Rozdzial

 1 1 |          dlatego, że niebezpiecznie mówić o czym innym.~- Ta wojna
 2 1 |         matka niepewna, cóż dopiero mówić o ojcu. Kto teraz może ręczyć
 3 1 |           Nie potrzebuję ci zresztą mówić, że postąpiono głupio. Ale
 4 1 |             właśnie chciałem z tobą mówić.~- Dlaczego? Czy nie zakochałeś
 5 2 |             wiem, czy Aulos potrafi mówić o czym innym i nie mniemaj,
 6 2 |      potrafiłbym tak jak Petroniusz mówić wierszy wówczas, gdy rozum
 7 2 |        chwili jednak Winicjusz znów mówić począł głosem jeszcze miększym
 8 3 |         czyże w klatce. Ja chciałem mówić z nią i z Placjuszem o czym
 9 3 |         chwilę milczał, po czym jął mówić przerywanym przez żądzę
10 4 |           się do dziewczyny, począł mówić:~- Ligio, byłaś chowana
11 4 |     pocieszać, dodawać jej otuchy i mówić słowa - brzmiące dziwnie
12 4 |          łez - wesele.~Po czym jęła mówić o sobie. Tak! Spokojna jest,
13 5 |             Tu stary mędrzec począł mówić z gryzącą ironią, którą
14 7 |         szybkimi krokami po izbie i mówić do siebie jakby z rozpaczą:~-
15 7 |          bliską jej istotą, poczęła mówić z nim i wypytywać go o wszystko,
16 7 |          czym jął śpiewać, a raczej mówić śpiewnie i rytmicznie, przy
17 7 |     wreszcie jął pocieszać Lukana i mówić mu, by nie tracił odwagi,
18 8 |            się do Ursusa poczęła mu mówić, iż on jeden zostaje jej
19 8 |    niezmiernie odległe, po czym jął mówić:~- Do boru? Hej, jaki bór,
20 9 |         prawie szczęśliwa i poczęła mówić o swoim szczęściu Akte,
21 9 |           obawach swych nie chciała mówić Ligii, że zaś tymczasem
22 11|        twarz do twarzy Akte, począł mówić przez zaciśnięte zęby:~-
23 11|      przebaczeniu, gdy powinna była mówić o zemście.~I wreszcie wyszedł
24 12|    ścisnąwszy rękoma skronie począł mówić prędko jak człowiek, który
25 12|            wiesz?~Tejrezjasz począł mówić nieco niepewnym głosem: -
26 12|                Czy wolno mi jeszcze mówić o Eunice, panie? - Kazałem
27 12|         Eunice, panie? - Kazałem ci mówić wszystko, co wiesz.~- Cała
28 13|     nadeszła, prawie zanim skończył mówić, i wziąwszy togę, złożoną
29 15|          umieć kochać, i ja umiałem mówić z Ligią o miłości, ale teraz
30 16|            twarzą złowrogą i począł mówić stłumionym głosem:~- A kto
31 16|      uspokoił się już nieco, począł mówić:~- Śmierć przeszła koło
32 16|          żądaną sumę, lecz zabronił mówić więcej o Glauku, a natomiast
33 17|            w imię Chrystusa, począł mówić o sprawie, która go do niego
34 17|            stłumionym głosem począł mówić o śmierci Chrystusa. Mówił
35 18|         najlepszą.~Tu już przestali mówić o małej Auguście i o tym,
36 20|              Tymczasem Piotr począł mówić i mówił z początku jak ojciec,
37 20|    Chrystusa począł już tylko o Nim mówić. Wszyscy zatrzymali dech
38 20|            widzenia, gdy zaś począł mówić, jak w chwili Wniebowstąpiemia
39 23|              że przez jej usta może mówić chrześcijańska nauka, a
40 23|           Po chwili zaś począł znów mówić:~- O Krotona, którego zdusił
41 23|           się z gniewu, po czym jął mówić w uniesieniu:~- Zaliś ty
42 23|          jakby natchnioną i poczęła mówić tak, jakby przez nią mówił
43 23|      wyczerpało go tak, że nie mógł mówić i dziękował jej tylko oczyma,
44 24|             bystro w oczy Chilona i mówić z wolna a dobitnie, jakby
45 24|            to pomyłka! Pozwólcie mi mówić! Uczyńcie mnie niewolnikiem...
