Rozdzial
1 2 | dzielącą atrium od tablinum i w głębi domu ukazał się nadchodzący
2 5 | dziecko, i gotowi byli z głębi duszy pobłogosławić obojgu.
3 7 | nieruchomych kolumn, ginących w głębi, i w tych ludziach, podobnych
4 7 | dobre, słodkie, płynące z głębi duszy, dźwięczne jak muzyka,
5 11| zdarzało się bowiem, że w głębi dzielnic zamieszkałych przez
6 11| kochała go, wstrząsnęła do głębi jego duszą. Przypomniał
7 19| kochanym, i wzruszał się do głębi. Więc będzie chodziło tylko
8 23| dobroć, która wstrząsa nim do głębi duszy. Jak poprzednio z
9 25| Widok jej wzruszył go do głębi duszy. Pamiętał, że zeszłą
10 26| ni w czci. Lecz mówił z głębi duszy i szczerze. Czuć było,
11 34| w krótkich, wyrwanych z głębi serca słowach to, co przed
12 36| modląc się i wołając z głębi serca do swego Boskiego
13 49| Lecz z wolna żarzące się w głębi zgliszcza poczęły czernieć
14 51| wśród wyjącej tłuszczy. Z głębi spalonych ulic nadbiegały
15 53| fossora. Oto wołają Go z głębi bólu, z otchłani, oto woła
16 54| nadzieję sercem. Gdzieś w głębi duszy krzyczała mu jeszcze
17 56| się czyniąc poszukiwania w głębi izby, więc gdy pomyślał
18 56| godzący, ~Do ciebie matki z głębi łon ~Wznosiły łzawy głos,~
19 57| Petroniuszowi żal było do głębi duszy i jej, i Winicjusza,
20 60| siebie, ale żal mu było do głębi duszy tego dziecka, które
21 69| zwyciężać?"~I wołał tak z głębi niezmiernego bólu, powtarzając
22 69| gdy on wołał jeszcze z głębi rozżalonego serca:~- Panie,
|