Rozdzial

  1 4 |     Ligijczyk, którego w domu zwano Ursus, a który w swoim czasie
  2 4 |    wyznawców nowej nauki, gdy zaś i Ursus wyznawał ją już od lat kilku,
  3 7 |        pamiętam - odrzekła Ligia. - Ursus tylko mi mówił, że u nas
  4 8 |                Pójdziemy! - odrzekł Ursus.~Tymczasem jednak znaleźli
  5 8 |             do mieszkania Akte. Tam Ursus posadził Ligię na marmurowej
  6 8 |             Do domu, do Aulusów!...~Ursus był gotów. Przy bramach
  7 8 |         piersi i poczęła uspokajać. Ursus oddychał ciężko i zaciskał
  8 8 |              by błagać kogo innego. Ursus ukląkł po chwili także i
  9 8 |        twarzą rozjaśnioną nadzieją. Ursus podniósł się także i przykucnąwszy
 10 8 |            Winicjusza. Niechże więc Ursus ją weźmie, niech wyprowadzi
 11 8 |           przyślą po nią jutro. Ale Ursus ją uratuje. Przyjdzie, wyniesie
 12 8 |       bardzo dużo niewolników, więc Ursus pójdzie zaraz do biskupa
 13 8 |             ją i uprowadzą, a potem Ursus potrafi ją wywieść z miasta
 14 8 |           proś tylko swego Boga, by Ursus potrafił cię odebrać.~Ale
 15 9 |        takim rozczuleniem wspominał Ursus. Lecz teraz chwila nadeszła.
 16 9 |            południe już minęło. - A Ursus nie wrócił?~- Ursus nie
 17 9 |               A Ursus nie wrócił?~- Ursus nie mówił, że wróci, tylko
 18 9 |         porzucać Akte, ale ponieważ Ursus musi tam już czekać w ciemnościach,
 19 10|     nadzieja, to trwoga. "To on! to Ursus i chrześcijanie! To stanie
 20 10|         Lecz Ligia poczęła wołać: - Ursus! Ursus!~Była biało ubrana,
 21 10|             poczęła wołać: - Ursus! Ursus!~Była biało ubrana, więc
 22 10| podruzgotana w zamieszaniu lektyka. Ursus unosił Ligię ku Suburze,
 23 12|        ogromnym niepokojem.~- Jeśli Ursus nie mógł mieć ludzi do pomocy
 24 13|             począł przypuszczać, że Ursus mógł ją wyprowadzić z miasta
 25 18|           uczyń rzecz jedną: oto ów Ursus, niewolnik Ligii, jest podobno
 26 18|           dziesięciu takich, jak ów Ursus, Ligów broniło. Nie daj
 27 19|         panie. Dość mi wiedzieć, że Ursus pracuje u młynarza koło
 28 19|            pewność, panie, że skoro Ursus się tu znajduje, to i boska
 29 19|             muszą być ostrożni. Sam Ursus mówił mi, że wszyscy, co
 30 19|  przypuszczam, jej nie było, będzie Ursus, albowiem ten przyrzekł
 31 19|       pokucie za zabicie człowieka, Ursus zaś zabił Atacyna; na koniec
 32 19|       przyjmują nowe imiona.~"Jeśli Ursus zabije Glauka - mówił sobie
 33 19|             się nad tobą pomścić... Ursus, jeśli nie zabije Glauka
 34 19|             nie wyobrażał sobie, by Ursus był tak silnym.~Lecz Kroto
 35 20|         robota poszła na marne i że Ursus nigdy w świecie nie odważy
 36 21|       starzec zaś niższego wzrostu, Ursus i Ligia wsunęli się w wąski
 37 22|         połamać mu kości? - Czekaj.~Ursus nie dostrzegł ich, albowiem
 38 22|        wigilom i wezwie ich pomocy.~Ursus wchodził już prawie do domku,
 39 22|         wypadł z nią do ogrodu.~Oto Ursus trzymał w ramionach jakiego
 40 22|             We drzwiach pokazał się Ursus z przewieszonym przez ramię
