1-500 | 501-805
Rozdzial
1 1 | Od pewnego czasu zdrowie jego zaczęło się psuć. Sam mówił,
2 1 | przyśpieszało stopniowo obieg jego 1eniwej krwi, rozbudzało
3 1 | oliwie, poczęli nacierać jego kształtne ciało - on zaś
4 1 | przeniósł. Winicjusz był synem jego starszej siostry, która
5 1 | młody człowiek, widząc jego znużoną i nieco wychudłą
6 1 | wiersze, więc wszyscy idą w jego ślady. Nie wolno tylko pisywać
7 1 | niż Odyseuszowi, że żona jego nie jest Penelopą. Nie potrzebuję
8 1 | która w nocy stoi przy jego łożu i którą całuje, jeśli
9 1 | odrzekł Winicjusz. - Ale na jego miejscu robiłbym co innego.~-
10 1 | do mnie, śmiałbym się na jego miejscu z Poppei, śmiałbym
11 1 | Miałeś mi opowiedzieć jego historię. - Opowiem ci ją
12 1 | siebie, tam zaś niewolnik jego, lekarz Merion, przyprowadził
13 1 | Wówczas Wangio i Sido, dwaj jego siostrzeńcy, a synowie Wibiliusza,
14 1 | wezwał na pomoc Jazygów, jego zaś mili siostrzeńcy Ligów,
15 1 | gdy tak jest, musimy uznać jego potęgę, choć wolno jej nie
16 1 | Rzymie podziwiały nie tylko jego giętki umysł i smak, który
17 1 | które układały teraz fałdy jego togi, a z których jedna,
18 1 | następnie otoczywszy ręką jego ramiona wyprowadził go do
19 1 | przysunęła go ostrożnie do jego posągu.~Unctuarium pełne
20 2 | Winicjusz uznał słuszność jego słów i poczęli się przechadzać
21 2 | Musiałem słuchać Aulusa i jego opowiadań o zwycięstwach,
22 2 | czy nie serce przeszyte jego grotem lub nie coś takiego,
23 2 | a zwłaszcza popularność jego wzrosła od czasu, gdy dowiedziano
24 2 | perystylach, nie zasługiwali w jego oczach na miano ludzi.~Nie
25 2 | rzeczy, która by raziła jego smak - i właśnie zwrócił
26 2 | jakiej w tym domu doznał syn jego siostry, i że jedynie wdzięczność
27 2 | wdzięczność jest powodem jego odwiedzin, do których zresztą
28 2 | pieśnią usypiać dzikie bestie, jego tryumf jest równy, skoro
29 2 | Pomponia mąciła do tego stopnia jego pojęcia o kobietach, że
30 2 | który gotów był uważać dom jego za barbarzyński, odpowiedziano
31 3 | niewolników i będę słuchał jego jęków...~- Uspokój się -
32 4 | Pomponia objąwszy ramionami jego szyję przytuliła się do
33 4 | bladą jak płótno, całowała jego rękę; mały Aulus czepiał
34 4 | pozostał spokojny i tylko jego krótka orla twarz stała
35 4 | stary Kajusz Hasta, dawny jego podwładny i towarzysz z
36 4 | są tabliczki i znak, że w jego imieniu przychodzę.~Wdzięcznym
37 4 | głosem. Ligia słuchała słów jego mrugając oczyma i jakby
38 4 | łzami, a potem chwyciwszy jego rękę poczęła ją do ust przyciskać,
39 4 | ust przyciskać, w głosie jego zadrgał żal głęboki, ojcowski.~-
40 4 | przybytku zepsucia, tym większa jego zasługa. Ziemia jest takim
41 4 | większa - i Miłosierdzie od jego złości silniejsze.~I przycisnęła
42 4 | nałożnicę im chodzi.~I mowa jego z gniewu, z bezsilnej wściekłości
43 4 | mozaice pinakoteki. W życiu jego były wielkie czyny, ale
44 4 | czuł, że wobec jej siły jego siła jest niczym.~Lecz gdy
45 5 | było nie unosić się nad jego pięknością, cnotą, śpiewem,
46 5 | pięknością, cnotą, śpiewem, nad jego deklamacją, powożeniem i
47 5 | boś służył Rzymowi i imię jego rozsławił na krańcach świata,
48 5 | lub Trazeasz, więc życie jego było szeregiem ustępstw
49 5 | opiekę, którą otoczyłeś jego młode lata. Lecz sprawcą
50 5 | odróżnia. Dowiedź mu, że jego postępek jest szpetny, wówczas
51 5 | Zapamiętałość, dziedziczna w jego rodzie, unosiła go teraz
52 5 | wszystkiego, co przyrzekł. Widział jego wściekłość i znał zapalczywość
53 5 | był od nich daleki i do jego pojęć, do jego dumy śmierć
54 5 | daleki i do jego pojęć, do jego dumy śmierć przypadała łatwiej
55 5 | skwapliwie, jakby chodziło o cały jego dom.~Nagle twarz mu zmierzchła,
56 6 | następnie wpił palce w jego ramiona i zbliżając twarz
57 6 | ramiona i zbliżając twarz do jego twarzy, począł pytać chrapliwym
58 6 | obyczajów kowal.~Na twarzy jego nie znać było nawet gniewu,
59 6 | hoduje się u Aulusów, że dom jego zmienił się w łaźnię parową
60 6 | strwonisz, ale postarasz się o jego pomnożenie. Cezar dla zachowania
61 6 | tchórzliwym psem. Wie, że władza jego jest bez granic, a jednak
62 7 | jakimikolwiek względami. Do stołu jego zasiadała najróżnorodniejsza
63 7 | się od pierwszej chwili na jego gniew? Na to trzeba chyba
64 7 | rozporządza. Odtąd jest ona na jego woli, nad którą nie masz
65 7 | Po chwili zaś dodała:~- Jego nikt prócz mnie nie kocha...~
66 7 | kto wie nawet, czy Nero za jego namową nie odeśle cię do
67 7 | Nero zażądał wydania mnie z jego namowy.~- To byłoby źle -
