Rozdzial

  1 1  |             i wskazał ręką na posąg Petroniusza, przedstawiający go jako
  2 1  |     uniesieniu usta do zimnych warg Petroniusza.~
  3 2  |              do domu Aulusa. Insula Petroniusza leżała na południowym stoku
  4 2  |           rzezi, kochał od tej pory Petroniusza.~Lecz on o to nie dbał.
  5 2  |     ostrożność dotknęła nawet nieco Petroniusza, albowiem przy całym swym
  6 2  |         spojrzawszy bowiem nagle na Petroniusza, odpowiedziała mu słowami
  7 2  |            spłoszony ptak.~Teraz na Petroniusza przyszła kolej zdziwienia -
  8 2  |              rzekł zwracając się do Petroniusza - który uczy naszego chłopaka,
  9 2  |           Ligię, spoglądał w stronę Petroniusza, jakby od niego jedynie
 10 2  |         zapanował spokój wieczorny.~Petroniusza uderzył ten spokój i uderzył
 11 4  |             On to sprowadził do nas Petroniusza. Biada Ligii, albowiem nie
 12 5  |          gdy zaś Aulos wymówił imię Petroniusza, podejrzenie, niby błyskawica,
 13 5  |        szalony z atrium i leciał do Petroniusza roztrącając po drodze przechodniów.~
 14 6  |           do biblioteki i zastawszy Petroniusza piszącego wyrwał mu trzcinę
 15 6  |          jakiś zdumionymi oczyma na Petroniusza, po czym rzekł: - Przebacz
 16 6  |         przed tobą cnota wcielona w Petroniusza! Gdyby Arystydes żył, powinien
 17 7  |            Nie znam go.~- To krewny Petroniusza, który wrócił niedawno z
 18 7  |     znajdziesz sposobność proszenia Petroniusza i Winicjusza, by swoim wpływem
 19 7  |             zobaczenia Winicjusza i Petroniusza, ile kobiecej ciekawości,
 20 7  |            On zaś zwróciwszy się do Petroniusza rzekł:~- Czy to jest owa
 21 7  |    przymykając oczy Nero.~Na ustach Petroniusza pojawił się ledwo dostrzegalny
 22 7  |             wierzył, zwrócił się do Petroniusza i chociaż nie miał najmniejszego
 23 7  |         Lecz Nero patrzył pilnie na Petroniusza, którego pochwały przede
 24 10 |             we wszystkim za słowami Petroniusza, który radził mu nie iść
 25 10 |            niego po matce, siostrze Petroniusza, rzekł:~- Ja oznajmię, ale
 26 11 |            W czas jakiś po odejściu Petroniusza, gdy jęki smaganych niewolników
 27 11 |             przez cezara na twoje i Petroniusza żądanie, spodziewał się,
 28 11 |        zapalczywość. Odsunął jednak Petroniusza i chciał przejść, lecz ów
 29 12 |            gdy wysiedli przed domem Petroniusza, przełożony nad atrium oświadczył
 30 12 |        także przesądny, spojrzał na Petroniusza z nagłym, ogromnym niepokojem.~-
 31 12 |            teraz może już pozostać. Petroniusza, który to zrozumiał, zadziwił
 32 13 |          przedtem, zanim niewolnicy Petroniusza poczęli przy bramach strażować.
 33 13 |          pośpieszył co tchu do domu Petroniusza i zaledwie się z nim powitawszy
 34 13 |              by zarzucić na ramiona Petroniusza. Twarz miała jasną, cichą,
 35 13 |           czasu, o którą zły był na Petroniusza.~- Kiedy rozpoczniesz poszukiwania? -
 36 13 |           oglądając się, czy z domu Petroniusza za nim nie patrzą, minął
 37 13 |              Mniej bym się bał tego Petroniusza. O, bogowie! Przecz stręczycielstwo
 38 14 |             niezwykłym widowiskiem.~Petroniusza zaniepokoiła ta śmierć.
