Rozdzial

 1 1 |     pojechał do Rzymu... próbować szczęścia w kości.~- Pamiętam, to
 2 2 |     miłość dać może. Szukają tego szczęścia sami bogowie, więc i ja,
 3 8 | wyciągnęłaby do niego ręce jak do szczęścia. Rozumiejąc teraz jasno,
 4 8 |          w cierpieniu więcej jest szczęścia niż we wszystkich zbytkach
 5 11|        córka, szalał po prostu ze szczęścia i przyjął ją extra humanum
 6 11|         tę myśl poczucie jakiegoś szczęścia stokroć jeszcze większego
 7 13|         jednej chwili zaszły mgłą szczęścia i pierś poczęła się szybko
 8 20|      chwilowo, dla nieprzebranego szczęścia, jest rzeczą zupełnie inną
 9 26|      początkiem i zmianą gorszego szczęścia na lepsze, mniej spokojnego
10 29|        ale jakby bogini miłości i szczęścia.~On zaś otworzył jej ramiona
11 30|   wiecznie jedną myślą.~- Trzebaż szczęścia, żebym na taką jedyną trafił... -
12 33|         radość? Czy grzech chcieć szczęścia? Czy wyście nieprzyjaciółmi
13 34|       umilkł na chwilę z nadmiaru szczęścia, po czym znów jął mówić,
14 34|         nie mogąc objąć piersiami szczęścia, rozkochani w sobie, podobni
15 39|      mądrości, ani piękności, ani szczęścia. Dziś jednak, gdym ją poznał,
16 39|         skoro przewrotność więcej szczęścia przynosi, nie umiałby mi
17 39|       Któż by nie chciał własnego szczęścia? Ach, słyszałem przecie
18 40|     której mówisz, iż jest morzem szczęścia, i mimo tej miłości, która
19 40|          nawet przedsmaku takiego szczęścia, jakim oddycham dzisiaj.
20 48|       zarazem otworzył nową epokę szczęścia w ich życiu. Gdyby Winicjusz
21 51|           drżąc mu w ramionach ze szczęścia.~Lecz po chwili Petroniusz
22 56|           i daj im więcej jeszcze szczęścia, niźli tu męki doznali."~
23 57|           Winicjusza i płacząc ze szczęścia, począł całować jego czoło.~
24 64|           się do tej myśli jak do szczęścia.~I rzeczywiście, szli tak
25 64|      Chrystusa, aby pozbawił tego szczęścia Ligię lub opóźnił je dla
26 64|           z radością, jak do wrót szczęścia.~
27 73|        przyjedź, zobacz, ile daje szczęścia w zwykłych, powszednich
28 73|         szczęśliwy!", jeszcze bym szczęścia mego wyrazić ci nie zdołał.
29 73|        nauczył. W nim jest źródło szczęścia i spokoju. Toć nie ja mówię,
30 73|           piszesz, tak hojnie wam szczęścia przysparza.~Jeśli tak jest,