Rozdzial

 1 2 |        ozdobny rękopis, który oddał Winicjuszowi.~- To podarek dla ciebie -
 2 2 |         którą zamierzał wyświadczyć Winicjuszowi. Mimo woli mogło się wprawdzie
 3 5 |      porwania Ligii dla oddania jej Winicjuszowi, to Winicjusz odprowadzi
 4 6 |        Brodzie: "Weź Ligię i daj ją Winicjuszowi! Masz prawo to uczynić,
 5 8 |            nawet nie zechce pomagać Winicjuszowi w pościgu, a w każdym razie
 6 9 |         oddać mnie, jak niewolnicę, Winicjuszowi, ale ty się wstaw za mną
 7 9 |             zabrał Aulosowi i oddał Winicjuszowi?~- Tak, pani. Winicjusz
 8 11|       skłonić i obawa przed Poppeą. Winicjuszowi przyszło teraz do głowy,
 9 11|          inny jak cezar.~Na tę myśl Winicjuszowi pociemniało w oczach i krople
10 14|            życzył dobrze i sobie, i Winicjuszowi, przeto gdy zdjęto cyprys
11 17|             tym, co Chilo opowiadał Winicjuszowi, była znaczna część prawdy.
12 17|           się jego pomysł, o którym Winicjuszowi wspominał. Spędzając najczęściej
13 17|            zausznikowi cesarskiemu, Winicjuszowi, że odnajdzie mu między
14 19|     chrześcijanina i doniesie o nim Winicjuszowi. Gdy jednak ta nadzieja
15 19|             wyprawy i mówił właśnie Winicjuszowi:~- Na Herkulesa! Dobrze,
16 19|             którą chodzi dostojnemu Winicjuszowi, posiada podobno wyjątkową
17 20| przyciszonymi głosami pieśni, które Winicjuszowi wydawały się jakby pełne
18 20|      bluszczami. Było to Ostrianum.~Winicjuszowi zaczęło bić serce żywiej.~
19 20|    cmentarza.~Chilo pochylił się ku Winicjuszowi i szepnął: - To ten! Pierwszy
20 20|    niemożliwym wszelkie posądzenie. Winicjuszowi wydawało się chwilami, że
21 21|    przyjęcia chrztu przygotowanych. Winicjuszowi zdawało się, że ta noc nigdy
22 22|           jak rozjuszony zwierz, ku Winicjuszowi.~"Śmierć!" - pomyślał młody
23 22|         razie będzie znów potrzebny Winicjuszowi i znów potrafi z niego wycisnąć
24 24|          wszystkim chrześcijanom, i Winicjuszowi, który dlatego tylko nie
25 25|       krzywdy osobiste wydawała się Winicjuszowi, tak jak i wszystkim, słuszną
26 25|             nią, zdawało się bowiem Winicjuszowi rzeczą niepodobną, by ktoś
27 26|         człek wolny, nie niewolnik.~Winicjuszowi, który miał ochotę rozpytać
28 26|            wiele nowego do tego, co Winicjuszowi opowiadał w swoim czasie
29 26|             to nie było odpowiedzi. Winicjuszowi nie przyszło nawet na myśl
30 26|           których żyli, ukazała się Winicjuszowi w całej swej potwornej rozciągłości.
31 31|       wstawszy bowiem kazał ustąpić Winicjuszowi, który spoczywał przy Rubrii
32 32|         zgłodniały syn mojego ojca.~Winicjuszowi krew napłynęła do głowy.
33 32|              Chilo pokazał wreszcie Winicjuszowi osobny mały domek, otoczony
34 33|           słońca, więc wyciągnął ku Winicjuszowi ręce i rzekł:~- Kto puka,
35 41|               rzekł cezar - tobie i Winicjuszowi nie umiałbym niczego odmówić.~
36 42|    niemożliwy .~W tej chwili podano Winicjuszowi nowego konia. Młody trybun
37 42|    Sabińskich nie było wcale widać.~Winicjuszowi na pierwszy rzut oka wydało
38 43|     nawoływały rozpaczliwie dzieci. Winicjuszowi włosy powstawały na myśl,
39 43|            Pretorianie towarzyszący Winicjuszowi pozostali w tyle. W tłoku
40 43|         setki rąk wyciągnęły się ku Winicjuszowi, lecz spłoszony koń uniósł
41 43|      ocaleli przynajmniej od ognia. Winicjuszowi kamień spadł z piersi. Widział
42 43|   odpowiedzi, po czym jakiś znajomy Winicjuszowi głos rzekł nagle:~- Za bramą
43 43|       nieszczęście na to miasto!...~Winicjuszowi znów uczyniło się słabo. -
44 45|          Rzymu.~Powód ten wydał się Winicjuszowi wystarczającym, więc zapytał
45 45|           głazu, ukazał się znajomy Winicjuszowi Kryspus, z twarzą jakby
46 51|             niebezpieczeństwo grozi Winicjuszowi!..."~I odtąd myślał już
47 51|             dziś: "Powiedz ode mnie Winicjuszowi, żeby był na igrzyskach,
48 55|           Tygellina, żeby ją wydano Winicjuszowi.~A ona spytała z rozpaczą:~-
49 56|  przypuszczony do tajemnicy, radził Winicjuszowi, by otwarcie udał się z
50 56|             uderzenia rąk o piersi. Winicjuszowi zaś krew ścięła się w żyłach.
51 58|            inny, zupełnie nie znany Winicjuszowi chrześcijanin. Natomiast
52 60|             lżejsza. Przez ten czas Winicjuszowi wróciło poczucie rzeczywistości
53 65|             ustały.~- Nie mnie, ale Winicjuszowi - rzekł Petroniusz. - Ze
54 65|             po wtóre sam zezwoliłeś Winicjuszowi poślubić ją, że zaś wyroki
55 65|              chciał bowiem oddać je Winicjuszowi.~
56 66|             może już oddał dziewicę Winicjuszowi: przypomniano sobie, że
57 66|     zmiękczyć ni prośbą, ni złotem. Winicjuszowi wydawało się, że niepewność
58 68|            o mało nie wyssały życia Winicjuszowi. Lecz Winicjusz, który kochał