Rozdzial

501 36 |      wszystko to razem wzięte wydało mu się jakimś piekielnym królestwem
502 36 |         szatanowi i jak może oddawać mu ziemię, by ją miesił, przewracał,
503 36 |             A wtem modlitwę przerwał mu głos Ligii, która rzekła:~-
504 37 |          spadnie z głowy mojej, i ja mu wierzę. Jakiś głos mówi,
505 38 |      błogosławione i Jego imię. Będę Mu służył i oddam za Niego
506 38 |            krew. Źle mówię: będziemy Mu służyli oboje, póki starczy
507 39 |            że cały wszechstwór wydał mu się nią jedną przepełniony.~
508 39 |        zwykle, a wówczas Paweł rzekł mu: "Jak możesz, mądry Petroniuszu,
509 40 |              Lecz Petroniusz odebrał mu je, nim płomień dotknął
510 40 |             chcesz?~Lecz Nero rzucił mu spojrzenie pełne pogardy.~-
511 40 |     Judejczyk Paweł jest wymowny, to mu przyznaję, i jeśli podobni
512 41 |       niebezpieczeństwa, jakie mogły mu grozić.~- On jest zakochany
513 41 |         Kressydzie - rzekł. - Pozwól mu, panie, odjechać do Rzymu,
514 41 |         zakładniczka ligijska, którą mu podarowałeś, odnalazla się
515 41 |           królewska córka, więc ujmy mu nie przyniesie, ale on to
516 41 |        wybiera żon żołnierzom. Po co mu moje pozwolenie?~- Mówiłem
517 42 |              nieszczęście i krzycząc mu do uszu: "Rzym się pali!",
518 42 |             z konia. Za Ardeą wydało mu się, że niebo w północno-wschodniej
519 42 |       rozpaczy i wściekłości, wydało mu się bowiem, że to jest łuna
520 42 |            łuna pożogi. Przypomniały mu się słowa Lekaniusza: "Miasto
521 42 |          przez chwilę czuł, że grozi mu naprawdę szaleństwo, stracił
522 42 |     Winicjusza i przerażenie poczęło mu podnosić włosy na głowie.
523 42 |             tym nowa otucha wstąpiła mu do serca. Piotr był zawsze
524 42 |              go w Ostrianum, zostało mu dziwne wrażenie, o którym
525 42 |           jego miłości i przyobiecał mu Ligię, to Ligia nie mogła
526 42 |             w której wszystko wydało mu się możliwym: Piotr przeżegna
527 42 |            po całej Kampanii.~Wydało mu się to tym prawdopodobniejszym,
528 42 |      Winicjusz, albo nie odpowiadali mu wcale lub podnosili na niego
529 42 |            niewolników, pierwszy dał mu nieco dokładniejszą wiadomość
530 43 |      nadeszła chwila, w której wolno mu sobie wynagrodzić za lata
531 43 |             obrębu świątyni, i kazał mu jechać za sobą, ten zaś
532 43 |            jaką wołały tłumy, wydała mu się rzeczą słuszną i sprawiedliwą.
533 43 |           Może i Chrystus dopomógłby mu swą Boską potęgą, może to
534 43 |               przy której powtórzono mu to, co poprzednio mówili
535 43 |      zabudowane pole. Ta myśl dodała mu otuchy. Ogień mógł zatrzymać
536 43 |          Ligio! Ligio!~Odpowiedziało mu milczenie. W ciszy słychać
537 43 |              myśl, że ów krzyż zsyła mu to światełko, przy którym
538 43 |     nadludzkiej sile Ursusa dodawała mu otuchy. "Trzeba mi teraz (
539 43 |       obsypując skrami, które padały mu na włosy, na szyję i odzież.
