Rozdzial
1 1 | i histrio - nie rozumie.~Żal mi jednak Fabrycjusza! To
2 1 | Pomponii? W takim razie żal mi cię: niemłoda i cnotliwa!
3 4 | rozkazu pozwolić sobie na żal, na marne słowa lub skargi.
4 4 | przyciskać, w głosie jego zadrgał żal głęboki, ojcowski.~- Żegnaj,
5 4 | już było nieco spokoju.~- Żal mi ciebie, matko, i ojca,
6 6 | Winicjusz. - Mnie ich jednak żal, zwłaszcza Pomponii.~I zasiadł,
7 7 | ulgi jak jego śpiew, przeto żal by mu było pozbawiać ją
8 7 | niej. I uczuła do niego żal, Poczęła się znów bać i
9 7 | próżno głosem, w którym drgał żal i strach, błagała go, by
10 8 | dalej:~- Pytam, bo mi cię żal i żal dobrej Pomponii, i
11 8 | Pytam, bo mi cię żal i żal dobrej Pomponii, i Aulusa,
12 9 | ROZDZIAŁ IX~Ligii żal było Pomponii Grecyny, którą
13 9 | kochała z całej duszy, i żal całego domu Aulusów, jednakże
14 9 | ustawicznie, że jakkolwiek żal jej porzucać Akte, ale ponieważ
15 16| od niej żądał, chwytał go żal ciężki, nieprzebrany i jakaś
16 17| w głosie jego był jakby żal, że zdrajca sam już wymierzył
17 20| słuchaczów o prostych sercach żal chwycił także za gardła.
18 20| przyganiali jej, inni myśleli, że żal pomieszał jej zmysły, bo
19 23| zdumienie, trwoga, litość - i żal tak wielki, że byłby jej
20 24| nawrócił się k`tobie mówiąc: - Żal ci mi! - odpuść mu!"~Po
21 26| przede wszystkim chwycił go żal, gdyż zrozumiał i to, że
22 27| unikać, tym większy jej go żal, a tym samym tym tkliwsze
23 27| śmiertelnie, z drugiej strony żal, litość i wdzięczność za
24 27| ucieczki z domu Miriam i swój żal, że dusza, którą chciał
25 28| wstyd i dasz wiarę - jakiś żal tych nędzników; są między
26 40| Albo wiesz co? Jeśli ci żal tych willi i pałaców, każę
27 40| każdy wiersz... Czasem mi go żal. Na Polluksa! Co to za dziwna
28 40| dla niej.~- A mnie ciebie żal, Petroniuszu.~- Nie żałuj
29 52| to nie ma już ratunku.~Żal mu jednak było Winicjusza
30 53| rozdzierający smutek i żal.~Piotr był obecny. Klęczał
31 53| przyniósł tu swój ból, swój żal i swoją trwogę. Nie było
32 57| niż innych. Petroniuszowi żal było do głębi duszy i jej,
33 59| tak skarzą.~- Czy ci ich żal?~- Po co wy rozlewacie tyle
34 60| się na nią dla siebie, ale żal mu było do głębi duszy tego
35 62| w sercu został się jeno żal nieprzebrany... Chodź ze
36 62| ucieczka, On jeden policzy twój żal, wejrzy na nędzę twoją,
37 62| spojrzyj na tego nędzarza, na żal jego, na łzy i mękę! Panie
38 73| umiłowany nasz Bóg i Zbawiciel. Żal i łzy znamy, bo nasza Prawda
|