1-500 | 501-857
Rozdzial
1 1 | rozbudzało go, cuciło, wracało mu siły, tak że z elaeothesium,
2 1 | Sewerusa, Celer, rozszerzył mu, przebudował i urządził
3 1 | które jubiler Idomen obiecał mu przysłać na dzień dzisiejszy
4 1 | być mógł i umiał, gdyby mu się podobało.~- Zdarzyło
5 1 | Dlaczego "biednego"?~- Bo mu powiedziano, żeby zabawił
6 1 | rozporządzenia. Ta odyseja o tyle mu będzie lżejsza niż Odyseuszowi,
7 1 | układanie fryzury wystarczy mu teraz trzy godziny dziennie.
8 1 | Klaudiusz, jak wiesz, pozwolił mu odprawić tryumf. Dziewczyna
9 1 | teraz w górnym Egipcie, co mu się zdarza nie częściej
10 1 | piękny jak ten - i będę mu składał ofiary.~To rzekłszy
11 1 | giętki umysł i smak, który mu zjednał nazwę arbitra elegancji,
12 1 | skrycie go kochająca, patrzyła mu w oczy z pokorą i zachwytem.~
13 1 | Winicjusza począł cytować mu w odpowiedzi wyrażenie Seneki
14 1 | posągu, nagle zarzuciła mu na szyję ramiona, po czym
15 2 | ja nie rozumiałem, o co mu chodzi.~- O Atene! - zawołał
16 2 | powtarzał wprawdzie głośno, że mu to było wszystko jedno i
17 2 | życie, gdy raz zdarzyło mu się nieszczęście usnąć przy
18 2 | wierszy cezara.~- Zdarzyło mu się szczęście - odrzekł
19 2 | nieszczęściem. Miedzianobrody chciał mu koniecznie posłać centuriona
20 2 | przeciwnie: powiedziałem mu, że jeśli Orfeusz umiał
21 2 | Niejaki też Kotta, który mu to opowiadał, dodawał zarazem,
22 2 | który nigdy nie przychodził mu na myśl, gdy na przykład
23 2 | amfiteatrze, na co odpowiedziała mu spokojnie, położywszy dłoń
24 2 | żadne inne bóstwo nie mogło mu przyjść na myśl, a następnie
25 2 | Petroniusza, odpowiedziała mu słowami tejże Nauzykai,
26 2 | Pomponię, lecz ta nie mogła mu dać odpowiedzi, patrzyła
27 2 | uprzedzeń, które kazały mu przeciw greczyźnie i jej
28 2 | Petroniuszu wrażenia. Wydała mu się zbyt szczupła. Lecz
29 2 | go pusty śmiech. Wydała mu się razem ze swoim złotym
30 2 | tej Chryzotemis zazdrościł mu cały Rzym. Następnie przypomniał
31 2 | przesławna Poppea również wydała mu się bezduszną woskową maską.
32 2 | omal tęsknota nie wyssała mu życia... Tak i ja bym umiał
33 2 | śmiertelnik, w chwili gdy mu przy piersi dyszy pierś
34 2 | że nieraz przychodziło mu na myśl przenieść się do
35 4 | nagłego gniewu i bólu zjawiła mu się na czole. Przed takim
36 4 | sobie gniew, który mieszał mu myśli, rzekł:~- Sądzę, że
37 5 | oblicze Nerona. Odpowiedziano mu. że cezar zajęty jest śpiewem
38 5 | przyjął starego wodza ze czcią mu przynależną, ale gdy wysłuchał,
39 5 | ale gdy wysłuchał, o co mu chodzi, uśmiechnął się gorzko
40 5 | uczynić na złość.~Nie radził mu również udawać się ni do
41 5 | świata, i kocha mnie, bom mu był mistrzem w młodości.
42 5 | śmierci.~Lecz wódz przerwał mu teraz zgryźliwe rozmyślania.~-
43 5 | się otacza. Ale dowodzić mu, że popełnił zły uczynek,
44 5 | dobrego odróżnia. Dowiedź mu, że jego postępek jest szpetny,
45 5 | się z nim zobaczę, powiem mu: "Czyn twój jest godny wyzwoleńca."
46 5 | przemian jak wicher. Zdawało mu się, że Ligia, raz przestąpiwszy
47 5 | jej zarazem, nie mieściło mu się w głowie.~Zapamiętałość,
48 5 | rozhukany koń i odejmowała mu przytomność. - Wodzu - rzekł
49 5 | Wreszcie niemałą pociechą była mu myśl, że Ligia, jeśli nie
50 5 | cały jego dom.~Nagle twarz mu zmierzchła, jak gdyby padł
51 6 | Petroniusza piszącego wyrwał mu trzcinę z ręki, złamał ją,
52 6 | Petroniusz chwycił wpijającą mu się w ramię dłoń młodego
53 6 | gniewu, tylko w oczach mignął mu jakiś płowy odbłysk odwagi
54 6 | się, tym bardziej że dałem mu sposobność dokuczenia porządnym
55 6 | Aulus był u mnie. Obiecałem mu przesłać wiadomość o Ligii.~-
56 6 | wiadomość o Ligii.~- Napisz mu, że wola "boskiego" cezara
57 7 | Poppea, a Nero, od czasu gdy mu powiła córkę, jest jeszcze
58 7 | nie zapytał o ciebie, więc mu o ciebie nie chodzi. Może
59 7 | do uczty. Ciało okrywała mu tylko szkarłatna tunika
60 7 | litość i słowa jej wnikały mu do duszy tak, że gdy zaczęła
61 7 | dobroć, a ona sama będzie mu całe życie wdzięczna, nie
62 7 | opanować wzruszenia i zdawało mu się, że nigdy w życiu nie
63 7 | lecz zarazem czuł, że jest mu bardzo droga i że naprawdę
64 7 | wprost, że ją kocha, że mu jest najmilszą i najdroższą.
