Rozdzial

 1 3 | Chciałbym całować jej usta aż do bólu! Chciałbym słyszeć jej krzyk
 2 4 |      zmarszczka nagłego gniewu i bólu zjawiła mu się na czole.
 3 4 |         Miłosierdzie - i zamiast bólu jest radość, i zamiast łez -
 4 7 |   chodzić ze ściśniętymi jakby z bólu rękoma i twarzą bezradną.~
 5 11|         nie mogły ukoić ani jego bólu, ani wściekłości, zebrał
 6 21|         o tym daznawał piekącego bólu i gniewu, czuł zaś zarazem,
 7 23|       twarz wodą, mdlał ciągle z bólu. Była to zresztą szczęśliwa
 8 23|          duszy. Jak poprzednio z bólu, tak teraz osłabł ze wzruszenia.
 9 24|         że mdlejąc ustawicznie z bólu przy opatrunku, nazwiska
10 24|          oczy zachodziły łzami z bólu.~- Na waszego Boga! litości! -
11 42|          palce we włosy, gotów z bólu kąsać kark koński. Lecz
12 51|       wyprawić widowisko z twego bólu. To rzecz ułożona. Może
13 52|         bowiem w zapomnieniu i w bólu, o tyle tylko cierpiana,
14 53|   fossora. Oto wołają Go z głębi bólu, z otchłani, oto woła Go
15 53|          pełen żałosnej skargi i bólu bez granic:~- Ja, wdowa,
16 53|      wstaw się za nią.~I drżał z bólu jak liść, i bił czołem w
17 54|      wyniszczoną i sczerniałą od bólu i bezsenności.~- Powiem
18 56|          drzewce. Inne jęczały z bólu. Drobiazg zwierzęcy wpadłszy
19 56|         z wolna w żałosną, pełną bólu elegię. W cyrku uczyniła
20 57|  ciemności dał się słyszeć pełen bólu głos Nazariusza:~- Panie,
21 58|    pojawiła się żadna zmarszczka bólu: modlił się, gdy przybijano
22 60|       podobna do rozdzierającego bólu, wstrząsająca duszą do ostatnich
23 60|          skowyczeć w piersiach z bólu i miłości, a z bólem nie
24 66|         z niezgłębionej otchłani bólu powtarzał w duszy: "Choć
25 67|        Nie czując jednak żadnego bólu uśmiechnęła się do Winicjusza
26 69|         brzemieniem lat, trudu i bólu. Więc Winicjusz, który za
27 69|         tak z głębi niezmiernego bólu, powtarzając w duszy: "Nie