Rozdzial
1 5 | choruje, nie ciało.~Była to prawda. Senece brakło tej siły
2 7 | postąpisz tak, jak ci twoja Prawda wskazuje, ale nie szukaj
3 8 | że widocznie wszystko to prawda, skoro Ligia tak się modli.~
4 9 | chrześcijanami na lektykę.~- Prawda.~Po czym opuściły cubiculum
5 11| przeniosła koło nas. To prawda! Zapłakało. Pewno wyniesiono
6 14| wzbudził w nich ufność.~- Prawda - rzekł Petroniusz - i powinieneś
7 18| czym innym; zresztą, jeśli prawda, że diva Augusta jest znów
8 20| przekonania, jaką posiada prawda sama. I Winicjusz, który
9 24| chrześcijaninem i wszak pragniesz, aby prawda zapanowała nad fałszem?~-
10 26| jego musi się stać zadosyć. Prawda jest, że on tylko zapomniał
11 28| ją znów odebrać Aulusom. Prawda! Ona jednak wiedziała, że
12 30| siebie powożącego kwadrygą.~- Prawda! Uczynię to!~- Uczynisz
13 30| chciał cię zamordować? Czy to prawda?~- Tak jest - i złamał mi
14 32| Petroniusz. - Wszystko to prawda, ale mówmy o czymś ważniejszym.
15 33| zmartwychwstał, bo to prawią ludzie prawdą żyjący, którzy Go widzieli
16 33| wyrzec Ligii? Jaka jest wasza prawda? Wasze uczynki i wasze słowa
17 34| z pewnym zdziwieniem. - Prawda! - odpowiedział z żywością -
18 35| Petroniusz począł się śmiać:~- Prawda! Nie przyszło mi to do głowy,
19 35| przyjmę, choćby w niej tkwiła prawda i mądrość zarówno ludzka,
20 39| by na świecie panowała prawda, a nie kłamstwo, miłość,
21 39| jak kwiaty.~- Tak, Marku! Prawda! - rzekła przytulając silniej
22 40| czasem nie pójść na strych. Prawda, że gdyby na przykład cezar
23 42| każde słowo tego starca jest prawdą lub musi się stać prawdą.
24 42| prawdą lub musi się stać prawdą. Bliższa znajomość, jaką
25 49| zawołał Watyniusz. - Prawda! Trzeba kogoś większego
26 49| się w czoło i zawołał:~- Prawda!... Wśród tych trosk zapominam
27 51| wyraźniej przed oczyma ta prawda, że ów uwieńczony wóz, na
28 57| nikt więcej nie spostrzegł? Prawda? Ty zaś, na miłość bogów,
29 59| zdziwieniem i powtarzać:~- Prawda! Jest coś odmiennego i osobliwego
30 63| jest wprost przeciwny. - Prawda! - dodał Antystiusz Werus -
31 68| sobie, on zaś czuł, że to prawda i że nie pozostało w nim
32 69| I wahał się. Wierzył, że prawda żywa nie zginie i musi przeważyć,
33 71| dokonał, i wiedział już, że ta Prawda, którą całe życie opowiadał,
34 71| że w walce, którą jego Prawda wypowiedziała światu, ona
35 73| Żal i łzy znamy, bo nasza Prawda każe nam płakać nad cudzą
36 73| Aleś ty mówił mi, że nasza prawda jest nieprzyjaciółką życia,
37 73| greckich i naszych stoików. Prawda mieszka gdzieś tak wysoko,
|