65 7 | pytający, jakby pragnęła mu powiedzieć: "Mów dalej!"
66 7 | działać i na niego. Twarz mu zbladła. Nozdrza rozdęły
67 7 | zbladła. Nozdrza rozdęły mu się jak u wschodniego konia.
68 7 | się krótki, a wyrazy rwały mu się w ustach. I on po raz
69 7 | przy niej. Myśli poczęły mu się mącić; w żyłach czuł
70 7 | za co cały Rzym składał mu dziękczynienie, jakkolwiek
71 7 | do swych gości, równych mu niedowiarków, powiedział: "
72 7 | czego nie zgubił.~- I co mu się na nic nie przyda, choćby
73 7 | odwagę chodzi, chociaż brak mu jej zawsze... Bogowie wiedzą,
74 7 | jego śpiew, przeto żal by mu było pozbawiać ją sposobności.~
75 7 | powstał. Śpiewak Diodor podał mu lutnię z rodzaju zwanych
76 7 | drugi, Terpnos; który miał mu towarzyszyć w graniu, zbliżył
77 7 | pochwały przede wszystkim były mu zawsze pożądane, ów zaś
78 7 | słowa.~Lecz Lukan nie wziął mu za złe wzmianki o zazdrości,
79 7 | pocieszać Lukana i mówić mu, by nie tracił odwagi, bo
80 7 | potem rzęzić, potem twarz mu posiniała, wreszcie wyrzucił
81 7 | piosenkę Anakreona. Wtórowali mu do niej Pitagoras, Diodor
82 7 | chęć do kłótni, co zdarzało mu się zawsze, ilekroć przebrał
83 7 | jeszcze bledszą i język plątał mu się już, gdy mówił głosem
84 7 | wściekłość i wino podcięły mu nogi. Zatoczył się raz i
85 7 | wziąwszy krużę z winem podała mu ją z uśmiechem w zamglonych
86 8 | prosto do domu. Zresztą, co mu tam! Jak królewna każe,
87 8 | co mówił Winicjusz, że mu cezar mnie darował i że
88 8 | postępek, który zrazu wydał mu się nader prostym, byłby
89 8 | potężny, iż i sam cezar oprzeć mu się nie zdoła, że z nieba
90 8 | zwróciwszy się do Ursusa poczęła mu mówić, iż on jeden zostaje
91 8 | dzień, czy w nocy, wszystko mu jedno!... Pójdzie do biskupa,
92 9 | jeśli śpi, i powiedziała mu to, co tobie mówię w tej
93 9 | pójdę do niego i powiem mu: "Winicjuszu, to córka królewska
94 10 | Petroniusza, który radził mu nie iść po Ligię, ale posłać
95 10 | Wczoraj byłeś pijany - mówił mu. - Widziałem cię: postępowałeś
96 10 | ich sprzeczki. Serce biło mu niespokojnie pod wzorzystą
97 10 | kark, a na głowę spadła mu, jak kamień, olbrzymia druzgocąca
98 10 | szeptać kilka głosów. - Krew mu płynie, jak i nam, z twarzy
99 10 | miserum! Me miserum!...~Twarz mu posiniała, oczy uciekły
100 11 | zobaczyć jej więcej wydawało mu się niepodobieństwem i na
101 11 | tego, czego chciał. Odjęto mu czarę rozkoszy niemal sprzed
102 11 | sprzed ust, więc wydało mu się, iż spełniło się coś
103 11 | życiu jak Ligii. Zdawało mu się, że nie potrafi bez
104 11 | Przez głowę przelatywały mu tysiączne środki i sposoby,
105 11 | szaleńsze. Wreszcie błysnęła mu myśl, że nikt inny jej nie
106 11 | biec do domu Aulusów. Jeśli mu jej nie oddadzą, jeśli nie
107 11 | pewny, że go uzyska. Pomoże mu w tym Petroriusz. Zresztą
108 11 | towarzyszom augustianom, chyba że mu nakazuje odmówić osobista
109 11 | chwilę nie wątpił, że musiała mu się wydać najpiękniejszą
110 11 | przemocą dziewczyny podarowanej mu przez cezara. Kto by zresztą
111 11 | oczach i krople potu pokryły mu czoło. W takim razie Ligia
112 11 | Wyobraźnia przedstawiła mu Ligię w ramionach Nerona
113 11 | jej niewinne usta. Wydała mu się stokroć piękniejszą,
114 11 | wszystko, co tak wszczepiło mu się w serce, co stało się
115 11 | tak straszny, że chciało mu się bić głową o ściany atrium,
116 11 | oszalałby z pewnością, gdyby mu jeszcze nie pozostawała
117 11 | Lecz jak poprzednio wydało mu się, że nie będzie mógł
118 11 | Ta jedna myśl sprawiała mu niejaką ulgę. "Będę twoim
119 11 | tyczyło zemsty. Nie chciał, by mu spełzła przedwcześnie. Prócz
120 11 | Chwilami przebłyskiwała mu nadzieja, że może zobaczy
121 11 | wiedząc, kogo porywa, i dziś mu ją wróci? Ale po chwili
122 11 | przypuszczenie. Gdyby chciano mu ją odesłać, odesłano by
123 11 | sposobie. Na Wschodzie mówiono mu także, że Żydzi mają jakieś
124 11 | powrotem każe ich ćwiczyć, póki mu tej tajemnicy nie wyjawią.
