Rozdzial
1 2 | Mówiłżeś z nią? Wyznałżeś jej swą miłość?~- Widziałem ją naprzód
2 2 | z brązu łania pochylała swą zaśniedziałą od wilgoci,
3 5 | Pomponię, przelał w nią swą otuchę i oboje poczęli oczekiwać
4 7 | krótki, przysunęła blisko swą słodką twarz do twarzy Ligii,
5 7 | widział.~Następnie podniósł swą podobną do poduszki dłoń
6 7 | ulu. Poppea, schyliwszy swą złotowłosą główkę, podniosła
7 7 | się do wpół ciała, wsparła swą pijaną, dziecinną głowę
8 7 | rozśmiał się i podniósłszy swą łysinę przybraną w wieniec
9 7 | żyłach, po czym wziął na ręce swą królewnę i krokiem równym,
10 8 | kochając z wiernością psa swą królewnę. nie mógł znieść
11 8 | przykucnąwszy obok ławki, patrzył w swą panią czekając jej słów.~
12 8 | nic wymyśleć, choć łamał swą biedną głowę, ale taką rzecz
13 8 | rzekła.~Lig założył swą podobną do maczugi rękę
14 9 | w domu Aulosów, trapiła swą dziecinną główkę, że ona,
15 9 | Ligia potrząsnęła smutno swą ciemną główką. - Nie. W
16 11| opamiętał się i zbliżywszy swą twarz do twarzy Akte, począł
17 11| Winicjusza zwróciła ku niemu swą drobną, bladą twarz i po
18 20| sprawdziwszy kilkakrotnie swą omyłkę począł nie ufać oczom.~
19 20| jakiegoś zadziwiającego swą wymową retora, tymczasem
20 21| począł nabierać oddechu w swą herkulesową pierś i kiwać
21 21| herkulesową pierś i kiwać swą nierozwiniętą czaszką w
22 22| Po chwili, ukończywszy swą czynność, wziął mokre sito
23 23| uląkłszy się w sercu, pochylił swą głowę.~- Niech się tak stanie,
24 24| Piotr, przez chwilę chwiał swą białą głową zniżając ją
25 27| nogi Piotra i przytuliwszy swą znękaną główkę do fałd jego
26 29| Petroniusz podniósł po chwili swą wykwintną głowę i zwróciwszy
27 31| zawstydzone i potrząsnęła swą złotą głową, niby czemuś
28 32| ból i by miał zaprzątać swą uwagę jednym nędznym Grekiem.
29 36| przybyciu do Ancjum mogła mieć swą zwyczajną kąpiel w ich mleku.
30 36| Miedzianobrody! Dokąd wieziesz swą płomienną brodę? Czy boisz
31 36| był jeszcze wyciągnął na swą wyprawę do Judei, z której
32 36| ręką zasłonę i ukazała mu swą jasną twarz i cudne śmiejące
33 36| przezwyciężę?"~Tak mówiąc wznosił swą siwą, drżącą głowę ku niebu,
34 39| ona w tej chwili położyła swą śliczną twarz na jego ramieniu
35 39| głowy, głosiły w ten sposób swą tęsknotę za wolnością i
36 40| oczy.~To rzekłszy wyciągnął swą tłustą, pokrytą rdzawym
37 42| w ten ogień. Położywszy swą odkrytą głowę na karku końskim,
38 42| stron świata? Tu Ursus ze swą nadludzką siłą mignął się~
39 43| i Chrystus dopomógłby mu swą Boską potęgą, może to Jego
40 46| przyjechał i obecnością swą uspokoił zrozpaczony lud.
41 47| złożę na noc nieszczęsną swą głowę!", po czym przeszedłszy
42 47| On zaś, zdjąwszy z siebie swą białą, obramowaną szkarłatnym
43 48| mojego?~Wtem Linus podniósł swą wychudłą twarz i zapytał: -
44 51| ręce.~Ona zaś chyląc ku nim swą złotą głowę odrzekła: -
45 51| Petroniusz wyciągnął leniwie swą białą rękę, wziął tabliczki
46 51| na odgłos kroków podniósł swą skamieniałą twarz, w której
47 51| stróża, aby odstąpił jej swą izbę. Ursus położył się
48 52| ogrodów - wyznawały głośno swą wiarę. Gdy ich otaczano,
49 53| przymknął oczy i trząsł swą białą głową nad tym ludzkim
50 53| się, zwrócił do gromady swą natchnioną, pełną światła
51 54| Rufiusa... Może dlatego, by swą urodą zmiękczył serce cezara.
52 56| Sewerus i Celer, wysilili całą swą wiedzę, by wznieść amfiteatr
53 56| Sam cezar zwrócił ku nim swą znudzoną twarz i przyłożył
54 56| Piotr Apostoł objął rękoma swą białą drżącą głowę i wołał
55 58| którymi starały się ukryć swą nagość, chłopięta niedorosłe
56 60| umilkła, by nabrać tchu w swą chorą pierś, po czym podniosła
57 63| bezbronnym, słabym, tak wołającym swą pokorą o litość, że mimo
58 64| pomagał dozorcom i pocieszał swą królewnę, która chwilami
59 64| niejeden zamyślał się nad swą niedolą, której kresem miała
60 66| w sobie zwątpienie, całą swą istotę zamknął w jedno słowo: "
61 66| na śmierć Lig, ujrzawszy swą królewnę na rogach dzikiej
62 66| podniósł się, przechylił w tył swą bladą jak płótno twarz i
63 66| ośmieliłby się ścigać ich dłużej swą zemstą.~
64 69| Linus pochylił przed nim swą umęczoną głowę.~- Panie! -
|