Rozdzial

 1 2 |      szyi, oczyma tylko żebrałem litości, długo nie mogąc słowa przemówić.~
 2 7 |        dla wyproszenia dla kogoś litości. Cicha i pokorna, zjednała
 3 23|       się rękoma, z twarzą pełną litości i żalu.~On zaś patrzył na
 4 24|         jestem... nie jestem!... litości!~Glaukus zaś zwrócił się
 5 24|         bym zamordował Glauka! - Litości! - jęczał Chilo - oddam
 6 24|         bólu.~- Na waszego Boga! litości! - wołał - jestem chrześcijaninem!...
 7 24|             Nie zabijajcie mnie! Litości!...~I głos jego, dławiony
 8 26|     tunikę. Nie mogła oprzeć się litości nad nim i nad jego męką.
 9 27|         jakby ojcem okaże trochę litości, że ją pocieszy, doda otuchy,
10 27|  ucieczki i wyżebrać choć trochę litości.~Apostoł zaś, wysłuchawszy
11 28|      znów doznałem jakby uczucia litości. Kazałem im dać jeść, a
12 32|             Sto, nie trzysta!... Litości! litości!~Winicjusz odtrącił
13 32|         nie trzysta!... Litości! litości!~Winicjusz odtrącił go nogą
14 33|     teraz - nie mogę. Nie znałem litości, teraz znam. Kochałem się
15 42|          świat, by ludzi nauczyć litości, więc ją teraz okaż! Jeśliś
16 42|     najbardziej potrzebował Jego litości i łaski. Zląkł się na samą
17 48| milczeniu, oczyma tylko błagając litości i drżąc z niepokoju. Lecz
18 53|      wzywając w ten niemy sposób litości.~Ów zaś rzekł:~- Wiem. Wzięlić
19 53|         samo u jego nóg, żebrząc litości. Przypomniał sobie, że ją
20 56|       góry, błagając tym znakiem litości, lecz na początku widowiska
21 60|      głębin, a zarazem tak pełna litości, czci i uwielbienia, że
22 61|    piersi tliły się jakieś iskry litości dla ludzkiej niedoli, albowiem