 41 22|           dojrzy!" - pomyślał.~Lecz Ursus przebiegł szybko koło narożnika
 42 22|     słusznie przypuszczać, że jeśli Ursus nie zabił Glauka, to widocznie
 43 22|           bogi!... Każę cię...~Lecz Ursus, jakby zniecierpliwiony
 44 22|            Chilonidesie - powtórzył Ursus. - Pan twój, Winicjusz,
 45 23|          Dwóch rozpoznał: jeden był Ursus, drugi - ten starzec, którego
 46 23|           za zwykły jęk cierpienia. Ursus, ze swoją zatroskaną, a
 47 23|             odrzekł z westchnieniem Ursus.~- Kiedy indziej opowiesz
 48 23|      przyłożył do niej maść gojącą. Ursus zabrał miednik z rąk Ligii,
 49 23|             Krotona, którego zdusił Ursus, nikt nie zapyta, miał dziś
 50 24|              czy nie - odpowiedział Ursus.~Po czym wziąwszy płaszcz
 51 24|             też, pomiarkowawszy, że Ursus patrzę na niego jak na człowieka
 52 24|           nie mogę.~- Nie - odrzekł Ursus - pójdziemy piechotą. -
 53 24|        obszerny kaptur, z obawy, by Ursus nie przypomniał sobie jego
 54 24|           którzy kochają cnotę.~Ale Ursus, który był człowiekiem naiwnym
 55 24|             jest - odrzekł z pokorą Ursus. Chilonowi wróciła zupełnie
 56 24|       piekle jak kiszka na patelni.~Ursus westchnął. Chilo zaś pomyślał,
 57 24|        Krotonem? Mów i nie zmyślaj. Ursus westchnął po raz drugi:~-
 58 24|           rozmyślnie - odpowiedział Ursus.~Chilo jednak, który pragnął
 59 24|           strachu wydało mu się, że Ursus poczyna spoglądać na niego
 60 24|           śpiewaniem - odpowiedział Ursus. -Miriam z synem musiała
 61 24|             Chrystusa odpuszczam.~A Ursus uwolniwszy ramiona Greka
 62 24|        głowie, był bowiem pewny, że Ursus wypadnie za nim i zabije
 63 24|        zupełnie bezwładne, albowiem Ursus istotnie stanął przy nim.~
 64 24|             ulicę, dalej sam pójdę. Ursus podniósł go z ziemi jak
 65 25|         mogli to uczynić bezkarnie. Ursus byłby go zakopał w ogrodzie
 66 25|              A tamten przebaczył! I Ursus przebaczył także, on, który
 67 25|            zupełnie. Potem nadszedł Ursus i jął opowiadać, jak wyprowadził
 68 25|            krańcach z jednej strony Ursus, z drugiej Nazariusz, syn
 69 25|             wspomnień pokonać. Lecz Ursus, nie mogąc wytrzymać, zerwał
 70 26|            Ligii nie było przy nim, Ursus tylko, pochylony przed kominem,
 71 26|             się:~- Hej, niewolniku!~Ursus usunął głowę z komina i
 72 26|            mogłem inaczej - mruknął Ursus.~I począł patrzeć jakby
 73 26|       przeciw Wanniuszowi i Swebom. Ursus rad opowiadał, lecz nie
 74 26|             czasie Aulus Plaucjusz. Ursus w bitwie nie był, towarzyszył
 75 26|     wiedział, co robić z dzieckiem. Ursus chciał wracać z nim do kraju,
 76 26|        niezliczoną moc" wojowników.~Ursus zresztą potwierdził w zupełności
 77 26|             odpowiedział z prostotą Ursus - a gdzie nie ma Rzymian,
 78 26|     odpowiedział przeto ani słowem, Ursus zaś, siadłszy koło jego
 79 26|           sługi i barbarzyńcy.~Lecz Ursus okazał się niańką o tyle
 80 26|          zim, tom się bał - odrzekł Ursus - ale potem - bywało.~I
 81 26|        objęć wyrwał ją na Palatynie Ursus, jakby ją wyrwał z płomienia.
