Rozdzial

 1 2 |       Mówiłżeś z nią? Wyznałżeś jej swą miłość?~- Widziałem ją naprzód
 2 2 |             z brązu łania pochylała swą zaśniedziałą od wilgoci,
 3 5 |             Pomponię, przelał w nią swą otuchę i oboje poczęli oczekiwać
 4 7 |           krótki, przysunęła blisko swą słodką twarz do twarzy Ligii,
 5 7 |         widział.~Następnie podniósł swą podobną do poduszki dłoń
 6 7 |             ulu. Poppea, schyliwszy swą złotowłosą główkę, podniosła
 7 7 |          się do wpół ciała, wsparła swą pijaną, dziecinną głowę
 8 7 |          rozśmiał się i podniósłszy swą łysinę przybraną w wieniec
 9 7 |       żyłach, po czym wziął na ręce swą królewnę i krokiem równym,
10 8 |           kochając z wiernością psa swą królewnę. nie mógł znieść
11 8 | przykucnąwszy obok ławki, patrzył w swą panią czekając jej słów.~
12 8 |            nic wymyśleć, choć łamał swą biedną głowę, ale taką rzecz
13 8 |                 rzekła.~Lig założył swą podobną do maczugi rękę
14 9 |             w domu Aulosów, trapiła swą dziecinną główkę, że ona,
15 9 |            Ligia potrząsnęła smutno swą ciemną główką. - Nie. W
16 11|          opamiętał się i zbliżywszy swą twarz do twarzy Akte, począł
17 11|        Winicjusza zwróciła ku niemu swą drobną, bladą twarz i po
18 20|           sprawdziwszy kilkakrotnie swą omyłkę począł nie ufać oczom.~
19 20|             jakiegoś zadziwiającego swą wymową retora, tymczasem
20 21|           począł nabierać oddechu w swą herkulesową pierś i kiwać
21 21|           herkulesową pierś i kiwać swą nierozwiniętą czaszką w
22 22|              Po chwili, ukończywszy swą czynność, wziął mokre sito
23 23|      uląkłszy się w sercu, pochylił swą głowę.~- Niech się tak stanie,
24 24|          Piotr, przez chwilę chwiał swą białą głową zniżając ją
25 27|          nogi Piotra i przytuliwszy swą znękaną główkę do fałd jego
26 29|       Petroniusz podniósł po chwili swą wykwintną głowę i zwróciwszy
27 31|           zawstydzone i potrząsnęła swą złotą głową, niby czemuś
28 32|             ból i by miał zaprzątać swą uwagę jednym nędznym Grekiem.
29 36|      przybyciu do Ancjum mogła mieć swą zwyczajną kąpiel w ich mleku.
30 36|      Miedzianobrody! Dokąd wieziesz swą płomienną brodę? Czy boisz
31 36|            był jeszcze wyciągnął na swą wyprawę do Judei, z której
32 36|           ręką zasłonę i ukazała mu swą jasną twarz i cudne śmiejące
33 36|   przezwyciężę?"~Tak mówiąc wznosił swą siwą, drżącą głowę ku niebu,
34 39|           ona w tej chwili położyła swą śliczną twarz na jego ramieniu
35 39|         głowy, głosiły w ten sposób swą tęsknotę za wolnością i
36 40|         oczy.~To rzekłszy wyciągnął swą tłustą, pokrytą rdzawym
37 42|             w ten ogień. Położywszy swą odkrytą głowę na karku końskim,
38 42|           stron świata? Tu Ursus ze swą nadludzką siłą mignął się~
39 43|            i Chrystus dopomógłby mu swą Boską potęgą, może to Jego
40 46|             przyjechał i obecnością swą uspokoił zrozpaczony lud.
41 47|            złożę na noc nieszczęsną swą głowę!", po czym przeszedłszy
42 47|           On zaś, zdjąwszy z siebie swą białą, obramowaną szkarłatnym
43 48|         mojego?~Wtem Linus podniósł swą wychudłą twarz i zapytał: -
44 51|         ręce.~Ona zaś chyląc ku nim swą złotą głowę odrzekła: -
45 51|        Petroniusz wyciągnął leniwie swą białą rękę, wziął tabliczki
46 51|           na odgłos kroków podniósł swą skamieniałą twarz, w której
47 51|            stróża, aby odstąpił jej swą izbę. Ursus położył się
48 52|          ogrodów - wyznawały głośno swą wiarę. Gdy ich otaczano,
49 53|             przymknął oczy i trząsł swą białą głową nad tym ludzkim
50 53|             się, zwrócił do gromady swą natchnioną, pełną światła
51 54|         Rufiusa... Może dlatego, by swą urodą zmiękczył serce cezara.
52 56|      Sewerus i Celer, wysilili całą swą wiedzę, by wznieść amfiteatr
53 56|            Sam cezar zwrócił ku nim swą znudzoną twarz i przyłożył
54 56|          Piotr Apostoł objął rękoma swą białą drżącą głowę i wołał
55 58|           którymi starały się ukryć swą nagość, chłopięta niedorosłe
56 60|           umilkła, by nabrać tchu w swą chorą pierś, po czym podniosła
57 63|   bezbronnym, słabym, tak wołającym swą pokorą o litość, że mimo
58 64|        pomagał dozorcom i pocieszał swą królewnę, która chwilami
59 64|           niejeden zamyślał się nad swą niedolą, której kresem miała
60 66|            w sobie zwątpienie, całą swą istotę zamknął w jedno słowo: "
61 66|            na śmierć Lig, ujrzawszy swą królewnę na rogach dzikiej
62 66|      podniósł się, przechylił w tył swą bladą jak płótno twarz i
63 66|    ośmieliłby się ścigać ich dłużej swą zemstą.~
64 69|            Linus pochylił przed nim swą umęczoną głowę.~- Panie! -