Rozdzial
1 2 | Pomponii rzekł:~- Rozważam w duszy, jak odmienny jest wasz
2 3 | dusze, ale żadna nie ma duszy rozumnej. Niechby Pomponia
3 5 | Senece brakło tej siły duszy, jaką posiadał na przykład
4 5 | dziecko, i gotowi byli z głębi duszy pobłogosławić obojgu. Ale
5 6 | zacny, i dziękuję ci z całej duszy. Pozwól mi tylko zadać ci
6 7 | wspomnień nie może oderwać duszy i myśli, ale niczego już
7 7 | niepokój głośno gadały w jej duszy, z drugiej rodziła się w
8 7 | zostało wiele jeszcze dawnej duszy helleńskiej, do której piękność
9 7 | w niej przestrachem, a w duszy zerwała się nagle niewypowiedziana
10 7 | jej strzegł jak własnej duszy. Zbuduje jej u siebie w
11 7 | słowa jej wnikały mu do duszy tak, że gdy zaczęła dziękować
12 7 | słodkie, płynące z głębi duszy, dźwięczne jak muzyka, a
13 7 | Pomponii, wołał jeszcze w jej duszy: "Ligio, ratuj się!", ale
14 7 | dawny, dobry i niemal drogi duszy Winicjusz, ale pijany, zły
15 9 | Grecyny, którą kochała z całej duszy, i żal całego domu Aulusów,
16 14 | dałem mu je, ale tylko w duszy, w umyśle, co, gdyby był
17 14 | tysięcy sestercyj, ale w duszy, w umyśle...~Lecz Winicjusz
18 17 | Kwartus dziwiąc się nieco w duszy, jak można było tego imienia
19 17 | ty Chrystusa?~- Miłuję z duszy, serca - odpowiedział robotnik. -
20 17 | i siostry, co do jednej duszy, albowiem przybył Wielki
21 17 | uważnie. Widocznym było, że w duszy wahał się, czy go pytać
22 19 | że wszyscy, co do jednej duszy, zgromadzą się dziś w Ostrianum,
23 20 | swego boga, ale go z całej duszy kochali, tego zaś Winicjusz
24 20 | niewykonalności boską. Odrzucał ją w duszy, a czuł, że rozchodzi się
25 20 | jakby chcąc widzieć lepiej w duszy rzeczy odległe, i mówił
26 21 | na nim wrażenie kwiatu i duszy. Ale tym bardziej tylko
27 22 | wczesna i na podwórku żywej duszy. Widocznie w całym domu
28 22 | zaskarbi sobie nowe łaski. W duszy sądził zawsze, że postępek
29 23 | która wstrząsa nim do głębi duszy. Jak poprzednio z bólu,
30 23 | życiu, byś opamiętał się w duszy. Ten, wobec którego człowiek
31 23 | mi tego, co masz na dnie duszy. Ty się obawiasz, bym nie
32 24 | światło przeniknie do jego duszy i do twojej! Wszakże jesteś
33 24 | korytarzu Chilo powtarzał znów w duszy: "Już po mnie!", i dopiero
34 25 | tego, co zaszło, i na dnie duszy prawie nie mniej zdumiony
35 25 | było zgoła przeciwne jego duszy. Słyszał wprawdzie i on
36 25 | znać było, że burzy się w duszy i że choć zawsze gotów całować
37 25 | jednego postępku uznać w duszy nie może, bo gdyby tak ot
38 25 | jej wzruszył go do głębi duszy. Pamiętał, że zeszłą noc
39 26 | nie skręcił - pomyślał w duszy. - Na Polluksa! Jeśli inni
40 26 | Pomponii?~- Chciałabym z całej duszy i wrócę, jeśli taka będzie
41 26 | czci. Lecz mówił z głębi duszy i szczerze. Czuć było, że
42 26 | spostrzegła, że na dnie jej duszy mogą się zbudzić inne uczucia
43 27 | nienawidził jej ze wszystkich sił duszy.~Jednakże zdawał sobie już
44 27 | ziemskim, mogła znaleźć w duszy miejsce na inną miłość niż
45 27 | lichotę i nikczemność jej duszy, o jaką nie podejrzewała
46 28 | uważam, że w tym stanie duszy podróż i nasze rozrywki
47 28 | jakoby podcięto w jego duszy te struny, które dotychczas
48 28 | jest dobrze, i nie mieć w duszy niczego innego. A ja, bogowie
49 28 | jaki chaos rodzi się w mej duszy, w jakich żyję ciemnościach,
50 29 | niepokoiły. Układał sobie w duszy dowody, którymi będzie zwalczał
51 32 | że stracił klucz do tej duszy. Przejmowało go też to niezadowoleniem,
52 32 | to pytanie, czy się w jej duszy ostoi owa nauka wobec tego
53 32 | zgody, jej kochania i jej duszy. Błogosławiony ten dach,
54 32 | Wówczas dopiero ozwał mu się w duszy krzyk: "W imię Chrystusa!"