125 11 | mściwi bogowie obiecali mu, że wszyscy ludzie wymrą
126 11 | pretoriańskiej pomyślał, że jeśli mu będą czynili choćby najmniejsze
127 11 | wypadek ważny. Cezar, gdy mu się urodziła ta córka, szalał
128 11 | zapytać - odrzekła patrząc mu z wyrzutem w oczy.~A on,
129 11 | odetchnął. To, co wydawało mu się najstraszniejszym, przestało
130 11 | najstraszniejszym, przestało mu grozić.~- A więc - rzekł
131 11 | był w twoim domu, gdzie mu powiedziano, co się stało.~
132 11 | się burzyć. Cezar darował mu Ligię, więc on nie potrzebuje
133 11 | uczyni z niej wszystko, co mu się podoba. Tak jest! Będzie
134 11 | Każe ją chłostać, ilekroć mu się podoba. Gdy mu się sprzykrzy,
135 11 | ilekroć mu się podoba. Gdy mu się sprzykrzy, odda ją ostatniemu
136 11 | chciał, bo sądził, że udzieli mu jakich wiadomości, ale właściwie
137 11 | z ucztą kochany! Lepiej mu takich rzeczy nie słyszeć,
138 11 | pełnymi światła. Wydało mu się, że wówczas istotnie
139 11 | ani ona. Tu gniew począł mu znów podnosić włosy na głowie,
140 11 | da.~- Za późno!~I zdawało mu się, że otchłań otworzyła
141 11 | cudzych ustach zabrzmiało mu jak wyrok śmierci. Rozumiał
142 11 | tylko jedną rzecz, że trzeba mu znaleźć Ligię, bo inaczej
143 11 | rozumiejąc, jaki Bóg miał i mógł mu przebaczyć ni dlaczego Pomponia
144 11 | opuściła go nawet wrodzona mu zapalczywość. Odsunął jednak
145 11 | prędzej z pałacu.~Lecz o to mu głównie chodziło, gdyż nowin
146 11 | żalu i wściekłości poczęły mu kapać z oczu.~Petroniusz
147 12 | dziewczynę.~- Ofiarowałbym mu jutro hekatombę. Nie chcę
148 12 | przeciwności, i wszystkiego, co mu mieszało spokój, więc popatrzywszy
149 12 | Weźmiesz Eunice - rzekł mu Petroniusz - i dasz jej
150 12 | Augusty nadto rozrywały mu myśl, tak że nie mógł długo
151 12 | jakikolwiek sposób wytłumaczyć mu całą niedorzeczność podobnego
152 12 | Eunice. Z początku zdawało mu się rzeczą jasną, że młoda
153 12 | Lecz następnie przyszło mu do głowy, że ów człowiek,
154 12 | kochankiem, i ta myśl wydała mu się nagle przykrą Był wprawdzie
155 12 | odwiedzinach u Chryzotemis i pilno mu było do snu. Jednakże idąc
156 12 | Fontejus Kapiton, który mu ofiarował trzy pacholęta
157 13 | więc Tejrezjasz oświadczył mu, że jest człowiek, który
158 13 | spojrzał na nią i wydała mu się bardzo piękna. Po chwili,
159 13 | znowu. Wobec nadziei, jaka mu zabłysła, chciałby, by Chilo
160 13 | wyprawę, i cała rozmowa wydała mu się tylko marną stratą czasu,
161 13 | macie wy.~Winicjusz cisnął mu kieskę, którą Grek chwycił
162 13 | trzymają, nie pomogliby mu przeciw twoim. Mogli mu
163 13 | mu przeciw twoim. Mogli mu pomóc tylko współwyznawcy...~-
164 13 | sobie dać płaszcz! - rzekł mu na drogę Petroniusz.~- Ulisses
165 14 | nosił na szyi, i położył mu ją na ustach.~- Panie! -
166 14 | po chwili z oczu puściły mu się łzy; nagle wsparł dłonie
167 14 | Winicjusza i opowiedziawszy mu zajście z cezarem i Tygellinem
168 14 | marzy o Grecji, gdzie chce mu się śpiewać we wszystkich
169 14 | wszystkimi wieńcami, które mu ofiarują Graeculi, odprawić
170 14 | Niech się strzeże, bym ja mu krwi nie upuścił! - Nie
171 14 | nie przekonasz. Nie dawaj mu więcej pieniędzy, a natomiast
172 14 | niepokonanej tęsknoty, zebrały mu się dwie łzy, które przemówiły
173 14 | lecz Petroniusz położył mu dłoń na ramieniu i zwracając
174 14 | odszukania dziewicy, ofiaruję mu dwie jałówki jednych lat
175 14 | jałówki, chociaż nie dziwię mu się, że nie ma do tego ochoty,
176 14 | zoczył pieniądze, zabrał mu je, syna zaś zatrzymał nadal
177 14 | palec w wiadrze, nakreśliłem mu rybę, on zaś odrzekł: "I
178 14 | do rzymskich braci, alem mu powiedział, że mi je ukradziono
179 14 | ucieszyłem się tak, iż dałem mu sumę potrzebną na wykupienie
180 14 | skorzystać z tej znajomości, aleś mu pieniędzy nie dał. Nie dałeś
181 14 | pieniędzy nie dał. Nie dałeś mu ani asa, rozumiesz mnie!