68 7 | że śmiałaś się sprzeciwić jego woli, nie byłoby już dla
69 7 | zachodu słońca i ostatnie jego promienie padały na żółty
70 7 | Cherei; tam zamordowano jego żonę, tam dziecko rozbito
71 7 | jak przez mgłę dojrzała jego samego. Okrzyk zgłuszył
72 7 | i palił ją oczyma. Wzrok jego ześlizgiwał się z jej twarzy
73 7 | niż ją opuścić. Ona jest jego duszą, więc będzie jej strzegł
74 7 | chwilami zmyślał, w głosie jego czuć było prawdę, ponieważ
75 7 | prawdę, ponieważ uczucia jego były prawdziwe. Ogarniała
76 7 | że Pomponia pokocha go za jego dobroć, a ona sama będzie
77 7 | topnieć. Piękność jej upajała jego zmysły i pragnął jej, lecz
78 7 | wschodniego konia. Widać i jego serce biło pod szkarłatną
79 7 | niezwykłym tętnem, bo oddech jego stał się krótki, a wyrazy
80 7 | pragnie umyślnie przeszkodzić jego rozmowie z Ligią.~Więc podniósłszy
81 7 | wzbudzało czujność nawet w jego najbliższych, więc Winicjusz
82 7 | na nich. Na chwilę wzrok jego spotkał się z oczyma Ligii
83 7 | rzucała sinawy odblask na jego szeroką krótką twarz, Włosy
84 7 | dlatego, że jak wszyscy z jego rodziny zarastał na czerwono.
85 7 | zarastał na czerwono. W jego silnie występującym nad
86 7 | na nią. Wówczas ujrzała jego wypukłe, niebieskie oczy,
87 7 | z Tuliuszem Senecjonem o jego kochankę, że jakkolwiek
88 7 | w dłonie, inni poszli za jego przykładem i przez chwilę
89 7 | śpiewem. Chór głosów poparł jego słowa, ale Nero począł się
90 7 | Rozumie nawet, że jest to jego obowiązkiem względem państwa.
91 7 | sprawia jej takiej ulgi jak jego śpiew, przeto żal by mu
92 7 | jednak, że gdy chodziło o jego miłość własną jako śpiewaka,
93 7 | i odrywało ją od niego i jego słów, mówił:~- Tak, ona
94 7 | obrzędów, ukląkł teraz u jego nóg.~Lecz Nero patrzył pilnie
95 7 | uroku poezji, dołączył do jego słów swoje zachwyty. Na
96 7 | tańcu niemożliwe. Dłonie jego zamąciły powietrze, tworząc
97 7 | czarowny i bezwstydny, a gdy po jego ukończeniu weszli korybanci
98 7 | znów bać i tej uczty, i jego, i siebie samej. Jakiś głos,
99 7 | państwie człowieka. Przeciwnik jego począł oddychać coraz śpieszniej,
100 7 | przypominać. Po chwili na twarzy jego odbił się strach: - Aha!
101 7 | ilekroć przebrał miarę. Jego czarniawa twarz stała się
102 7 | obu rękami zdjąć z siebie jego bezwłose ramię; próżno głosem,
103 7 | ją coraz bliżej, a twarz jego znalazła się tuż koło jej
104 7 | odwracała twarz, by uniknąć jego pocałunków. On podniósł
105 7 | jakaś straszna siła odwinęła jego ramiona z jej szyi z taką
106 7 | to były ramiona dziecka, jego zaś odsunęła na bok jak
107 8 | wolno i kto to czyni, obraża jego majestat. Wyjdą, ale wieczorem
108 8 | czuła jeszcze na ustach jego pełne zwierzęcej żądzy i
109 8 | znieść widoku jej łez. W jego ligijskim, półdzikim sercu
110 8 | znajdzie ni Winicjusz, ni jego słudzy. Ona wszędzie pójdzie
111 8 | nikomu nie podsuwać się pod jego pięści, choćby w żelaznej
112 8 | Sama powiedziała, że teraz jego kolej... Będzie się starał,
113 8 | rozczulenie odmalowało się na jego twarzy, lecz pragnąc je
114 9 | cierpienia, to ona je zniesie w Jego imię. Przyjdzie-li śmierć
115 9 | i od wszystkich rzeźb w jego pałacu. Lecz w sercu Greczynki
116 9 | obawiać, albowiem cezar i jego przedniejsi dworscy spali
117 10 | i historia Rufina. Myśl jego była przy Ligii i choć czuł,
118 10 | straszliwe cęgi chwyciły jego kark, a na głowę spadła
119 10 | Ligię ku Suburze, towarzysze jego dążyli za nim rozpraszając
120 10 | na mnie jednego nie spada jego gniew.~Winicjusz zaś począł
121 11 | niewolników nie mogły ukoić ani jego bólu, ani wściekłości, zebrał
122 11 | ktoś śmiał stawać w poprzek jego żądzy. Winicjusz wolałby
123 11 | wdzięczności. Tu mściwa i zawzięta jego dusza poczęła się lubować
124 11 | błyskawicznie przez pamięć całe jego życie, tak jemu poczęła
125 11 | ludzie wymrą z wyjątkiem jego i Ligii, byłby się na to
126 11 | Ligia została zabrana z jego domu przez cezara na twoje
127 11 | zdawała się czytać myśli w jego posępnej twarzy, gdyż po
128 11 | podoba. Tak jest! Będzie jego nałożnicą. Każe ją chłostać,
129 11 | imperium. Petroniusz poprze jego prośbę i poszukiwania rozpoczną
130 11 | go, wstrząsnęła do głębi jego duszą. Przypomniał ją sobie
131 11 | u Aulusów, gdy słuchała jego słów z rumieńcem na twarzy
132 11 | Oto byłaby oprzędła drzwi jego i namaściła je wilczym tłuszczem,
133 11 | żona, na owczym runie, u jego ogniska. Oto usłyszałby
134 11 | Kaja", i byłaby na zawsze jego. Czemu on tak nie postąpił?
