Rozdzial

 1 1 |       nad wszystko.~Pozdrowienie Petroniuszowi! - rzekł młody człowiek
 2 2 |     poszli się więc z nią witać. Petroniuszowi, jakkolwiek nie uczęszczał
 3 2 |         twarzy, wydała się teraz Petroniuszowi ładniejszą niż na pierwszy
 4 5 |       chcieliby uczynić na złość Petroniuszowi, którego wpływ starają się
 5 11|          lub Ligii, lecz przeciw Petroniuszowi. On był wszystkiemu winien.
 6 11|          przez wzruszenie począł Petroniuszowi opowiadać, co słyszał od
 7 11|         czym jął wyrzucać gorzko Petroniuszowi jego rady. Gdyby nie on,
 8 12|       woskiem tabliczce oddał ją Petroniuszowi, który polecił odesłać ją
 9 12|       owa była ważnym wypadkiem. Petroniuszowi przyszło do głowy, że jeśli
10 13|        ich oddał głęboki pokłon. Petroniuszowi na myśl o przypuszczeniu,
11 13|     prawdziwej lub udanej nędzy. Petroniuszowi na jego widok przyszedł
12 13|         najmędrszemu z żyjących, Petroniuszowi, pozdrowienie i prośbę,
13 26|        powiedziała na pożegnanie Petroniuszowi, że Bóg jest jeden, wszechmocny
14 28|   postanowił jednak odpowiedzieć Petroniuszowi i lubo nie był pewien, czy
15 31|      elegantiarum, jaką nadawano Petroniuszowi, drażniła miłość własną
16 35|   cytrzystę, Winicjusz opowiadał Petroniuszowi o odwiedzinach Chilona i
17 51|         i do sali wszedł znajomy Petroniuszowi setnik Aper, cały w zbroi
18 51|         między augustianami, ale Petroniuszowi nigdy nie stanęła wyraźniej
19 52|       gdy powtórzył tę odpowiedź Petroniuszowi, ten rzekł:~- Skoro znalazł
20 57|          jej pilniej niż innych. Petroniuszowi żal było do głębi duszy
21 60| Winicjusz spędzał noce za domem. Petroniuszowi przychodziło do głowy, że
22 66|        odpowiedź, jaką cezar dał Petroniuszowi u Nerwy, tłumaczyło ją sobie
23 66|          to, by na złość uczynić Petroniuszowi, pochylił się i rzekł:~-