Rozdzial

 1 20|       kilka pochodni na ogień, wiatr przestał szumieć w piniach,
 2 26|      śmią do nas iść, jeno gdy wiatr od nich, to palą nam lasy.
 3 30|         Ciepło już! Południowy wiatr ogrzeje wody i nie spryszczy
 4 35|  Powiada, że te zapachy, które wiatr niesie z wąskich uliczek,
 5 36| delikatnej ich płci nie opalił wiatr Kampanii.~I znów następował
 6 39|        dwa posągi. Najmniejszy wiatr nie poruszał ich odzieży.
 7 41|      bogów, widzę Olimp. Jakiś wiatr zaziemski wieje na mnie;
 8 42|     tego oceanu ognia i dymów.~Wiatr wiał coraz silniejszy od
 9 42|   miasto poczęło naraz płonąć. Wiatr wieje z północy i zwiewa
10 43|       jak je zakrywa noc. Lecz wiatr, spowodowany pożarem, rozwiewał
11 43|       Dymy tam niestraszne, bo wiatr wieje od Gór Sabińskich."~
12 43|      morzem płomieni, albowiem wiatr przestał przynosić dymy,
13 44|        ogniste kiście i pióra, wiatr zaś porywał je, zmieniał
14 45|      którą prędzej czy później wiatr rozwieje."~Tak mówiąc obracał
15 46|     przez chwilę aż pod niebo. Wiatr zmieniał się i wiał teraz
16 46|    płomieniem, ale nocami, gdy wiatr na chwilę rozchylał płomienie,
17 46|       poruszały tym morzem jak wiatr prawdziwą falą. Były pomyślne
18 50|        hojnością, gdyż inaczej wiatr uniesie zapłatę.~- Zaiste,
19 51|  Powiał na niego od nich jakiś wiatr, który rzucił w jego duszę
20 53|  Chryste miłosierny, pomiarkuj wiatr do wełny jagnięcia! Chryste
21 57|   sielanki Teokryta. Na dworze wiatr napędził chmur od strony
22 57|     ulewa. Chwilami zrywał się wiatr i niósł od strony Cuchnących
23 62|         Po chwili jednak lekki wiatr nocny zwiał dymy i odkrył
24 71|   siejby jego nie rozwieje już wiatr złości. Odchodził z tą pewnością,