Rozdzial

 1 7 | prostolinijnych marmurów powinni żyć jacyś próżni trosk, ukojeni
 2 7 | Przeklęte Fatum, które kazało mi żyć współcześnie z takim poetą.
 3 11|          się, że nie będzie mógł żyć, jeśli Ligii nie odzyska,
 4 11|      Miał przynajmniej dla czego żyć i czym zapełnić dnie i noce.
 5 15|         dla których się rodzić i żyć warto.~W wojnie byłeś szczęśliwym,
 6 15|    wygląda, inaczej nie można by żyć. Ty mówisz, że trzeba umieć
 7 16|          jako prawdziwy filozof, żyć i szukać boskiej prawdy
 8 18|          Grecją, Azją i Egiptem, żyć życiem nie ludzi, ale bogów,
 9 19|      uczą stoicy, ale i uczciwie żyć. Jeśli kiedy dojdę do majątku
10 20|       dzieci i uczy je, jak mają żyć. Nakazywał im, by wyrzekli
11 20|        spokój, ale by po śmierci żyć wiecznie w Chrystusie, w
12 25|     szczęściu i swej niedoli - i żyć dla innych. Jaką zapłatę
13 26|       Szukałem cię, bom nie mógł żyć bez ciebie. Nie chciałem
14 26|          nie potrafię bez ciebie żyć i dotąd żyłem tylko nadzieją,
15 28|          przestać jej kochać, ni żyć bez niej, wprowadzę ją do
16 28|        Chrystusa, trzeba jeszcze żyć wedle jego nauki; i tu dopiero
17 28|    chrześcijanie radzą sobie, by żyć, wiem natomiast, że gdzie
18 29|         z nimi spokój. Potrafimy żyć i umrzeć, a co oni potrafią,
19 29|         do tej nauki. "Potrafimy żyć i umrzeć!" - mówił Petroniusz.
20 31|          Duszę się! Nie mogę tak żyć, nie mogę! Rozumiesz mnie!~-
21 32|          Zali nie czas rozpocząć żyć, jak wszyscy żyją? Co następnie
22 33|          że nie wiem, czy w niej żyć potrafię i czy zniesie ją
23 35|      łamią ci, którzy nie umieją żyć inaczej, jak w promieniach
24 38|         O Ligio, jak dobrze jest żyć i kochać! Stary Menikles,
25 39|      Chrystusowi. O, moja droga! Żyć razem, czcić razem słodkiego
26 39|        przy nich wesoło i możemy żyć bez troski." Wówczas Paweł
27 39|       być spokojni, szczęśliwi i żyć w radości? Lecz oto ja głoszę
28 41|       zaznałem, więc ja nie mogę żyć życiem zwyczajnym. Ona mi
29 42|         jeszcze umierać. Daj jej żyć. Weź ją na ręce i wynieś
30 50|           gdyż nie mógł bez niej żyć. Za nędzną zapłatę pomagałem
31 51|         warto żałować. Kto umiał żyć, ten powinien umieć umrzeć.
32 51|     ogromnie zmęczony. Czy warto żyć i to żyć w niepewności jutra
33 51|     zmęczony. Czy warto żyć i to żyć w niepewności jutra po to
34 67|         go, że dziewczyna żyje i żyć będzie. Na myśl o tym radość