Rozdzial

 1 13|           Tak, tak, Chilonie, synu Chilona... Straciłeś ojca i matkę!...
 2 14|        ramieniu i zwracając się do Chilona rzekł:~- Mów dalej!~- Czy
 3 15|           tęsknię, tylko wyczekuję Chilona i w domu jest mi nieznośnie.
 4 16|         stokroć mniej zręcznymi od Chilona. Tymczasem obok miłości,
 5 16|            Grecyna, i w ogóle słów Chilona słuchał z radością. Jakkolwiek
 6 17|        schylił się i ucałował rękę Chilona.~- Jak ci na imię bracie? -
 7 19|            kochającą.~Lecz wejście Chilona przerwało mu bieg tych błogich
 8 21|           ogólnym przykładem. Rada Chilona wydała się też roztropną.
 9 21|         wyprowadziły go narzekania Chilona, który począł biadać na
10 21|           zaręczy, czy na biednego Chilona zamiast nagrody nie spadnie
11 22|            zarazem myślał, że rada Chilona była praktyczną. Gdyby się
12 22|      śledztwo. Ale cała przeszłość Chilona była tego rodzaju, że wszelka
13 22|            uwierzyłby w niewinność Chilona niż prefekci.~Żeby jednak
14 22|         miejscu.~Myśl ta napełniła Chilona otuchą.~"Jeśli ten ligijski
15 22|            samo wspomnienie Ursusa Chilona przebiegał dreszcz po całym
16 24|         zażądał, by sprowadzono mu Chilona.~Kryspus zgodził się na
17 24|           był niewolników swych do Chilona, wskazał Ligowi dokładnie
18 24|           znalazł się w mieszkaniu Chilona.~Nie poznał go jednak. Poprzednio
19 24|    znaleźli się przed domem. Serce Chilona poczęło znów bić niespokojnie.
20 24|            zakapturzonym człowieku Chilona, ten zaś ujrzawszy łoże
21 24|       począł patrzeć bystro w oczy Chilona i mówić z wolna a dobitnie,
22 24|            ciemności. Rozpoznawszy Chilona, jednym skokiem znalazł
23 25|          nie mniej zdumiony był od Chilona. Bo że z nim samym ludzie
24 25|             ale powinni byli zabić Chilona. Litość nie była wprawdzie
25 25|          głowę, że może nie zabito Chilona dlatego tylko, że była jakaś
26 25|        jedna rzecz. Oto po wyjściu Chilona jakaś głęboka radość rozjaśniła
27 25|         opowiadać, jak wyprowadził Chilona na ulicę i jak prosił go
28 28|       mieli prawo liczyć i mnie, i Chilona, i wreszcie o dobroci, z
29 32|         nasza moc?~- Zawołaj sobie Chilona. Nie mam dziś żadnej ochoty
30 32|       jeszcze dziś. Dość zatrzymać Chilona i wydać o zmroku rozkazy.
31 32|            myśl o tym. Spojrzał na Chilona, który, wpatrując się w
32 32|   rzymskiej natury, zwrócił się do Chilona i rzekł:~- Nie uczynię tego,
33 32|          Kwadów, którzy, porwawszy Chilona za resztki włosów, okręcili
34 32|        niesprawiedliwości względem Chilona i że kazał go smagać za
35 32|    wreszcie niewolnicy wprowadzili Chilona i na znak dany sami cofnęli
36 34|        porwać, ale on wolał ukarać Chilona i pójść do Apostołów prosić
37 35|       Petroniuszowi o odwiedzinach Chilona i o tym, jak te odwiedziny
38 35|            właśnie podczas chłosty Chilona.~Na to Petroniusz, którego
39 35|        skoro skutek dobry. A co do Chilona, ja kazałbym mu dać pięć
40 43|   ujrzawszy niespodzianie nad sobą Chilona.~Grek zaś mówił:~- Dom twój,
41 45| chrześcijaninem, potwierdził słowa Chilona, że Linus wraz ze starszym
42 45|          ironię drgającą w słowach Chilona. Dreszcz przerażenia chwytał
43 45|        dziesięć razy wypytywał już Chilona o wszystko, co ten mógł
44 48|       Winicjusza i idącego za nimi Chilona opuścił również podziemie.
45 48|              ozwał się z tyłu głos Chilona. - Ale nie wiem, co mam
46 50|        narodu.~Nero zwrócił się do Chilona: - Kto jesteś?~- Twój czciciel,
47 50|       Radość poczęła bić od twarzy Chilona.~- Wydam wszystkich! Tylko
48 54|           dla lektyki szlachetnego Chilona Chilonidesa! Miejsce! Miejsce!...~
49 56|   zabawiali się tym razem widokiem Chilona i przedrwiwaniem z jego
50 56|          wyraz niesmaku i pogardy. Chilona poprzednio już wyniesiono
51 58|         Tam pito wino, żartowano z Chilona i szeptano dziwne słowa
52 59|      patrzeć pytającym wzrokiem na Chilona, jakby czekając od niego
53 59|    wyprawić pod koniec igrzysk.~Do Chilona zbliżył się Petroniusz i
54 59|        augustianów zwróciło się do Chilona. - Hej, stary, ty ich znasz
55 62|       mając przy sobie Tygellina i Chilona, którego przerażeniem pragnął
56 62|      stronie Tygellina, po drugiej Chilona, obchodził fontannę, naokół
57 62|            ustach, w twarzy bowiem Chilona było coś strasznego: wykrzywiła
58 62|        stłoczona fala ludu porwała Chilona i uniosła go w głąb ogrodu.~
59 62|        zerwała tamę. Skoczywszy do Chilona chwycił go obiema rękami
60 63|   wprowadziło, a raczej przywlokło Chilona, albowiem sam, mając pokruszone
61 63|          tym nagim starcu, dawnego Chilona. Po męczarniach, które kazał
62 64|       umrzeć jak męczennicy. Widok Chilona na krzyżu przekonał go,