Rozdzial

 1 1 |           być może, że ma słuszność. Moje żarty nie przeszkadzają
 2 1 |              mieć Ligię. Chcę, by te moje ramiona, które obejmują
 3 2 |              wokoło irysy. Spójrz na moje kolana. Na tarczę Herakla,
 4 2 |              coś nowego. Czyje to? - Moje. Ale ja nie chcę iść śladem
 5 4 |              rozkazuje ci ją wydać w moje ręce.~Aulus nadto był żołnierzem
 6 5 |             nigdy cezarowi, że serce moje odczuwa twój ból i że chciałbym
 7 6 |            Miłuję ją i miłość miesza moje zmysły.~- Podziwiaj mnie,
 8 6 |           patrzeć inaczej, jak przez moje oczy, nie znajdzie w niej
 9 7 |          dziewczyny odpowiedziała:~- Moje szczęście minęło i radość
10 7 |             mówił:~- Szczęśliwe oczy moje, które cię widzą; szczęśliwe
11 7 |            oprę na tym samym miejscu moje...~I przysuwał się coraz
12 11|              Chodź ze mną, powiem ci moje domysły w lektyce.~I otoczywszy
13 13|             by okrył nowym płaszczem moje guzy.~- Na Hekate Triformis! -
14 13| niewolnika-skrybę, który by spisywał moje myśli i zachował moją naukę
15 13|       ostrygę z Puteoli. Nie zasługi moje są małe, lecz wdzięczność
16 14|            Biada mi! I wolej by oczy moje nie patrzyły na światło
17 14|        ukrywa dziewica. Wówczas może moje chrześcijaństwo lepiej mi
18 14|             pomieszałem z jego łzami moje, co mi przyszło łatwo z
19 14|              panie, że ci zadedykuję moje dzieło, ale pozwolisz także,
20 16|              i wraz ze mną przepadną moje poszukiwania.~- Do czego
21 16|       albowiem póki on żyje, i życie moje, i poszukiwania w ciągłym
22 19|    wielkoduszny Petroniusz, wszelkie moje wydatki i nadzieje twoja
23 19|        potrząsnął kieską) przeważyły moje, nie mówiąc już o twym towarzystwie,
24 24|             ustawicznie, aby całować moje ręce.~To rzekłszy nawdział
25 24|           byś mu nie ufał. Wszystkie moje nauki obijały się o jego
26 24|              tak Bóg odpuści krzywdy moje, jako ja ci je w imię Chrystusa
27 26|          wróć, a ja ci przysięgnę na moje lary, że nie podniosę na
28 28|              tę naukę, i choćby usta moje ją sławiły, choćbym się
29 28|              się na wyścigi zgadywać moje myśli, ja zaś wspominam
30 29|               że ten dom i wszystkie moje klejnoty, z wyjątkiem gemm,
31 32|   wyzwoleniec cezara.~- Jest na niej moje nazwisko - rzekł - jest
32 32|              którego narażałem życie moje!~- Po coś przyszedł i co
33 32|             przynoszę ci moją nędzę, moje łzy, moją miłość i wreszcie
34 32|         radość bez końca! "Czym było moje życie? - myślał Winicjusz. -
35 33|           Idzie w tej chwili o życie moje, a jednak mówię wam prawdę.
36 33|           dawniej żelazną ręką sługi moje, teraz - nie mogę. Nie znałem
37 34|              mu: "Niech omaści drzwi moje wilczym tłuszczem i niech
38 37|            nie obmył mnie, ale serce moje jest jako czara próżna,
39 41|              którą bogowie złożyli w moje ręce. Czasem wydaje mi się,
40 41|             żon żołnierzom. Po co mu moje pozwolenie?~- Mówiłem ci,
41 45|     Potrzymaj nam muły, a dostaniesz moje błogosławieństwo i odpuszczenie
42 47|              usłyszą, powtórzą słowa moje tym, którzy stoją dalej,
43 48|        popłyniemy do Sycylii. Ziemie moje to wasze ziemie, domy moje
44 48|           moje to wasze ziemie, domy moje to wasze domy. Słuchaj mnie!
45 48|               Jedźcie ze mną! Ziemie moje to wasze ziemie, domy moje
46 48|           moje to wasze ziemie, domy moje to wasze domy!"~Więc pochyliwszy
47 48|           nad jeziorem: "Paś baranki moje!" Winicjusz umilkł.~- Więc
48 49|      podpalaczem i komediantem, uszy moje nie mogą znieść takich słów.~"
49 50|              poznałem się z nimi, na moje nieszczęście! Pierwszym
50 50|            nauki jest miłość. Tkliwe moje serce nie mogło się oprzeć
51 50|     niewolników. Gdyby Sofokles znał moje dzieje... Ale co mówię!
52 50|             O panie, pomścij na nich moje krzywdy, a ja wam wydam
53 51|          mówił sobie - a z nim razem moje gemmy, moje naczynia etruskie
54 51|              z nim razem moje gemmy, moje naczynia etruskie i szkło
55 51|           Jestem od dziś w niełasce. Moje własne życie wisi na włosku
56 53|                Kaci znieważyli córki moje i Chrystus na to pozwolił~
57 53|             było dosłyszeć:~- Dzieci moje! Na Golgocie widziałem,
58 53|             wam oznajmia przez wargi moje!~I rozłożył ręce, a oczy
59 53|              błogosławię was, dzieci moje, na mękę, na śmierć, na
60 56|       świadectwo prawdy giną te owce moje! Tyś mi je paść rozkazał,
61 57|            gdyż jestem stary i nerwy moje są chore.~Iberyjskie nerwy
62 61|              poznano, zginąłbym ja i moje dzieci.~Winicjusz zrozumiał,
63 69|             dom mój i pobłogosławisz moje ognisko.~Inni słuchali go
64 69|           zaś odpowiedział:~- Dzieci moje! Któż wie, kiedy mu Pan
65 71|            mówił: "Odkupioneś jest i moje." A nikt, nie tylko między
66 73|       Powiesz mi na to, że szczęście moje to Ligia! Tak, drogi! Dlatego,
67 73|         ostoją się dusze. Zanim oczy moje otworzyły się na światło,
68 73|        zawsze będą się cieszyły oczy moje, a woń fiołków także mi
69 73|               a raczej nie! To tylko moje zwycięstwa dobiegły końca.
70 74|    przedmieścia, oto co przewyższyło moje siły i wzbudziło do śmierci