Rozdzial

 1 1 |        sprzeczność z charakterem człowieka słynnego ze swej zniewieściałości
 2 5 |         Aulusa, na widok młodego człowieka oddającego się spokojnie
 3 7 |       najsilniejszego w państwie człowieka. Przeciwnik jego począł
 4 10|         zrobię z tego syna Marsa człowieka. Winicjusz nawet nie usłyszał.~-
 5 11|     otoczywszy ramieniem młodego człowieka wyprowadził go co prędzej
 6 12|         i powiedziała mi, iż zna człowieka, który potrafi ją odnaleźć.~-
 7 13|        powitawszy począł o owego człowieka wypytywać.~- Zaraz go zobaczymy -
 8 14|       Czy nie od tego cnotliwego człowieka dowiedziałeś się teraz,
 9 15|        czasów Tyberiusza pewnego człowieka, którego wyznawcy mnożą
10 16|        co chciał, z namiętnością człowieka, który nie rozumie, że może
11 16|        Euzycjusza, czczą go jako człowieka, który wstępuje w ślady
12 17| zakłopotanie. Oto niedawno zabił człowieka, a może i dwóch, a nauka
13 19|           o niezwykłej sile tego człowieka. Otóż ponieważ u Eurycjusza
14 19|       także o pokucie za zabicie człowieka, Ursus zaś zabił Atacyna;
15 20|       zdumienie ogarnęło młodego człowieka, gdy starzec począł nauczać,
16 21|    pozbawionego dwóch palców, od człowieka starego, oddanego rozmyślaniom,
17 22|      trzymał w ramionach jakiego człowieka, całkiem przegiętego w tył,
18 22|        nie ośmieliliby się zabić człowieka tak potężnego, augustianina
19 22|          znam... tego... dobrego człowieka...~- Powiedziałam mu, że
20 23|       pasy, starzec zaś mówił do człowieka, który naciskał ramię Winicjusza:~-
21 24|         w takich razach instynkt człowieka leśnego, a zarazem i wielka
22 24|     Ursus patrzę na niego jak na człowieka zupełnie obcego, ochłonął
23 25|       usta królewny do ręki tego człowieka, który z pozoru wyglądał
24 28|       przedtem poznałem dziwnego człowieka, niejakiego Pawła z Torsu,
25 28|        uciekła ode mnie, jako od człowieka, który do tego świata należy
26 29|         mnie: widzisz przed sobą człowieka, który wstawał rano, kąpał
27 33|     niedawna nie uznawał w obcym człowieka, chwycił ręce starego Galilejczyka
28 40|         czynił na ludzi wrażenie człowieka, który drwi z nich, z siebie,
29 41|         rozumieją tego, że czyny człowieka mogą być czasem okrutne,
30 47|      pełnym rezygnacji uśmiechem człowieka, którego krzywdzą, i rzekł:~-
31 47|          ulubieńcem. Uchodził za człowieka ludzkiego i hojnego; a popularność
32 48|     Piotr biorąc za rękę młodego człowieka.~Winicjusz wstał. Przy świetle
33 49|     wielkiego pana i wykwintnego człowieka dla nędznika, po czym rzekł:~-
34 56|       powrót i siedział z twarzą człowieka umarłego, spoglądając szklanymi
35 57|     ludzi. Co do stróżów i co do człowieka, który sprawdzał śmierć
36 62|      wydało się, że widzą innego człowieka. Oczy płonęły mu niezwykłym
37 63|        litość nad tym szczątkiem człowieka.~Z ust służby cyrkowej ozwały
38 66|         kamiennego kolosu niż do człowieka podobniejszy, ze skupioną,
39 66|       Tygellinem, słysząc o sile człowieka, umyślnie urządzili takie
40 71|      pojęciu ich śmierć prostego człowieka i w dodatku cudzoziemca