135 11 | potrzebowałaby się tułać, byłaby jego narzeczoną i żadne niebezpieczeństwo
136 11 | otchłań otworzyła się przed jego nogami. Nie wiedział, co
137 11 | byłby niechybnie zawrzał na jego widok i dopuścił się jakiego
138 11 | wyrzucać gorzko Petroniuszowi jego rady. Gdyby nie on, wszystko
139 12 | zarost powlókł ciemnym pasem jego silnie zarysowane szczęki,
140 12 | pragnął istotnie złagodzić jego cierpienie, począł rozmyślać,
141 12 | tchu w piersi czekać na jego odpowiedź.~Lecz on zerwał
142 12 | chcąc, by wspaniałomyślność jego poszła na marne, zwróciwszy
143 12 | być okrutnym. Niewolnikom jego, zwłaszcza w zakresie rozpusty,
144 12 | i na niego, albowiem na jego to prośbę sprowadzono dziewczynę
145 12 | raz drugi rzuciła się do jego nóg, przycisnęła na chwilę
146 12 | przycisnęła na chwilę do ust brzeg jego togi, po czym odrzekła:~-
147 12 | Eunice schyliła twarz aż do jego stóp i pozostała nieruchoma.
148 12 | chwilę jeszcze na leżącą u jego nóg Eunice i odszedł w milczeniu
149 12 | zmuszoną do zastąpienia jej w jego domu. Lecz następnie przyszło
150 13 | śmiesznego. Nie był stary: w jego niechlujnej brodzie i kręconej
151 13 | przenikliwym wejrzeniu. Żółtawa jego cera popstrzona. była pryszczami,
152 13 | nędzy. Petroniuszowi na jego widok przyszedł na myśl
153 13 | odpowiedziawszy skinieniem ręki na jego ukłon rzekł:~- Witaj, boski
154 13 | owo bóstwo i jak się zowią jego wyznawcy. Gdybym mógł o
155 13 | podrzucał na dłoni pod jego fałdami otrzymaną od Winicjusza
156 13 | być z nim ostrożnym, bo jego zmarszczenie brwi nie zapowiada
157 14 | tym, jakie wrażenie czyni jego ból na obecnych, zarazem
158 14 | Petroniusza i złożywszy głowę na jego piersiach jął powtarzać
159 14 | odmawiać boskości cezarowi i jego rodzinie?~- Peractum est! -
160 14 | mam pojęcie, jeśli nie o jego uczciwości, to o rozumie.
161 14 | ręce na znak, że to nie jego wina, po czym rzekł:~- Panie!
162 14 | nożem, a żonę i dziecko jego uprowadzili handlarze niewolników,
163 14 | ochoty, i poznaję w tym jego rozum.~- Posłuchajcie mnie,
164 14 | umiłowanego syna, ale pan jego, niejaki Pansa, gdy zoczył
165 14 | poczciwina wygadał wszystko. Jego pan, ów Pansa, sam jest
166 14 | nimi wielu chrześcijan i jego syn, lecz że to robota nad
167 14 | płakać, ja zaś pomieszałem z jego łzami moje, co mi przyszło
168 14 | pomógł dźwigać wiadra i o jego synu mówiłem z największym
169 15 | niż człowiekiem. Śmierć jego jest postanowiona. A czy
170 15 | postanowiona. A czy wiesz, jaka jego wina? Oto jest prawnukiem
171 15 | sobą. Próżno uważać walkę o jego łaski za jakiś wyścig cyrkowy,
172 15 | przyślij mi go. Polubiłem jego budującą rozmowę. Pozdrów
173 15 | klęknął ktoś drugi, widocznie jego syn. Chilon mówił coś jeszcze,
174 16 | muszą być powolne. Zarówno jego krew, jak i porywcza natura
175 16 | było czymś tak przeciwnym jego usposobieniu, że w żaden
176 16 | go zaspokoić. Wyzwoleńcy jego, ludzie przebiegli, którym
177 16 | wprawdzie na czas w karby jego samowolę, ale wszczepiła
178 16 | go tylko w wierze, że dla jego "chcę" nie ma granic. Obecnie
179 16 | Obecnie więc krwawiła ciężko i jego miłość własna. Było przy
180 16 | przełożyła tułactwo i nędzę nad jego miłość, nad jego pieszczoty
181 16 | nędzę nad jego miłość, nad jego pieszczoty i nad pobyt w
182 16 | pieszczoty i nad pobyt w jego rozkosznym domu? Na to pytanie
183 16 | pojęciami, i między światem jego i Petroniusza a światem
184 16 | młody człowiek zbladł na jego widok i skoczywszy ku niemu,
185 16 | Rozbójnicy, którzy porwali jego żonę i dzieci, pchnęli go
186 16 | dowiedziałem się właśnie od jego współwyznawców, oskarża
187 16 | że to ja jestem powodem jego nieszczęść. Oto mi nagroda
188 16 | sestercyj, za dwa dni dusza jego będzie w Hadesie i tam dopiero,
189 16 | oczywiście widzieć i słuchać jego nauk. Nastąpią jakieś wielkie
190 16 | radością. Jakkolwiek uczucie jego dla Ligii przybierało pozory
191 17 | i jakkolwiek tchórzliwa jego natura wzdragała się nieco
192 17 | nich to właśnie odnosił się jego pomysł, o którym Winicjuszowi
193 17 | przeciwieństwie z wiarą starca w jego cnotę i bogobojność. Chciał
194 17 | nakaże.~Eurycjusz i syn jego Kwartus słuchali go, jako
