Rozdzial

 1 2  |            byłby ją przyciągnął do serca, bijącego jak młotem pod
 2 5  |         która na chwilę uciekła do serca, napłynęła znów gorącą falą
 3 7  |        ufnością, przycisnęła ją do serca, a następnie uwolniwszy
 4 7  |         wżerają się w tej chwili w serca tych na pozór beztroskich,
 5 7  |          wielki ciężar spadł z jej serca. Uczuła się mniej samotną.
 6 7  |          wzruszeń w uszach i bicie serca tamowało jej oddech. Jak
 7 14 |    przyszło łatwo z powodu dobroci serca i strzykania w nogach, którego
 8 17 |       Chrystusa?~- Miłuję z duszy, serca - odpowiedział robotnik. -
 9 18 |           i przykładał ją sobie do serca, które biło rzeczywiście
10 18 |            się, przyciskał ręce do serca, posyłał od ust pocałunki
11 20 |          ustalony rytuał, ale spod serca, z takiej prawdziwej za
12 20 |          tych słów, a bierze je do serca, to w tej chwili musi myśleć
13 26 |          do której chcemy stosować serca, więc nie widziałam Pomponii
14 27 |        mniemał, że dopuszczając do serca miłość ziemską zaparła się
15 27 |           kruszył twardsze jeszcze serca - odrzekł Piotr.~Na to Paweł
16 31 |           z gór, wkrótce rozgrzały serca i głowy biesiadników. Z
17 33 |            już nie mógł wezbranego serca pohamować. Apostoł zaś wziął
18 34 |        krótkich, wyrwanych z głębi serca słowach to, co przed chwilą
19 36 |       modląc się i wołając z głębi serca do swego Boskiego Mistrza,
20 39 |          zdradzie i nawet śmierci. Serca ich przepełniła zupełna
21 39 |    najdroższą. Razem nam będą biły serca, jedna będzie modlitwa i
22 40 |          rzucenia w ogień. Obecnym serca przestały bić z przerażenia,
23 40 |      zdarzyło, by zrzucić ciężar z serca. Siedzieliśmy z Ligią obok
24 41 |   Współczuję ci, cezarze, z całego serca, a ze mną ziemia i morze,
25 41 | pierścienia.~- Dzięki ci, panie, z serca i duszy .~- O, jak miło
26 42 |         nowa otucha wstąpiła mu do serca. Piotr był zawsze dla niego
27 45 |         chwili mieć jakieś bliskie serca przy sobie.~Lecz byli i
28 45 |           dla Apostoła przepełniła serca. Głosy z różnych stron poczęły
29 46 |          ogrom pożaru, napełniając serca przerażeniem, obezwładniał
30 49 |        góry i począł deklamować:~ ~Serca zemsty wołają, a zemsta
31 49 |            Poczucie grozy ścisnęło serca obecnych. Tygellinus był
32 51 |      igrzysk napełniała wesołością serca ludzi. Gdzieniegdzie śpiewano
33 53 |            było wśród niej jednego serca, które by nie przeraziło
34 53 |            głos, od którego mdleją serca.~Lecz cisza trwała ciągle.
35 53 |        rzekł:~- Dzieci, podnieście serca ku Zbawicielowi naszemu
36 53 |         umarł i czemuś utrapił nam serca, którzyśmy wierzyli, że
37 53 |           oczu waszych i rozgoreją serca!~To rzekłszy podniósł dłoń,
38 53 |        oczy utkwił w górze, im zaś serca przestały prawie bić w piersi,
39 54 |      wierzył. Każde uderzenie jego serca było teraz modlitwą. Poczynał
40 56 |      wolność. Czekano też z biciem serca, a nawet i trwogą, na ukazanie
41 56 |          Nie on winien, że zamiast serca ma w piersiach kawał sera! -
42 56 |       jeśli jaka obawa przejmowała serca, to tylko obawa o to, czy
43 56 |           uderzeniem kłów, wyrwane serca i płuca; słyszano trzask
44 58 |          za zwierzęta, rozradowały serca tłumów. Widziano kapłanki
45 60 |           przykładać je do czoła i serca, potem uniósł ją nieco z
46 62 |          słuchał. Lecz najtwardsze serca napełniły się przerażeniem,
47 66 |          widowisko. Gdzieś na dnie serca kołatała mu się jeszcze
48 66 |      wszystkich sił swego czystego serca. I myślał dalej, że oto
49 66 |           zamarły widzom w ustach, serca natomiast biły w piersiach,
50 66 |           przywiązanie wstrząsnęły serca. Niektórzy mniemali, że
51 68 |       kochankowi. Grecy mają czułe serca i jestem pewny, że oczaruje
52 69 |      nadzieja ta podtrzymywała ich serca, albowiem prześladowanie
53 69 |        jeszcze z głębi rozżalonego serca:~- Panie, przecz mi tu przyjść
54 73 |           widzą i gdy oczy płaczą, serca weselą się ich weselem.
55 73 |           ludzie cnotliwi, hartuje serca jak miecze, ale zobojętnia
56 73 |       jakiegoś dawno nie zaznał, i serca, które cię kochają prawdziwie.
57 73 |       szczęściem i podziwiam wasze serca, carissime, albowiem nie
58 73 |       podoba.~Nie bierzcie tego do serca. Żaden bóg nie obiecał mi
59 74 |            potraw, rozochociły się serca biesiadników. Rozmowy poczęły
60 74 |            w Rzymie, radość zalała serca biesiadników. Jedni poczęli
61 Epi|          rodzinne, a znikczemniałe serca nie śmiały dopuścić nawet