540 43 |            jak ogień. Krew napływała mu do głowy tak, iż chwilami
541 43 |        czerwono i same dymy wydawały mu się również czerwone. Wówczas
542 43 |               szyja i plecy oblewały mu się potem, a ów pot parzył
543 43 |             Ligia, którą przyobiecał mu Piotr Apostoł. I nagle ogarnęła
544 43 |              zaułka. Widok ten dodał mu znowu sił. Ominąwszy narożnik
545 43 |            drogi, to ocaleje, choćby mu nawet przyszło na niej zemdleć.~
546 43 |             tam ludzie, którzy mogli mu dać pomoc. W tej nadziei,
547 43 |              w oczach poczerwieniało mu jeszcze bardziej, w płucach
548 43 |  spostrzeżono, i dwóch ludzi ruszyło mu na pomoc z gurdami pełnymi
549 43 |          pójdę!~Drugi robotnik oblał mu głowę wodą, obaj zaś nie
550 45 |          Ostrianum.~Myśl ta sprawiła mu wielką ulgę. Linus był to
551 45 |   kiedykolwiek miłością poprzysięgał Mu w duszy wypłacić się całym
552 45 |             bardziej jednak śpieszno mu było do Ostrianum. Odnajdzie
553 45 |         oliwę i swoje pieniądze? Kto mu będzie wyciskał złoto i
554 45 |              sobie, że tenże zakazał mu pod straszliwą groźbą podpatrywać
555 45 |              który szedł obok, rzekł mu:~- Jestem kapłanem Chrystusa
556 45 |          czekając odpowiedzi, wsunął mu w rękę cugle, sam zaś przyłączył
557 45 |            wrócić.~Piotr zaś położył mu rękę na głowie. - Ufaj -
558 47 |         drugą. I pytanie to wydawało mu się w tej chwili ważniejszym
559 47 |          płomieni. Gdy Terpnos podał mu złotą lutnię, wzniósł oczy
560 47 |           roztaczał. I twarz poczęła mu się mienić. Nie wzruszyła
561 47 |          Lecz z oddali odpowiedziało mu wycie tłumów. Teraz nikt
562 47 |              panie, do ludu i poczyń mu obietnice.~- Cezar miałby
563 47 |          przed pożarem!~Odpowiedział mu pomruk, który rozchodził
564 47 |              i twarzach tych, którzy mu stali na drodze, odjechał
565 48 |               Młody trybun nie śmiał mu przerywać modlitwy, więc
566 48 |          wiadomość, że ta najdroższa mu w świecie głowa jest blisko
567 48 |            widać było łzy ściekające mu po pobladłej ze wzruszenia
568 48 |             twarzy. Usta trzęsły się mu, jakby się modlił.~- Pójdźmy -
569 48 |             bo tylko miłością możesz Mu służyć.~- Tak! Ja to już
570 48 |    wycierpiał, zanim Apostoł wskazał mu jej schronienie.~- Lecz
571 48 |              to zapytaj Piotra, czym mu przed chwilą, idąc do ciebie,
572 48 |             Cię godzien?~Ręce drżały mu, oczy rozbłysły łzami, ciałem
573 49 |  wielbicielami cezara i nie żałowali mu oklasków, gdziekolwiek się
574 49 |        patrycjuszami i senatem, może mu zbraknąć podpory. Sami augustianie
575 49 |         pomysł Petroniusza przyszedł mu do głowy, ogłosiłby go niewątpliwie
576 49 |  niewątpliwie jako zbawczy, chodziło mu jednak o to, by Petroniusz
577 49 |          dniu miasto." Lecz wrodzone mu lenistwo przemogło. Być
578 49 |           spraw publicznych. I po co mu ten trud? Zali nie lepiej
579 49 |            Marsowe, gdybym zaśpiewał mu tę pieśń, którą śpiewałem
580 49 |          siebie togę, która spłynęła mu do stóp, wyciągnął obie
581 49 |        zawahał się jednak, gdyż szło mu zarazem o Winicjusza, którego
582 49 |              a przed chwilą groziłeś mu pretorianami, co zrozumieliśmy
583 49 |          młody Nerwa, który okazywał mu dotychczas najżywszą przyjaźń.