195 17 | zawołał robotnik.~I w głosie jego był jakby żal, że zdrajca
196 17 | karę i że nie maże wpaść w jego ręce. A Chilon mówił dalej:~-
197 17 | chce wydać wilkom owieczki jego i jeśli nikt nie zapobieży
198 17 | zdrajca? Syn Judasza, syn jego jadu, który udaje chrześcijanina
199 17 | położył z wolna dłoń na jego głowie.~- Idź między chrześcijan -
200 17 | domu, przetom nie odebrał jego listu, a nie wiedziałem,
201 17 | księżyca padało wprost na jego twarz i począł mu się przypatrywać
202 18 | świat jest, jak był, pod jego stopami, a żaden bóg nie
203 18 | mi się, że od tej chwili jego nienawiść do Rzymu wzmogła
204 18 | mają w widocznej opiece jego śpiew i tych, którzy go
205 19 | niewolnik może rano pójść jego śladem i wyśledzić ich kryjówkę.
206 19 | którego dotychczas mimo jego usług czuł pewien wstręt,
207 19 | przygrzana słońcem, ale żądze jego były obecnie jakby mniej
208 19 | Chilon jednakże, ośmielony jego radością, zabrał głos i
209 19 | Winicjusza odkupić.~Wesołość jego mąciła jedynie myśl, że
210 19 | wyobrażasz sobie, panie, jak jego kość pacierzowa chrupnie
211 19 | tego strzaskam mu pięścią jego czarną szczękę.~- Na Polluksa! -
212 19 | kamieniami, a wówczas co jego siła pomoże? Czyż nie lepiej
213 19 | to gdy Ligia raz będzie w jego domu i ulegnie namowie lub
214 20 | jak młody patrycjusz i jego towarzysze posuwali się
215 20 | tęsknoty. Chwilami ucho jego chwytało urywane słowa lub
216 20 | lub "Chwała Chrystusowi!", jego zaś ogarniał niepokój i
217 20 | znaki. Po chwili Winicjusz i jego towarzysze znaleźli się
218 20 | przejmująca, że i Winicjusz, i jego towarzysze mimo woli spoglądali
219 20 | stosu.~Tłum zakołysał się na jego widok. Głosy obok Winicjusza
220 20 | że uwierzył. Była też w jego twarzy taka siła przekonania,
221 20 | sceptykiem, nie chciał się poddać jego urokowi, poddał się jednakże
222 20 | samym nie tylko potępiać jego miłość, ale zraża Ligię
223 20 | i przez to sam staje się jego umiłowanym dzieckiem. Winicjusz
224 20 | ludzi, ten spełnia najwyższe jego przykazanie. Lecz nie dość
225 20 | słowach pomyślał sobie, że jego robota poszła na marne i
226 20 | że i Glaukus nie zabije jego, choćby go odkrył i poznał.
227 20 | nie mieściło się wprost w jego głowie. Był to dla niego
228 20 | miłości, Bogu, i myśli jego olśniewały od blasku, jak
229 20 | to przenigdy nie zostanie jego kochanką.~Po raz też pierwszy
230 20 | nieubłaganie, a zarazem tragicznie jego losy.~Fossor przyłożył znów
231 20 | góry się w proch obrócą, a Jego chwała nieprzeminie."~ ~"
232 20 | Dydymus wkładał palce w Jego rany i dotykał boku Jego,
233 20 | Jego rany i dotykał boku Jego, a potem padł Mu do nóg
234 20 | Widziałem", kłamał. Było coś w jego wzruszeniu, w jego łzach,
235 20 | coś w jego wzruszeniu, w jego łzach, w jego całej postaci
236 20 | wzruszeniu, w jego łzach, w jego całej postaci i w szczegółach
237 20 | kopeć latarek dolatywał do jego nozdrzy; opodal płonęły
238 20 | szczegół tak wyrył się w jego pamięci jak na kamieniu.
239 20 | mu owce, i pobłogosławić jego i stado.~I dla tych ludzi
240 21 | obowiązek spełniać wszelkie jego życzenia, teraz zaledwie
241 21 | Gdyby nie to niedowierzanie, jego zapalczywa natura mogła
242 21 | i byłby może podał ucho jego radom, gdyby nie Kroto,
243 21 | pozwól mi spuścić pięść na jego głowę. Raz w Buxentum, dokąd
244 21 | do której zapaliły się jego zmysły, teraz zaś poznał,
245 21 | które znał, mogła zostać jego kochanką, ta chrześcijanka
246 21 | że wobec nauki on sam, jego męstwo, jego potęga są niczym
247 21 | nauki on sam, jego męstwo, jego potęga są niczym i że z
248 21 | zaś o tym myślał, w głowie jego powstawał chaos.~Lecz z
249 21 | oddał mu tę kieskę, którą w jego oczach zatknął za pas, wychodząc
250 21 | ze wzruszenia, oczy zaś jego skrzyły się jak źrenice
251 21 | Zresztą nie znać było na jego twarzy najmniejszego niepokoju.~-
252 22 | gdy szelest kroków zwrócił jego uwagę, więc przystanął,
253 22 | Winicjusz zbyt był pewien jego nadludzkiej siły, by czekać
254 22 | jakby piorun, rozwiązało jego ręce, którymi ją obejmował,
255 22 | i światło dnia zgasło w jego oczach.~ ~Chilo jednakże,
256 22 | trybun wojskowy. Śmierć jego nie ujdzie im na sucho...
