Rozdzial

 1 1 |         Plaucjuszów. Rojno w nim, a cicho jak w gajach w Subiacum.
 2 2 |                Nie - odszeptała tak cicho, że Winicjusz zaledwie dosłyszał.~
 3 9 |              Lecz ona odpowiedziała cicho i jeszcze smutniej: - Wolę
 4 12|           łzawe oczy i odrzekła tak cicho, że ledwo można ją było
 5 13|               Jakie?~A ona szepnęła cicho: - Zostałam.~Petroniusz
 6 19|            do biblioteki wsunął się cicho nie zapowiedziany przez
 7 20|          chwili śpiewać, z początku cicho, potem coraz głośniej, jakiś
 8 39|    opanowywał ich z wolna. - Jak tu cicho i jaki świat śliczny - rzekł
 9 39|         imię.~Ona zaś odpowiedziała cicho: - Kocham cię, Marku.~Po
10 39|             światło księżyca śpiące cicho na cyprysach, i pogodna
11 41|             tylko szafran szeleścił cicho pod ich stopami.~- Wypowiedziałeś
12 55|            czym podniósł ją i rzekł cicho:~- Tak jest, setniku. Chrystus,
13 56|        ukazały się łzy, lud słuchał cicho, zanim wybuchnął długo nie
14 57| przestrachem i odpowiedział również cicho:~- Ty wszystko zauważysz!...
15 57|             przemian to czyniło się cicho, to znów przechodziły krótkie
16 57|            koni.~- Niger! - zawołał cicho Winicjusz.~- Jestem, panie! -
17 59|            Słyszałem - odpowiedział cicho Westynus. - Ale to są podpalacze.~-
18 62|         mogę, panie! - odpowiedział cicho Chilo.~A Tygellin zbliżył
19 62|            wargi jego poruszały się cicho, po czym odrzekł:~- I ja
20 67|           się modlić i począł mówić cicho, jakby się bał zbudzić Ligię:~-
21 70|          odgłos kroków. Naokół było cicho zupełnie. Nazariusz widział
22 70|                  Do Rzymu - odrzekł cicho Apostoł. I wrócił.~ ~Paweł,
23 72|            krwią i łzami, wzrastała cicho, ale coraz potężniej, siejba
24 74|             a cytry towarzyszyły im cicho, tak aby słów nie zagłuszać.