Rozdzial

 1 1 |           przyciskać w uniesieniu usta do zimnych warg Petroniusza.~
 2 2 |      których nie chcą wymówić ich usta... Ale zgadnij, co nakreśliła?~-
 3 2 |     różową i przezroczą, i świeże usta, jakby do pocałunku złożone,
 4 2 |        pierś droga lub gdy całuje usta kochane... Więc miłość z
 5 3 |      Danae. Chciałbym całować jej usta aż do bólu! Chciałbym słyszeć
 6 4 |    wszystkich sił, a zsiniałe jej usta poruszały się szybko, wymawiając
 7 5 |      impluvium, odświeżył spalone usta i mówił dalej:~- Ach, Nero
 8 5 |        oczy poczęły sypać skrami, usta rzucać bezładne pytania.
 9 7 |         poczęły pałać, serce bić, usta rozchyliły się jakby z podziwu.
10 7 |          i rozkazującym:~- Daj mi usta! Dziś, jutro, wszystko jedno!...
11 7 |           Musisz być moją! Daj mi usta! Nie chcę czekać jutra...
12 7 |        czekać jutra... daj prędko usta!~I objął ją, ale Akte poczęła
13 7 |     rozgniatać ustami jej zbladłe usta.~Lecz w tejże chwili jakaś
14 8 |          przyłożywszy swe śliczne usta do jej policzka, poczęła
15 9 |    zamknięte oczy i otwarte nieco usta. Oddychała równo, ale tak,
16 9 |       ciemne rzęsy, na rozchylone usta, na poruszaną spokojnym
17 9 |      bardzo kochana, i zbliżywszy usta do jej ciemnych włosów poczęła
18 9 |         domu przybranym w zieleń. Usta dziewczyny pobielały zupełnie.~-
19 10|         czoło, piana wystąpiła na usta.~- Rózeg! - ryknął wreszcie
20 11|           rozgniatał jej niewinne usta. Wydała mu się stokroć piękniejszą,
21 13|        Eunice, uśmiech wybiegł na usta. Człowiek, który stał przed
22 14|       mieli wprost rozkaz zatykać usta cezarowi, gdyby podnosząc
23 21|          głowy i rozrzucił włosy; usta miała nieco otwarte; oczy
24 23|          tej chwili, że przez jej usta może mówić chrześcijańska
25 23|       cezara całował przemocą jej usta, a po jej ucieczce obiecał
26 25|           Ligia przycisnęła swoje usta królewny do ręki tego człowieka,
27 26|    kłamstwo nie przeszło mi przez usta; otóż przysięgam ci, żeśmy
28 28|     wzdryga na tę naukę, i choćby usta moje ją sławiły, choćbym
29 29| zmartwieje mi ręka i nie pobledną usta. Co będzie dalej, nie dbam,
30 31|         przycisnęła przez zasłonę usta do jego ust, ciągnąc jednocześnie
31 33|         Nastała chwila milczenia. Usta poczęły jej drżeć jak u
32 35|         naraz do góry i wszystkie usta zawołały:~- Aa! Panie! aaa!...~
33 36|      podwójny podbródek, przez co usta jego, zawsze zbyt blisko
34 36|         rękę i przycisnął do niej usta ku wielkiemu zdumieniu gawiedzi,
35 39|       włosy.~Winicjusz przycisnął usta do jej ręki, po czym siedli
36 39|          widzieli ludzie, których usta kłamstwa nie zaznały. Sam
37 39|        chciała przycisnąć do niej usta, lecz on począł mówić szepcąc,
38 39|            Lecz on przycisnął już usta do jej białych jak jaśmin
39 41|           słyszeć, i przyłożywszy usta do ucha Petroniusza, począł
40 41|          to na siebie, to na jego usta, w oczekiwaniu pierwszych
41 43|         tuniki zasłonił nią nos i usta i biegł dalej.~W miarę jak
42 43|    capitium, którym obwinął sobie usta, byłby padł. W kilka chwil
43 48|   pobladłej ze wzruszenia twarzy. Usta trzęsły się mu, jakby się
44 49|         złotych włosach i schylać usta do jej koralowych ust.~Więc
45 50|          ci ten człowiek, którego usta nie skalają się kłamstwem,
46 51|           mnie ramionami i daj mi usta twoje... Kochasz ty mnie?~-
47 51|           To rzekłszy przycisnęła usta do jego ust, drżąc mu w
48 53|       Winicjusz łowiąc w pobladłe usta powietrze - ale widzisz,
49 53|   wpatrywał się przy ich blasku w usta Apostoła, czekając z nich
50 54|          ty się wykąp i spocznij. Usta masz sine i cień z ciebie
51 55|          On ci obiecał mnie przez usta Apostoła, a więc ja twoja."
52 55|         starą Sylwię i zatkał jej usta, drugi zaś, chwyciwszy miedziany
53 56|       klaszczące dłonie i otwarte usta, z których wyrywały się
54 56|   piersiach i brzuchach, pobladłe usta buchały krwią na piasek.
55 57|       poobwiązywać sobie twarze i usta szmatami dla ochrony od
56 58|      kolana zgięły się pod nim, a usta wyszeptały: - Apostoł Paweł!...~
57 59|     obcinać języki albo kneblować usta.~- Zaknebluje im je ogień,
58 66|      pozostała mu ani jedna myśl, usta tylko powtarzały jak w obłąkaniu:~-
59 67|       ocalił i wrócił mi cię!~Jej usta poruszyły się znowu niezrozumiałym
60 68|       wyszczuplało przez chorobę, usta pobladły i oczy nawet zdawały
61 69|         by nie zamilkły wszystkie usta, które wyznawały imię Jego."
62 70|         nieruchomie przed siebie, usta były otwarte, w twarzy malowało
63 74|         Niechaj jej odtąd niczyje usta nie dotkną i niechaj żadne