584 50 |             ich zaś zostawić, jeżeli mu pomogą w wytępieniu Deukalionowych
585 50 |       pokochałem Glaukosa i zaufałem mu. Dzieliłem się z nim każdym
586 50 |             nędzną zapłatę pomagałem mu jej szukać i ja to wskazałem
587 50 |             szukać i ja to wskazałem mu dom, w którym mieszkała
588 50 |         Ligia, i Winicjusz. Służyłem mu wiernie, on zaś w nagrodę
589 50 |             przysiągłem na Hades, że mu to zapamiętam. O panie,
590 51 |          coraz żywsza przyjaźń, jaką mu w ostatnich czasach okazywał
591 51 |           się w inną stronę. Zdawało mu się, że jest w A.ncjum i
592 51 |              sądzić, a jednak wydali mu się teraz jacyś dalsi i
593 51 |        zrozumiał, że zguba nie grozi mu natychmiast. Nero skorzystał
594 51 |       uprzedzi pretorianów. Przyszło mu również na myśl, iż Tygellin,
595 51 |       dopiero, gdy w pomoc przyjdzie mu Winicjusz. I myśląc o tym
596 51 |             Wejście Eunice przerwało mu rozmyślania. Na jej widok
597 51 |              usta do jego ust, drżąc mu w ramionach ze szczęścia.~
598 51 |       rozłączyć?... Eunice spojrzała mu z przestrachem w oczy: -
599 51 |            może przyjdzie odpowiadać mu na rozmaite pytania, na
600 51 |            za wcześnie było okazywać mu obojętność.~Cezar udawał
601 51 |             pewnego wyrażenia, rzekł mu:~- Zobaczysz w ostatniej
602 51 |        znalazło go w domu. - Powiedz mu, że rad go ujrzę - odpowiedział
603 51 |        odpowiedział Nero - i powiedz mu ode mnie, by nie opuszczał
604 51 |        zaniepokoiły te słowa, wydało mu się bowiem, że odnoszą się
605 51 |          światowładnego grodu wydało mu się jakimś błazeńskim korowodem
606 51 |           pretorianów. Zresztą Linus mu zabronił.~- A Linus?~- Linus
607 51 |             niewolnika i rozkazawszy mu przynieść dwa ciemne płaszcze
608 51 |             jego ramieniu, oblewając mu twarz przesiąkniętym winem
609 51 |              jak zmora i rozdzierały mu uszy, więc gdy ujrzał przy
610 51 |      zawadzasz mi.~I tak mówiąc wbił mu w pierś aż po rękojeść krótki
611 51 |           Tygellina. Próbuj.~- Oddam mu wszystko, co posiadam -
612 51 |    ścisnąwszy dłoń Petroniusza rzekł mu:~- Zobacz Akte, a ja przyjdę
613 52 |            dla Ligii, lecz ona mogła mu ofiarować jeno łzy, żyła
614 52 |      niepewny własnego jutra, począł mu przekładać, że chrześcijanie,
615 52 |              nie ma już ratunku.~Żal mu jednak było Winicjusza i
616 52 |              do samego cezara, objąć mu kolana i błagać nie prowadziło
617 52 |          zupełnie szczerym, chodziło mu bowiem więcej o Winicjusza
618 52 |            kroku, jak przedstawiając mu, że mógłby on przynieść
619 52 |           straszniejsze; krew stygła mu w żyłach, dusza zmieniała
620 52 |             zmysły. Chwilami zdawało mu się, że czaszkę wypełnia
621 52 |             się, że czaszkę wypełnia mu żywy ogień, który ją spali
622 52 |              Lecz ryk zwierząt mówił mu, że to rzeczywistość; huk
623 52 |       których wyrastały areny, mówił mu, że to rzeczywistość, a
624 52 |           tymczasem Petroniusz mówił mu:~- Pamiętaj, przez co przed
625 53 |         larariach. W rysach zastygło mu zdumienie, jak gdyby nie
626 53 |          więzieniu, jeśli zaś kazała mu odejść i spocząć, wracał
627 53 |         prosił o cud.~Lecz pozostało mu jeszcze tyle świadomości,
628 53 |        więcej znaczy niż jego. Piotr mu przyobiecał Ligię. Piotr
629 53 |             sam czynił cuda, niechże mu da ratunek i wspomożenie.~
630 53 |       wszystkich obecnych. I zdawało mu się, że musi się koniecznie
631 53 |    Zbawicielowi naszemu i ofiarujcie mu wasze łzy.~I umilkł.~Nagle
632 53 |             myśl przerażenie podjęło mu włosy na głowie, gdyż uczuł,
633 53 |                     I widziałem, jak mu otworzyli bok i jak umarł.
