Rozdzial

 1 1 |            których jedna, imieniem Eunice, skrycie go kochająca, patrzyła
 2 1 |         unctuarium pozostała tylko Eunice. Czas jakiś nasłuchiwała
 3 1 |      którymi wyłożone były ściany.~Eunice wstąpiła na stołek - i znalazłszy
 4 12|      poczęli rozmawiać. Złotowłosa Eunice i Iras podsunęły im pod
 5 12|           chory. Iras i złotowłosa Eunice patrzyły na niego także
 6 12|       patrzyć kolejno na Iran i na Eunice, a wreszcie położył dłoń
 7 12|         weź ją sobie!~A złotowłosa Eunice usłyszawszy to pobladła
 8 12|         się do niewolnicy rzekł:~- Eunice, wykąpiesz się, namaścisz
 9 12|          powrócisz tu z nim razem.~Eunice wstała drżąca, ze łzami
10 12|           Tejrezjaszem.~- Weźmiesz Eunice - rzekł mu Petroniusz -
11 12|        niewolników wysmukłą postać Eunice i zapomniawszy, że nie wydał
12 12|       między służbą zwrócił się do Eunice:~- Czy otrzymałaś chłostę?~
13 12|         nie było odpowiedzi, tylko Eunice schyliła twarz aż do jego
14 12|       jeszcze na leżącą u jego nóg Eunice i odszedł w milczeniu do
15 12|          siebie Tejrezjasza.~- Czy Eunice dostała chłostę? - spytał
16 12|          nieco niepewnym głosem: - Eunice nigdy nie opuszcza nocą
17 12|        któremu darowałem dziś rano Eunice, nie przyjął jej, więc pozostanie
18 12|           wolno mi jeszcze mówić o Eunice, panie? - Kazałem ci mówić
19 12|      Winicjusza. Po twoim odejściu Eunice przyszła do mnie i powiedziała
20 12|          począł mimo woli myśleć o Eunice. Z początku zdawało mu się
21 12|            że ów człowiek, którego Eunice nastręcza, może być jej
22 12|   wystarczało bowiem kazać zawołać Eunice, lecz godzina była późna,
23 12|           pacholęta z Klazomene za Eunice, chciał ją jednak kupić
24 13|      Petroniusz. - Jest to znajomy Eunice, która w tej chwili nadejdzie
25 13|          perłowca lub alabastru.~- Eunice - rzekł - czy jest ten człowiek,
26 13| przepowiedział przyszłość i tobie?~Eunice oblała się rumieńcem, który
27 13|       fałdy i rad jestem z ciebie, Eunice.~Jej zaś pod tym dotknięciem
28 13|            że może to być kochanek Eunice, uśmiech wybiegł na usta.
29 13|               spytał Petroniusz. - Eunice mówiła mi, że jesteś lekarzem
30 13|    lekarzem i wróżbitą. Skąd znasz Eunice?~- Przychodziła do mnie
31 13|            piękna, jak na przykład Eunice, sam byś przy niej odmłodniał,
32 13|             Sprzedałem tej biednej Eunice dwie nitki z mego własnego
33 14|       Petroniuszu, nakaż milczenie Eunice, ty zaś, równie szlachetny
34 15|            Sylanus ofiarował mi za Eunice cztery kasztany, które w
35 17|            kraju, której imię jest Eunice. Służy ona jako vestiplica
36 18|      chociaż takiej niewolnicy jak Eunice i o ile nie przyozdobi go
37 29|            za to, że nie przyjąłeś Eunice, drugi raz, żeś mnie uwolnił
38 29|        brakło.~To rzekłszy zawołał Eunice, która weszła, ubrana w
39 29|         nimi głowę, piersi i stolę Eunice, następnie obsunął tunikę
40 29|            Petroniusz zaś rzekł:~- Eunice, każ nam, boska, przygotować
41 29|      zapach werweny, lecz ponieważ Eunice woli fiołki, więc i ja polubiłem
42 29|      chciałem, byś się przypatrzył Eunice, i mówię ci o niej dlatego,
43 29|           Nie, drogi: Ligia to nie Eunice.~Na to Winicjusz odrzekł:~-
44 29|   Widziałem cię całującego ramiona Eunice i pomyślałem wówczas, że
45 29|    pohańbić bóstwo... Ligia to nie Eunice, tylko że ja inaczej rozumiem
46 29|           ławce przed stołem, obok Eunice, a gdy niewolnik kładł mu
47 29|   Niewolnicą twoją jestem - rzekła Eunice.~On zaś wsparł uwieńczoną
48 30|      miewasz, i wreszcie znalazłem Eunice, ty zaś nic podobnego nie
49 32|         wiesz także, czym jest tam Eunice. Mam jeszcze taką jedną
50 35|            posłać twoją lektykę po Eunice? Przeszła mi jakoś ochota
51 35|        wydał rozkaz, by posłano po Eunice, ale oświadczył, że nad
52 35|          kamee, swoje wazy i swoją Eunice. W Olimp nie wierzę, ale
53 35|   wywoływacz dał znać, że przybyła Eunice.~Wraz też po jej przybyciu
54 35|         wieńce poczęli się razem z Eunice zbierać do domu, a gdy wyszli,
55 39|          rzekł jeszcze: "Wolę moją Eunice niż twoją naukę, Judejczyku,
56 49|    trzymając na łonie boskie ciało Eunice przebierać palcami w jej
57 51| skończyłoby się inaczej. Szkoda mi Eunice i mojej wazy mirreńskiej,
58 51|        mojej wazy mirreńskiej, ale Eunice jest wolną, a waza pójdzie
59 51|    Elizejskie, a na nich cienie... Eunice przyszłaby z czasem do mnie
60 51|    gotowość i poświęcenie.~Wejście Eunice przerwało mu rozmyślania.
61 51|           mną.~- O panie! - rzekła Eunice.~- Pójdź tu, Eunice, obejmij
62 51|         rzekła Eunice.~- Pójdź tu, Eunice, obejmij mnie ramionami
63 51|     przyszło nam się rozłączyć?... Eunice spojrzała mu z przestrachem
64 51|          oddał je z całym spokojem Eunice.~- Będzie czytał wieczór
65 51|       jeśli macie ochotę" - rzekła Eunice. - Czy pójdziesz?~- Jestem
66 57|           triclinium, gdzie wraz z Eunice zasiadł do wieczerzy. Lektor
67 67|     ukazywała się złotowłosa głowa Eunice, wreszcie żurawie, hodowane
68 68|           niż przedtem. Złotowłosa Eunice, która przynosiła jej kwiaty
69 74|          plamami, wezwał do siebie Eunice.~Przyszła, ubrana biało,
70 74|      wyszedł spod dłuta mistrza.~- Eunice - rzekł do niej - czy ty
71 74|          należą od dziś do ciebie.~Eunice usłyszawszy to odsunęła
72 74|        wykuty z białego marmuru.~- Eunice! - rzekł. - Chcę umrzeć
73 74|           w tym mniemaniu. Śliczna Eunice, której powiedział, że chce
74 74|             Petroniusz, leżąc obok Eunice, rozmawiał o nowinach rzymskich,
75 74|           tancerki z Kos, rodaczki Eunice, poczęły migotać spod przezroczystych
76 74|     trysnęła na wezgłowie i oblała Eunice, która podparłszy głowę
77 74|        jego objęło ostatnim ruchem Eunice, po czym głowa opadła mu