Rozdzial

 1 5 |            choruje, nie ciało.~Była to prawda. Senece brakło tej siły
 2 7 |            postąpisz tak, jak ci twoja Prawda wskazuje, ale nie szukaj
 3 8 |               że widocznie wszystko to prawda, skoro Ligia tak się modli.~
 4 9 |           chrześcijanami na lektykę.~- Prawda.~Po czym opuściły cubiculum
 5 11|                przeniosła koło nas. To prawda! Zapłakało. Pewno wyniesiono
 6 14|              wzbudził w nich ufność.~- Prawda - rzekł Petroniusz - i powinieneś
 7 18|             czym innym; zresztą, jeśli prawda, że diva Augusta jest znów
 8 20|              przekonania, jaką posiada prawda sama. I Winicjusz, który
 9 24| chrześcijaninem i wszak pragniesz, aby prawda zapanowała nad fałszem?~-
10 26|            jego musi się stać zadosyć. Prawda jest, że on tylko zapomniał
11 28|               ją znów odebrać Aulusom. Prawda! Ona jednak wiedziała, że
12 30|          siebie powożącego kwadrygą.~- Prawda! Uczynię to!~- Uczynisz
13 30|          chciał cię zamordować? Czy to prawda?~- Tak jest - i złamał mi
14 32|              Petroniusz. - Wszystko to prawda, ale mówmy o czymś ważniejszym.
15 33|    zmartwychwstał, bo to prawią ludzie prawdą żyjący, którzy Go widzieli
16 33|          wyrzec Ligii? Jaka jest wasza prawda? Wasze uczynki i wasze słowa
17 34|                z pewnym zdziwieniem. - Prawda! - odpowiedział z żywością -
18 35|         Petroniusz począł się śmiać:~- Prawda! Nie przyszło mi to do głowy,
19 35|          przyjmę, choćby w niej tkwiła prawda i mądrość zarówno ludzka,
20 39|                 by na świecie panowała prawda, a nie kłamstwo, miłość,
21 39|              jak kwiaty.~- Tak, Marku! Prawda! - rzekła przytulając silniej
22 40|            czasem nie pójść na strych. Prawda, że gdyby na przykład cezar
23 42|           każde słowo tego starca jest prawdą lub musi się stać prawdą.
24 42|               prawdą lub musi się stać prawdą. Bliższa znajomość, jaką
25 49|                   zawołał Watyniusz. - Prawda! Trzeba kogoś większego
26 49|               się w czoło i zawołał:~- Prawda!... Wśród tych trosk zapominam
27 51|              wyraźniej przed oczyma ta prawda, że ów uwieńczony wóz, na
28 57|            nikt więcej nie spostrzegł? Prawda? Ty zaś, na miłość bogów,
29 59|             zdziwieniem i powtarzać:~- Prawda! Jest coś odmiennego i osobliwego
30 63|               jest wprost przeciwny. - Prawda! - dodał Antystiusz Werus -
31 68|              sobie, on zaś czuł, że to prawda i że nie pozostało w nim
32 69|               I wahał się. Wierzył, że prawda żywa nie zginie i musi przeważyć,
33 71|         dokonał, i wiedział już, że ta Prawda, którą całe życie opowiadał,
34 71|                 że w walce, którą jego Prawda wypowiedziała światu, ona
35 73|              Żal i łzy znamy, bo nasza Prawda każe nam płakać nad cudzą
36 73|             Aleś ty mówił mi, że nasza prawda jest nieprzyjaciółką życia,
37 73|            greckich i naszych stoików. Prawda mieszka gdzieś tak wysoko,