Rozdzial

 1 7 |         oprzeć jej prośbie. Serce poczęło w nim topnieć. Piękność
 2 7 |      kapały wciąż róże.~Na dworze poczęło świtać.~
 3 11|      Przez gniew i ból Winicjusza poczęło się przeciskać wzruszenie.
 4 20|        mdłych latarek. Coś z dala poczęło wreszcie błyszczeć jakby
 5 23|          wzroku jej śnieżne czoło poczęło różowieć - i naprzód pomyślał,
 6 24|        przed domem. Serce Chilona poczęło znów bić niespokojnie. Ze
 7 25|          w pogańskiej głowie jego poczęło się z trudem wykluwać pojęcie,
 8 26|           tylko o siebie, obecnie poczęło mu chodzić i o nią.~Po chwili
 9 26|   bluźniercze, a jednak serce jej poczęło bić, jakby chciało rozerwać
10 29|      wyludnione przez zimę miasto poczęło się ożywiać nadzieją bliskiego
11 29|         je rzucać?...~Petroniusza poczęło gniewać, iż rozum jego nie
12 42|          Winicjusza i przerażenie poczęło mu podnosić włosy na głowie.
13 42|           myślał - by całe miasto poczęło naraz płonąć. Wiatr wieje
14 43|         jakkolwiek samo powietrze poczęło go parzyć. Drzwi były przymknięte,
15 51|       zgodny chór. Całe więzienie poczęło w ciszy świtania śpiewać
16 53|            Chryste, zmiłuj się!", poczęło ogarniać uniesienie takie
17 53|           nią! Na wschodzie niebo poczęło bieleć.~
18 56|       wyszedłszy na raz na arenę, poczęło machać mieczami w powietrzu;
19 60|      mówić więcej, albowiem serce poczęło mu skowyczeć w piersiach
20 61|   cierpień, na barłogu więziennym poczęło się dla nich niebo, albowiem
21 62|      zbawić cię.~Piersią nędzarza poczęło wstrząsać łkanie ogromne,
22 62| umieszczonych w ogrodach Domicji, poczęło dochodzić pianie kogutów,
23 66|          pokryła mu twarz i ciało poczęło tężeć. Wówczas pomyślał,