Rozdzial

  1 1 |        Petroniuszowi! - rzekł młody człowiek wchodząc sprężystym krokiem
  2 1 |            przymknął powieki, młody człowiek, widząc jego znużoną i nieco
  3 1 |           młodzieńczym wieku.~Młody człowiek uśmiechnął się z zadowoleniem
  4 1 |      zresztą i Petroniusz, ale jako człowiek wyrozumiały i nie lubiący
  5 2 |             Aulos Plaucjusz.~Był to człowiek zbliżający się do wieczornych
  6 2 |           choć mieszka w nim wielki człowiek; mój jest wprawdzie za duży
  7 2 |            jak nikt w całym Rzymie, człowiek nie tylko odczuwał dla niej
  8 6 |         chłodnym i zuchwałym, młody człowiek zaś zmieszał się do reszty.~-
  9 6 |        cnocie.~Lecz Winicjusz, jako człowiek, którego rzeczywistość więcej
 10 9 |        szelestu i wysoki, czarniawy człowiek z twarzą poznaczoną ospą
 11 10|        zaledwie gdzieniegdzie jakiś człowiek przesuwał się z latarką,
 12 11|     zrozumiał, że są myśli, których człowiek po prostu znieść nie może.
 13 11|            spodziewał się, by młody człowiek mógł kochać i pożądać do
 14 12|             począł mówić prędko jak człowiek, który trawiony chorobą,
 15 12|        rzekł Petroniusz. - Co to za człowiek? - Nie znam go, panie, myślałem
 16 12|       oznajmić.~- Dobrze. Niech ten człowiek czeka jutro w moim domu
 17 12|         przyszło mu do głowy, że ów człowiek, którego Eunice nastręcza,
 18 13|   Tejrezjasz oświadczył mu, że jest człowiek, który podejmuje się jej
 19 13|       Eunice - rzekł - czy jest ten człowiek, o którym wspomniałaś wczoraj
 20 13|            uśmiech wybiegł na usta. Człowiek, który stał przed nim, nie
 21 13|    zadowolony ze swego gościa.~"Ten człowiek może odnaleźć dziewczynę" -
 22 13|            był, pomyślał bowiem, że człowiek ten, podobnie jak pies gończy,
 23 14|           sam się podnieca, ale jak człowiek rozsądny, który spowiada
 24 14|         zawołał z uniesieniem młody człowiek. - Gdyby mi nakreśliła ptaka,
 25 14|              przyłączył się do mnie człowiek, lekarz, imieniem Glaukos,
 26 14|             był to dobry i cnotliwy człowiek.~- Czy nie od tego cnotliwego
 27 15|           zwierzęta, lecz prawdziwy człowiek tym się właśnie od nich
 28 15|         Miedzianobrody. Dzięki jemu człowiek czasem brzydzi się samym
 29 16|        twarzą tak posępną, że młody człowiek zbladł na jego widok i skoczywszy
 30 16|          powiedzieli mi, iż jest to człowiek, którego zdradził towarzysz
 31 16|          jak się drożą, gdy uczciwy człowiek potrzebuje wynająć ich łotrostwo.
 32 17|          nie mogło.~- Jeśli to jest człowiek bogobojny i zdolny poświęcić
 33 17|      księżyc - jeśli to jest łotr i człowiek mądry, będzie mnie trochę
 34 17|        samotności.~- Jest to święty człowiek - rzekł Kwartus - który
 35 17|            sobie w duchu. - To jest człowiek dobry i głupi, który darmo
 36 18|        elegantiae arbiter, ale jako człowiek, bez którego rad i smaku
 37 19|           osłabienie, jakie odczuwa człowiek po podróży nad siły, u celu.
 38 19|         Kakusem możesz mieć sprawę. Człowiek, co strzeże tej dziewicy,
 39 20|            przykładem innych. Młody człowiek nie umiał na razie pochwytać
 40 20|         było niemal bicie serc. Ten człowiek widział! I opowiadał jako
 41 20|       Winicjusz rzekł w duchu: "Ten człowiek mówi prawdę i płacze nad
 42 20|        rozumu, by przypuścić, że ów człowiek, który mówił: "Widziałem",
 43 20|             a obok na kamieniu stał człowiek stary, bliski grobu, z drżącą
 44 22|           dalsze mieszkania wyszedł człowiek z sitem w ręku i zbliżył
 45 22|      zbliżył się do fontanny:~Młody człowiek na pierwszy rzut oka poznał
 46 22|          zmowy. Owóż Petroniusz był człowiek potężny, który mógł mieć
 47 23|          głowie jest lekka. Gdy ten człowiek (tu wskazał głową na Ursusa)
 48 23|           duszy. Ten, wobec którego człowiek jest tylko prochem - podał
 49 23|         pozwólcie zostać. Niech ten człowiek (tu zwrócił wzrok na Glauka),
 50 23|         nieprzywykły do oporu młody człowiek zmarszczył brwi i rzekł:~-
 51 23|         milczenie, albowiem jest to człowiek przeze mnie płatny. Do domu
 52 24|             tabliczkę, gdyż to jest człowiek podejrzliwy i chytry, który
 53 24|     odwiedzić cię, gdy tamten dobry człowiek nadszedł i powiedział mi,
 54 24| wieczerzających i rzekł:~- Oto jest człowiek, który zaprzedał i zgubił
 55 25|       najstraszliwszą krzywdę, jaką człowiek człowiekowi może wyrządzić,
 56 26|            przypomniawszy sobie, że człowiek ów zgniótł wczoraj Krotona,
 57 26|            Mówił z uniesieniem, jak człowiek, który przestawszy nad sobą
 58 26|           nieugięty i niebezpieczny człowiek należy teraz do niej duszą
 59 27|             zaś ten mały, zgarbiony człowiek wydał się w tej chwili tym,
 60 28|            w wąwozach Hibernii. Ten człowiek wart tyle złota, ile sam
 61 28|             naszego świata. Ten sam człowiek odwiedzał mnie po jej ucieczce
 62 28|           mówią, że zmartwychwstał. Człowiek przecie tego zrobić nie
 63 29|         pokój! - odpowiedział młody człowiek.~- Ja chciałem, byś się
 64 29|        czujesz ich niedołęstwo. Tyś człowiek z innej gliny i dlatego
 65 30|         uderzać, w głowę dłonią jak człowiek zajęty wiecznie jedną myślą.~-
 66 31|            mu się oprzeć, mówił jak człowiek doświadczony. Patrzyły na
 67 31|           ty chrześcijanin?~A młody człowiek objął rękoma głowę i począł
 68 32|             napełniła mi serce. Jam człowiek z dawnych, lepszych czasów.
