Rozdzial

 1 2 | dzielącą atrium od tablinum i w głębi domu ukazał się nadchodzący
 2 5 |        dziecko, i gotowi byli z głębi duszy pobłogosławić obojgu.
 3 7 | nieruchomych kolumn, ginących w głębi, i w tych ludziach, podobnych
 4 7 |       dobre, słodkie, płynące z głębi duszy, dźwięczne jak muzyka,
 5 11|       zdarzało się bowiem, że w głębi dzielnic zamieszkałych przez
 6 11|      kochała go, wstrząsnęła do głębi jego duszą. Przypomniał
 7 19|     kochanym, i wzruszał się do głębi. Więc będzie chodziło tylko
 8 23|   dobroć, która wstrząsa nim do głębi duszy. Jak poprzednio z
 9 25|        Widok jej wzruszył go do głębi duszy. Pamiętał, że zeszłą
10 26|         ni w czci. Lecz mówił z głębi duszy i szczerze. Czuć było,
11 34|         w krótkich, wyrwanych z głębi serca słowach to, co przed
12 36|          modląc się i wołając z głębi serca do swego Boskiego
13 49|      Lecz z wolna żarzące się w głębi zgliszcza poczęły czernieć
14 51|       wśród wyjącej tłuszczy. Z głębi spalonych ulic nadbiegały
15 53|        fossora. Oto wołają Go z głębi bólu, z otchłani, oto woła
16 54|       nadzieję sercem. Gdzieś w głębi duszy krzyczała mu jeszcze
17 56|      się czyniąc poszukiwania w głębi izby, więc gdy pomyślał
18 56|     godzący, ~Do ciebie matki z głębi łon ~Wznosiły łzawy głos,~
19 57|       Petroniuszowi żal było do głębi duszy i jej, i Winicjusza,
20 60|      siebie, ale żal mu było do głębi duszy tego dziecka, które
21 69|       zwyciężać?"~I wołał tak z głębi niezmiernego bólu, powtarzając
22 69|          gdy on wołał jeszcze z głębi rozżalonego serca:~- Panie,