Rozdzial

 1 2  |        i nad miastem śmieje się niebo łaskawie, ale gdy winograd
 2 8  |        ohydnym triclinium. Było niebo, zorze, światło i cisza.
 3 8  |      głową i rękoma, patrzyła w niebo, jakby czekając stamtąd
 4 20 |        wypełniał ziemię, morze, niebo, świat.~W odległych domach,
 5 34 |  rzekłszy wyciągnął ręce, jakby niebo biorąc na świadka swej miłości,
 6 39 |    spoglądać na morze, razem na niebo, razem czcić słodkiego Boga,
 7 40 | spoglądając na nabite gwiazdami niebo.~
 8 42 |         Ardeą wydało mu się, że niebo w północno-wschodniej stronie
 9 43 |      spojrzał z wdzięcznością w niebo i skoczył ku niej, jakkolwiek
10 43 |          jak długie i szerokie. Niebo było czerwone, jak okiem
11 44 |      palącego się miasta zalała niebo tak szeroko, jak wzrok ludzki
12 46 |         się przez chwilę aż pod niebo. Wiatr zmieniał się i wiał
13 48 |       życie.~I począł patrzeć w niebo, powtarzając z uniesieniem: -
14 49 |   poczęły czernieć po wierzchu. Niebo po zachodzie słońca przestało
15 53 |   światem... Jeszcze patrzyli w niebo, jeszcze nasłuchiwali, jeszcze
16 53 |        lada chwila rozedrze się niebo, ziemia zadrży w posadach
17 53 |         poczęły znów rozświecać niebo. Winicjusz wpatrywał się
18 53 |       mnie za nią! Na wschodzie niebo poczęło bieleć.~
19 57 |         zerwała się burza. Dziś niebo znów pogodne, ale parno
20 57 |   Powietrze uczyniło się parne; niebo nad miastem było jeszcze
21 58 |     mówił dalej - Widzę otwarte niebo, ale widzę otwartą i otchłań...
22 58 |         swojej. Ufajcie, bo oto niebo otwiera się przed wami.~
23 58 |      robotę, i patrząc wprost w niebo, począł modlić się żarliwie.
24 61 | więziennym poczęło się dla nich niebo, albowiem ona brała go za
25 62 |        I mówię ci, że jest jako niebo, które pokrywa góry lądy
26 67 |      patrzył w usiane gwiazdami niebo i modlił się.~Szli śpiesznie
27 70 | męczonych w nim współwyznawców. Niebo na wschodzie przybierało
28 71 |      których naczółkami wisiało niebo głębokie. ukojone i błękitne.
29 71 |      spokojne i pogodne jak owo niebo wieczorne. Oczy patrzyły
30 74 |         spokojne, błękitna. jak niebo oczy i poczęła zaprzeczać
31 Epi|     czas! - rzekł spojrzawszy w niebo. I jeszcze raz powtórzył:~-