182 14 | mnie! Nie dałeś nic!~- Alem mu pomógł dźwigać wiadra i
183 14 | Petroniusza? A więc nie dałem mu pieniędzy, a raczej dałem
184 14 | pieniędzy, a raczej dałem mu je, ale tylko w duszy, w
185 14 | prawdziwym filozofem, powinno mu było wystarczyć... Dałem
186 14 | się do Winicjusza:~- Każ mu wyliczyć pięć tysięcy sestercyj,
187 15 | podbił Armenię, prosi, żeby mu ją zostawić dla Tyrydata,
188 15 | nim i za chłopcem, którego mu dodałem. Gdy przyszli na
189 15 | starcem, który po chwili upadł mu do nóg. Inni otoczyli ich
190 16 | że było daremnym, wydało mu się tylko oszukiwaniem własnej
191 16 | wyrównać. Wówczas zdawało mu się, że musi Ligię stracić,
192 16 | wielka tkliwość zalewała mu serce na kształt niezmiernej
193 16 | jednocześnie czuł, że gdyby mu zostawiono wybór: czy być
194 16 | całować te ślady. Przychodziło mu także do głowy, że byłby
195 16 | jednak nie przeszkadzałoby mu wezwać chrześcijan i pomścić
196 16 | zaś również niechybnie by mu pomogli. Szczęściem, nie
197 16 | pierwszej chwili chciałem się mu rzucić na szyję. Wstrzymała
198 16 | raz jeszcze przyobiecał mu żądaną sumę, lecz zabronił
199 16 | Chilo niewiele nowego mógł mu powiedzieć. Był w dwóch
200 16 | Glauka, ale nauka ich, o ile mu wiadomo, do żadnych zbrodni
201 16 | zaś przypomniał sobie, co mu u Akte powiedziała Pomponia
202 16 | właśnie, że to ta nie znana mu i tajemnicza cześć dla Chrystusa
203 17 | obcych rąk.~Obecnie chodziło mu tylko o wybór ludzi i do
204 17 | narzędzia, że zaś wydawali mu się rzetelniejsi od innych,
205 17 | którym wiedział, że jest mu oddanym całą duszą i że
206 17 | i że uczyni wszystko, by mu pomóc. Będąc jednak z natury
207 17 | ostrożnym ani myślał zwierzyć mu się ze swych prawdziwych
208 17 | oddawszy im usługę liczył, że mu się wypłacą wdzięcznością.
209 17 | wdzięcznością. Potrzeba mu dwóch lub trzech ludzi silnych
210 17 | usługi, pod warunkiem, aby mu ufali i spełnili wiernie,
211 17 | która mogłaby zaoszczędzić mu tysiąc sestercyj. Lecz po
212 17 | Dalsze rozmyślania przerwał mu powrót Kwartusa, który wyszedł
213 17 | wykupić z niewoli. Niechaj mu Pan nasz, Zbawiciel, zgotuje
214 17 | zamieszkałych w Rzymie, wydała mu się jednak dobrotliwą i
215 17 | dla zysku... Biskup sam mu dał braci do pomocy, ale
216 17 | szczęśliwa myśl zaświtała mu w głowie.~- Słuchaj, Urbanie -
217 17 | Winicjuszowi, że odnajdzie mu między chrześcijanami dziewicę...~
218 17 | wprost na jego twarz i począł mu się przypatrywać uważnie.
219 17 | W końcu jednak wrodzona mu ostrożność przemogła. Odetchnął
220 18 | podziwiamy! I zamiast powiedzieć mu: >Idź spać, błaźnie!<, nastrajamy
221 18 | pergamim i czoło pokryło mu się kroplami potu. A przecie
222 19 | ziemskie sprawy stałyby mu się obojętne, albo wzbudziłby
223 19 | większym jest filozofem, tym mu trudniej odpowiadać na głupie
224 19 | pytania prostaków, cóż bym mu więc odpowiedział, gdyby
225 19 | Lecz Winicjusz przerwał mu niecierpliwie i począł wypytywać
226 19 | wstręt, po raz pierwszy wydał mu się człowiekiem zabawnym
227 19 | niepospolitym. Rozjaśnił mu się dom, rozjaśniły się
228 19 | ponure cierpienie nie dało mu jeszcze dostatecznej miary,
229 19 | oczyma, wówczas nie odbiorą mu już jej wszyscy chrześcijanie
230 19 | obronę.~Winicjusz przyznawał mu słuszność zupełną i wspomniawszy
231 19 | wielkimi aureusami, wydawała mu się przy pomocy Krotona
232 19 | nic dziwnego, że wskazano mu Ursusa. Potem zmieszanie
233 19 | ale prócz tego strzaskam mu pięścią jego czarną szczękę.~-
234 19 | Prócz tego strzaskaj mu szczękę! To dobra myśl i
235 19 | Gotów jestem założyć się, że mu strzaskasz szczękę. Posmaruj
236 19 | impluvium.~- Nie pozwól mu na to, panie! - zawołał
237 19 | radości, która zalewała mu duszę, trawiła go gorączka.
238 19 | wejście Chilona przerwało mu bieg tych błogich myśli.~-
239 20 | przez głowę przechodziło mu, że może która z owych ciemnych
240 20 | niepokój i serce poczynało mu bić żywiej, albowiem wydawało
241 20 | żywiej, albowiem wydawało mu się, że słyszy głos Ligii.
