Rozdzial

 1 3 |           którego z niewolników i będę słuchał jego jęków...~- Uspokój
 2 10|              śmiać. Lecz Winicjusz nie słuchał ich sprzeczki. Serce biło
 3 12|        wyciągała ku niemu ręce, on zaś słuchał jej ze zdumieniem. Niewolnica,
 4 14|             Jakoż nie omylił się. Nero słuchał pociech senatorów i rycerzy
 5 16|                 i w ogóle słów Chilona słuchał z radością. Jakkolwiek uczucie
 6 20|                skupienie, z jakim tłum słuchał. Lecz starzec mówił dalej
 7 20|                między nami." Winicjusz słuchał i działo się z nim coś dziwnego.
 8 21|            niewolników i lektykę i nie słuchał tej słoniowej trąby, Krotona,
 9 24| najbezpieczniej.~- O panie! czemuś nie słuchał moich rad! - zawołał składając
10 26|             dodał:~- Gdybym ja jej nie słuchał, to ty byś, panie, nie żył.~-
11 26|           szczegóły były mu nie znane, słuchał z przyjemnością, albowiem
12 26|              nie przyjdzie Glaukus. On słuchał jej słów jak muzyki, a zarazem
13 32|            Ligię, rozumiesz?~Winicjusz słuchał, jakby myśląc o czym innym,
14 32|             Ancjum.~Lecz Winicjusz nie słuchał. Zajmowała go tylko jedna
15 47|                togę i przez czas jakiś słuchał nieruchomy, podobny w swej
16 49|                się w inną stronę.~Nero słuchał z początku ze zdumieniem.
17 51|             czas na zbyteczne pytania. Słuchał z namarszczoną brwią, z
18 51|            jego twarzy wyczyta. Ów zaś słuchał podnosząc w górę brwi, miejscami
19 56|          westalek ukazały się łzy, lud słuchał cicho, zanim wybuchnął długo
20 57|      przypuścił go do tajemnicy. Niger słuchał ze skupioną uwagą i na jego
21 57|             blady był jak płótno, lecz słuchał z tak natężoną uwagą, iż
22 59|              przesądny Westynus, który słuchał w milczeniu ich rozmowy,
23 62|                na cześć Chrystusa. Lud słuchał. Lecz najtwardsze serca
24 62|               płonące ciała, a zarazem słuchał okrzyków ludu. Stojąc na
25 69|              jego stroskaną głowę, gdy słuchał próśb ostatniej garstki
26 71|               się szmer modlitw. Piotr słuchał ich i twarz jaśniała mu