Rozdzial

 1 7 |      przedrwiwaniem snów, w które Westynus wierzył, zwrócił się do
 2 7 |           cios i ma być dobity.~A Westynus sądząc, że mowa ciągle o
 3 7 |         Bo się sprawdzają - rzekł Westynus. - Rozumiem ludzi, którzy
 4 7 |         się ze sobą łączy - mówił Westynus. - Raz jeden prokonsul,
 5 7 |     wiecie, co było w liście?"~Tu Westynus przerwał i podniósłszy czaszę
 6 7 |      niezmierną uciechą ku górze. Westynus z uporem pijaka powtarzał
 7 7 |         temat - rzekł Petroniusz.~Westynus zaś wyciągnąwszy szyję,
 8 36|       wiadomo za co, równie jak i Westynus, zyskali poklask tłuszczy.
 9 57| odpowiedział Nero. Lecz przesądny Westynus zbudził się nagle z zamyślenia
10 59|           strachu. Wtem przesądny Westynus, który słuchał w milczeniu
11 59|           bogów chrześcijańskich. Westynus, panie, to pęcherz wydęty
12 59|         donieść do ust, co widząc Westynus odebrał mu naczynie, następnie
13 59|            i jął mrugać oczyma. A Westynus powtórzył:~- Czy ścigają
14 59|    Słyszałem - odpowiedział cicho Westynus. - Ale to są podpalacze.~-
15 59|            zapytał ze zdziwieniem Westynus. - Tyś sam to mówił i wydawałeś
16 59|          bóstwo! - zawołał z boku Westynus.~Wówczas kilku augustianów
17 63|         ja nie mówiłem! - wtrącił Westynus. -Mordujcie sobie chrześcijan,
18 63|           peplum Diany! - zawołał Westynus.~Lecz Barkus zwrócił się
19 63|      milczał. Między augustianami Westynus, pochylając się na prawo
20 65|     Afraniusz Kwincjanus, i nawet Westynus.~- Z tego ostatniego niewiele
21 65|             odrzekł Petroniusz. - Westynus boi się własnego cienia. -
22 65|        boi się własnego cienia. - Westynus boi się snów i duchów -
23 66|           ale skłonny do uniesień Westynus, który bał się duchów, ale