634 53 |      śmiertelne źrenice.~Jakoż twarz mu się zmieniła i oblała się
635 53 |            krwi, jednak głos zadrgał mu wzruszeniem, gdy począł
636 53 |           wiedział, iż on jeden może mu ją przywrócić.~A Piotr wzruszył
637 54 |              w głębi duszy krzyczała mu jeszcze rozpacz i przerażenie,
638 54 |             w sobie te głosy. Wydało mu się niepodobieństwem, by
639 54 |            dusza i pot zimny oblewał mu skronie, wierzył. Każde
640 54 |           odczuwał przedtem. Zdawało mu się, że potrafi nią dokonać
641 54 |          pasterzowi trzody! Chrystus mu nie odmówi, a ja nie zwątpię."~
642 54 |      wszystkie i zwykle nie czyniono mu najmniejszych trudności,
643 54 |              głowę, albowiem zdawało mu się, że pileolus, który
644 54 |           odszedł. Pileolus przestał mu ciężyć ołowiem. Słońce ranne
645 54 |          opadły go widzenia. Zdawało mu się, że wśród nocy niesie
646 54 |          Apostoł. Wówczas on pokazał mu Ligię i rzekł: "Idziemy
647 54 |       zbudzić!"~Potem obrazy poczęły mu się mieszać. Widział przez
648 54 |      pochylił się ku niemu i patrząc mu wprost w oczy, rzekł zniżonym
649 54 |              ból.~Na tę myśl wróciła mu zuchwałość. Utkwił w Winicjusza
650 55 |              jej duszy do niego, aby mu powiedzieć, że żyje, że
651 55 |             duszą, ale zarazem zdało mu się niepodobieństwem, aby
652 55 |             skruszy murów i nie odda mu jej. Nakazał wierzyć jej,
653 55 |              wierzyć jej, że On może mu ją oddać nawet z cyrku,
654 55 |        wróciwszy do Winicjusza rzekł mu:~- Proś swego Boga, by Ligia
655 55 |              cingulum, zadzierzgnęli mu go koło szyi i poczęli zaciskać.
656 56 |      zatrzymał się, albowiem zdawało mu się, że w pobliżu kraty
657 56 |              ozwał się jakiś znajomy mu głos. Posłuchawszy przez
658 56 |               Przez głowę przebiegła mu wprawdzie jasna i szybka
659 56 |              już na śmierć napełniły mu duszę zgrozą i przerażeniem.
660 56 |      Wszystko to razem wzięte wydało mu się straszne i stokroć okropniejsze
661 56 |            dusić. Pot zimny wystąpił mu na czoło. Chwyciła go obawa,
662 56 |             oni, to ktoś znający ich mu odpowie.~Jakoż natychmiast
663 56 |           twarze zakryte pozostawali mu nieznani. Z wolna liczba
664 56 |        oblało się nagle krwią i sieć mu zwisła. Lanio skurczył się
665 56 |           wznak. Kalendio przycisnął mu zębami wideł szyję do ziemi
666 56 |          koło szyi przeciwnika, wbił mu po rękojeść w gardło trójkątne
667 56 |              że aż paznokcie wpijały mu się w dłonie. Zarówno jego
668 56 |       znosiły takich widowisk. Twarz mu pobladła, czoło operliło
669 56 |      świadomość, gdzie jest, zdawało mu się tylko, że krew na arenie
670 56 |          szyję ojca, ów zaś, pragnąc mu przedłużyć choć na chwilę
671 56 |          gdzieś wówczas był?~Tu głos mu zadrgał i zwilgotniały oczy.
672 57 |              widzowie nie szczędzili mu oklasków zaraz po ukończeniu
673 57 |              słowo z jego ust byłoby mu w tej chwili wielką pociechą.