46 24|             nad Winicjuszem, począł mówić przerywanym głosem:~- Daj,
47 25|            niepodobną, by ktoś mógł mówić o czym innym, więc zebrawszy
48 26|            wpływem tego żalu począł mówić:~- Czy ty wiesz, żeś ty
49 27|         dniami, albowiem mógł z nim mówić o Ligii, olbrzym zaś był
50 27|            Chwilami brała ją ochota mówić z nim szczerze o jego ciemnej
51 27|         wybraną...~I nagle przestał mówić, albowiem spostrzegł, że
52 28|             o Wschodzie nie ma co i mówić, Germanowie zaś, jakkolwiek
53 28|           przestano jeszcze przecie mówić i o Apoloniuszu z Tiany.
54 29|          chrześcijanin, mówi to, co mówić powinien. Sam on nie zdawał
55 32|             przyjemniej było z tobą mówić! O co właściwie ci chodzi?
56 32|            padłszy na kolana począł mówić z wyciągniętymi rękoma:~-
57 33|           nastało milczenie, począł mówić dalej, jakby chcąc uprzedzić
58 33|         rozjaśnioną twarzą i począł mówić:~- Widzę, że szczęście może
59 34|         szczęścia, po czym znów jął mówić, jak powoli otwierały mu
60 34|            jej rękę nie mógł więcej mówić, patrzał tylko na nią z
61 35| boga-łabędzia. To łabędź! nie ma co mówić! Ale on chce publicznie
62 35|          głowę na ramieniu i począł mówić z twarzą pełną uśmiechów
63 36|       rozpromienioną twarzą, począł mówić przyśpieszonym głosem jak
64 36|          apostolskie serce i począł mówić w duchu do Mistrza: "Panie,
65 37|          duszy tak, że chciałbym ci mówić tylko o tobie i trzeba mi
66 38|         Ancjum?" Tu wszyscy poczęli mówić, jaką tragedią niesłychaną
67 38|          pieśni Homera, a potem jął mówić, jak odbudowałby miasto
68 38|          niewolnicy przestaną o tym mówić, Linus i Ursus mogą zamieszkać
69 39|          Marku drogi...~I nie mogła mówić więcej. Radość, wdzięczność
70 39|             chwili Winicjusz począł mówić:~- Ja wiem... Ledwiem tu
71 39|        przepełniony.~Po chwili znów mówić począł głosem przyciszonym
72 39|             Petroniusz począł lekko mówić i żartować, jak on czyni
73 39|           więc, Petroniuszu, możesz mówić, że ta nauka psuje życie,
74 39|           niej usta, lecz on począł mówić szepcąc, jakby się bał spłoszyć
75 40|       przyjaciela, który jeden umie mówić prawdę w oczy.~To rzekłszy
76 40|      ściskając go Nero.~I po chwili mówić począł:~- Tak jest. Masz
77 40|     areopagiem.~- Oto co się nazywa mówić rozumnie - odpowiedział
78 45|   przeżegnawszy zgromadzenie począł mówić głosem śpiesznym i prawie
79 47|   wyprostował się na koniu i począł mówić donośnym, spokojnym głosem:~-
80 48|             do Piotra i począł znów mówić:~- Rzym płonie z rozkazu
81 49|          przed cezarem.~Po czym jął mówić z wolna i dobitnie, głosem,
82 49|            w życiu.~Począł wszelako mówić swobodnie i niedbale, jak
83 52|           się, że ludzie zapomnieli mówić i w dzikim obłąkaniu zapamiętali
84 53|            A tymczasem Piotr począł mówić głosem z początku tak cichym,
85 53|             pierwsza skarga, począł mówić silniejszym już głosem:~-
86 57|       wszystko.~- Możesz w tym domu mówić głośno - odpowie-dział Winicjusz. -
87 57|         czym jął ruszać ramionami i mówić jakby sam do siebie:~- Na
88 60|           mękę Zbawiciela! - począł mówić prędkim głosem. - Ja tu
89 60|            umiłowana!...~I nie mógł mówić więcej, albowiem serce poczęło
90 60|         zdusił w sobie ból i począł mówić głosem, który starał się
91 62|             jeńca.~I po chwili znów mówić począł:~- Pójdź za mną,
92 66|      błagalnej prośby, jakby chciał mówić:~- Nad nią się zmiłujcie!
93 67|        przestał się modlić i począł mówić cicho, jakby się bał zbudzić
94 67|         imię Jego!...~Lecz nie mógł mówić więcej, gdyż nagle uczuł,
95 73|          carissime.~Nie warto o tym mówić długo. Tak musiało się skończyć.