Rozdzial

 1 1 |             do niej jak do własnego dziecka.~- Pomponię znam. Istny
 2 2 |            do Ligii jak do własnego dziecka, a po wtóre, mimo swych
 3 4 |        prawa gubić ciebie i naszego dziecka, które może szczęśliwszych
 4 5 |           Lecz sprawcą porwania nam dziecka jest Petroniusz. Wskaż mi
 5 7 |              narzuciwszy z ufnością dziecka ręce na jej szyję, rzekła:~-
 6 7 |           podobną z daleka do głowy dziecka. Tunika ametystowej barwy,
 7 7 |        Kalwii, młoda wdowa z twarzą dziecka, a oczyma nierządnicy, rzekła
 8 7 |    łatwością, jakby to były ramiona dziecka, jego zaś odsunęła na bok
 9 8 |           Pomponii, i Aulusa, i ich dziecka. Ja dawno żyję w tym domu
10 9 |            Akte doszedł tylko krzyk dziecka, które nie wiadomo dlaczego
11 9 |             kotarą, to daleki płacz dziecka, to szczekanie psów.~Nagle
12 14|         Cezar, który przy urodzeniu dziecka szalał z radości, szalał
13 18|             i w niej pamięć tamtego dziecka rozwieje się bez śladu.
14 27|              odwróciłby się od tego dziecka czystego jak lilie polne?~
15 33|             poczęły jej drżeć jak u dziecka, któremu zbiera się na płacz
16 50|   dziecięcej przynosi jednak śmierć dziecka, albowiem urzekła małą Augustę,
17 51|             jej czarom śmierć swego dziecka. W tym, co się stało, jest
18 55|      rozerwaniem ślubów. Z ufnością dziecka upewniała Winicjusza, że
19 57|      powolnym głosem, jakby chorego dziecka:~- A ja wierzę, że On może
20 60|            było do głębi duszy tego dziecka, które wyrosło na jego ręku
21 62| wykrzywionej przez konwulsje twarzy dziecka, i znów jechał dalej, wiodąc
22 64|          jego troskę wewnętrzną. Od dziecka chował się w nieprzebytych
23 66|            swymi niebieskimi oczyma dziecka to na widzów, to na cezara,