 82 29|             to po prostu niedołęgi. Ursus zadusił Krotona, bo ma członki
 83 32|             Demas... Tak, Demas!... Ursus pracuje nocami, więc otoczywszy
 84 34|            się do miejsca, w którym Ursus, zdławiwszy Krotona, rzucił
 85 36|         ukrytą pod gęstą zasłoną, i Ursus, którego siła stanowiła
 86 36|            z początku szemrać, gdyż Ursus rozsuwał ją jak statek rozsuwa
 87 36|           znakiem krzyża, zaś dobry Ursus począł go zaraz wysławiać,
 88 36|             którego pracował nocami Ursus.~Ów ucałowawszy rękę Apostoła
 89 38|      przestaną o tym mówić, Linus i Ursus mogą zamieszkać z tobą.
 90 39|                      ROZDZIAŁ XXXIX~Ursus czerpał wodę w cysternie
 91 39|           że przyjedziesz. Dwa razy Ursus wybiegał na moją prośbę
 92 39|           Linus śmiał się ze mnie i Ursus także.~Rzeczywiście znać
 93 42|         wszystkich stron świata? Tu Ursus ze swą nadludzką siłą mignął
 94 42|        Ligią opiekuje się nie tylko Ursus i Linus, ale i Piotr Apostoł.
 95 43|         widoczną, że Ligia, Linus i Ursus musieli wraz z innymi mieszkańcami
 96 45|            dowód, że ani Ligia, ani Ursus nie pozostali w domu i że
 97 45|             a wraz z nim i Ligia, i Ursus. W ten sposób uniknęli pożaru,
 98 48|              Pokój z tobą, Ursusie.~Ursus pochylił się do nóg Apostoła,
 99 48|          przekonaniu, że to wchodzi Ursus, nie podniosła wcale oczu.
100 48|          Linus, który jest chory, i Ursus niechaj odjadą z wami.~Lecz
101 50|            dla bezpieczeństwa. Lecz Ursus, niewolnik Ligii, zdusił
102 51|          aby odstąpił jej swą izbę. Ursus położył się w progu i czuwa
103 51|            i czuwa nad nią.~- Czemu Ursus jej nie obronił?~- Przysłano
104 54|        Uspokój się, panie. Stróże i Ursus czuwają nad nią. To rzekłszy
105 57|            i odrzekł:~- Żyje dotąd. Ursus przysyła mnie do ciebie,
106 57|             mówił młody chłopiec. - Ursus i Glaukus lekarz czuwają
107 57|    Chciałbym - rzekł Winicjusz - by Ursus towarzyszył jej w drodze...
108 60|            się do niego i spytał:~- Ursus, czy to ty? Olbrzym odwrócił
109 60|           więcej klęknął przy niej.~Ursus zaś poznał go i rzekł:~-
110 60|        droga mu nad wszystko głowa.~Ursus przez długi czas patrzył
111 66|            na jasno oświeconą arenę Ursus.~Olbrzym mrugał powiekami,
112 66|           wołać o łaskę dla obojga.~Ursus tymczasem posuwał się wokół
113 67|        Petroniusza, Winicjusz zaś i Ursus szli obok, śpiesząc się,
114 67|           mogąc iść o własnej mocy. Ursus zaś patrzył w usiane gwiazdami
115 67|            już byli niedaleko domu, Ursus przestał się modlić i począł
116 68|          zgubę dziewczyny. I ona, i Ursus wchodzili wprawdzie niejako
117 69|          Symeona i o Pawła z Tarsu.~Ursus i Winicjusz wyprzedziwszy
118 69|       kroków od bramy Janikulskiej. Ursus musiał przy tym nieść Linusa,
119 73|            powrócił ci także trochę Ursus, a trochę lud rzymski. Gdyby