon rzucił w twarz cezarowi wobec tłumów, może
107 63 | i niepewność, teraz zaś twarz miał bolesną, ale tak słodką
108 63 | i zdumienie widzów. Oto twarz zajaśniała mu uśmiechem,
109 66 | Trupia bladość pokryła mu twarz i ciało poczęło tężeć. Wówczas
110 66 | tył swą bladą jak płótno twarz i począł patrzeć na arenę
111 66 | żelaznych rękach barbarzyńcy.~A twarz Liga. kark i ramiona poczerwieniały
112 66 | począł oddychać śpiesznie.~Twarz mu pobladła, włosy polepiły
113 66 | niemal wyzywająco w jego twarz. Przesądny, ale skłonny
114 66 | ujrzał rzecz nadzwyczajną. Twarz starego trybuna była groźna,
115 67 | by patrzeć na tę kochaną twarz, która przy świetle księżyca
116 67 | teraz zaś widząc nad sobą twarz Winicjusza, oświeconą łagodnym
117 68 | wpatrując się w jej uśpioną twarz myślał mimo woli, że to
118 68 | posąg i zarazem kwiat; teraz twarz jej stała się niemal przezroczysta,
119 71 | natychmiast prawie ustał, albowiem twarz starca miała w sobie tyle
120 71 | modlitw. Piotr słuchał ich i twarz jaśniała mu coraz większą
121 71 | Sabinusa, i widząc jej młodą twarz zalaną łzami, rzekł: "Plautyllo,
122 73 | próżną wszelkich trosk twarz i odnieść ostatnie, przedśmiertne
123 73 | nieco, po chwili jednak twarz zajaśniała mu zwykłą pogodą,
124 74 | przerażenia oczyma. Po chwili twarz jej stała się blada jak
125 74 | niebezpieczeństwo. Jego wesoła twarz i zwykły niedbały uśmiech
126 Epi| ogarnął go strach. Tłusta twarz jego pobladła, a na czole
|