257 22 | tego domu, jeśli nie ja?... Jego wyzwoleńcy i niewolnicy
258 22 | do prefekta, czy nie, to jego rzecz, bylebym ja się do
259 22 | widok uczuł, że nogi i głowa jego stają się zimne jak lód,
260 23 | głowie czuł szum i oczy jego były zakryte jakby mgłą.
261 23 | zupełnie obcy, trzymał jego lewą rękę i dotykając jej
262 23 | nie zdawali się uważać na jego słowa, jakby nie słyszeli
263 23 | sobą Ligię.~Stała tuż przy jego łóżku, trzymając przed sobą
264 23 | czasu gąbkę i zwilżał nią jego głowę.~Winicjusz patrzył
265 23 | wyszeptać:~- Ligio...~Na jego głos wiaderko zadrżało w
266 23 | uporczywie; że aż pod wpływem jego wzroku jej śnieżne czoło
267 23 | bladość i to jej ubóstwo są jego dziełem, że on to wypędził
268 23 | skończył obmywać ranę w jego głowie i przyłożył do niej
269 23 | zabezpieczyć Ligię przed dalszym jego pościgiem.~- Panie - rzekł -
270 23 | przerwał, bo w rozbitej jego piersi zbrakło oddechu,
271 23 | co zapowiada, zlękła się jego słów. Nie chciała za nic
272 23 | słów. Nie chciała za nic jego śmierci. Raniony i bezbronny
273 23 | zmieniony, że teraz nie ona od jego, ale on zależy od jej woli,
274 23 | dzieckiem na jej opiece. Dla jego natury dumnej i samowolnej
275 24 | radości. Chilo mógł dać znać o jego zniknięciu prefektowi miasta
276 24 | chwili gdy Ligia stanęła po jego stronie, ani ona sama, ani
277 24 | wskazał Ligowi dokładnie jego mieszkanie, po czym skreśliwszy
278 24 | Ursus nie przypomniał sobie jego rysów, gdy wyjdą na większe
279 24 | Niech światło przeniknie do jego duszy i do twojej! Wszakże
280 24 | gdyby choć włos spadł z jego głowy, cezar pomściłby się
281 24 | lecz Lig odpowiadał na jego pytania niechętnie, powtarzając,
282 24 | domku poczęły dochodzić uszu jego śpiewy.~- Co to jest? -
283 24 | jakby chciał, by każde jego słowo zrozumiane było jako
284 24 | wierzono. Poznał też to z jego twarzy, więc w jednej chwili,
285 24 | moje nauki obijały się o jego głowę jak groch o ścianę.
286 24 | się przy tej czynności z jego głowy i światło padło wprost
287 24 | światło padło wprost na jego twarz, Glaukus zerwał się
288 24 | Cefasie? - spytał.~I w głosie jego było coś tak strasznego,
289 24 | rodzinę moją!...~Historia jego była znaną i wszystkim chrześcijanom,
290 24 | przy opatrunku, nazwiska jego nie słyszał. Lecz dla Ursusa
291 24 | znane, a po wtóre, że serce jego nie znało, co to litość,
292 24 | ostatecznym wyrokiem. Kości jego poczęły trzeszczeć w strasznych
293 24 | mnie! Litości!...~I głos jego, dławiony bólem, słabł coraz
294 24 | jakkolwiek korzystał z jego usług i był poniekąd jego
295 24 | jego usług i był poniekąd jego wspólnikiem, potępił go,
296 24 | później. Obecnie we wzroku jego widać było tylko zdumienie
297 25 | napaść, opatrzyli troskliwie jego rany, przypisywał to w części
298 25 | Chilonem przechodziło wprost jego pojęcia o ludzkiej zdolności
299 25 | jej było zgoła przeciwne jego duszy. Słyszał wprawdzie
300 25 | Nemoreńskiego gaju i zająć jego miejsce... Czyż człowiekowi,
301 25 | być zjedzone przez wilki, jego zaś rzymska natura nie była
302 25 | Glauka i położywszy dłoń na jego głowie, rzekł:~- Chrystus
303 25 | krzywdę, jaką mógł wyrządzić jego kościom, za co Apostoł pobłogosławił
304 25 | Apostoł pobłogosławił i jego, a Kryspus oświadczył, że
305 25 | środku siedział Apostoł, u jego kolan na niskim podnóżku
306 25 | się znowu, lecz marzenia jego rozpraszały się z wolna
307 25 | Ligię siedzącą nie opodal od jego łóżka.~Widok jej wzruszył
308 25 | spoczynek, ona jedna czuwała u jego łoża. Łatwo było zgadnąć,
309 25 | kolanach i w pogańskiej głowie jego poczęło się z trudem wykluwać
310 25 | z miłości dla niego, dla jego twarzy, oczu, dla posągowych
311 25 | nieraz obwijały się naokół jego szyi śnieżne ramiona greckie
312 26 | godnym lubownika areny, jego olbrzymiemu grzbietowi podobnemu
313 26 | mniejszą przynosiła ujmę jego rzymskiej i patrycjuszowskiej
314 26 | przyjemnością, albowiem niezmierną jego pychę rodową łechtało mile
315 26 | Winicjusza i umilkł. Myśl jego błądziły widocznie czas
316 26 | Ursus zaś, siadłszy koło jego łóżka, począł czerpać polewkę
317 26 | Kubek ginął całkowicie w jego herkulesowych palcach, tak
318 26 | lecz niemniej zajęła go jego uwaga. Widywał on w cyrkach
319 26 | życia, dla nas jest tylko jego początkiem i zmianą gorszego
320 26 | dlatego, by okazać, że woli jego musi się stać zadosyć. Prawda
321 26 | których cały ten świat, jego rozłąki, cierpienia i śmierć
322 26 | i przymknął oczy. Natura jego nie znała nigdy tamy, tak
323 26 | uwielbienie, nagromadziwszy się w jego piersi, buchnęły wreszcie
