Rozdzial

 1 7 |         Ogarniała go także szczera litość i słowa jej wnikały mu do
 2 7 |            jest, i by miał nad nią litość. Przesycony winem oddech
 3 9 |    dziewczynie, chwyciła ją wielka litość. Zbudziło się w niej jakieś
 4 9 |          udać. Czuła coraz większą litość nad Ligią. Przychodziło
 5 11|           i męka. Nad męką miałaby litość, lecz przebrana miara wyczerpała
 6 21|       który przedstawiał ubóstwo i litość jako dwie najprzedniejsze
 7 23|       zdjęło go zdumienie, trwoga, litość - i żal tak wielki, że byłby
 8 23|      bezbronny budził w niej tylko litość, nie strach. Od czasu ucieczki
 9 24|        serce jego nie znało, co to litość, rzekł:~- Zakopcie go w
10 25|        powinni byli zabić Chilona. Litość nie była wprawdzie całkiem
11 25|      największego zdumienia była i litość, i jakby cień pogardy. Wydało
12 26|       byłby go rozniósł, gdyby nie litość Ligii. Młody patrycjusz
13 27| śmiertelnie, z drugiej strony żal, litość i wdzięczność za owo milczące
14 39|     wierność, nie zaś niewierność, litość, nie zemsta? Któż by taki
15 46|           wyciągano do nich ręce o litość lub przeklinano ich.~Tymczasem
16 52|           przypędzali nowe ofiary. Litość zgasła. Zdawało się, że
17 54|          ratunku. Ukrył też, przez litość, co słyszał u Senecjona,
18 56|        sądził, że to jest prośba o litość, i rozwścieczony takim tchórzostwem
19 56|          że ludzie ci nie proszą o litość i że zdają się nie widzieć
20 56|          głos,~Byś nad ich dziećmi litość miał; ~I głaz by skargi
21 57|       zbolałej duszy w modlitwie o litość i zapamiętał się w niej
22 58|           nie jęczał i nie wołał o litość. Niektórzy wisieli z głowami
23 63|         tak wołającym swą pokorą o litość, że mimo woli każdy zadawał
24 63|        zwierzęcym sercu ozwała się litość nad tym szczątkiem człowieka.~
25 66|          zmiłowanie nad dzieckiem. Litość buchnęła nagle jak płomień.