Rozdzial

 1 4 |        jej widać już było nieco spokoju.~- Żal mi ciebie, matko,
 2 7 |        powodu pozostawiano ją w spokoju. Poppea miała ją tylko za
 3 22|       Stary jestem i potrzebuję spokoju" - rzekł. Ludzie, idący
 4 23|       nie możemy. Zostań więc w spokoju i pomyśl, czyli godziłoby
 5 24|       Apostoł rzekł:~- Odejdź w spokoju!~Chilo powstał, lecz nie
 6 39|        i liliowy, oni zaś wśród spokoju wieczora rozmawiali trzymając
 7 39|        dobro i sprawiedliwość w spokoju.~Umilkli oboje, patrząc
 8 40|    jednak od tej chwili nie mam spokoju. Wydaje mi się, że była
 9 48|        Tam przeczekacie burzę w spokoju, a gdy przeminie, wrócicie
10 54|         swej twarzy nadać wyraz spokoju, którego w duszy nie miał -
11 57|        nie miała o niego chwili spokoju. Pomocnika postanowił po
12 58|       to jest łaski, i umrzyj w spokoju, sługo Boży.~Dwaj Murzyni
13 58|   kamienne rysy przybrały wyraz spokoju i słodyczy. Sam rozciągnął
14 60|  niejakiego czasu nie dawała mu spokoju myśl, że Nazariusz dostał
15 61|     trzy noce nic nie mąciło im spokoju. Gdy zwykłe zajęcia więzienne,
16 61|     szczęściu i w nieskończonym spokoju. Na ziemi jeszcze opadał
17 66|    kamienia. Ale w tym pozornym spokoju znać było straszliwe natężenie
18 71|     uroczystym skupieniu, ale w spokoju, czując, że od śmierci na
19 71|     źrenice, pełne niezmiernego spokoju, ku odwiecznym blaskom wieczornym
20 73| przejściem do większego jeszcze spokoju, większego kochania, większej
21 73|         jest źródło szczęścia i spokoju. Toć nie ja mówię, jeno