324 26 | potokiem słów. Ligii słowa jego wydały się bluźniercze,
325 26 | się litości nad nim i nad jego męką. Wzruszyła ją cześć,
326 26 | niewolnik, i to poczucie jego pokory, własnej potęgi napełniło
327 26 | przyjść chwila, w której jego miłość ogarnie i porwie
328 26 | Nerona! Wszakże brał udział w jego rozpuście i szaleństwach,
329 26 | opatrzyć chorego i zbadać jego zdrowie. Na twarzy Winicjusza
330 26 | Ostrianum, mogło podziałać na jego nieużytą naturę, to złudzenia
331 27 | rzadziej zbliżała się do jego łóżka. Lecz spokój jej nie
332 27 | niemu nie co innego, tylko jego miłość i jego urok. W ten
333 27 | innego, tylko jego miłość i jego urok. W ten sposób żyła
334 27 | wyznać przed sobą że widok jego co dzień staje się jej potrzebniejszym,
335 27 | jej potrzebniejszym, głos jego milszym i że potrzeba jej
336 27 | chęcią przesiadywania przy jego łożu. Gdy zbliżała się do
337 27 | dostrzegła ślady łez na jego rzęsach i po raz pierwszy
338 27 | się istotnie. W rozmowach jego z Glaukiem mniej było dumy.
339 27 | Zali nie wiesz, że ludzi jego narodu Grecy psami żydowskimi
340 27 | compeditus kopał ziemię w jego sycylijskich winnicach...
341 27 | serce szło ku niemu. Zasługa jego względem Nazariusza była
342 27 | niewiele więcej znaczył w jego oczach od psa, a prócz tego
343 27 | otoczone imię Chrystusa i jego nauka. Pod tym względem
344 27 | napłynęły od tego czasu do jego głowy, tym bardziej zdumiewał
345 27 | pochodzeniu Chrystusa, ani o Jego zmartwychwstaniu, ani o
346 27 | była przeciwną wszelkim jego wyobrażeniom, przyzwyczajeniu,
347 27 | wzdrygała się po prostu jego natura. Rozumiał na koniec,
348 27 | niewysłowioną piękność, która w jego sercu zrodziła prócz miłości
349 27 | przełamywał, jak natura jego odrzucała tę naukę, i jeśli
350 27 | łudziła się wprawdzie, że jego dusza otworzy się jeszcze
351 27 | ochota mówić z nim szczerze o jego ciemnej przyszłości, lecz
352 27 | głowy. Chwyciwszy dłońmi jego skronie usiłowała go podnieść,
353 27 | tak, że ustami dotknęła jego włosów, i przez chwilę zmagali
354 27 | przebaczenia dla grzesznej wedle jego pojęć miłości. Serce wezbrało
355 27 | Bóg cudem ocalił cię z rąk jego, lecz ty otworzyłaś serce
356 27 | Sama myśl o tym napełniała jego serce zgrozą, spotęgowaną
357 27 | swą znękaną główkę do fałd jego płaszcza, pozostała tak
358 27 | pomstę Bożą.~Ligia w czasie jego słów obejmowała coraz silniej
359 28 | stanowi wyjątek, czy też w jego kraju znajduje się więcej
360 28 | lud, zbyt stęskniony do jego osoby (czytaj: do igrzysk
361 28 | uczucie, jakoby podcięto w jego duszy te struny, które dotychczas
362 28 | to rozmowa Petroniusza, jego dowcip, błyskotliwość, jego
363 28 | jego dowcip, błyskotliwość, jego wykwintne określanie myśli
364 28 | także i samotność. Wszyscy jego znajomi bawili z cezarem
365 28 | rozmawiał ze mną o Chrystusie i Jego nauce i rozmawiał tak potężnie,
366 28 | mi się wydało, iż każde jego słowo mimo jego woli obraca
367 28 | iż każde jego słowo mimo jego woli obraca w perzynę wszystkie
368 28 | trzeba jeszcze żyć wedle jego nauki; i tu dopiero stajesz
369 28 | obchodzi więcej niż cały Rzym i jego panowanie i niechby się
370 28 | rozleciałby się na skutek jego nauki jak beczka bez obręczy,
371 29 | Nerona, zapowiedział wreszcie jego powrót w senacie. Lecz Nero,
372 29 | jedną z najgłębszych zmian w jego naturze stanowiło to, iż
373 29 | którymi będzie zwalczał jego naukę, opierał mu się w
374 29 | obeldze, odwiedziła go w jego domu i zabrała go znów na
375 29 | tylko Petroniusz, ale i jego lutnista znudził ją już
376 29 | ona wyłącznie jest powodem jego tak złych, jak dobrych czynności
377 29 | radośnie, odpowiadał na jego pytania niechętnie, lecz
378 29 | prześladować Go, rozumie wzniosłość Jego nauki i zarazem czuje do
379 29 | w czasie opowiadania na jego zmienioną twarz, na ręce,
380 29 | począł rozgarniać palcami jego włosy nad uchem.~- Czy ty
381 29 | bowiem czuł, jak w ustach jego ta rada może wydawać się
382 29 | poczęło gniewać, iż rozum jego nie może znaleźć na nic
383 29 | przybiegła ku niemu i siadłszy na jego kolanach oplotła mu ramionami
384 29 | szyję, głowę zaś złożyła na jego piersiach. Winicjusz widział,
385 29 | być w Neapolu i słuchać jego śpiewu, a do zdrowia pomogła
386 29 | być powodem wstrętu, jaki jego rzymska dusza odczuwa do
387 30 | oświadczał, że nieobecność jego nie potrwa długo i że rzeczy
388 30 | że zapomniał. Czy widzisz jego zmieszanie? Pytaj go o to,
389 31 | przeszkadzały cezarowi i jego gościom, gdyż i tak mówiono,
390 31 | potrzebował się oglądać. Wpływ jego wzrastał z dniem każdym.