674 57 |          zawołał Seneki i oświadczył mu, że wraz z Akratusem i Sekundem
675 57 |             zrozumiał, że powierzają mu czynność łupieżcy, świętokradcy
676 57 |           ostatnich czasach obielała mu zupełnie.~Nero też, spojrzawszy
677 57 |             o Ligii.~Winicjusz oparł mu rękę na ramieniu i przy
678 57 |          przy blasku pochodni począł mu patrzeć w oczy, nie mogąc
679 57 |         trumny, nie ciała.~- Powiedz mu, że dostanie pełną kapsę
680 57 |               Lecz Petroniusz począł mu odradzać z całą stanowczością,
681 57 |         dotychczas. Petroniusz podał mu tabliczki.~- Napisz do niego,
682 57 |          przełożonego atrium i wydał mu odpowiednie rozkazy. W kilka
683 57 |                Niech się wyrywa, jak mu się podoba, ale nie razem
684 57 |               Zakazuję wam wspominać mu o Corioli albo umywam ręce.~
685 57 |             stronę Winicjusza począł mu szeptać: - Panie, nie wspomnę
686 57 |             dobrze pomyślana - mówił mu Petroniusz. - Lepiej nie
687 57 |          twojemu Chrystusowi...~- Ja Mu oddałem duszę - odparł Winicjusz.~
688 57 |            otrzymał chrzest. Zdawało mu się, że w tej chacie Chrystus
689 57 |             raz pierwszy w życiu coś mu się nie udało i że po raz
690 58 |         rozedrzeć, więc przeznaczono mu krzyż, on zaś, zawsze gotów
691 58 |        przepaska bluszczowa okrywała mu biodra, na głowie zaś miał
692 58 |              Ale w oczach błyszczała mu zawsze taż sama niepożyta
693 58 |           modlił się, gdy przybijano mu nogi, modlił się, gdy wznoszono
694 58 |               że pogański lud miesza mu ciszę i spokój słodkiej
695 58 |               Po chwili pierś wzdęła mu się, żebra wystąpiły na
696 58 |           liście róż z wieńca, który mu nałożono na czaszkę.~- Biada
697 58 |              ku dołowi, głowa opadła mu na piersi i skonał.~Wśród
698 59 |         albowiem dolna warga poczęła mu się trząść tak silnie, że
699 59 |          włosów na czaszce pobielały mu zupełnie, w twarzy zakrzepł
700 59 |          zupełnie, w twarzy zakrzepł mu wyraz jakiegoś niezmiernego
701 59 |              widząc Westynus odebrał mu naczynie, następnie zaś
702 60 |              od czasu, jak nie udało mu się wyrwać dziewczyny z
703 60 |           uniknęła amfiteatru, łatwo mu więc było domyśleć się,
704 60 |          niejakiego czasu nie dawała mu spokoju myśl, że Nazariusz
705 60 |            widok i w piersi zabrakło mu oddechu. Na myśl, że Ligia
706 60 |              niedoli, włosy powstały mu na głowie, a w piersiach
707 60 |         kosztowało tyle trudów, może mu na nic nie posłużyć.~Na
708 60 |      szczęście jego patron przyszedł mu z pomocą.~- Ciała trzeba
709 60 |              I nagle drgnął, zdawało mu się bowiem, że pod zakratowanym
710 60 |              jej twarz, która wydała mu się bladą jak alabaster,
711 60 |           którym spoczywała ta droga mu nad wszystko głowa.~Ursus
712 60 |            gdyby jakaś myśl błysnęła mu w głowie.~- Na mękę Zbawiciela! -
713 60 |              nią dla siebie, ale żal mu było do głębi duszy tego
714 60 |               albowiem serce poczęło mu skowyczeć w piersiach z
715 60 |        Chrystus go miłował i niczego mu nie odmówi... Gdybyś miała
716 61 |             kraty okna. Ona składała mu głowę na piersiach i rozmawiali
717 61 |         przez sen. Wszystko wydawało mu się obcym, odległym, czczym
718 61 |        jakowąś drogę ratunku, i było mu przykro, że go w swe nadzieje
719 61 |            nie mogąc wytrzymać rzekł mu:~- Teraz ty wyglądasz inaczej,
720 61 |          dozorca albowiem nie chciał mu dać znaku.~- Wybacz, panie -
721 61 |             byłoby nalegać. Błysnęła mu jednak nadzieja, że żołnierze,
722 61 |            Winicjusza na bok i rzekł mu:~- Panie, wracaj do siebie.