242 20 | ufać oczom.~Droga wydała mu się jednak długą. Okolicę
243 20 | mdłym świetle, nie podobna mu będzie Ligii rozeznać.~Lecz
244 20 | wrażeń, albowiem wydało mu się, że owa postać, którą
245 20 | albowiem i ten "rybak" wydał mu się nie jakimś arcykapłanem
246 20 | było to tylko, co mogło mu wrócić Ligię, a złym wszystko,
247 20 | tych rad, albowiem wydało mu się, że zalecając czystość
248 20 | nową duszą. Nauka, która mu nakazywała kochać Partów,
249 20 | złe i kochać ich, wydała mu się szaloną, jednocześnie
250 20 | do niej tęsknić. Zdawało mu się, że nie ma w niej nic
251 20 | Nic podobnego nie przyszło mu dotąd do głowy, a i obecnie
252 20 | niemal bojaźnią i zdawał mu się być jakimś tajemniczym
253 20 | obnażona z włosów głowa poczęła mu się trząść i głos zamarł
254 20 | się trząść i głos zamarł mu w piersi. Winicjusz rzekł
255 20 | krzyknęła: "Rabboni!<, i padła mu do nóg. On zaś kazał jej
256 20 | boku Jego, a potem padł Mu do nóg i wołał: "Pan mój
257 20 | Pan mój i Bóg mój!" Któren mu odpowiedział: "Iżeś mnie
258 20 | Apostoł pasie powierzone mu owce, i pobłogosławić jego
259 21 | Czuł rozkosz, jaką sprawiał mu sam jej widok, i napawał
260 21 | olbrzymim Ligu wydawała mu się mniejszą, niż była przedtem,
261 21 | Nie tobie każą trzymać mu ręce - odpowiedział Kroto.~
262 21 | bezsilnym. Porwać Ligię wydawało mu się rzeczą możliwą i tego
263 21 | przez głowę przelatywały mu tylko obrazy cmentarza,
264 21 | odkupił świat i obiecał mu szczęście po drugiej stronie
265 21 | szlachetny Winicjusz oddał mu tę kieskę, którą w jego
266 21 | niedołężny Grek nie będzie mu już potrzebny. Byłby mu
267 21 | mu już potrzebny. Byłby mu nawet pozwolił ruszyć, gdzieby
268 21 | naradzić.~- Idź - rzekł mu Winicjusz - i obacz, czy
269 22 | Czy mam zaraz połamać mu kości? - Czekaj.~Ursus nie
270 22 | drzwiom. Starzec zdołał mu je wprawdzie zastąpić, lecz
271 22 | wolną ręką. Kaptur spadł mu z głowy i wówczas na widok
272 22 | dziewczynę, a Kroto utoruje mu drogę." Czas jednakże dłużył
273 22 | drogę." Czas jednakże dłużył mu się, niepokoiła go cisza
274 22 | I myśl o tym nie była mu zresztą przykrą, rozumiał
275 22 | I nagle urwał, zdawało mu się bowiem, że coś wychyliło
276 22 | nagle resztki włosów zjeżyły mu się na głowie.~We drzwiach
277 22 | który zabił Krotona, wydawał mu się w tej chwili rzeczywiście
278 22 | zwykłego czasu. Przelatywało mu także przez głowę, że Krotona
279 22 | chrześcijan, i włosy zjeżały mu się znów na głowie na myśl,
280 22 | nieco. W piersiach brakło mu już tchu, siadł więc na
281 22 | udusił jak szczenię, to któż mu się oprze? Za każde wystąpienie
282 22 | wystąpienie na arenie dano by mu złota tyle, ile sam waży.
283 22 | mnie, żem umyślnie wskazał mu dom, w którym spotkała go
284 22 | jednak Chilon uczuł, że może mu być w nim za ciasno. Bo
285 22 | niego i nie opowiedzieć mu, co się zdarzyło. Tak! był
286 22 | czy zabit."~Tu przeszło, mu przez głowę, że mógłby nocą
287 22 | tę, którą Winicjusz dał mu w domu, i tę, którą mu rzucił
288 22 | dał mu w domu, i tę, którą mu rzucił w powrotnej drodze
289 22 | zapomniał o kąpieli. Chciało mu się przede wszystkim spać
290 22 | wszystkim spać i senność odjęła mu siły do tego stopnia, że
291 22 | człowieka...~- Powiedziałam mu, że jesteś i że śpisz, panie -
292 23 | Stopniowo jednak wracała mu przytomność i wreszcie przez
293 23 | ramienia i obojczyka, zadawał mu właśnie ból tak straszny,
294 23 | Chrystusa, wytłumaczyłem mu, że nie ty jesteś zdrajcą,
295 23 | mimo iż Kryspus skrapiał mu twarz wodą, mdlał ciągle
296 23 | oczom nie wierzył. Zdawało mu się, że to sen albo gorączka
297 23 | powiek obraz jej został mu pod nimi. Patrzył na jej
298 23 | otchłań, ale czuł przy tym, że mu jest dobrze - i że jest
299 23 | stłuczenia poczęły tężeć. Wróciła mu zupełna przytomność.~- Daj
300 23 | osłonię.~Kryspus nie chciał mu odpowiedzieć, że chodzi
301 23 | Grecynie, to mają prawo mu nie uwierzyć i nie uwierzą.
