Rozdzial

 1 1 |          po czym odrzuciwszy w tył swe złote włosy i tuląc różowe
 2 2 |         jakiś podnosił w milczeniu swe dłonie, pachnące werweną,
 3 2 |  rzeczywiście. Próżno, podniósłszy swe orzechowe oczy w górę, biedził
 4 2 |    opowiadać o Sycylii, gdzie miał swe posiadłości i duże gospodarstwo
 5 7 |         Chciał nawet śpiewać dalej swe wiersze, tym razem greckie,
 6 8 |          szyję Akte i przyłożywszy swe śliczne usta do jej policzka,
 7 9 |        przeszło już, gdy otworzyła swe błękitne oczy i poczęła
 8 9 |           to wznosząc z ciekawości swe promienne oczy, to nakrywając
 9 10| Chryzotemis spojrzała mimo woli na swe stopy, na których palcach
10 12|          też wzruszył ramionami na swe obawy i postanowił zejść
11 13|     Tymczasem Winicjusz zmarszczył swe zrośnięte brwi i rzekł:~-
12 14|         którzy sami pisać i imiona swe potomności przekazać mogą.
13 26|           patrzeć jakby z żalem na swe ręce, które widocznie zostały
14 34|           A ona podniosła na niego swe oczy koloru irysów, po czym
15 39|      słuchała go utkwiwszy w niego swe niebieskie oczy, podobne
16 47|          mieszkańców, kochał tylko swe pieśni i wiersze; więc radował
17 49|          zwróciwszy na Petroniusza swe szkliste oczy krótkowidza,
18 53|          Hiszpanii, ofiarował całe swe mienie i siebie samego,
19 54|     wróżbici polecali przechodniom swe usługi; obywatele ciągnęli
20 54|    zuchwałość. Utkwił w Winicjusza swe oczy okolone czerwonymi
21 55|     uśmiechał się do nich i mrużył swe śliczne oczy, jakby usiłował
22 56|           zaś wyszczerzył na niego swe dwa ostatnie żółte zęby
23 56|         niektóre wyciągały leniwie swe złotawe cielska, niektóre,
24 57|            gromada ich, opuściwszy swe miejsca, zebrała się przy
25 60|        otworzyła oczy i położywszy swe rozpalone dłonie na rękach
26 61|           było mu przykro, że go w swe nadzieje nie wtajemnicza.~
27 63|      przybycie cezara, który zajął swe miejsce w towarzystwie Pitagorasa.
28 65|            już i począł przymrużać swe oczy krótkowidza z wyrazem
29 69|           mówiąc podniósł nad nimi swe stare drżące dłonie i błogosławił
30 71|         spoglądał władca i król na swe dziedzictwo. I mówił: "Odkupioneś
31 74|            wyciągnęła ku lekarzowi swe różane ramię i po chwili