Rozdzial
1 2 | nie imię Amora, czy nie serce przeszyte jego grotem lub
2 2 | krew, a zarazem przejmuje serce omdleniem, strachem i jakąś
3 5 | okazać nigdy cezarowi, że serce moje odczuwa twój ból i
4 5 | Ach, Nero ma wdzięczne serce. Kocha ciebie, boś służył
5 7 | piękność chwyciła ją za serce, sama postanowiła ją ubrać,
6 7 | coraz większą siłą jej oczy, serce ścisnęło się w niej przestrachem,
7 7 | się oprzeć jej prośbie. Serce poczęło w nim topnieć. Piękność
8 7 | Policzki jej poczęły pałać, serce bić, usta rozchyliły się
9 7 | wschodniego konia. Widać i jego serce biło pod szkarłatną tuniką
10 7 | spotkał się z oczyma Ligii i serce dziewczyny ścisnęło się
11 7 | tej uczcie, widział, w kim serce tak biło, jak biło w niej,
12 8 | przecie kochanką Nerona. Serce jej, jakkolwiek dobre, nie
13 9 | i łagodniejszym, więc w serce Ligii wstąpiła nagle nadzieja.~-
14 10| nie słuchał ich sprzeczki. Serce biło mu niespokojnie pod
15 11| niechęć lub żądza.~I nagle serce zamarło w nim niemal pod
16 11| tak wszczepiło mu się w serce, co stało się krwią i życiem,
17 11| które kocha i ufa. I jej serce biło dla niego, ale on sam
18 16| wielka tkliwość zalewała mu serce na kształt niezmiernej fali.
19 17| nazwiska, albowiem inaczej w serce olbrzyma może się wkraść
20 19| pozostał całkiem bez nagrody. Serce twoje nie zniosłoby tego
21 20| zaś ogarniał niepokój i serce poczynało mu bić żywiej,
22 20| Winicjuszowi zaczęło bić serce żywiej.~Przy bramie dwaj
23 22| stają się zimne jak lód, serce przestaje bić w piersiach,
24 24| znaleźli się przed domem. Serce Chilona poczęło znów bić
25 24| mu znane, a po wtóre, że serce jego nie znało, co to litość,
26 25| przykład zabił Ligię, zawrzało serce jak ukrop: nie byłoby takich
27 25| dziś, ale zawrzało we mnie serce, więc wydobyłem miecz, by
28 26| rozwiązane. Winicjusz, którego serce zabiło żywiej na jej widok,
29 26| słów jak muzyki, a zarazem serce wzbierało mu coraz większym
30 26| się bluźniercze, a jednak serce jej poczęło bić, jakby chciało
31 26| jej półdziecinne naówczas serce; ten sam, którego pocałunki
32 26| rzymskie i zarazem wilcze serce, niezdolne nie tylko do
33 26| modlitwie ofiarowała Chrystusowi serce pogodne i istotnie czyste
34 27| zdrowiem i radością, i wówczas serce wzbierało w niej politowaniem.
35 27| się, radość zalewała i jej serce. Pewnego dnia dostrzegła
36 27| odnosił, tym bardziej jej serce szło ku niemu. Zasługa jego
37 27| niemu nieprzepartą siłą jej serce. Przypomniała sobie Pomponię
38 27| wedle jego pojęć miłości. Serce wezbrało mu oburzeniem na
39 27| świecie nie biło czystsze serce na chwałę Chrystusa. Chciał
40 27| jego, lecz ty otworzyłaś serce żądzy nieczystej i pokochałaś
41 27| myśl o tym napełniała jego serce zgrozą, spotęgowaną uczuciem
42 28| Nieraz radość zalewała mi serce, sądziłem bowiem, że tylko
43 29| mogą inaczej patrzeć, inne serce inaczej czuć i że słuszność
44 29| znudził ją już od dawna i że serce jej jest wolne. Przez tydzień
45 29| przechodziło przez głowę i serce, i wreszcie począł narzekać,
46 29| niewolniczych cubiculach serce wierne i proste. Przyłóż
47 31| spojrzeć na boginię i nagle serce zamarło mu w piersiach.
48 31| nowym obrzydzeniem. Dusza i serce jego były gdzie indziej
49 32| wdzięczność napełniła mi serce. Jam człowiek z dawnych,
50 33| tobą i będzie oczyszczone serce twoje - rzekł Piotr.~- Dziękuję
51 33| miedź brząkająca...~Lecz serce starego Apostoła wzruszyło
52 36| zatrwożyło się jego apostolskie serce i począł mówić w duchu do
53 37| jeszcze nie obmył mnie, ale serce moje jest jako czara próżna,
54 39| sprawiedliwości, ale ta jedna czyni serce ludzkie sprawiedliwym. I
55 39| jest boska i najlepsza, serce to czuje, a takim dwom potęgom
56 42| nadzieja poczęła wstępować w serce Winicjusza. Pomyślał, że
57 49| więc chociaż zranił mi serce, niech wie, że to serce
58 49| serce, niech wie, że to serce ma dla przyjaciół tylko...
59 50| Jehowa napełnił dobrocią serce twoje. Lecz poprzednik ojca
60 50| jest miłość. Tkliwe moje serce nie mogło się oprzeć takim
61 50| ją głęboko i napełnił jej serce zawziętą urazą. Już to samo,
62 51| tak rozdzierającego, że serce Petroniusza zadrgało szczerą
63 52| łamie się dusza i skowyczy serce, to sen. Lecz ryk zwierząt
64 53| miłosierny, spójrz na ono serce zbolałe i pociesz je! Chryste
65 54| znów wstępować otucha w serce Winicjusza. Ten żołnierz
66 54| by swą urodą zmiękczył serce cezara. Na nieszczęście,
67 56| Jemu zaś rozdzierało się serce i mówił: "O Panie! bądź
68 58| Nie zmieniło się też jego serce, albowiem jak niegdyś w
69 60| mógł mówić więcej, albowiem serce poczęło mu skowyczeć w piersiach
70 61| strasznej rzeczywistości serce zadrgało w nim jednak bólem
71 63| widocznie w jego skruszone serce. Nikt nie śmiał się, było
72 64| istnienia, jakim żył dotąd. Serce przepełniło mu się skupionym
73 66| Winicjusza i wyjść z nim razem. Serce wezbrało mu litością, a
74 66| wychodził na arenę, prostacze serce jego zakołatało po raz ostatni
75 69| płakało teraz jego wielkie serce. Toteż gdy Winicjusz rzekł
76 69| Jednakże krajało się w nich serce na widok Apostoła, przygniecionego
77 69| Galileą ogarniała rybacze serce, coraz częstsze łzy napływały
78 69| ci, w których upadło już serce, pytać będą: "Któż jest
79 71| niebu. A Paweł słyszał ją i serce przepełniało mu się radością
80 74| przybycia i że twoje wierne serce przyjaciela tęskni dniami
81 74| przeszyło mu za nagrodę serce swym grotem i odtąd opuściła
|