723 62 |          falą ludzką, która kłaniała mu się do stóp, w blaskach
724 62 |       raniony gad, z ust zaś wyszedł mu krzyk, raczej do krakania
725 62 |              gdy to wszystko zostało mu w imię Chrystusa odpuszczone,
726 62 |          lecz nie mógł. Nagle wydało mu się, że nogi jego są z ołowiu
727 62 |              człowieka. Oczy płonęły mu niezwykłym blaskiem, ze
728 62 |        rzucił się ku starcowi, chcąc mu się lepiej przypatrzeć.
729 62 |             pod nim i ramiona zwisły mu wzdłuż ciała.~- Dla mnie
730 62 |              zmartwychwstanie odpuść mu!~Po czym umilkł, lecz długo
731 62 |             obrazy majestatu - rzekł mu - i kara cię nie minie.
732 62 |             Nie mogę! - odpowiedział mu z ziemi Chilo. - Na męki
733 62 |            koniec widocznie przyszła mu do głowy jakaś nowa myśl,
734 62 |             Traków i rzekł:~- Wyrwać mu język.~
735 63 |               Tygellinus wytłumaczył mu, że po tym, co zaszło w
736 63 |        przelewem krwi, zapowiedziano mu więc nowe rozdawnictwo biletów
737 63 |          rozmawiali o Chilonie.~- Co mu się stało? - mówił Eprius
738 63 |   zaciekawieni augustianie nie mogli mu się nawet dobrze przypatrzeć,
739 63 |             męczarniach, które kazał mu zadać Tygellin, w twarzy
740 63 |       Tygellin, w twarzy nie zostało mu ani kropli krwi i tylko
741 63 |        umarli. Może ufności dodawała mu pamięć o łotrze na krzyżu,
742 63 |           amfiteatru, piersi poczęły mu grać żywiej i wówczas stało
743 63 |         widzów. Oto twarz zajaśniała mu uśmiechem, czoło otoczyły
744 63 |            uśmiechem, czoło otoczyły mu jakby promienie, oczy podniosły
745 63 |              pod powiekami, spłynęły mu z wolna po twarzy.~I umarł.~
746 64 |          niej owa wieczność wydawała mu się czymś nierównie rzeczywistszym
747 64 |             dotąd. Serce przepełniło mu się skupionym uniesieniem.
748 64 |             przelanej krwi nie wolno mu nawet spodziewać się, aby
749 64 |          równi, na dnie duszy tkwiło mu jednak przekonanie, że co
750 64 |             też, że Chrystus pozwoli mu jej służyć i dalej. Co do
751 64 |              na krzyżu. Ale wydawało mu się to szczęściem tak wielkim,
752 64 |        śmierć. Myślał, że pewno każą mu zginąć pod zębami dzikich
753 64 |              duszy, że gdy przyjdzie mu się spotkać z nimi w amfiteatrze,
754 64 |           Barankowi bardzo i potrafi mu się przysłużyć lepiej od
755 64 |              gdyż to także nie mogło mu się w głowie pomieścić,
756 65 |      Niewątpliwie też każdy pomógłby mu z całej duszy do objęcia
757 65 |            Rufus, ród Anneuszów jest mu całkiem oddany. Plaucjusz
758 65 |     chrześcijan, tego nie powinieneś mu brać za złe, albowiem i
759 65 |            że lepszej od ciebie nikt mu nie może udzielić. To powód,
760 65 |              nienawidzi go i zapisał mu śmierć w duszy. Szuka tylko
761 65 |               Petroniusz zaś położył mu rękę na ramieniu:~- Nazwałeś
762 65 |         Scewinus był u ciebie", mógł mu odpowiedzieć: "Tego samego
763 65 |        powodzenia wystąpić. Chodziło mu najbardziej o Ateńczyków,
764 65 |           wrócę z tryumfem, ofiaruję mu hekatombę, jakiej żaden
765 66 |            przykład gdy przychodziła mu ochota do nocnych wyprawy
766 66 |              nastąpi, nie powiedział mu nic, tylko zapytał go, wróciwszy
767 66 |             przy tym mrowie przeszło mu przez całe ciało, domyślił
768 66 |        Gdzieś na dnie serca kołatała mu się jeszcze nadzieja, że
769 66 |   przykazania. Chwilami przelatywały mu przez głowę błyskawice nadziei,
770 66 |             ją jednak, chociaż ufała Mu i umiłowała Go ze wszystkich
771 66 |               Trupia bladość pokryła mu twarz i ciało poczęło tężeć.