302 23 | potrzebował czasu. Chodziło mu także o to, by choć kilka
303 23 | sprowadźcie mi go - ja zaś nakażę mu milczenie, albowiem jest
304 23 | znać prefektowi, oświadczę mu, żem Krotona sam zabił i
305 23 | wzburzył się i twarz skurczyła mu się z gniewu, po czym jął
306 23 | tchnieniem nauki, mogłaby mu wypłacić się dobrem za złe,
307 23 | przejmujące wrażenie. Wydało mu się, że Ligia jest między
308 23 | dniem przedtem nie chciałyby mu się w głowie pomieścić i
309 23 | jakimś uczuciem tak dalece mu nie znanym, że go nawet
310 23 | długo. Radość tę mieszała mu tylko obawa, by nie stracić
311 23 | wielka, że gdy Ligia podała mu znów po chwili wody i gdy
312 24 | z zewnątrz nie zburzyła mu radości. Chilo mógł dać
313 24 | Przez głowę przeleciała mu wprawdzie myśl, że wówczas
314 24 | Życie wojskowe pozostawiło mu pewne poczucie sprawiedliwości,
315 24 | rozczulony i chory, więc chodziło mu o to tylko, by nikt nie
316 24 | zażądał, by sprowadzono mu Chilona.~Kryspus zgodził
317 24 | jeszcze bardziej. Nie groziło mu przynajmniej podejrzenie,
318 24 | niespokojnie. Ze strachu wydało mu się, że Ursus poczyna spoglądać
319 24 | z Winicjuszem i udzielić mu rad zbawiennych.~To rzekłszy
320 24 | żadne niebezpieczeństwo mu nie grozi, jednakże na myśl,
321 24 | przekonaniu, że przy nim będzie mu najbezpieczniej.~- O panie!
322 24 | a w takim razie chce, by mu wierzono. Poznał też to
323 24 | Wszakżem cię ostrzegał, byś mu nie ufał. Wszystkie moje
324 24 | mego wyzwoleńca i oddasz mu ją. Napisano jest na niej,
325 24 | wszystkie sprawy Greka były mu znane, a po wtóre, że serce
326 24 | jeśliby żałował, odpuść mu. A jeśliby siedmkroć na
327 24 | mówiąc: - Żal ci mi! - odpuść mu!"~Po czym zapadła cisza
328 24 | przebaczenia.~Lecz z wolna wracała mu przytomność, tylko zsiniałe
329 24 | tylko zsiniałe wargi trzęsły mu się jeszcze z przerażenia.
330 24 | przebaczyli. Myśl ta miała mu przyjść później. Obecnie
331 24 | Jakkolwiek umiarkował już, że mu przebaczono, chciał jednak
332 24 | przerażałoby okrucieństwo. Zdawało mu się, że gdyby dłużej został,
333 24 | porwawszy tabliczkę, którą mu podał Winicjusz, wybił jeden
334 24 | go ciemność, strach jeżył mu znów włosy na głowie, był
335 24 | wszystkich sił, ale nogi odmówiły mu posłuszeńsbwa, po chwili
336 25 | teraz jeszcze przechodziło mu przez głowę, że może nie
337 25 | zawinił, to siedemkroć należy mu przebaczyć, i dlaczego Glaukus
338 25 | przecie Chilo wyrządził mu najstraszliwszą krzywdę,
339 25 | Ostrianum, lecz nie mieściło mu się to w głowie. Czuł natomiast,
340 25 | jakby cień pogardy. Wydało mu się, że to są owce, które
341 25 | na niewolnika, i zdawało mu się, że porządek tego świata
342 25 | myśli.~Lecz gdy Ligia podała mu znów po chwili napój chłodzący,
343 25 | uśmiechnął się, ona zaś położyła mu na nich lekko rękę, jakby
344 25 | gorączkowymi widzeniami. Zdawało mu się więc, że na jakimś starym,
345 25 | czarnych włosach, które spadały mu aż na ramiona.~Ligia słuchała
346 25 | gorączkowym widzeniu. Przeszło mu przez myśl, iż w gorączce
347 25 | brzegów rzeczywiście zabiera mu Ligię i prowadzi ją gdzieś
348 25 | służebników... I aż oczy zaszły mu łzami na samą myśl o tym,
349 25 | ale jeszcze skrzyknąłby mu w pomoc Ligów, chłopów na
350 25 | teraz słyszał, pomieszało mu się z tym, co Apostoł opowiadał
351 25 | złamanym ramieniu przeszkadzał mu ich doścignąć. Burza jęła
352 25 | ich doścignąć. Burza jęła mu rzucać fale w oczy i począł
353 25 | Lecz następnie wydawało mu się, że powstawszy ujrzał
354 25 | go uspokajać i pokazywała mu jakieś światło na dalekim
355 25 | Przez czas jakiś zdawało mu się jeszcze, że jest nad
356 25 | podziwem dla nauki, była mu zarazem i przykrą. Wolałby
357 25 | jak inne kobiety, to aby mu już w niej czegoś niedostawało.
358 26 | i bez gorączki. Zdawało mu się, iż rozbudził go szept
359 26 | słuchać. Tu oczy zasępiły mu się i po chwili dodał:~-
360 26 | ale jeszcze przyganiać mu. Do tych nadzwyczajnych
361 26 | u Pomponiusza, ofiarując mu pomoc przeciw Markomanom,
362 26 | drobne tylko szczegóły były mu nie znane, słuchał z przyjemnością,
363 26 | on lepiej ode mnie, gdzie Mu się trzeba narodzić, ale
364 26 | hodowalibyśmy Dzieciątko i dbali, by Mu nigdy nie zbrakło ni zwierzyny,
365 26 | Markomanach złupili, to byśmy Mu oddali, by zaś miał dostatek
366 26 | małym kubkiem i podawać mu ją do ust. Czynił to tak
367 26 | rozwiązane jej włosy spływały mu na piersi, on zaś bladł
368 26 | siebie, obecnie poczęło mu chodzić i o nią.~Po chwili
369 26 | niego, a następnie rzekła mu, że sen ją odbiegł, że trudu
370 26 | zarazem serce wzbierało mu coraz większym wzruszeniem,
371 26 | gniewem. Szczęściem Aulus mógł mu odrzec: "Wiesz, panie, że
372 26 | zniecierpliwienie. Zły był, iż mu przerwano rozmowę z Ligią,
373 26 | gdy Glaukus począł zadawać mu pytania, odpowiadał niemal
374 26 | jednym uczuciem pozostało mu w piersi dawne surowe i
375 27 | zrazić, że ona jedna jest mu zdrowiem i radością, i wówczas
376 27 | Gdy chwilami zaświeciły mu oczy zniecierpliwieniem,
377 27 | dumy. Często przychodziło mu do głowy, że i ten biedny
378 27 | najprostsze usługi począł mu również okazywać pewien
379 27 | przedtem nie przychodziło mu do głowy.~Nazariusza tylko
380 27 | ścierpieć, albowiem zdawało mu się, że młody chłopak ośmiela
381 27 | wprawdzie z okazywaniem mu niechęci, lecz raz, gdy
382 27 | się znów w izbie, obiecał mu, iż po powrocie do swej
383 27 | powrocie do swej willi podaruje mu parę pawi lub parę flamingów,
384 27 | jednak cała ta nauka wydawała mu się tak przeciwną istniejącemu
385 27 | samej Ligii uczyniła drogą mu nad wszystko w świecie istotę.
