Rozdzial

 1 3 |           i w niej Eros rozniecił płomień... Jam to widział, a mnie
 2 7 |          się mącić; w żyłach czuł płomień, który próżno chciał ugasić
 3 7 |          i że kogo obwiał podobny płomień, kto to wszystko, co działo
 4 16|           żądza obejmowała go jak płomień. Kochał ją i wzywał jej.
 5 20|       błyszczeć jakby ognisko lub płomień pochodni. Winicjusz pochylił
 6 20|       przestał szumieć w piniach, płomień wznosił się równo, wysmukłym
 7 21|     Miłość przeleciała po nim jak płomień, ogromna, pomieszana z jakimś
 8 24|    wieczór był chmurny, zimowy, a płomień kilku kaganków niezupełnie
 9 25|     sypnęły się złotym deszczem i płomień strzelił żywiej, po czym
10 26|           utkwił zamyślone oczy w płomień.~- To twoja wina, panie -
11 27|         wreszcie i uciekła czując płomień w żyłach i zawrót w głowie.
12 36|       burzył jak burza, palił jak płomień. A od tych myśli zatrwożyło
13 40|     Petroniusz odebrał mu je, nim płomień dotknął papirusu.~- Nie,
14 40|       miasto, w które sam rzucisz płomień. Czy chcesz?~Lecz Nero rzucił
15 42|          w ogniu. - A Zatybrze?~- Płomień tam dotychczas nie doszedł,
16 42|        Awentyn i Caelius w ogniu. Płomień otoczywszy Palatyn dostał
17 43|  mieszkańcy, którzy w nadziei, że płomień nie przekroczy rzeki, zostali
18 43|        dojrzał wśród chmury dymów płomień: paliła się nie tylko wyspa,
19 44|           W miejscach, do których płomień nie doszedł, poznajdowano
20 45|          nowy Babilon Pan spuścił płomień niszczący. Wybiła godzina
21 62|     widowiska, wszyscy przyłożyli płomień do spodu słupów.~Ukryta
22 62|      który począł dusić ofiary. A płomień szedł w górę i przepalał
23 66|         Litość buchnęła nagle jak płomień. Dość już miano krwi, dość
24 67| zmienionym w ofiarny, dziękczynny płomień, pogrążony w zachwyceniu,