Rozdzial
1 1 | zajmujące zapasy. Zresztą miał w swej insuli własne kąpiele, które
2 1 | charakterem człowieka słynnego ze swej zniewieściałości i zamiłowania
3 1 | zrobić, a wreszcie oddał ją swej siostrze, Pomponii Grecynie,
4 2 | znajomość.~Aulos zapewnił go ze swej strony, iż miłym jest gościem,
5 2 | drobną, chwilami więc, mimo swej ciemnej sukni, mimo powagi
6 7 | rozwódka, znana była ze swej bajecznej rozpusty w całym
7 8 | jednak zaofiarować z tym swej pani, nie będąc pewnym czy
8 9 | słodycz w myśli, że oto dla swej Prawdy poświęca dostatek,
9 11 | w pałacu i złożyć dowód swej troskliwości choćby wobec
10 13 | poświadczenie nie było czasu. Ze swej strony Winicjusz przez cały
11 20 | kryptę, leżącą w niższej swej części pod powierzchnią
12 23 | Niejednego już z braci miałeś w swej opiece - odpowiedział Kryspus -
13 25 | krzywdach, o swoim szczęściu i swej niedoli - i żyć dla innych.
14 26 | się Winicjuszowi w całej swej potwornej rozciągłości.
15 27 | obiecał mu, iż po powrocie do swej willi podaruje mu parę pawi
16 27 | piersi i poślinił ją jadem swej nieprawości.~I unosił się
17 27 | dotąd, przyłożył palce do swej piersi i wskazując na siebie,
18 28 | Wróciwszy z Zatybrza do swej rozkosznej insuli na Karynach,
19 28 | i że rozumie, mimo całej swej prostoty i niskiego pochodzenia,
20 29 | ich wagę, ale przy całej swej bystrości nie umiał nic
21 31 | nie umiał ukryć przy niej swej żądzy do Rubrii, więc może
22 32 | miary, a idąc za popędem swej srogiej rzymskiej natury,
23 33 | z radością o zwycięstwie swej nauki i o znaczeniu, jakie
24 33 | strzały Partów warczące koło swej głowy.~Ona wbiegła nie spodziewając
25 34 | Apostołom: więc niepokój swej duszy ,zmiany, jakie w nim
26 34 | niebo biorąc na świadka swej miłości, a Ligia podniósłszy
27 36 | oni zaś jakby świadomi swej siły, której mogli użyć
28 36 | a zarazem niewzruszone w swej nadludzkiej mocy, ten cezar,
29 40 | nie był mściwym i potęgi swej nie używał na cudzą zgubę
30 40 | czytał w małym kółku ustęp ze swej Troiki, gdy zaś skończył
31 45 | który w sprawiedliwości swej pogrąży w otchłań grzesznych
32 47 | słuchał nieruchomy, podobny w swej białej odzieży do marmurowego
33 48 | pokochał Apostoła całą siłą swej niepohamowanej duszy, zawołał:~-
34 51 | się nad położeniem. Dzięki swej przenikliwości zrozumiał,
35 54 | godnością i dumą Grek, usiłując swej twarzy nadać wyraz spokoju,
36 56 | między augustianami, mając w swej lektyce Winicjusza. Ów wiedział,
37 56 | tym świadectwo olbrzymiej swej siły. Cała jego uwaga zdawała
38 56 | lub życie, ale o wykazanie swej zręczności. Lanio, dwukrotnie
39 56 | które umierając świadczyły swej prawdzie i swemu Bogu, ogarnęło
40 56 | Tyżeś to, mając w pieczy swej ~Ilionu święty gród,~Mógł
41 57 | wytężył wszystkie siły swej zbolałej duszy w modlitwie
42 60 | podziemia, przestał ufać swej gwieździe.~Nie liczył zresztą
43 60 | przyjął go wreszcie w poczet swej czeladzi, którą co noc wysyłał
44 60 | umilkli obaj. Lig w prostaczej swej głowie myślał sobie: "On
45 63 | ostatnim zajściu cezarowi swej wierności i porozmawiania
46 64 | dla niej na długie lata. W swej prostaczej duszy barbarzyńcy
47 64 | łowów, z których dzięki swej nadludzkiej sile, jeszcze
48 66 | wtóre, chciał go mieć po swej stronie przeciw senatowi
49 69 | Ligia, która chodziła już o swej mocy, i Winicjusz wybiegli
50 71 | cezar powierzył na czas swej niebytności rządy nad Rzymem.
51 71 | spełnionego podboju, świadom swej zasługi, świadom mocy, ukojony,
52 71 | które poprzednio w poczuciu swej spełnionej służby i bliskiego
53 Epi| ofiarował mu schronienie w swej willi, leżącej za bramą
|