772 66 |    wysłuchane, bo oto umiera. Wydało mu się, że Ligia niezawodnie
773 66 |      pochodni, wszystko razem znikło mu z oczu.~Ale owa niemoc nie
774 66 |                 Chory jesteś - rzekł mu Petroniusz. - Każ się odnieść
775 66 |            nim razem. Serce wezbrało mu litością, a przy tym drażniło
776 66 |              chcąc rozpoznać, z czym mu przyjdzie się spotkać. Wszystkim
777 66 |             tej łaski i że przyjdzie mu umrzeć inaczej, i zapewne
778 66 |             chwili Petroniusz zakrył mu głowę togą. Zdawało mu się,
779 66 |        zakrył mu głowę togą. Zdawało mu się, że to śmierć lub ból
780 66 |            śmierć lub ból przesłania mu oczy. Nie patrzył, nie widział.
781 66 |               W głowie nie pozostała mu ani jedna myśl, usta tylko
782 66 |             w piasek, grzbiet wygiął mu się jak łuk napięty, głowa
783 66 |      Krotobójca pokona tura. którego mu wybierzem", teraz zaś spoglądali
784 66 |              nadludzkich sił, ale że mu już ich nie na długo wystarczy.~
785 66 |            oddychać śpiesznie.~Twarz mu pobladła, włosy polepiły
786 66 |              domaga się, by darowano mu życie i zwrócono wolność,
787 66 |          lecz widocznie nie chodziło mu tylko o siebie. Przez chwilę
788 66 |           śmierci Ligii nie zależało mu nic, lecz wolałby widzieć
789 66 |          Miłość własna nie pozwalała mu także poddać się woli tłumów,
790 66 |  pretorianami trzymał srogi i oddany mu dotychczas całą duszą Subriusz
791 67 |              z nią więcej. I zdawało mu się, że to raczej początek
792 67 |             nadszedł jakiś nie znany mu lekarz i zapewnił go, że
793 67 |              o tym radość rozpierała mu tak piersi, że chwilami
794 67 |             że ogromny płacz wzbiera mu w piersi. Chwyciła go nie
795 67 |           modlitwie. Dusza roztajała mu miłością tak ogromną. że
796 68 |            arbitra elegancji i rzekł mu:~- Czy wiesz, boski, co
797 68 |             go następnego dnia rzekł mu:~- Wywieź ją do Sycylii.
798 68 |             Petroniusz - ale nie każ mu ocalać jej po raz drugi...
799 68 |       dawnych trwogach. Ligia mówiła mu, że Chrystus umyślnie przeprowadził
800 68 |         czuwał nad uśpioną, wydawało mu się, że czuwa nad światem
801 69 |           się w jego duszy i nakazał mu walczyć z dzikim zwierzęciem,
802 69 |      większym, że niewiele pozostało mu już owiec w tej trzodzie,
803 69 |       trzodzie, nad którą rządy zdał mu Chrystus, a nad której losem
804 69 |            Toteż gdy Winicjusz rzekł mu: "Panie! Za twoją to przyczyną
805 69 |            Apostoła.~- Panie - rzekł mu Winicjusz - niech jutro
806 69 |         Dzieci moje! Któż wie, kiedy mu Pan kres żywota naznaczy?~
807 69 |       potężniejszej.~Często wydawało mu się, iż jeśli sam opuści
808 69 |             strach i niepokój. Jakoż mu opuścić to miasto, w którym
809 69 |       uciekłeś?"~Noce i dni upływały mu w trosce i zmartwieniu.