386 27 | istotę. A wówczas chciało mu się znów kochać Chrystusa.
387 27 | siadłszy przy nim rzekła mu, że poza nauką chrześcijańską
388 27 | się, jak drogo przyjdzie mu opłacić szczęsną chwilę,
389 27 | zwiędłymi powojami, otworzyła mu całą duszę, błagając go
390 27 | miłości. Serce wezbrało mu oburzeniem na samą myśl,
391 27 | chwałę Chrystusa. Chciał ją Mu ofiarować jak perłę, jak
392 27 | przebaczyć! Słowa zgrozy paliły mu wargi na kształt gorejących
393 27 | naczynie kosztowne i rzec Mu: "Wypełnij je, Panie, łaską!",
394 27 | zwanej cilicium, zasłaniał mu część twarzy. Kryspowi wydawało
395 27 | począł opowiadać wszystko, co mu wyznała Ligia, jej grzeszną
396 27 | błogosławił jej. Z twarzy świeciła mu nadziemska dobroć.~Lecz
397 28 | pęknie z ciekawości, gdy mu powiem, że to z natury.
398 28 | Tygellinus jednak radzi mu, by wrócił choć na czas
399 28 | marności życia. Zdawało mu się przy tym, że Petroniusz
400 28 | pytania, które przesunęły mu się przez głowę. Również
401 28 | lubo nie był pewien, czy mu ową odpowiedź wyśle, skreślił
402 28 | Chrystusa i sam wzniósłbym Mu ołtarz w atrium. Co jeden
403 28 | lub dlaczego nie miałbym Mu wznieść ołtarza, skoro gotów
404 29 | rzeczach, które zajmowały mu duszę i wnosiły do niej
405 29 | smutkiem Winicjusza, powiedział mu, że Piotr Apostoł zganił
406 29 | hojnie ubogich gminy. Zdawało mu się też, że jeśli Ligia
407 29 | przyjęcia chrztu, nie śmiał mu ręczyć, czy zyszcze przez
408 29 | to od razu Ligię, i mówił mu, że chrztu należy żądać
409 29 | chrześcijańską" - rzekł mu - a Winicjusz, lubo każda
410 29 | zwalczał jego naukę, opierał mu się w myśli, chciał go jednakże
411 29 | zawiodła, w sercu poczęła mu wzbierać nuda i zniecierpliwienie.
412 29 | którego ustąpiła. Wydało mu się, że był głupcem, że
413 29 | życia z całą ślepą, właściwą mu energią i zapalczywością.
414 29 | przyjazdu cezara. Gotowano mu uroczyste przyjęcie. Przy
415 29 | jaką Chryzotemis uczyniła mu z powodu dwóch dziewcząt
416 29 | niesmak i zmęczenie. Rozkosz mu zbrzydła i zostawiła tylko
417 29 | zostawiła tylko wyrzuty. Zdawało mu się, że jest nędznikiem,
418 29 | uznawał za dobre wszystko, co mu dogadzało. Wreszcie stracił
419 29 | dopóki ten nie przysłał mu wezwania i swojej własnej
420 29 | myśli wybuchły i popłynęły mu z ust obfitym potokiem słów.
421 29 | i słyszał, wszystko, co mu przechodziło przez głowę
422 29 | Nic go oto nie nęci, nic mu nie smakuje, nie wie, czego
423 29 | na jego kolanach oplotła mu ramionami szyję, głowę zaś
424 29 | Eunice, a gdy niewolnik kładł mu na głowę wieniec z anemonów,
425 29 | Musimy się namyśleć, co masz mu odpowiedzieć, jeśli spyta
426 29 | Najlepiej machnij ręką i powiedz mu, że była, póki ci się nie
427 29 | On to zrozumie. Powiedz mu również, że choroba zatrzymała
428 29 | niedołęstwa ich dusz. Zdawało mu się, że ludzie mający tęgość
429 29 | tak przebaczać. Przyszło mu do głowy, że istotnie to
430 30 | świętego ognia włosy podniosły mu się nagle z przerażenia,
431 30 | patrzy w pustynię, ale każę mu dać twarz moją. Wieki potomne
432 30 | Petroniusz w tej chwili przyszedł mu z pomocą:~- Założę się,
433 30 | wyszedł z Winicjuszem i rzekł mu:~- Jesteś więc wezwany do
434 30 | Rzymianina, przyznałbym mu, że ma słuszność pozwalając
435 30 | chrześcijanina, pokażesz mu język. Jeśli to będzie Glaukus
436 31 | podejmowali Nerona, i dowieść mu, że nikt go tak zabawić
437 31 | przepyszna. Petroniusz mówiąc mu, że żadna z augustianek
438 31 | nie potrafi, i nie zechce mu się oprzeć, mówił jak człowiek
439 31 | drżącymi rękoma, rzuciła mu spod swoich długich rzęs
440 31 | upatrując, która z driad wyda mu się najpiękniejszą. Co chwila
441 31 | boginię i nagle serce zamarło mu w piersiach. Oto zdawało
442 31 | w piersiach. Oto zdawało mu się, że w bogini z księżycem
443 31 | miłość do niej napłynęła mu nową ogromną falą do piersi.