55 33 | zmieniła coś i w mojej duszy tak, że nie ważę się już
56 33 | błogosławię tobie, twojej duszy i twojej miłości w imię
57 33 | Glaukus, że wy dla jednej duszy gotowiście na krańce świata
58 33 | uczyńcie i nie opuszczajcie duszy mojej!~Oni usłyszawszy to
59 33 | krańce świata dla jednej duszy ludzkiej i od śmierci Mistrza
60 34 | Apostołom: więc niepokój swej duszy ,zmiany, jakie w nim zaszły,
61 34 | rozpytywać, co się działo w jej duszy, a ona przyznała mu się,
62 35 | innego mają w sercu i w duszy.~I mówił to tak niedbale,
63 35 | przede mną co do jednej duszy! Żywo!~- Jesteś jej narzeczonym? -
64 37 | Podziwiam cię i kocham z całej duszy tak, że chciałbym ci mówić
65 37 | wierzę. Jakiś głos mówi, mi w duszy, że każde słowo jego musi
66 39 | Ty będziesz duszą mojej duszy i będziesz mi w świecie
67 39 | Więc mówiłem do ciebie w duszy: czymże ci się odwdzięczę,
68 40 | rad był nawet szczerze w duszy, że przewagę uzyskał człowiek,
69 41 | szlachetniejsze skłonności jego duszy, zawalone górami egoizmu,
70 41 | Winicjusza, który cię w duszy ubóstwia.~- Był mi też i
71 41 | Dzięki ci, panie, z serca i duszy .~- O, jak miło jest uszczęśliwiać
72 43 | uciekający tłum minął go. W duszy mówił sobie, że to są próżne
73 43 | W ogródku nie było żywej duszy i dom zdawał się być również
74 43 | nigdzie nie znalazł żywej duszy. Było rzeczą aż nadto widoczną,
75 43 | czerwone. Wówczas mówił sobie w duszy: "To żywy ogień! Lepiej
76 45 | miłością poprzysięgał Mu w duszy wypłacić się całym życiem
77 45 | Przed pożarem, Mitro!~Lecz w duszy Winicjusza zrodziła się
78 48 | miłuję Go ze wszystkich sił duszy mojej. Obmyj mnie prędko,
79 48 | siłą swej niepohamowanej duszy, zawołał:~- Przysięgam ci,
80 49 | na myśli, szukał bowiem w duszy ofiary, która by naprawdę
81 49 | miłością dla sławy."~I w duszy nie wątpił, że jednak przeważy
82 51 | widząc go zaniepokoili się w duszy, czy nie za wcześnie było
83 52 | prostu począł jej oddawać w duszy cześć niemal religijną,
84 53 | było w tym zebraniu jednej duszy ludzkiej, która by nie straciła
85 53 | miłosierdzie, bo w każdej duszy tliła się dotąd iskra nadziei,
86 54 | nadzieję sercem. Gdzieś w głębi duszy krzyczała mu jeszcze rozpacz
87 54 | się jeszcze jękiem w jego duszy, przypominał sobie tę noc
88 54 | wyraz spokoju, którego w duszy nie miał - witaj, ale mnie
89 55 | pozwoli wrócić na chwilę jej duszy do niego, aby mu powiedzieć,
90 57 | wszystkie siły swej zbolałej duszy w modlitwie o litość i zapamiętał
91 57 | Petroniuszowi żal było do głębi duszy i jej, i Winicjusza, lecz
92 60 | ale żal mu było do głębi duszy tego dziecka, które wyrosło
93 63 | niedźwiedzia, życząc sobie w duszy, by widowisko skończyło
94 64 | go i dla drugiej kochanej duszy. Wyobrażał sobie, że wówczas
95 64 | lata. W swej prostaczej duszy barbarzyńcy myślał przy
96 64 | ludzie są równi, na dnie duszy tkwiło mu jednak przekonanie,
97 64 | teraz więc obawiał się w duszy, że gdy przyjdzie mu się
98 65 | każdy pomógłby mu z całej duszy do objęcia władzy. Kocha
99 65 | zamianować konsulem. Że zaś w duszy przeciwny jest prześladowaniu
100 65 | go i zapisał mu śmierć w duszy. Szuka tylko pozoru, bo
101 66 | zaniepokojony do ostatnich głębin duszy. Petroniusz, sam nie wiedząc
102 66 | poczęła znów krzyczeć w duszy, ogarnęła go dawna chęć
103 66 | słuszne, począł Go błagać w duszy z namiętnością, podobną
104 66 | otchłani bólu powtarzał w duszy: "Choć tego mi nie odmów,
105 67 | rogach tura, usłyszałem w duszy głos: "Broń jej!", i to
106 68 | wzruszając ramionami myślał w duszy, że ów cień z Pól Elizejskich
107 69 | który odezwał się w jego duszy i nakazał mu walczyć z dzikim
108 69 | odpowiedział:~- Słyszę oto w duszy słowa Pana, który nad Jeziorem
109 69 | niezmiernego bólu, powtarzając w duszy: "Nie masz już onych owiec,
110 71 | pogoda zstępowała mu do duszy.~Droga na miejsce stracenia
111 71 | Prawdy. A teraz mówił sobie w duszy: "Jakaż siła jej sprosta
112 71 | zórz, wiodący ku niebu, i w duszy mówił sobie te same słowa,
113 72 | Senatorowie ze drżeniem w duszy szli na Palatyn, by wielbić
114 74 | że mu dziękuję z całej duszy, gdyż w ten sposób będę
115 Epi| drugich cytatami, mając w duszy trwogę i niepokój. Jakoż
|