 39 14 |        jęczał głucho, ujrzawszy zaś Petroniusza zerwał się i tragicznym
 40 14 |          wsparł dłonie na ramionach Petroniusza i złożywszy głowę na jego
 41 14 |            chwilę i spojrzał tak na Petroniusza, jak gdyby go przedtem nie
 42 14 |         które przemówiły silniej do Petroniusza niż najwymowniejsze słowa.~
 43 14 |         ukryć przed przenikliwością Petroniusza? A więc nie dałem mu pieniędzy,
 44 15 |         żegnaj!"~M. C. Winicjusz do Petroniusza:~"Ligii nie ma dotąd! Gdyby
 45 16 |             i między światem jego i Petroniusza a światem Ligii i Pomponii
 46 17 |      przyjaciela cezara, niejakiego Petroniusza. Otóż w tym domu słyszałem,
 47 19 |        wspomniawszy zarazem na rady Petroniusza, wydał rozkaz niewolnikom,
 48 19 |   biblioteki i usiadłszy napisał do Petroniusza następne słowa:~"Chilon
 49 20 |     Pomponia Grecyna powiedziała do Petroniusza, że ten Bóg jest wedle mniemania
 50 22 |           przyjaciel cezara, krewny Petroniusza; pan znany w całym Rzymie
 51 22 |            uciec było to utwierdzić Petroniusza w mniemaniu, że Winicjusz
 52 22 |       udawał... Mogę także pójść do Petroniusza i liczyć na nagrodę... Szukałem
 53 24 |         wezwany pilnym listem przez Petroniusza.~Tu powtórzył z naciskiem:~-
 54 25 |             dlaczego, począł szukać Petroniusza i zdziwił się, że go nie
 55 28 |          gdyby pojechał, to rozmowa Petroniusza, jego dowcip, błyskotliwość,
 56 29 |           nie obchodziło i nawet do Petroniusza nie wybrał się dopóty, dopóki
 57 29 |      dlaczego mieliby je rzucać?...~Petroniusza poczęło gniewać, iż rozum
 58 31 | przyzwyczajenia spoglądał jednak na Petroniusza, chcąc poznać zdanie "arbitra",
 59 32 |      odstąpiłem niewolnicy boskiego Petroniusza jedną nitkę z przepaski
 60 35 |        Vicus Tuscus złoconą lektykę Petroniusza, niesioną przez ośmiu Bityńczyków,
 61 35 |      śmiejąc się na widok uśpionego Petroniusza.~- Ach, to ty! - rzekł ocknąwszy
 62 35 |            następnie zwrócił się do Petroniusza i rzekł:~- Nie, mój drogi,
 63 35 |             że wszystko to uderzyło Petroniusza, więc popatrzywszy na niego
 64 35 |             słowo, a zostanę, a już Petroniusza rzeczą będzie odwrócić ode
 65 37 |     Prawdziwą wdzięczność czuję dla Petroniusza, który pochylił w tej chwili
 66 41 |              rzekł zwracając się do Petroniusza i Winicjusza siedzących
 67 41 |           przyłożywszy usta do ucha Petroniusza, począł szeptać:~- Czy wiesz,
 68 41 |             nie rzucić się na szyję Petroniusza, teraz bowiem wszelkie niebezpieczeństwa
 69 41 |             podarek, zbliżył się do Petroniusza i rzekł:~- Czym ja ci się
 70 47 |    zmierzchu, zasięgał jeszcze rady Petroniusza, czyby w wierszu poświęconym
 71 47 |        miecze chwiały się nad głową Petroniusza, drapieżne ręce wyciągały
 72 47 |            położył rękę na ramieniu Petroniusza, chwilę milczał, a na koniec,
 73 49 |         cezara, to z wyjątkiem może Petroniusza ani jeden z augustianów
 74 49 |             wynaleźć i gdyby pomysł Petroniusza przyszedł mu do głowy, ogłosiłby
 75 49 |             rzekłszy zwrócił się do Petroniusza z twarzą całkiem już rozjaśnioną.~-
 76 49 |    wspominał z wdzięcznością.~Czoło Petroniusza pokryło się nagle chmurą.