444 31 | piersi. Nigdy nie wydała mu się droższą, czystszą i
445 31 | poczęła szeptać oblewając mu gorącym tchnieniem twarz:~-
446 32 | żołnierzem ogromny wpływ. Był mu we wszystkim wzorem i często
447 32 | podróż. Ach, gdyby mógł dać mu w dodatku na drogę Ligię,
448 32 | spodziewał się, że nie będzie mu go zbyt trudno namówić.
449 32 | innych domach. Podsunąć mu podobną myśl było łatwo,
450 32 | Winicjusza.~Lecz ów pokazał mu listę osób zaproszonych
451 32 | Ancjum, którą rano przyniósł mu wyzwoleniec cezara.~- Jest
452 32 | za drzwi. Lecz przyszła mu myśl, że może Grek wie coś
453 32 | Ligię u siebie, któż zdoła mu ją odjąć? Gdy raz uczyni
454 32 | jej życie. Tu przypomniał mu się ów dzień, w którym wraz
455 32 | krzyżyk, który zostawiła mu odchodząc. Zali jej za to
456 32 | nagle uczuł, że nie dość mu ją mieć w domu, nie dość
457 32 | resztki włosów, okręcili mu głowę jego własnym łachmanem.
458 32 | nąpełniało go otuchą. Zdawało mu się, że uczynił jakiś wielki
459 32 | pierwszej chwili nie przyszło mu nawet na myśl, jak ciężkiej
460 32 | powody. Wówczas dopiero ozwał mu się w duszy krzyk: "W imię
461 32 | Liga, i postanowił darować mu resztę kary.~W tym celu
462 32 | a pójdę!~Winicjusz kazał mu dać jeść, sztukę złota i
463 32 | posiłku, choć strach podnosił mu włosy na głowie, by Winicjusz
464 33 | wzruszony i nogi drżały mu pod pasiastym płaszczem,
465 33 | Tu brwi na czole zbiegły mu się w bolesną fałdę i rumieniec
466 33 | rzekł:~- Kto puka, będzie mu otworzono, i łaska Pana
467 33 | trybunowi do Ancjum, łatwo mu bowiem było znaleźć tam
468 33 | tyle obowiązany, nie będzie mu towarzyszył, podziękował
469 33 | postaci szczęście odjęło mu siły - i stał z bijącym
470 34 | tęsknotę, która przesłoniła mu życie od czasu, jak opuścił
471 34 | dniach i nocach. Przypominał mu ją ów krzyżyk związany z
472 34 | gałązek bukszpanu, który mu zostawiła, a który umieścił
473 34 | której taka myśl przyszła mu do głowy, bo oto jest przy
474 34 | mówić, jak powoli otwierały mu się oczy, że ona jest całkiem
475 34 | uciekała przed nim, i że będzie mu świętą przy ognisku.~Po
476 34 | jej duszy, a ona przyznała mu się, że go pokochała jeszcze
477 34 | kiedyś, żem już wówczas mówił mu, że cię kocham i że pragnę
478 34 | cię zaślubić. Powiedziałem mu: "Niech omaści drzwi moje
479 34 | niewolnikiem, zaraz darowałbym mu wolność. - Gdyby był niewolnikiem,
480 34 | w Ancjum nie zabawi, bo mu się chce do Achai, a choćby
481 35 | zniszczyć ogniem i chce mu się morza jak najprędzej.
482 35 | wszystkich świątyniach, by mu wrócił głos - i biada Rzymowi,
483 35 | ochrypła? Oto wczoraj zachciało mu się dorównać w tańcu naszemu
484 35 | wezwani flaminowie i dali mu uroczyście ślub. Byłem przy
485 35 | ochotę dziękować i padać mu do nóg, odeszli śpiesznie,
486 35 | Czyń, co chcesz, ale ja mu wierzę. I jeśli myślisz,
487 35 | jak te odwiedziny podały mu myśl udania się wprost do
488 35 | Apostołów, która przyszła mu właśnie podczas chłosty
489 35 | do Chilona, ja kazałbym mu dać pięć sztuk złota, ale
490 35 | wie, czy z czasem nie będą mu się jeszcze senatorowie
491 35 | Ancjum i ja, eheu! muszę mu towarzyszyć. Wszak ci już
492 36 | tego powodu towarzyszyły mu w każdej wycieczce całe
493 36 | i lwy Nerona, aby jeśli mu przyjdzie chęć naśladować
494 36 | ujrzeć cezara. Towarzyszyła mu Ligia, mając twarz ukrytą
495 36 | Neapolis utył znacznie. Twarz mu się rozlała; pod dolną szczęką
496 36 | wyrywać sobie epilatorom, gdyż mu powiedziano, że sprowadza
497 36 | lecz chwilami przelatywała mu po twarzy jakby chmura,
498 36 | szyję wypatrywał, rychło mu li cezar da znak, żeby się
499 36 | zastęp zaś towarzyszących mu prawie zawsze przenosił
500 36 | podniosła ręką zasłonę i ukazała mu swą jasną twarz i cudne
1-500 | 501-857 |