Rozdzial

 1 1 |          i histrio - nie rozumie.~Żal mi jednak Fabrycjusza! To
 2 1 |           Pomponii? W takim razie żal mi cię: niemłoda i cnotliwa!
 3 4 |         rozkazu pozwolić sobie na żal, na marne słowa lub skargi.
 4 4 | przyciskać, w głosie jego zadrgał żal głęboki, ojcowski.~- Żegnaj,
 5 4 |         już było nieco spokoju.~- Żal mi ciebie, matko, i ojca,
 6 6 |      Winicjusz. - Mnie ich jednak żal, zwłaszcza Pomponii.~I zasiadł,
 7 7 |       ulgi jak jego śpiew, przeto żal by mu było pozbawiać ją
 8 7 |           niej. I uczuła do niego żal, Poczęła się znów bać i
 9 7 |     próżno głosem, w którym drgał żal i strach, błagała go, by
10 8 |         dalej:~- Pytam, bo mi cię żal i żal dobrej Pomponii, i
11 8 |            Pytam, bo mi cię żal i żal dobrej Pomponii, i Aulusa,
12 9 |                 ROZDZIAŁ IX~Ligii żal było Pomponii Grecyny, którą
13 9 |          kochała z całej duszy, i żal całego domu Aulusów, jednakże
14 9 |        ustawicznie, że jakkolwiek żal jej porzucać Akte, ale ponieważ
15 16|         od niej żądał, chwytał go żal ciężki, nieprzebrany i jakaś
16 17|           w głosie jego był jakby żal, że zdrajca sam już wymierzył
17 20|     słuchaczów o prostych sercach żal chwycił także za gardła.
18 20| przyganiali jej, inni myśleli, że żal pomieszał jej zmysły, bo
19 23|     zdumienie, trwoga, litość - i żal tak wielki, że byłby jej
20 24|    nawrócił się k`tobie mówiąc: - Żal ci mi! - odpuść mu!"~Po
21 26|       przede wszystkim chwycił go żal, gdyż zrozumiał i to, że
22 27|        unikać, tym większy jej go żal, a tym samym tym tkliwsze
23 27|     śmiertelnie, z drugiej strony żal, litość i wdzięczność za
24 27|     ucieczki z domu Miriam i swój żal, że dusza, którą chciał
25 28|        wstyd i dasz wiarę - jakiś żal tych nędzników; są między
26 40|           Albo wiesz co? Jeśli ci żal tych willi i pałaców, każę
27 40|      każdy wiersz... Czasem mi go żal. Na Polluksa! Co to za dziwna
28 40|         dla niej.~- A mnie ciebie żal, Petroniuszu.~- Nie żałuj
29 52|            to nie ma już ratunku.~Żal mu jednak było Winicjusza
30 53|            rozdzierający smutek i żal.~Piotr był obecny. Klęczał
31 53|       przyniósł tu swój ból, swój żal i swoją trwogę. Nie było
32 57|         niż innych. Petroniuszowi żal było do głębi duszy i jej,
33 59|          tak skarzą.~- Czy ci ich żal?~- Po co wy rozlewacie tyle
34 60|        się na nią dla siebie, ale żal mu było do głębi duszy tego
35 62|           w sercu został się jeno żal nieprzebrany... Chodź ze
36 62|   ucieczka, On jeden policzy twój żal, wejrzy na nędzę twoją,
37 62|     spojrzyj na tego nędzarza, na żal jego, na łzy i mękę! Panie
38 73|   umiłowany nasz Bóg i Zbawiciel. Żal i łzy znamy, bo nasza Prawda