391 31 | cezara, wskutek czego budził jego zazdrość. Nie umiał też
392 31 | narzędziem i cezar bał się jego zdania, gdy chodziło o rzeczy
393 31 | Niegdyś postać i twarz jego zbyt znamionowały żołnierza
394 31 | przeszedł, wyrzeźbiły tak jego rysy, jakby przeszła po
395 31 | mistrza rzeźbiarza. Płeć jego straciła dawną śniadość,
396 31 | smutniejsze. Tylko tors jego zachował dawne potężne formy,
397 31 | Rubrii westalce, i zająwszy jego triclinium począł jej szeptać
398 31 | której była Ligia, ale i jego olśnił i upoił widok wszystkiego,
399 31 | dusi go ohyda, że piersiom jego potrzeba powietrza, a oczom
400 31 | wsparłszy się dłońmi na jego ramionach, poczęła szeptać
401 31 | przycisnęła przez zasłonę usta do jego ust, ciągnąc jednocześnie
402 31 | ciągnąc jednocześnie ku sobie jego głowę, aż wreszcie, gdy
403 31 | obrzydzeniem. Dusza i serce jego były gdzie indziej i na
404 32 | kilka ironicznych słów z jego strony wystarczało, by Winicjusza
405 32 | dawnych sposobów, czując, że jego dowcip i ironia ześlizną
406 32 | choćby dlatego, że jestem jego krewnym i że Augusta, objąwszy
407 32 | mniemając, żem ja przyczyną jego nieszczęść, ale uwierzył
408 32 | jeszcze wstrząsnęła całym jego jestestwem. Tak jest! To
409 32 | Przede wszystkim będzie jego, i to dziś jeszcze. A i
410 32 | Ujrzał ją znów schyloną nad jego łożem, przebraną w strój
411 32 | dobroczynną i uwielbioną. Oczy jego mimo woli przeniosły się
412 32 | przemocą w ramiona i że jego miłość chce już czegoś więcej,
413 32 | dyspensatora.~Lecz Chilo skoczył do jego nóg i objąwszy je konwulsyjnie,
414 32 | włosów, okręcili mu głowę jego własnym łachmanem. i powlekli
415 32 | czy Ligia pochwaliłaby jego postępek z Chilonem. Wszakże
416 32 | jak płótno i wzdłuż nóg jego spływały na mozaikę atrium
417 32 | by Winicjusz nie wziął jego osłabienia za opór i nie
418 33 | Nazariusza, który zmieszał się na jego widok, ale on pozdrowił
419 33 | którego czcicie. - Niech imię Jego będzie wysławiane na wieki. -
420 33 | ale i sam pocznę się uczyć Jego nauki.~Mówił z podniesioną
421 33 | płaszczem, gdy zaś po słowach jego nastało milczenie, począł
422 33 | na jedną więcej rolę i że jego sieć rybacza ogarnęła jedną
423 33 | Winicjusz znów pochylił się do jego rąk, albowiem całkiem już
424 33 | spodziewając się niczego i na jego widok stanęła również jak
425 33 | Miłujcie się w Panu i na chwałę Jego, albowiem nie masz grzechu
426 34 | u Aulusów objęło całkiem jego duszę... Innym przędą nić
427 34 | tęsknota i smutek. Złe były jego postępki, ale płynęły z
428 34 | Krotonem, i gdy czuwała przy jego łożu, i gdy go opuściła.