810 70 |            oczy Apostoła. Oto wydało mu się, iż złocisty krąg, zamiast
811 71 |            miał ponieść przeznaczoną mu karę krzyża. Żołnierzy dziwił
812 71 |          zdoła, ani też nie założono mu wideł na szyję, by mu nie
813 71 |       założono mu wideł na szyję, by mu nie utrudniać pochodu. Szedł
814 71 |         słuchał ich i twarz jaśniała mu coraz większą radością,
815 71 |          rzymskiemu, straż okazywała mu większe względy. Za bramą,
816 71 |         niezmierna pogoda zstępowała mu do duszy.~Droga na miejsce
817 71 |              ją i serce przepełniało mu się radością na myśl, że
818 71 |       nadziewa, wszystko wytrwa.~Oto mu wiek życia spłynął na nauczaniu
819 72 |        cezarowi za wyrok i zapisując mu część mienia, aby resztę
820 72 |            jego posągi i przeznaczał mu kapłanów, jak bóstwu. Senatorowie
821 73 |            arbiter elegantiae stawał mu się tylko ciężarem. Gdy
822 73 |           Nie śmiano jednak przesłać mu wyroku w Rzymie. I cezar,
823 73 |              jednak twarz zajaśniała mu zwykłą pogodą, i wieczorem
824 73 |              tobą. Tak! Nie żałujcie mu ofiar. Prometeusz również
825 73 |            obiecywał szczęście, alem mu odrzekł, żem na takie inne
826 74 |          później młody Nerwa, zawsze mu życzliwy i oddany, przysłał
827 74 |              później, miał przynieść mu wyrok śmierci.~Petroniusz
828 74 |          wręczę przed drogą. Powiedz mu też ode mnie, że mu dziękuję
829 74 |          Powiedz mu też ode mnie, że mu dziękuję z całej duszy,
830 74 |         których robota nie przypadła mu do smaku lub którzy przedtem
831 74 |           nie przypuszczał, by miało mu grozić poważne niebezpieczeństwo.
832 74 |          biesiadników. Jedni poczęli mu dziękować i sławić go głośno;
833 74 |           czy chcecie posłuchać, com mu na pożegnanie napisał?~To
834 74 |           mnie dotkliwe, bom nie był mu nigdy przyjacielem, i za
835 74 |              niewdzięczne, przeszyło mu za nagrodę serce swym grotem
836 74 |         Wreszcie przywołał Greka, by mu podwiązał na chwilę żyły,
837 74 |             Za czym znowu rozwiązano mu żyły.~Śpiewacy na jego skinienie
838 74 |         Eunice, po czym głowa opadła mu na wezgłowie - i umarł.~
839 Epi|           dopiero gdy Helius doniósł mu, że dalsza zwłoka może go
840 Epi|          Próżno Tygellinus tłumaczył mu, że dawne bunty legionów
841 Epi|       wyjechał do Rzymu. Rany zadane mu przez Petroniusza, które
842 Epi|         mistrza-półboga, nie chciała mu się w głowie pomieścić.
843 Epi|             zbrodnie cezara, grożono mu bliską pomstą i wyśmiewano
844 Epi|         innych zamiarów przelatywało mu przez głowę. Chwilami zrywał
845 Epi|       galijskich legij. I uśmiechała mu się dusza do tego widowiska,
846 Epi|      wróżbitów, którzy przepowiadali mu panowanie w Jeruzalem, albo
847 Epi|      przenieść do Aleksandrii wydało mu się dziełem wielkim, zdumiewającym
848 Epi|         Spirus i Epafrodyt, przybyli mu na ratunek. Chcieli, by
849 Epi|    ktokolwiek w świecie zdołałby się mu oprzeć? Czyżby mu nie dano
850 Epi|       zdołałby się mu oprzeć? Czyżby mu nie dano choć prefektury
851 Epi|             go także. Faon ofiarował mu schronienie w swej willi,
852 Epi|      niespodzianym spotkaniem, oddał mu pokłon wojskowy. Przejeżdżając
853 Epi|            stracić wszystko wydawało mu się szczytem tragedii. I
854 Epi|              wyzwoleńcy nie ukrywali mu już dłużej, że czas umrzeć,
855 Epi|         pobladła, a na czole osiadły mu, na kształt kropel rannej
856 Epi|     niespodzianie Epafrodyt popchnął mu rękę i nóż wszedł aż po
857 Epi|             śmierć poczęła obejmować mu głowę. Krew z grubego karku