Rozdzial
1 4 | jej widać już było nieco spokoju.~- Żal mi ciebie, matko,
2 7 | powodu pozostawiano ją w spokoju. Poppea miała ją tylko za
3 22| Stary jestem i potrzebuję spokoju" - rzekł. Ludzie, idący
4 23| nie możemy. Zostań więc w spokoju i pomyśl, czyli godziłoby
5 24| Apostoł rzekł:~- Odejdź w spokoju!~Chilo powstał, lecz nie
6 39| i liliowy, oni zaś wśród spokoju wieczora rozmawiali trzymając
7 39| dobro i sprawiedliwość w spokoju.~Umilkli oboje, patrząc
8 40| jednak od tej chwili nie mam spokoju. Wydaje mi się, że była
9 48| Tam przeczekacie burzę w spokoju, a gdy przeminie, wrócicie
10 54| swej twarzy nadać wyraz spokoju, którego w duszy nie miał -
11 57| nie miała o niego chwili spokoju. Pomocnika postanowił po
12 58| to jest łaski, i umrzyj w spokoju, sługo Boży.~Dwaj Murzyni
13 58| kamienne rysy przybrały wyraz spokoju i słodyczy. Sam rozciągnął
14 60| niejakiego czasu nie dawała mu spokoju myśl, że Nazariusz dostał
15 61| trzy noce nic nie mąciło im spokoju. Gdy zwykłe zajęcia więzienne,
16 61| szczęściu i w nieskończonym spokoju. Na ziemi jeszcze opadał
17 66| kamienia. Ale w tym pozornym spokoju znać było straszliwe natężenie
18 71| uroczystym skupieniu, ale w spokoju, czując, że od śmierci na
19 71| źrenice, pełne niezmiernego spokoju, ku odwiecznym blaskom wieczornym
20 73| przejściem do większego jeszcze spokoju, większego kochania, większej
21 73| jest źródło szczęścia i spokoju. Toć nie ja mówię, jeno
|