429 34 | izby. Ligia oparła się o jego pień. Winicjusz zaś znów
430 35 | zwłoce. Przeklina Rzym i jego powietrze, na czym świat
431 35 | chciał sprawdzić, czy głowa jego jest w porządku.~- Po jakiemu
432 35 | Augustę. Na Proteusza i jego morskie pustkowia! Zawsze
433 35 | powtarzając z przekąsem w kółko jego imię, to się mylisz.~- Więc
434 36 | powodu wyjazdu cesarskiego o jego przyszłych podróżach i o
435 36 | rzucała sinawy blask na jego oblicze. Na głowie miał
436 36 | podbródek, przez co usta jego, zawsze zbyt blisko nosa
437 36 | malowała się, jak zawsze, na jego twarzy, w połączeniu ze
438 36 | wydali. W ten sposób wzrok jego zatrzymał się na stojącym
439 36 | dopiero po koronę cesarską, i jego synów, i młodego Nerwę,
440 36 | posiłek, mówiąc, że dom jego jest blisko Emporium, oni
441 36 | odpocząwszy, i posiliwszy się w jego domu, pod wieczór dopiero
442 36 | wlókł się nie mniejszy od jego dworu orszak krwawych mar;
443 36 | tych myśli zatrwożyło się jego apostolskie serce i począł
444 36 | do którego mnie posłałeś? Jego są morza i lądy, jego zwierz
445 36 | posłałeś? Jego są morza i lądy, jego zwierz na ziemi i twór wodny,
446 36 | zwierz na ziemi i twór wodny, jego są inne królestwa i grody,
447 36 | jeziora! Co pocznę? I jakoż jego złość przezwyciężę?"~Tak
448 36 | dnia tego dziwnie. Ogromna jego tarcza zasunęła się już
449 37 | w duszy, że każde słowo jego musi się spełnić, że zaś
450 37 | Wczoraj widziałem radość na jego twarzy, a gdym go spytał,
451 38 | zapowiedział, że wówczas poemat jego przeszedłby pieśni Homera,
452 38 | wieki musiały podziwiać jego dzieło, wobec którego zmalałyby
453 38 | niech będzie błogosławione i Jego imię. Będę Mu służył i oddam
454 39 | położyła swą śliczną twarz na jego ramieniu i rzekła:~- Mój
455 39 | pierwszy raz usłyszałem Jego imię.~Ona zaś odpowiedziała
456 39 | wierzę w Zbawiciela i w Jego słodką naukę. Paweł mnie
457 39 | tak mówi Piotr, który był Jego uczniem, i Paweł, któremu
458 39 | przytulając silniej głowę do jego ramienia.~I w tej chwili
459 39 | mógł. Składało się na nią w jego sercu wszystko: i Ligia,
460 39 | cudzoziemskiego Boga, a inną przyjęcie Jego nauki. "Nie chcę - rzekł -
461 39 | popsuć życie i zniweczyć jego piękność. Mniejsza, czy
462 39 | Lecz ja słuchałem słów jego całą duszą, a gdy mówił
463 39 | chcę go już i ja. Nie chcę jego rozkoszy i muzyki, tylko
464 39 | nie odrywając głowy od jego ramienia, podniosła oczy,
465 39 | blaskach księżyca migotał na jego ręku rycerski złoty pierścień.
466 40 | uzyskać przewagę.~Cezar szukał jego towarzystwa, zasięgał jego
467 40 | jego towarzystwa, zasięgał jego zdania, pytał o radę, gdy
468 40 | Otaczającym wydawało się, że wpływ jego odniósł wreszcie ostateczne
469 40 | otaczać i ubiegać się o jego łaski. Niejeden rad był
470 40 | wyśmiewać i wyprowadzać na jaw jego brak wykształcenia i pospolitość.
471 40 | doszła rozpusta cezara i jego faworyta, każdy jednak wolał
472 40 | ludzi w przekonaniu, iż jego wpływ przetrwa wszystkie
473 40 | sposób, że wychodziła na jego korzyść, w obecnych zaś
474 40 | zgubić Tygellina i zostać na jego miejscu prefektem pretorianów.
475 41 | głosie i czuł, że muzyka jego naprawdę porywa obecnych,
476 41 | wydobywał, i tak rozkołysało jego własną duszę, że wydawał
477 41 | szlachetniejsze skłonności jego duszy, zawalone górami egoizmu,
478 41 | chcąc dokładnie kształt jego zapamiętać.~Tymczasem Winicjusz,
479 41 | głowami, to na siebie, to na jego usta, w oczekiwaniu pierwszych
480 42 | tym samym koniu siedzi za jego plecami nieszczęście i krzycząc
481 42 | Rzym się pali!", smaga jego samego, konia i pędzi ich
482 42 | potem zaś, zaniepokojone jego nagłością, poczynały wyć
483 42 | jeden stos popiołu. Myśli jego stały się teraz jeszcze
484 42 | cezara, przypomniał sobie jego skargi, że musi opisywać
485 42 | nigdy prawdziwego pożaru, jego pogardliwą odpowiedź Tygellinowi,
486 42 | drewniane miasto, wreszcie jego narzekania na Rzym i smrodliwe
487 42 | i ludność nie zostanie z jego rozkazu wymordowana. Potwór
488 42 | najbardziej potrzebował Jego litości i łaski. Zląkł się
489 42 | stali przed gospodą i na jego rozkaz ruszyli na wyścigi,
490 42 | nim zapach dymu doszedł do jego nozdrzy.~A wtem i wierzchołek
491 42 | straszliwy widok uderzył jego oczy.~Cała nizina pokryta
492 42 | rozświecała go od dołu, zmieniając jego dolne kłęby w fale płomienne.
493 42 | skoro Piotr błogosławił jego miłości i przyobiecał mu
494 42 | sobie, że Ligia idąc za jego radą mogła się przenieść
495 43 | miasta, lecz nigdy oczy jego nie patrzyły na widowisko,
496 43 | potwornego błazna razem z jego wszystkimi zbrodniami. Gdyby
497 43 | wieść o spaleniu Rzymu i jego świątyń?... A w takim razie
498 43 | swą Boską potęgą, może to Jego natchnienie? "Oby tak było!" -
499 43 | myśli te, wybuchnąwszy z jego głowy jak snop iskier z
500 43 | Ligię, zamarła zupełnie w jego sercu. Rozpacz chwyciła
1-500 | 501-805 |