 69 34|      Winicjusza. - Tu - rzekł młody człowiek - gdyby nie ty, byłbym zginął.~-
 70 35|        dlatego, że w czasach Nerona człowiek jest jako motyl: żyje w
 71 35|           jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi. Niech Flora sypie
 72 36|           przyśpieszonym głosem jak człowiek, który nie ma czasu do stracenia:~-
 73 37|            jej, ale ją wyciągam jak człowiek spragniony, który stanął
 74 38|      dopuścić, a jednak, patrz, jak człowiek boi się o swoje kochanie,
 75 39|       świecie prędzej by każdy inny człowiek mógł skłamać niż ten, który
 76 39|           ją poznał, cóż bym był za człowiek, gdybym nie chciał, by na
 77 39|           Boska dać może, to czegóż człowiek może chcieć więcej? Gdybym
 78 40|          duszy, że przewagę uzyskał człowiek, który wiedział wprawdzie,
 79 41|          mogą być czasem okrutne, a człowiek może nie być okrutnikiem.
 80 41|            coś takiego, czego żaden człowiek dotąd nigdy nie uczynił,
 81 41|       dlatego chcę być większym niż człowiek, bo tylko w ten sposób mogę
 82 41|             największą ofiarę, jaką człowiek mógł złożyć. Mniemałem,
 83 41|             misero mihi!...~I młody człowiek, zrzuciwszy togę, w samej
 84 42|            mógł poradzić choćby nie człowiek, ale tytan, przeciw niszczącej
 85 45|           wielką ulgę. Linus był to człowiek stary, któremu trudno było
 86 50|       ogniem. Resztę dopowie ci ten człowiek, którego usta nie skalają
 87 50|              Podobasz mi się!~- Ten człowiek wart tyle złota, ile sam
 88 50|       lepszy niż Sofokles.~- Biedny człowiek! - rzekła Poppea.~- Kto
 89 50|    niewolnik Ligii, zdusił Krotona. Człowiek to strasznej siły, o panie,
 90 51|     wzruszenia i rzekł, jakby mówił człowiek, którego nudzą ciągłe wezwania:~-
 91 54|            W lektyce siedział jakiś człowiek przybrany w białe szaty,
 92 56|             Jakoż natychmiast jakiś człowiek, przybrany za niedźwiedzia,
 93 56|              do których zbliżył się człowiek przybrany za Charona i wśród
 94 57|            umarłą.~- Jest wprawdzie człowiek - rzekł Nazariusz - który
 95 57|         Jest około Corioli w górach człowiek pewny, który mnie na ręku
 96 57|           Panie - rzekł Nazariusz - człowiek to nadludzkiej siły, który
 97 57|            Tak - odpowiedział młody człowiek rozgarniając włosy przemoczone
 98 58|            oczy miał zamknięte, jak człowiek omdlały lub konający, otworzył
 99 60|     poznajesz mnie? - zapytał młody człowiek. - Zgasiłeś kaganek, jakże
100 62|           go w ręce oprawców. Nigdy człowiek nie wyrządził człowiekowi
101 62|          Chilo.~I począł jęczeć jak człowiek, któremu zbrakło sił, by
102 65|        chwalę, ale to był doskonały człowiek i oby bogowie dali nam takich
103 65|           odrzekł Scewinus - ale to człowiek dzielny, którego słusznie
104 66|   Augustianie stawili się jak jeden człowiek, domyślali się bowiem, że
105 66|       chwilę zobaczy. Wreszcie, jak człowiek, który spadając w przepaść
106 66|            wiadomo było, że to jest człowiek, który zadusił Krotona,
107 66|     skroniach, zwinął się w łęk jak człowiek, który uczuł w sobie ostrze
108 66|             podnieśli się jak jeden człowiek z miejsc, gdyż na arenie
109 66|          osadził byka na miejscu. I człowiek, i zwierz trwali w takiej
110 66|          Tur zarył się również, jak człowiek, nogami w piasek, a ciemne,
111 66|              że walka trwa wieki.~A człowiek i zwierz stali ciągle w
112 74|          nagle począł się śmiać jak człowiek, który wpadłszy na doskonałą
113 74|        okrutnym. Zrozumieli też, że człowiek, który taki list napisał,