 77 49 |          winę na niewinnych!"~Słowa Petroniusza czyniły zwykle silne na
 78 49 |             nozdrzy i zwróciwszy na Petroniusza swe szkliste oczy krótkowidza,
 79 49 |       ludzie poczęli się odsuwać od Petroniusza. Odsunął się nawet Tuliusz
 80 51 |            i dzieł sztuki, nazywali Petroniusza szczęśliwym. Mówiono zresztą
 81 51 |           dla lektyki "szlachetnego Petroniusza" i wówczas tłum rozsuwał
 82 51 |    przyzwyczajenia, zwracał oczy na Petroniusza, pilnie bacząc, co w jego
 83 51 |             wystąpią chrześcijanie.~Petroniusza zaniepokoiły te słowa, wydało
 84 51 |           rozdzierającego, że serce Petroniusza zadrgało szczerą litością.~-
 85 51 |    gladiator, który zatoczył się na Petroniusza tak, iż wsparł się dłonią
 86 51 |  chrześcijanie dla lwów!~Lecz nerwy Petroniusza miały już dosyć tych wrzasków.
 87 51 |        Winicjusz. I ścisnąwszy dłoń Petroniusza rzekł mu:~- Zobacz Akte,
 88 53 |         odejść i spocząć, wracał do Petroniusza i przechadzał się do rana
 89 54 |              Jakiś głos, jakby głos Petroniusza, wołał za nim z daleka: "
 90 56 |       odrzekł:~- Jest między ludźmi Petroniusza, przebrany za niewolnika.
 91 56 |             gdzie miał miejsce obok Petroniusza, wśród innych augustianów.~-
 92 56 |              w której między ludźmi Petroniusza był ukryty Apostoł, siadł
 93 56 |        patrzył teraz uważnie. Twarz Petroniusza przybrała wyraz niesmaku
 94 57 |          był w amfiteatrze z ludźmi Petroniusza. Zresztą sam pójdę z tobą.~
 95 60 |            raz dostanie się do domu Petroniusza; ten ją ocali!~Lecz Lig
 96 61 |             Ligią, więc pożegnawszy Petroniusza udał się śpiesznie do dozorcy
 97 63 |          Lecz Barkus zwrócił się do Petroniusza: - Do czego prowadzisz?~-
 98 65 |          Pewnego wieczoru odwiedził Petroniusza senator Scewinus i począł
 99 65 |         pochwytawszy okruszyny zdań Petroniusza podawać je później za swoje
100 67 |             ostrożnie Ligię do domu Petroniusza, Winicjusz zaś i Ursus szli
101 68 |       inaczej, niż sobie życzył. Na Petroniusza nie chciał z początku ani
102 68 |           popatrzył przez chwilę na Petroniusza, po czym rzekł:~- Tak jest!
103 69 |       chrześcijańskimi niewolnikami Petroniusza, słuchali ze skupieniem
104 69 |             śmiał ukazać się w domu Petroniusza, wreszcie jednak pewnego
105 73 |        ROZDZIAŁ LXXIII~Winicjusz do Petroniusza: "Wiemy i tu, carissime,
106 73 |            jeszcze smakiem i wiedzą Petroniusza i że lepiej od niego potrafi
107 73 |          duszą spisku Pizona. Ludzi Petroniusza, pozostałych w Rzymie, uwięziono,
108 74 |             na dworze cezara.~Zguba Petroniusza była już postanowiona. Nazajutrz
109 74 |        bywali już nieraz na ucztach Petroniusza i wiedzieli, że w porównaniu
110 74 |           na pomyślność moją.~Czary Petroniusza lśniły od złota, klejnotów
111 74 |              która podparłszy głowę Petroniusza pochyliła się nad nim i
112 Epi|         Rzymu. Rany zadane mu przez Petroniusza, które zagoił pobyt w Grecji,